บทที่ 373 ตั้งครรภ์
บทที่ 373 ตั้งครรภ์
อาการของเซี่ยชิงหยวนทำให้ทุกคนตกใจอย่างมาก จึงมาห้อมล้อมรอบเธอทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เธอเป็นหวัดหรือเปล่า?”
“เกี๊ยวกุ้งพวกนี้มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าน่ะ?”
เซี่ยชิงหยวนระงับอาการคลื่นไส้ที่แล่นเข้ามาในอก พลางรับชาที่อาเซียงส่งมาแล้วจิบ เธอใช้เวลาพักใหญ่กว่าระงับความรู้สึกพะอืดพะอมได้
หญิงสาวส่ายหัว “ฉันก็ไม่รู้ว่าเหมือนกันค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น สองวันที่ผ่านมาฉันก็กินข้าวแบบเดียวกับทุกคนนะ”
เฟิงหว่านและคุณนายหยวนมองไปยังใบหน้าซีดเซียวของเซี่ยชิงหยวนและนึกได้ถึงบางอย่างในใจ แต่มันยังเป็นการคาดเดาเท่านั้น
เฟิงหว่านถามขึ้นก่อนว่า “ครั้งสุดท้ายที่ประจำเดือนของคุณมาคือเมื่อไหร่เหรอคะ?”
เมื่อได้ยินคำถามนี้ ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นก็รู้สึกตัวและอดไม่ได้ที่จะมองดูท้องของเซี่ยชิงหยวน
เซี่ยชิงหยวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะได้สติ
น้ำเสียงเธอสั่น “เมื่อปลาย…ปลายเดือนก่อนหน้านู้น”
นี่เพิ่งต้นเดือนเท่านั้น เธอคิดว่าการที่ประจำเดือนมาช้าเป็นเรื่องปกติ เพราะเธอเหนื่อยมาหลายวันแล้ว และไม่ได้นึกถึงมันเลย
เธอวางมือเบา ๆ บนหน้าท้องแบนของตัวเองด้วยความไม่เชื่อ
ในที่สุดเธอก็จะมีลูกกับเสิ่นอี้โจวเหรอ?
ป้าอู๋ที่รออยู่ข้าง ๆ พูดอย่างเร่งรีบว่า “ไม่กี่วันมานี้คุณนายของฉันรู้สึกวิงเวียนนิดหน่อยหลายครั้งแล้วค่ะ ไม่เพียงแต่ซึมเท่านั้น แต่ยังกินน้อยกว่าปกติด้วย ก่อนที่คุณหลิงมาที่นี่ คุณนายก็กินเพียงแค่เค้กก้อนเมฆไปชิ้นเดียวเอง แล้วดูตอนนี้สิ ฉันกังวลว่ามันน่าจะใช่แล้วค่ะ”
เธอแค่เดาในใจในตอนแรกและไม่กล้าพูดอะไรไร้สาระ แต่ตอนนี้พอเห็นเซี่ยชิงหยวนอาเจียนหลังจากกินเกี๊ยวกุ้งเข้าไป การคาดเดาของเธอได้รับการยืนยันอย่างสมบูรณ์แล้ว
ในขณะที่ผู้คนจำนวนมากอยู่ที่นี่ หากข่าวการตั้งครรภ์ของเซี่ยชิงหยวนแพร่กระจายออกไป ข่าวลือก่อนหน้านี้จะกลายเป็นเรื่องไร้สาระทันที
แถมมันยังเกิดขึ้นโดยบังเอิญระหว่างที่เซี่ยจื่ออี้และฉินซูอวี้มีปัญหากันแบบนี้ มันไม่ต่างจากการตบหน้าทั้งสองคนนั้นเลย
เมื่อคุณนายหยวนได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ยิ้มออกมา “งั้นก็มั่นใจไปได้แล้วแปดถึงสิบส่วนเลยล่ะ!”
เธอจับมือของเซี่ยชิงหยวน ความสุขนั้นเอ่อล้นเกินคำบรรยาย “นี่มันยอดเยี่ยมจริง ๆ!”
เฟิงหว่านและหลิงหลินก็เดินเข้ามาแสดงความยินดีเช่นกัน “ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ!”
อาเซียงยืนอยู่ข้าง ๆ และอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง
ตอนที่เธออยู่ในเมืองเตียนเฉิงและไปยังเขตที่พักอาศัยของครอบครัวเจ้าหน้าที่เพื่อส่งผัก เธอเคยได้ยินข่าวลือเรื่องเซี่ยชิงหยวนที่ไม่สามารถมีลูกได้มาบ้าง แต่ตอนนี้เซี่ยชิงหยวนตั้งครรภ์ได้แล้ว มันถือเป็นจุดสิ้นสุดของความยากลำบากทั้งหมดแล้วจริง ๆ
คนที่เหลือก็ยิ้มและอวยพร ซึ่งในขณะเดียวกันก็ดูถูกเซี่ยจื่ออี้
ทำไมเซี่ยชิงหยวนถึงมีลูกไม่ได้ก่อนหน้านี้? อาจเป็นเพราะทั้งสามีภรรยาไม่เคยอยู่ด้วยกันนาน ๆ แบบนี้มาก่อน และไม่ได้วางแผนที่จะมีลูกก็ได้
เซี่ยชิงหยวนถูกรายล้อมไปด้วยผู้คน เมื่อฟังคำอวยพรของพวกเขา เธอรู้สึกราวกับว่าทุกอย่างเหมือนฝันไป
ปลายจมูกของเธอเจ็บและอยากจะร้องไห้เสียงดัง ๆ
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงตกตะลึง เฟิงหว่านก็ยิ้มและพูดว่า “คุณยังจะตะลึงอะไรอีกล่ะ รีบไปโรงพยาบาลเร็ว ๆ เข้าเถอะ”
คุณนายหยวนยังพูดอีกว่า “ใช่ ใช่ ทีนี้พอไปตรวจที่โรงพยาบาล เราก็มั่นใจได้แล้ว”
หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็เสนอตัวจะพาเซี่ยชิงหยวนไปโรงพยาบาล
เซี่ยชิงหยวนรู้สึกตัวอย่างรวดเร็วและปฏิเสธข้อเสนอของทุกคนที่จะส่งตนไปโรงพยาบาล “ขอบคุณทุกคนมากนะคะ แต่เดี๋ยวฉันจะขอให้ป้าอู๋ไปกับฉันเองดีกว่าค่ะ”
จากนั้นทุกคนก็ตระหนักว่าพวกตัวเองกระตือรือร้นเกินไป
คุณนายหยวนพูดว่า “ไปด้วยรถยนต์นะ วันนี้ตาเฒ่าของฉันอยู่บ้านและรถก็จอดอยู่ที่ประตู ฉันจะให้คนขับรถพาไปส่งเอง”
จากที่นี่ไปโรงพยาบาลแม้จะไม่ไกลมาก แต่เซี่ยชิงหยวนยังดูอิดโรยอยู่ มันจะดีกว่าที่ได้เดินทางไปอย่างสะดวก
แน่นอนว่าเซี่ยชิงหยวนไม่ลังเลและตอบรับ “ขอบคุณนะคะคุณนายหยวน”
จากนั้นทุกคนก็พาเซี่ยชิงหยวนไปขึ้นรถอย่างกระตือรือร้น และแยกย้ายกันกลับบ้านอย่างมีความสุขโดยวางแผนที่จะแบ่งปันข่าวนี้กับครอบครัวของพวกเขา
หลังจากที่อาเซียงส่งทุกคนออกไป เธอก็เพิ่งนึกได้ว่าคนที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งยังไม่ได้รับข่าวเลย
เธอรีบเปิดสมุดบันทึกเล่มเล็กออกมา ซึ่งมีหมายเลขโทรศัพท์ที่เซี่ยชิงหยวนเคยบอกไว้ และกดโทรออกทันที “สวัสดีค่ะ ที่นี่คือสำนักงานของเลขาธิการเสิ่นใช่ไหมคะ?”
…
เซี่ยชิงหยวนเพิ่งออกมาจากห้องให้คำปรึกษาของหมอฮวง โดยถือรายงานผลตรวจไว้ เธอเดินโอนเอนเล็กน้อย
ป้าอู๋จึงคอยช่วยประคองอยู่ตลอดด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเธอ “คุณนายคะ ต่อจากนี้คุณนายต้องระวังให้มากกว่าเดิมนะคะ”
สวรรค์ทรงโปรด ในที่สุดคุณนายของฉันก็ท้องแล้ว!
เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพยักหน้า “อื้ม”
เธอจับมือของป้าอู๋และกำลังจะเดินกลับ
“ชิงหยวน!” ขณะเดียวกัน เสิ่นอี้โจวก็ก้าวอย่างเร่งรีบที่ทางเดิน
ย่างก้าวของเขาทั้งเร็วและยาวมากจนแทบจะมีเสียงลมพัดใต้ฝ่าเท้า ชายเสื้อกันหนาวยาว ๆ ของเขาถูกลมพัดและกระพือปีกไปตามย่างก้าวของชายหนุ่ม
ในพริบตาเดียว เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเซี่ยชิงหยวนและกอดเธอไว้
เขากอดเธอแน่นมากราวกับว่าต้องการฝังเธอเข้าไปในร่างตัวเอง แต่มือใหญ่ของเขาที่โอบรอบเอวเธอนั้นไม่ได้ออกแรงใด ๆ และคอยปกป้องหน้าท้องของภรรยาอย่างระมัดระวัง
เซี่ยชิงหยวนกอดเขากลับและซุกหน้าไว้ในอ้อมแขนของสามี
จากนั้นเธอก็สัมผัสได้ถึงความชื้นเย็นที่หลังคอของเธอ นี่เขากำลังร้องไห้เหรอ?
หัวใจของเซี่ยชิงหยวนสั่นไหว “อี้โจว…”
“ให้ผมกอดคุณก่อนนะ” เสิ่นอี้โจวไม่ยอมให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา
เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากอาเซียงและเห็นเซี่ยชิงหยวนอยู่ที่ประตูห้องตรวจของหมอฮวง หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยสิ่งที่เรียกว่าความสุข
เขาสะอื้นแล้วพูดว่า “เรามีลูกแล้ว!”
หลังจากหยุดกินยาแล้ว ความคิดของทั้งสองในเรื่องการมีลูกก็เป็นแบบสบาย ๆ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีความคาดหวังอยู่ในใจ
พวกเขาทั้งคู่เคยคิดว่าบางทีพวกเขาอาจจะใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกันแบบนี้ ส่วนเรื่องลูกพวกเขาจะเก็บเป็นความลับที่ไม่พูดถึง
พระเจ้าเมตตาพวกเขาแล้ว!
เสิ่นอี้โจวหยิบรายงานผลตรวจมาถือไว้เองและพูดว่า “เรากลับบ้านกันเถอะ…”
เขาจ้องมองไปที่บรรทัดล่างสุดของรายงานอย่างกังวล “ตัวอ่อนสองตัวเลยเหรอ?”
เซี่ยชิงหยวนยกมุมปากของเธอขึ้น “เกือบห้าสัปดาห์แล้ว”
เสิ่นอี้โจวรู้สึกแน่นคอ “นี่ผมเข้าใจถูกใช่ไหม?”
ตัวอ่อนสองตัวหมายถึงลูกสองคน?
รอยยิ้มของเซี่ยชิงหยวนกว้างขึ้น และเธอก็พยักหน้าอีกครั้ง “ใช่ค่ะ”
เดิมทีเธอคิดว่าเสิ่นอี้โจวจะมีความสุขเหมือนเธอ แต่ทันใดนั้นเขากลับจับมือเธอราวกับว่าเขากลัว “หมอฮวงพูดว่าอะไรบ้าง?”
ในความรู้สึกของเขา การให้กำเนิดลูกแฝดนั้นยากเป็นพิเศษและอันตราย
ตอนที่เขาอยู่ในหมู่บ้านซีสุ่ย มีแม่คนหนึ่งตั้งท้องลูกแฝด ต่อมาทั้งแม่และเด็กก็เสียชีวิตระหว่างคลอด
เซี่ยชิงหยวนรู้สึกประทับใจและปลอบโยนสามี “หมอฮวงบอกว่าตัวอ่อนมีการพัฒนาที่ดีมาก และฉันก็มีสุขภาพที่ดี ฉันแค่ต้องดูแลทารกในครรภ์ให้ดีน่ะ”
“ผมขอเข้าไปถามเธอเองดีกว่า” เสิ่นอี้โจวรู้สึกว่าเขาเข้าไปคุยกับหมอฮวงด้วยตัวเองจะดีกว่า
เขาจะได้จดสิ่งที่ควรใส่ใจในระหว่างที่เซี่ยชิงหยวนตั้งครรภ์ด้วย
“นี่ มีคนไข้คนอื่นอยู่ข้างในนะ” เซี่ยชิงหยวนคว้าตัวเขาไว้และอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นว่าเขาดูฟุ้งซ่านแค่ไหน
เธอพูดติดตลก “สามีของภรรยาคนอื่นที่มีลูกไม่เห็นเหมือนคุณเลย คุณมีความสุขได้เพียงไม่กี่วินาทีแล้วก็กังวลมากซะแล้ว”
ร่องรอยของความลำบากใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสิ่นอี้โจวและเขาพยายามรักษาสีหน้าสงบไว้ “ไม่ใช่ว่าที่ผมกังวลเกินไปก็เพราะคุณเหรอ?”
ในใจของเขา เซี่ยชิงหยวนมีความสำคัญมากกว่าลูก ๆ ของเขาเสียอีก
เซี่ยชิงหยวนชูนิ้วขึ้นแล้วส่ายไปมา “ฉันสบายดี ไม่ต้องกังวลน่า”
เสิ่นอี้โจวพยักหน้า “งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ”
…
เมื่อทั้งสองกลับบ้าน ข่าวการตั้งครรภ์ของเซี่ยชิงหยวนก็แพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ขณะที่พวกเขากลับมา แม้แต่ยามที่พบระหว่างทางก็ยิ้มและแสดงความยินดีกับทั้งสอง
เสิ่นอี้โจวนั่งอยู่ในรถโดยมีเซี่ยชิงหยวนอยู่ในอ้อมแขนและขอบคุณทุกคนที่อวยพรให้อย่างอบอุ่น เซี่ยชิงหยวนเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาพร้อมรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอ
ป้าอู๋นั่งอยู่ในที่นั่งผู้โดยสารข้างคนขับและยืดหน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัวราวกับว่าเธอเป็นคนที่ได้รับประโยชน์เช่นกัน
รถขับช้า ๆ เข้าไปในบริเวณถนนซีเมนต์เรียบ ๆ แต่ทันใดนั้นคนขับส่งเสียง “เอ๋?” เบา ๆ ซึ่งคนในรถได้ยินและสงสัย
เซี่ยชิงหยวนมองออกไปนอกหน้าต่างรถและเห็นเซี่ยจื่ออี้ยืนอยู่ข้างถนน จ้องมองพวกเขาราวกับผีหิวโหยที่น่ากลัว
ไม่ต้องพูดถึงคนขับ แม้แต่เสิ่นอี้โจวก็รู้สึกประหลาดใจเมื่อมองแวบแรก
