เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙]

Posted by admin, ? Views, Released on เมษายน 26, 2024

ปรับฟอนต์

บทที่ 854 รอหนึ่งคืน

“นี่คืออะไร?” ซูอันถามด้วยความสงสัย

แก้มของฉู่ชูเหยียนเป็นสีดอกกุหลาบ เสียงของนางนุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อ “มันช่วยป้องกันไม่ให้เสียงใด ๆ เล็ดลอดออกไป…”

ซูอันไม่เคยคิดเลยว่าภรรยาที่แสนเย็นชาของเขาจะสามารถแสดงการกระทำเชิงรุกได้ขนาดนี้

ชายหนุ่มไม่สามารถอดกลั้นตัวเองอีกต่อไป!

“อย่า…อย่าถอดเสื้อผ้าของข้า หากมีคนเข้ามา ข้าจะใส่ไม่ทัน…” ฉู่ชูเหยียนพูดพลางกัดริมฝีปาก นางไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะพูดคำแบบนี้ออกมา

แต่เมื่อนางคิดว่าที่ผ่านมาซูอันทำเพื่อนางมากแค่ไหน นางก็ค่อย ๆ สงบลง

พวกเขาเพิ่งแต่งงานใหม่ แต่พวกเขากลับถูกบังคับให้แยกจากกันเนื่องจากสถานการณ์ที่วิกฤตของตระกูล และได้กลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้งหลังจากที่ห่างกันไปนาน เมื่อเกิดประกายไฟลุกขึ้น ไม่มีทางที่พวกเขาจะยับยั้งตัวเองได้

ฉู่ชูเหยียนกัดฟันแน่น แม้ว่าจะเตรียมการสร้างม่านพลังกั้นเสียงเอาไว้แล้ว แต่นางก็ยังไม่กล้าที่จะส่งเสียงครวญครางออกมา

อย่างไรก็ตาม ยิ่งพวกเขาสอดประสานกันนานขึ้น นางก็ยิ่งใกล้ที่จะทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน…

…

ในขณะเดียวกัน ทหารราชองครักษ์ด้านนอกเหลือบมองที่รถม้าเป็นครั้งคราว

“ทำไมดูเหมือนรถม้ามันสั่น ๆ? เจ้าคิดว่า…”

“หุบปาก! คุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่เป็นเทพธิดาในหมู่เทพธิดา ไม่มีทางเป็นอย่างที่เจ้าคิด!”

“เจ้าพูดถูก…แต่…ซูอันเป็นสามีของนาง…บางทีพวกเขาอาจจะ…”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล คนแซ่ซูนั่นจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วัน เมื่อคุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่ไร้เจ้าของ พวกเราทุกคนต้องแข่งขันกันอย่างยุติธรรม”

“สำหรับข้า ข้าไม่ได้หวังอะไรมาก แค่ได้พูดจากับนางสักสองสามคำก็พอใจแล้ว”

“เจ้ามันพวกเลียแข้งเลียขา ข้าอายจริง ๆ ที่อยู่ร่วมกลุ่มเดียวกับเจ้า”

…

หลังจากกิจกรรมที่ยาวนานราวกับชั่วนิรันดร์ เทพธิดาในฝันของเหล่าทหารได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของซูอันอย่างหมดเรี่ยวแรง นางยิ้มอย่างอิ่มเอมไปด้วยความสุข ผิวขาวราวหิมะแดงก่ำราวกับดอกกุหลาบ

“อาซู ข้าต้องไปแล้ว เราจะได้พบกันอีกครั้งที่เมืองหลวง” นิ้วของฉู่ชูเหยียนค่อย ๆ ลูบไล้ใบหน้าคนรักของนาง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

ซูอันรู้ว่านางจะไปขอความช่วยเหลือจากตาของนาง แม้เขาจะรู้ว่ามีโอกาสประสบความสำเร็จไม่มาก แต่ก็ไม่ต้องการให้อารมณ์ของนางขุ่นมัว

เขาก้มศีรษะลงและจูบริมฝีปากของนาง “ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามโชคชะตา อย่าวิตกกังวลมากจนเกินไป เจ้าต้องเชื่อใจข้า ข้ามีทางออกของตัวเอง”

ฉู่ชูเหยียนส่งเสียง ‘อืม’ รับคำ จากนั้นก็ซุกไซ้เขาเหมือนลูกแมว นางอยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไป

และตลอดไป…

น่าเสียดายที่พวกเขายังต้องแยกจากกันในที่สุด หลังจากพักฟื้นกำลังไม่นาน นางก็จากไป

…

หลังจากที่นางจากไป ซูอันรู้สึกเบื่อหน่ายตลอดการเดินทางที่เหลือ โชคดีที่พวกเขาไปถึงเมืองหลวงภายในสามวัน

ซูอันตัวสั่นเมื่อเห็นประตูเมืองอันงดงาม เขาสัมผัสได้ถึงความกดดันแปลก ๆ รอบตัวหลังจากเข้ามาในเมือง

จูเซี่ยฉือซินรู้สึกสับสนว่า “เมืองหลวงมีการป้องกันแน่นหนา หากเจ้าเล่นลูกไม้ จะหาว่าข้าไม่เตือนไม่ได้นะ”

ซูอันยิ้ม “ข้าเหลือเวลาอีกไม่กี่วันที่จะอยู่ในเมืองหลวงแล้ว ข้อจำกัดเหล่านี้ไม่สำคัญกับข้าหรอก”

จูเซี่ยฉือซินตกตะลึง “เจ้าปลงตกแล้วล่ะสิ ตอนนี้มืดแล้ว เราจะค้างคืนในเมืองกัน พรุ่งนี้เช้าเราค่อยเข้าไปในวัง”

ซูอันขมวดคิ้ว นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน? ข้าเป็นบุคคลผู้ครอบครองวิชาแห่งชีวิตนิรันดร์ที่จักรพรรดิต้องการ!

มืดแล้ว? แล้วอย่างไรล่ะ? แม้ว่าจักรพรรดิจะไถนากับนางสนม เขาก็ควรจะเรียกตัวข้าไปเข้าเฝ้าทันทีเมื่อรู้ว่าข้ามาถึงแล้วไม่ใช่หรืออย่างไร?

ทำไมถึงให้ข้ารออยู่ในเมืองหนึ่งคืน? ไม่มีเหตุผลเลยที่จะเพิ่มความเสี่ยงแบบนี้!

มีบางอย่างไม่ถูกต้อง!

ซูอันถูกนำตัวไปยังที่พักอันเงียบสงบอยู่ไม่ไกลจากพระราชวังหลวง สามารถมองเห็นกำแพงสีแดงสดและกระเบื้องหลังคาเคลือบสีเหลืองสดใสของพระราชวังจากที่ที่เขาอยู่ได้

เหตุผลที่จูเซี่ยฉือซินเลือกสถานที่นี้คงเป็นเพราะสามารถเข้าถึงพระราชวังได้อย่างรวดเร็วในเช้าวันรุ่งขึ้น

การรักษาความปลอดภัยค่อนข้างแน่นหนา แม้ว่าอ๋องเหลียงและหลิวเหย่าจะกลับไปทำหน้าที่ของตนเองแล้วก็ตาม

จูเซี่ยฉือซินก็จากไปเช่นกัน คงจะไปรายงานตัวต่อองค์จักรพรรดิ

ซูอันรู้สึกสับสนเล็กน้อยกับทหารที่เหลือด้านนอก จูเซี่ยฉือซินมั่นใจขนาดนี้เลยเหรอ?

ผู้บ่มเพาะที่แข็งแกร่งที่สุดสามอันดับแรกจากไปทั้งหมดเลย พวกเขาไม่กลัวว่าจะมีใครฉวยโอกาสนี้เคลื่อนไหวเลยเหรอ?

เขายังสงสัยว่าจูเซี่ยฉือซินถูกฝ่ายไหนซื้อตัวไปหรือไม่? อย่างไรก็ตามทั้งสมาชิกของตระกูลซ่างและฉู่ชูเหยียน ดูเหมือนมั่นใจอย่างเต็มที่ว่าจูเซี่ยฉือซินเป็นคนสนิทที่น่าเชื่อถือที่สุดขององค์จักรพรรดิ

หากแม้คนสนิทเช่นนี้สามารถซื้อตัวได้ มันจะพิสูจน์ได้ว่าจักรพรรดิไร้ความสามารถเท่านั้น ไม่มีทางที่คนเช่นนั้นจะก้าวขึ้นมาเป็นผู้บ่มเพาะที่มีอำนาจมากที่สุดในโลกได้!

ซูอันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมถึงปล่อยให้เขารอทั้งคืนก่อนจะเรียกเขาไปเข้าเฝ้าในวัง ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนคนป่วยรอการฉีดยา การถูกเข็มจิ้มไม่ใช่เรื่องแย่ที่สุด สิ่งที่ทรมานที่สุดคือการรอ

เขายังสงสัยว่าทำไมฉู่ชูเหยียนถึงไม่ปรากฏตัว นางสัญญาว่าจะพบกันอีกครั้งที่เมืองหลวง พวกเขาไม่ควรจะอยู่ด้วยกันอีกครั้งเหรอ?

…

ฉู่ชูเหยียนอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฉินด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “ท่านตาที่เคารพ ชีวิตนี้ตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยขออะไรจากท่านเลย แต่ถ้าท่านปฏิเสธข้าในครั้งนี้ อาซูจะต้องตายอย่างแน่นอน!”

ตรงข้ามของนางเป็นชายชราที่ดูเคร่งขรึม แม้ว่าผมของเขาจะเป็นริ้วสีเงิน แต่เขากลับดูไม่อ่อนแอเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับให้กลิ่นอายของอำนาจอันสูงส่ง

แม้ว่าเขาจะอายุมากแล้ว แต่รูปลักษณ์ในยามนี้กลับง่ายที่จะจินตนาการว่าเขาเคยหล่อเหลาสง่างามแค่ไหนในวัยหนุ่ม

นี่ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากตาของฉู่ชูเหยียนซึ่งเป็นผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดในทัพด่านหน้า ผู้บัญชาการทัพด่านหน้า…ฉินเจิ้ง

ขณะนี้เขาจดจ่ออยู่กับกระดาษที่อยู่บนโต๊ะตรงหน้า พู่กันของเขาปาดป่ายไปมาในขณะที่ตัวอักษรค่อย ๆ ถูกวาดขึ้น เขาดูเหมือนหูหนวกอย่างสมบูรณ์ต่อคำวิงวอนของฉู่ชูเหยียน

ฉู่ชูเหยียนกัดริมฝีปากด้วยใจที่ร้อนรน แม้ท่านตาของนางเป็นผู้นำทางทหาร แต่เขากลับชอบเมื่อคนอื่นยกย่องเขาในด้านวิชาการมากกว่า

การคัดตัวอักษรของเขาดูธรรมดามาก แต่เขากลับทำท่าราวกับเป็นบัณฑิต

แน่นอนว่าฉู่ชูเหยียนไม่เคยพูดความคิดดังกล่าวออกมาดัง ๆ ท่านตาของนางค่อนข้างใจกว้างเมื่อพูดถึงเรื่องอื่น แต่เขาจะอารมณ์เสียทันทีถ้ามีใครพูดถึงเรื่องงี่เง่านี้

มาตรฐานการคัดตัวอักษรของเขานั้นต่ำกว่าผู้อื่นมาก แต่การเคลื่อนไหวของพู่กันล้วนเต็มไปด้วยความสง่างาม

นี่เป็นสิ่งแรกที่ทำให้ผู้คนสังเกตเห็นและยกย่องเขา เมื่อเวลาผ่านไปคำชมของพวกเขากลับทำให้ชายผู้นี้คิดว่าตัวเองเป็นปรมาจารย์ด้านการคัดตัวอักษรที่กลับชาติมาเกิด

ในที่สุดฉินเจิ้งก็สร้างงานชิ้นนี้เสร็จ และนำตราประทับส่วนตัวของเขาออกมาเพื่อทำเครื่องหมาย มีการแสดงออกอย่างพึงพอใจบนใบหน้าของเขา “ชูเหยียน มาที่นี่และบอกข้าว่าเจ้าคิดอย่างไรกับงานชิ้นนี้?”

เปลือกตาของฉู่ชูเหยียนกระตุกเมื่อนางเห็นคำว่า ‘นิ่งสงบสยบเคลื่อนไหว’

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการเตือนให้นางระวังความจองหอง ความหุนหันพลันแล่น และทำจิตใจให้สงบลงก่อน

แต่ซูอันเดินทางถึงเมืองหลวงแล้ว! นางจะสงบสติอารมณ์ได้อย่างไร?

ตอนก่อน ตอนต่อไป

เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙]

Status: Ongoing

ซูอัน หนุ่มสายเกรียนเซียนปั่นประสาทที่ทะลุมิติมาพร้อมระบบคีย์บอร์ดสุดยียวนคู่ใจ ความโกลาหลครั้งมโหฬารยิ่งกว่าเดิมจึงอุบัติขึ้นจนทุกคนในโลกแห่งการบ่มเพาะไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิผู้แข็งแกร่งที่สุดในใต้หล้าซูอัน ชายหนุ่มที่วันๆใช้ชีวิตคลุกตัวอยู่แต่ในโลกออนไลน์ เที่ยวยั่วยุ ปั่นประสาทผู้คนในโลกออนไลน์ให้ไม่เป็นสุขอยู่ทุกวี่วัน เป็นนักเลงคีย์บอร์ดที่ใครๆต่างก็ต้องเข็ดขยาด แต่แล้ววันหนึ่ง ไม่รู้ว่าฟ้าลงทัณฑ์หรือสวรรค์บัญชา ให้เขาคนนี้ต้องพบจุดจบชีวิตที่น่าอนาถโดนฟ้าผ่าตายในขณะที่กำลังเปิดศึกคีย์บอร์ดกับคนบนโลกออนไลน์อยู่ในห้องของตัวเอง หากแต่นี่ไม่ใช่จุดจบ!ชายหนุ่มรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมาในร่างใหม่ที่มีตำแหน่งเป็นถึงเขยใหญ่ตระกูลอ๋องฉู่ที่แสนมั่งคั่งแถมยังมีภรรยาที่สวยหยาดเยิ้มเป็นอันดับหนึ่งของมณฑลที่ใครๆต่างก็หมายปองดูเหมือนว่าเส้นทางชีวิตใหม่ของเขาจะโรยด้วยกลีบกุหลาบสินะ?ไม่เลย!บนโลกใบใหม่ที่เขาฟื้นขึ้นมานั้นเต็มไปด้วยผู้บ่มเพาะพลังเหนือมนุษย์มากมายแถมตำแหน่งลูกเขยอ๋องฉู่กลับทำให้เขาต้องคอยเผชิญจากการถูกลอบสังหารซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยที่เขาก็ไม่เข้าใจว่าไอ้เจ้าของร่างคนก่อนไปสร้างศัตรูเอาไว้มากมายขนาดนี้ได้ยังไง? ซ้ำร้ายร่างที่เขามาสิงสู่กลับเป็นแค่ร่างที่ไม่ได้ดีเด่ไม่มีพรสวรรค์เป็นเลิศเหมือนใครเขา ทุกคนในโลกนี้จึงต่างมองเขาเป็นแค่ไอ้คนไร้ค่าที่โชคดีถูกคุณหนูใหญ่ลูกสาวคนโตของอ๋องฉู่เลือกให้เป็นสามี อย่างเดียวที่พอจะภูมิใจได้ก็มีแต่หน้าตาที่หล่อเหลาและไอเทมสุดล้ำที่ติดตัวเขามาด้วย ซึ่งมันคือ “คีย์บอร์ดเซียน!!” ระบบสุดโกงตัวช่วยที่จะทำให้เขาใช้ชีวิตยียวนผู้คนในโลกใบใหม่แห่งนี้ได้โดยที่ไม่ตายก่อนวัยอันควร!ขอเชิญติดตามเรื่องราวการผจญภัยสุดป่วนในโลกที่ไม่ค่อยจะสงบสุขเท่าไหร่อยู่แล้ว โดยเฉพาะเมื่อ ซูอัน หนุ่มสายเกรียนเซียนปั่นประสาทที่ทะลุมิติมาพร้อมระบบคีย์บอร์ดสุดยียวนคู่ใจ ความโกลาหลครั้งมโหฬารยิ่งกว่าเดิมจึงอุบัติขึ้นจนทุกคนในโลกแห่งการบ่มเพาะไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิผู้แข็งแกร่งที่สุดในใต้หล้าหรือแม้แต่ขอทานยังต้องอุทานเป็นเสียงเดียวกัน“ซูอัน! แกมันไอ้ตัวบัดซบ!!”**เนื้อหาบางส่วนของนิยายแปลเรื่องนี้ อาจมีเนื้อหาเกี่ยวกับเพศ และความรุนแรง**(ผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปี ควรได้รับคำแนะนำ)