บทที่ 334 ผลิตภัณฑ์ใหม่
บทที่ 334 ผลิตภัณฑ์ใหม่
เมื่อเมิ่งผิงจากไปแล้ว เมิ่งซือเซี่ยก็เพิ่งกลับมาถึง และเห็นว่าแม่กำลังยืนอยู่ในบ้านอย่างขุ่นเคือง จึงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความอยากรู้ว่า “แม่คะ มายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะ? ไม่ร้อนหรือ?”
เห็นลูกสาวกลับมา เหยาเหลียงเสียนขมวดคิ้วพร้อมเอ่ยปากถาม “วันนี้ลูกไม่ได้ไปโรงเรียนหรือไง? ทำไมกลับมาตอนนี้? ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนสักหน่อย”
“หนูปวดท้องน่ะค่ะ เลยกลับมาก่อน”
ได้ยินคำตอบของลูกสาว เหยาเหลียงเสียนดึงเมิ่งซือเซี่ยมาใกล้ก่อนจะถามต่อ “เกิดอะไรขึ้น? กินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่า? ถ้าปวดมากเดี๋ยวแม่จะพาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะแม่ หนู… หนูเป็นประจำเดือนน่ะเลยรีบกลับบ้าน กางเกงในเปื้อนนิดหน่อย แต่โชคดีที่วันนี้หนูใส่ชั้นในสีดำเลยมองไม่เห็น ไม่อย่างนั้นคงต้องอายเพื่อนร่วมชั้นมากแน่เลย” เมิ่งซือเซี่ยรีบเดินกลับเข้าบ้าน “แม่คะ หนูขอไปล้างตัวแล้วเปลี่ยนกางเกงก่อนนะคะ”
ได้ยินลูกสาวตอบอย่างนั้น เหยาเหลียงเสียนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองอีกฝ่ายก่อนจะตำหนิเบา ๆ “เพราะลูกไม่จำรอบเดือน เลยไม่ได้เตรียมตัวล่วงหน้าน่ะสิ”
“หนูก็แค่ลืมเองนี่”
เมิ่งซือเซี่ยแลบลิ้นอย่างซุกซนก่อนจะรีบเดินเข้าบ้านเพื่อจัดการตัวเอง ก่อนจะเดินออกมาอีกครั้งอย่างสดชื่น
เหยาเหลียงเสียนที่เห็นลูกสาวเดินออกมา พลันนึกถึงถังซวงได้จึงเอ่ยปากถาม “ลูกอยู่ห้องเดียวกับถังซวงใช่ไหม? ปกติได้พูดคุยกันบ้างไหม? แล้วสนิทกันไหม?”
เห็นแม่ถามถึงเรื่องนี้ เมิ่งซือเซี่ยหันมองด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยปากตอบกลับ “ทำไมแม่ถึงถามเรื่องถังซวงล่ะคะ? หนูกับเธอไม่ค่อยคุยกันหรอกค่ะ ความสัมพันธ์ของเราสองคนก็เฉย ๆ ไม่สุงสิงกันค่ะ”
“แม่ก็แค่ถามเฉย ๆ”
เมิ่งซือเซี่ยยังไม่เข้าใจ “แม่คะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าทำไมถึงถามเรื่องถังซวงล่ะ?”
“ป้าลูกเพิ่งมาเยี่ยมเมื่อกี้น่ะ เราได้คุยกันนิดหน่อย แม่ได้ยินว่าแม่ของถังซวงตั้งครรภ์แล้ว และดูเหมือนจะได้ลูกแฝดด้วยนะ หลังจากนี้ทั้งคุณนายจิงและคุณชายจิงจะยิ่งให้ความสำคัญกับสะใภ้สามมากขึ้นไปอีก แต่ป้าของลูกนี่สิ กลับไม่สนใจเรื่องอะไรเลย แล้วยังไม่พอใจสิ่งที่แม่พูดด้วย” เหยาเหลียงเสียนยังคงโกรธอยู่
“อะไรนะ…”
เมิ่งซือเซี่ยประหลาดใจมาก “เรื่องนี้… แม่ของถังซวงก็น่าจะอายุมากแล้วไม่ใช่หรือคะ ท้องงั้นหรือ น่าแปลกใจจริง ๆ”
“อืม น่าแปลก”
เหยาเหลียงเสียนเห็นด้วย แต่ในใจของเธอก็ลอบอิจฉาชีวิตของเฮ่อหลานไม่น้อย ไม่เพียงแต่ได้แต่งงานกับจิงเจ้อหรง แต่ตอนนี้ยังสามารถมีลูกให้กับจิงเจ้อหรงอีก ชีวิตของเธอต้องสุขสบายแน่ ๆ
ส่วนเฮ่อหลานไม่รู้เลยว่าใครบางคนกำลังอิจฉาตนเองอยู่ ในขณะนี้เธอกำลังนั่งคุยกับพานลี่ฮวา หลังจากพูดคุยกันสักครู่หนึ่ง พานลี่ฮวาเปิดกระเป๋าพร้อมกับหยิบเอกสารบางอย่างออกมายื่นให้
“พี่สะใภ้ นี่คืออะไรคะ?”
เฮ่อหลานมองพานลี่ฮวาด้วยความสงสัย แต่ยังไม่ได้เปิดมันในทันที
พานลี่ฮวายัดแฟ้มใส่มือของเฮ่อหลานพร้อมกับพูดว่า “เดี๋ยวเปิดดูก็จะรู้เองจ้ะ”
เฮ่อหลานมองเอกสารในมือ ก่อนจะหันมองพานลี่ฮวาสลับกัน เมื่อเธอเปิดออกและอ่านดูสิ่งที่อยู่ภายใน เธอรีบส่งมันคืนทันที “พี่สะใภ้นี่มันเรื่องอะไรกันคะ? ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ” ด้านในคือโฉนดที่ดินของบ้านหลายหลัง ทั้งยังมีที่ดินอีกมากมาย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามูลค่าของสิ่งเหล่านี้รวมกันคือเท่าไหร่
แต่พานลี่ฮวาผลักเอกสารทั้งหมดใส่มือของเฮ่อหลานก่อนจะพูดต่อว่า “ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่พ่อแม่ตั้งใจให้เธอ พวกเขามีความสุขมากเลยนะที่รู้ว่าเธอตั้งครรภ์แล้ว ทั้งหมดนี้คือของรับขวัญหลานที่กำลังจะเกิดมา ซวงเอ๋อร์และเสี่ยวเซวี่ยก็เคยได้รับของขวัญไม่ใช่หรือ? ตากับยายจะอดทนไม่มอบของขวัญให้กับหลานในอนาคตของพวกเขาได้ยังไง?”
“พี่สะใภ้ ลูกของฉันยังไม่คลอดเลยค่ะ ของขวัญอะไรกัน”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เธอไม่ควรปฏิเสธของขวัญของลูกตัวเอง คุณพ่อคุณแม่ไม่เคยลำเอียง อีกอย่างซวงเอ๋อร์กับเสี่ยวเซวี่ยก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน ถ้าเธอไม่รับมันไว้ คุณพ่อกับคุณแม่คงต้องมาที่นี่ด้วยตัวเองเพื่อขอให้เธอยอมรับของขวัญแน่”
เห็นท่าทางดื้อรั้นของพานลี่ฮวาแล้ว เฮ่อหลานรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “พี่สะใภ้ คุณลุงคุณป้าคิดมากเกินไปแล้วค่ะ”
“ไม่เลย ไม่คิดมากเลย อีกไม่นานเด็กทั้งสองคนก็จะคลอดแล้วนี่”
พานลี่ฮวายังคงยืนยันหนักแน่น ในที่สุดเฮ่อหลานก็ต้องรับของขวัญเหล่านี้ไว้อย่างช่วยไม่ได้
“อาหลาน หากมีเงินอยู่ในมือ เธอก็ไม่ต้องกังวลอะไรเลย เก็บไว้เถอะนะ ฉันรู้ว่าตระกูลจิงดูแลเธอ ซวงเอ๋อร์ และเสี่ยวเซวี่ยเป็นอย่างดี แต่ถ้าเธอมีทรัพย์สินเป็นของตัวเองมันจะทำให้เธอรู้สึกมั่นคงยิ่งขึ้น ความมั่นคงของครอบครัวจะเกิดจากการสนับสนุนที่แข็งแกร่งของเธอนะ”
ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ดวงตาของเฮ่อหลานแดงเรื่อขึ้นมา
“ขอบคุณพี่สะใภ้มากนะคะ”
“อาหลานไม่ต้องคิดมากหรอก เราเป็นครอบครัวเดียวกันจะมาขอบคุณอะไรกันล่ะ อีกอย่างช่วงนี้เป็นฉันที่ต้องรบกวนเธอด้วย” ขณะพูดอย่างนั้นพานลี่ฮวาหัวเราะออกมา “ความจริงแล้วฉันต้องขอบคุณเธอ ขอบคุณซวงเอ๋อร์ เพราะตอนนี้ทุกคนเรียกฉันว่าประธานพานทุกครั้งที่เดินไปข้างนอกเลย”
เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของพานลี่ฮวา เฮ่อหลานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
เห็นเฮ่อหลานมีความสุข พานลี่ฮวาก็โล่งใจไปด้วย เธอนั่งพูดคุยกับเฮ่อหลานอีกสองสามประโยคเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มง่วง เธอจึงบอกให้เฮ่อหลานไปพักผ่อน “อาหลาน ไปงีบสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปที่สวนหลังบ้านสักหน่อย ไปดูชุนหยานว่าเป็นยังไงบ้างเผื่อมีอะไรให้ช่วย”
“ค่ะ”
หลังจากที่พานลี่ฮวาออกไปแล้ว เฮ่อหลานก็ผล็อยหลับไป
ส่วนถังซวงที่กลับมาก็เห็นว่าพานลี่ฮวากำลังช่วยถังชุนหยานกำลังทำยา จึงพูดขึ้นว่า “คุณป้าคะ ทำไมถึงมาที่สวนหลังบ้านล่ะคะ? ฉันกับชุนหยานทำเองก็ได้”
พานลี่ฮวาเห็นว่าถังซวงกลับมาแล้ว ก็ยกยิ้มก่อนจะพูดขึ้นว่า “มันน่าสนใจมากกับการทำของพวกนี้น่ะ ฉันเลยคิดว่าช่วยชุนหยานทำจะเร็วกว่า อีกอย่างมันก็ไม่ได้ยากอะไรด้วย งานเร่งขนาดนี้จะปล่อยให้เธอทำกับชุนหยานสองคนได้ยังไง”
เห็นพานลี่ฮวาดูจะสนุกไปกับงาน ถังซวงไม่ได้พูดอะไรต่อก่อนจะกล่าวเสริมว่า “ถ้าคุณป้าชอบก็สามารถมาทำด้วยกันได้ค่ะ ความจริงก็ใกล้ถึงกำหนดการแล้ว ถ้าเราช่วยกันทำน่าจะเสร็จเร็วกว่า”
“จ้ะ ๆ อย่างนั้นฉันจะช่วยทำด้วยคน”
หลังจากนั้นพานลี่ฮวาก็เริ่มลงมือช่วยเหลือถังซวงและถังชุนหยานเพื่อทำผลิตภัณฑ์ใหม่ พอมีพานลี่ฮวามาช่วยเหลือ ดูเหมือนกับว่าสิ่งนี้จะเสร็จเร็วกว่ากำหนด
เมื่อเห็นความเร็วของถังชุนหยานแล้ว พานลี่ฮวาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองก่อนจะเอ่ยปากว่า “ชุนหยาน เธออยากไปเมืองก่างเฉิงกับฉันไหม? ถ้าเธอไปกับฉัน ฉันจะจ่ายเงินเดือนให้เธออย่างดีเลยล่ะ และเธอจะได้รับตำแหน่งผู้จัดการด้วย”
ถังชุนหยานส่ายศีรษะรวดเร็วก่อนจะตอบกลับว่า “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากไปค่ะ ฉันอยากอยู่กับพี่สาวซวง อีกอย่างพี่สาวซวงก็ให้เงินเดือนฉันมากพอแล้ว ฉันคิดว่าเท่านี้ก็พอแล้วค่ะ”
“โธ่เอ๊ยเด็กน้อย ฉันรู้ว่าค่าจ้างของเธอในเมืองหลวงนี่ไม่ได้มากมายหรอก แต่ถ้าเธอไปเมืองก่างเฉิงกับฉัน ฉันให้เธอเดือนละ 1,500 หยวนเลยนะ เธอลองคิดดูอีกทีสิ”
“หนึ่งพันห้าร้อย…”
ถังชุนหยานตกตะลึงกับตัวเลขที่อีกฝ่ายเสนอมา แต่สุดท้ายเธอยังคงส่ายศีรษะแล้วตอบว่า “ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันอยากจะติดตามพี่สาวซวง ชีวิตของฉันตอนนี้ก็ดีพอแล้วค่ะ”
“ก็ได้ ถ้าเธอไม่อยากไปฉันก็ไม่บังคับหรอก”
ถังซวงมองพานลี่ฮวาด้วยแววตาขบขัน
ก่อนจะพูดว่า “คุณป้าคะ คุณป้ากินที่ฉันอยู่น่ะค่ะ”
“อ้าว ฉันกินที่หรือ?”
ขณะที่ทั้งสามกำลังพูดคุย แต่มือของพวกเขายังคงไม่หยุดนิ่ง พานลี่ฮวายกมือขึ้นยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย เพราะถ้าหากเธอต้องทำงานนี้เพียงคนเดียว แน่นอนว่าเธอคงไม่สามารถทำได้แน่
หลังจากทำงานอย่างหนักมาหลายวัน ผลิตภัณฑ์ใหม่ร้อยชุดก็เสร็จสมบูรณ์พร้อมบรรจุหีบห่ออย่างสวยงาม จึงถึงเวลาที่พานลี่ฮวาจะกลับเมืองก่างเฉิง
