บทที่ 354 ช่วยดูแล
บทที่ 354 ช่วยดูแล
ถังเซวี่ยกลับมาที่ห้องของตัวเองพร้อมรอยยิ้ม เธอมีความสุขกับของขวัญที่ได้รับมาก
ส่วนถังซวงและจิงเจ้อหรงเดินออกมาพูดคุยกัน
“ซวงเอ๋อร์ พ่อถามลุงหลิวเชามาแล้วนะ เขาไม่ได้รู้จักมักจี่กับหลิวก่วงซิ่วเท่าไหร่ ต่อให้หลิวก่วงซิ่วสร้างปัญหาอะไรไว้ ตระกูลหลักจะไม่เข้าช่วยเหลือเด็ดขาด”
ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ถังซวงพยักหน้าก่อนจะพูดว่า “ดีค่ะ”
จิงเจ้อหรงกล่าวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ก่อนจะพูดว่า “หลิวก่วงซิ่วคนนั้นอันตรายจริง ๆ โชคดีที่วันนี้คุณชายซ่างอยู่กับป้าเกอของลูก ไม่อย่างนั้นหลิวก่วงซิ่วกับแม่คงจะรังแกป้าเกอของลูกมากกว่านี้แน่”
ถังซวงไม่คิดว่าเกอชิงเหม่ยจะได้พบเจอกับหลิวก่วงซิ่วอีกครั้ง
“คน ๆ นี้แปลกจริง ๆ คราวหน้าถ้าป้าเกอออกไปข้างนอก หนูจะออกไปด้วยค่ะ”
จิงเจ้อหรงยิ้มก่อนจะพูดต่อว่า “ไม่เป็นไร พ่อบอกเรื่องนี้กับหลิวเชาแล้ว เขาจะไปจัดการกับหลิวก่วงซิ่วเอง พ่อมั่นใจว่าหลิวเชารู้ว่าควรทำยังไง”
ถังซวงโล่งใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
จิงเจ้อหรงที่ได้ยินคำขอบคุณจากถังซวง เขาลูบศีรษะเธอแผ่วเบาก่อนจะพูดต่อว่า “เอาล่ะ ไม่ต้องขอบคุณหรอกยังไงพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน รีบกลับไปพักผ่อนได้แล้ว”
เกอชิงเหม่ยไม่รู้จริง ๆ ว่าเวลานี้ทั้งถังซวงและคนอื่น ๆ กำลังวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องของตน ซึ่งตอนนี้เธอกำลังพูดคุยกับซ่างสยงเยี่ยเกี่ยวกับงานภายในโรงงาน
“คุณชายซ่างไม่ต้องกังวลนะคะ ต่อไปจะมีงานปักสองด้านเพิ่มขึ้น และฉันจะพยายามอย่างหนักเพื่อส่งงานให้มากขึ้นค่ะ”
ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ซ่างสยงเยี่ยพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นรบกวนสหายเกอรักษาคุณภาพของงานปักสองด้านให้คงที่ด้วยนะครับ เพราะทุกคนชอบงานปักที่ประณีตนี้มาก ๆ เลยครับ”
จากนั้นทั้งสองก็กล่าวสรุปถึงการส่งงานครั้งต่อไป และพูดคุยรายละเอียดถึงงานปักที่มีลวดลายเฉพาะ
หลังพูดคุยกันเสร็จแล้ว ซ่างสยงเยี่ยก็พูดถึงวันกลับของเขา “สหายเกอ อีกวันสองวันผมจะกลับเมืองก่างเฉิงแล้วนะครับ ผมจะรอวันที่เราได้พบกันอีกครั้ง”
ได้ยินซ่างสยงเยี่ยพูดอย่างนั้นแล้ว เกอชิงเหม่ยประหลาดใจเล็กน้อย “คุณชายซ่างไม่ตามหาญาติแล้วหรือคะ?”
“ถ้าสองวันนี้ผมยังหาไม่พบ ก็คงต้องกลับก่อนแล้วล่ะครับ มีเรื่องมากมายรอผมอยู่ที่ก่างเฉิง” สุดท้ายแล้วหลานชายของเขาก็กำลังช่วยดูแลงานเหล่านั้น แต่ซ่างหมิงซูยังไม่สามารถจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ที่ซับซ้อนได้ เขาจึงต้องกลับไปจัดการมันด้วยตัวเอง
ได้ยินอย่างนั้นเกอชิงเหม่ยถอนหายใจเบา ก่อนจะพูดว่า “อย่างนั้นก็ไม่รู้เลยค่ะว่าการนัดหมายครั้งต่อไปของเราจะเป็นเมื่อไหร่”
“สหายเกอ ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ถ้ามีเวลาคุณต้องไปเที่ยวเมืองก่างเฉิงให้ได้นะครับ และผมจะต้อนรับคุณเอง”
เกอชิงเหม่ยก็อยากจะไปที่นั่นเหมือนกัน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมนัก เธอจึงตอบกลับอย่างสบาย ๆ ว่า “อย่างนั้นถ้ามีโอกาสฉันจะไปเยี่ยมนะคะ”
“ยินดีครับ”
หลังจากผ่านไปสองวัน ซ่างสยงเยี่ยก็ยังไม่ได้รับข่าวจากลุงของตน เขาจึงต้องออกจากเมืองหลวงไปพร้อมความผิดหวัง
ซึ่งวันนี้เกอชิงเหม่ยตื่นแต่เช้าเพื่อไปส่งเขา และถังซวงก็ไปด้วยเช่นกัน
“คุณชายซ่างคะ ไว้กลับมาเมืองหลวงใหม่นะคะ”
ได้ยินคำพูดของถังซวงแล้ว ซ่างสยงเยี่ยยิ้มกว้างก่อนจะตอบกลับ “ครับ ผมจะมาอีกแน่นอน”
เกอชิงเหม่ยโบกมือลาซ่างสยงเยี่ย “เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะคุณชายซ่าง”
เมื่อมองหญิงสาวที่มีใบหน้าบอบบางและท่าทางอ่อนโยนตรงหน้าที่กำลังยกยิ้มให้กับตน ซ่างสยงเยี่ยอดไม่ได้ที่จะหันมองเธออีกครั้ง เขารู้สึกว่าเกอชิงเหม่ยก็เป็นคนที่น่าสนใจไม่น้อย แม้ในคราวแรกอาจจะไม่ดึงดูด แต่หลังจากรู้จักกันไปสักพัก เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจและมีเสน่ห์มาก “ลาก่อนครับสหายเกอ”
“ค่ะ”
หลังจากซ่างสยงเยี่ยขึ้นรถไฟไปแล้ว เกอชิงเหม่ยพาถังซวงกลับบ้าน แต่เมื่อกลับมาถึงบ้านเธอไม่พักผ่อนแต่อย่างใด เธอยังคงทำงานต่อ ก่อนจะเริ่มลงมือทำงานเธอเขียนจดหมายถึงฉินซิวเหนียงที่โรงงานเย็บปัก โดยบอกกล่าวเรื่องงานปักสองด้านที่ต้องเพิ่มปริมาน หลังจากนั้นเธอจึงเริ่มวาดภาพบนกระดาษเพื่อจะออกแบบลายปัก
“ป้าเกอ กำลังออกแบบงานอยู่หรือคะ?”
เกอชิงเหม่ยหัวเราะทันทีเมื่อได้ยินคำถามนั้น ก่อนจะพูดว่า “ป้าวาดรูปออกแบบอะไรพวกนั้นไม่เป็นหรอกจ้ะ ป้าแค่วาดโครง ๆ ไว้เพื่อให้มองเห็นภาพ ลองดูสิ เธออาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าป้ากำลังวาดอะไรอยู่”
ถังซวงชำเลืองมองมันเล็กน้อย และรู้สึกว่าเธอพอที่จะเข้าใจได้ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะแนะนำ “ป้าเกอคะ เสี่ยวเซวี่ยวาดรูปเก่งมาก ป้าลองบอกเธอว่าอยากได้รูปอะไร เธอน่าจะวาดให้ได้นะคะ”
“จริงด้วย ทำไมป้าลืมเสี่ยวเซวี่ยไปเลยนะ”
เกอชิงเหม่ยตบหน้าผากตัวเองก่อนจะเรียกหาเสี่ยวเซวี่ย “เสี่ยวเซวี่ย ป้าวาดภาพออกแบบสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็น หนูช่วยออกแบบให้ป้าได้ไหม? เดี๋ยวป้าจะบอกสิ่งที่ป้าต้องการแล้วให้หนูลองวาดมันดู แบบนี้ได้ไหมจ๊ะ?”
“หนูจะลองดูค่ะ”
ถังเซวี่ยไม่เคยวาดภาพตามคำบอกของคนอื่นมาก่อน เมื่อเริ่มต้นเธอจึงค่อนข้างประหม่าเล็กน้อยเพราะกังวลว่าจะทำได้ไม่ดีพอ แต่เมื่อเธอเริ่มลงมือวาด พร้อมรับคำชมจากถังซวงและเกอชิงเหม่ย ถังเซวี่ยก็วาดได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ บวกกับความคิดของเกอชิงเหม่ย จึงได้ภาพห้องเล็ก ๆ ที่สวยงามออกมา เธอรีบนำภาพให้เกอชิงเหม่ยดูพร้อมถามไปว่า “ป้าเกอคะ ป้าอยากได้แบบนี้ไหมคะ?”
เกอชิงเหม่ยมองภาพที่ถังเซวี่ยวาดก่อนจะพยักหน้ารับอย่างตื่นเต้น “เสี่ยวเซวี่ย หนูเก่งมากเลยจ้ะ ป้าอยากได้แบบนี้เลย” จากนั้นเธอก็บอกเล่าความคิดของตัวเองและขอให้ถังเซวี่ยลองวาดแบบอื่น ๆ เพิ่มเติมด้วย
ยากมากที่ถังเซวี่ยจะได้นั่งวาดภาพเช่นนี้ เวลานี้เธอจึงคว้าโอกาสนี้เอาไว้และเริ่มลงมือ
เกอชิงเหม่ยและถังซวงเฝ้ามองจากด้านข้างไม่ห่าง จนเกอชิงเหม่ยพูดขึ้นมาว่า “ซวงเอ๋อร์ เสี่ยวเซวี่ย จำลานเล็ก ๆ ที่แม่ของพวกหนูซื้อไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม? เดิมทีเธอจะใช้มันเพื่อสร้างโรงงานเย็บปักใช่ไหมล่ะ แต่ว่าตอนนี้เธอกำลังท้องไม่มีเวลาจะทำเรื่องพวกนั้น ตอนนี้ฉันอยู่ในเมืองหลวงแล้ว ฉันเลยจะดูแลลานเล็ก ๆ นี้แทนก่อนน่ะจ้ะ”
ถังซวงพยักหน้าทันทีเมื่อได้ยิน “อย่างนี้นี่เอง ถึงว่าช่วงหลังมานี่แม่ดูหายเครียดขึ้นมา เป็นเพราะมีป้าเกอช่วยดูแลนี่เอง”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่แล้ว ให้แม่หนูดูแลลูก ๆ ไปน่ะดีที่สุด เรื่องอื่นเดี๋ยวป้าดูแลเอง”
ถังเซวี่ยวาดภาพไม่หยุดมือ เมื่อวาดเสร็จแล้วเธอหยิบยกให้เกอชิงเหม่ยดูทันที
ยิ่งเกอชิงเหม่ยมองดู เธอยิ่งรู้สึกชื่นชมปนประหลาดใจมากเท่านั้น “เสี่ยวเซวี่ย หนูวาดภาพได้ดีมากเลยจ้ะ ป้าอยากทำให้ลานเล็ก ๆ นั่นเป็นแบบนี้จริง ๆ เอาล่ะ เดี๋ยวป้าต้องเอาไปให้อาหลานดูก่อนว่าเธอชอบไหม ถ้าเธอเห็นด้วยป้าก็จะหาคนมาจัดการเรื่องนี้ทันที”
จากนั้นเกอชิงเหม่ยหยิบภาพที่ถังเซวี่ยวาดให้และเดินไปหาเฮ่อหลาน
แน่นอนว่าเฮ่อหลานไม่คัดค้านอะไร และให้เกอชิงเหม่ยดำเนินการทุกอย่างได้เลย เกอชิงเหม่ยจึงพาถังซวงและถังเซวี่ยไปที่ลานเล็ก ๆ นั้น
“ซวงเอ๋อร์ เสี่ยวเซวี่ย ที่นี่จะเป็นสถานที่ตั้งโรงงานเย็บปักในเมืองหลวงของพวกเรานับจากวันนี้ไป เดี๋ยวหลังจากอาหลานคลอด ค่อยให้เธอกลับมาดูแลที่นี่ด้วยตัวเองนะ”
นี่เป็นครั้งแรกที่ถังซวงและถังเซวี่ยมาที่นี่ ลานเล็ก ๆ แห่งนี้มีพร้อมทุกอย่างแล้ว และพวกเธอรู้สึกว่ามันเหมาะมาก ถังเซวี่ยเอาตลับเมตรออกมาเพื่อวัดขนาดของสิ่งต่าง ๆ แล้วกลับไปแก้ไขภาพที่ตนเองวาด
ทว่าในขณะที่ทั้งสามคนกำลังจะกลับ พวกเธอไม่คิดเลยว่าจะได้พบเจอกับคนกลุ่มหนึ่งมายืนขวางทางเอาไว้
—————————————————-
