บทที่ 892 ยอมหมดตัวหรือยอมจำนน
บทที่ 892 ยอมหมดตัวหรือยอมจำนน
“ใต้เท้ากงถูกโจรลักพาตัวไประหว่างการเดินทางพ่ะย่ะค่ะ ถูกขโมยตราประทับ ขาหัก ทั้งยังถูกคนโยนลงจากภูเขา”
เซี่ยชิงโจวรายงานข่าวที่ได้รับมาเมื่อเร็ว ๆ นี้ให้ลู่จื่ออวิ๋นฟัง
“ดูเหมือนว่าเมืองหลินจะมีปัญหาบางอย่าง”
“อีกทั้งยังเป็นปัญหาใหญ่” เซี่ยชิงโจวกล่าว “แม้ว่าใต้เท้ากงจะถูกเหยียดหยามทั้งยังได้รับบาดเจ็บ ทว่าเขากลับนำข่าวสำคัญมากข่าวหนึ่งกลับมา นั่นคือเขาได้ยินมาว่าเมืองหลินมีบางอย่างผิดปกติ”
“เมืองหลินโด่งดันเรื่องเหมืองแร่”
“ไม่ผิด”
“ใต้เท้าเซี่ย เรื่องนี้เกรงว่าคงต้องให้ท่านไปที่นั่นด้วยตนเองสักเที่ยวแล้ว เพียงแต่ท่านก็เห็นสถานการณ์ยามนี้ มันอันตรายเป็นอย่างยิ่ง ท่านยินดีที่จะเสี่ยงหรือไม่?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถาม
“ฮองเฮาเพียงรับสั่งมา ข้อน้อยย่อมยินดีทำอย่างสุดความสามารถ” เซี่ยชิงโจวกล่าว
ลู่จื่ออวิ๋นและเซี่ยชิงโจวหารือกันในท้องพระโรงเป็นเวลานาน เมื่อเซี่ยชิงโจวออกมา ในมือเขามีตราบัญชาการทหารเพื่อระดมกองทัพและยังมีป้าย ‘เสมือนเราอยู่ที่นี่’ อีกหนึ่งชิ้น
มู่ซืออวี่เดินเข้าไปในพระตำหนัก เห็นลู่จื่ออวิ๋นตรวจทานฎีกาด้วยความโมโหอยู่ตรงนั้น นางไม่ได้รบกวน จนกระทั่งลู่จื่ออวิ๋นตรวจทานฎีกาเสร็จแล้วสังเกตเห็นนาง มู่ซืออวี่จึงเดินเข้าไป
“ท่านแม่ ท่านมาแล้วหรือ”
“ข้าเห็นว่าเจ้ากำลังยุ่งยากใจ”
“ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามคาด ไม่ได้ยุ่งยากอะไรแม้แต่น้อย ลูกเพียงแค่โมโหอยู่บ้างเท่านั้น” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ทางท่านแม่เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”
“นอกจากพัฒนาความแข็งแกร่งทางด้านทหารของอาณาจักรแล้ว ทรัพยากรเงินก็สำคัญมากเช่นกัน ก่อนที่แม่จะกลับแคว้น แม่จะช่วยเจ้าแก้ปัญหาด้านการเงินเสียก่อน ที่เหลือพวกเจ้าต้องพึ่งพาตนเองแล้ว”
“ท่านแม่ ท่านเตรียมตัวจะกลับไปยังอาณาจักรฮุ่ยแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ?”
“ทางพ่อเจ้าก็ต้องการข้าเช่นกัน” มู่ซืออวี่กล่าว “นอกจากนี้ ท่านพ่อเจ้ายังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ ข้าไม่กลับไปเป็นเวลานาน หากเขาคิดทรยศขึ้นมา นั่นจะไม่แย่หรือ?”
“ท่านพ่อจะไม่ทำเช่นนั้น”
“จิตใจบุรุษไม่อาจคาดเดา แม่ยังไม่กล้าเอ่ยอย่างมั่นใจ แต่เจ้ากลับมั่นใจในตัวเขา” มู่ซืออวี่เอ่ย “จริงสิ เจ้าให้กรมพระคลังเตรียมรับเงินให้ดี ไม่เกินสามวัน จะมีคนมาส่งเงินถึงหน้าประตู”
ไม่ถึงสามวันต่อมา พ่อค้าคนแรกที่มาส่งเงินก็เดินเข้ามาในกลุ่มการค้า มู่ซืออวี่ไม่ได้ออกหน้า ผู้ที่ออกหน้าคือฉานอีซึ่งเป็นสาวใช้
หลายวันต่อมา เจ้าหน้าที่กรมพระคลังแต่ละคนต่างยิ้มกริ่มและหรี่ตาลง พวกเขาเดินเฉิดฉายไปมา แต่ละคนดูกระชุ่มกระชวย ดูอ่อนเยาว์ลงไปหลายปี
การเข้าร่วมกลุ่มการค้าไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ นั่นต้องดูว่าแสดงความจริงใจเพียงใด
พ่อค้าคนแรกใช้ทรัพย์สินหนึ่งในห้าของสกุลแลกกับโอกาสที่จะได้เข้าร่วมกลุ่มการค้า หลังจากนั้นมู่ซืออวี่ก็ให้คำแนะนำในการทำกิจการกับเขา พ่อค้าที่เดิมทีสีหน้าอมทุกข์เบิกบานใจขึ้นมาทันที การเปลี่ยนแปลงนี้ของเขาถูกพ่อค้าคนอื่น ๆ สังเกตเห็น ไม่ว่าจะเป็นเพื่อสกุลหรือเพื่อกิจการ พวกเขาก็ทำได้เพียงยอมจำนนเท่านั้น
นับวันยิ่งมีพ่อค้ายอมจำนนมากขึ้นเรื่อย ๆ รายชื่อสมาชิกของกลุ่มการค้าขยายออกหลายร้อยรายในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ
นอกจากไม่กี่คนที่เพิ่งยอมจำนน คนอื่น ๆ ล้วนใช้เงินเป็นใบเบิกทาง มิเช่นนั้น พวกเขาย่อมไม่มีคุณสมบัติเข้าร่วมกลุ่มการค้าด้วยซ้ำ
ถึงกระนั้นมู่ซืออวี่ก็ยังคงมุ่งไปที่การฝึกคนกลุ่มแรกที่ยอมจำนน หลังจากที่คนกลุ่มนั้นกินดื่มอิ่มหนำแล้ว ผู้ที่เหลือจึงจะมีสิทธิ์เคี้ยวกระดูกดื่มน้ำแกงได้
“ท่านทำกิจการร้านอาหาร” มู่ซืออวี่กล่าว “เคยคิดจะส่งอาหารร้านพวกท่านไปยังแคว้นอื่นหรือไม่?”
“ท่านหัวหน้า ของกินไม่เหมือนสิ่งอื่น เก็บไว้ได้ไม่นาน ผู้น้อยก็อยากเป็นผู้ทำการค้าด้านอาหารที่มีชื่อเสียงระดับโลกเช่นกัน เพียงแต่เงื่อนไขไม่เอื้ออำนวย…”
“แล้วท่านเล่า?” มู่ซืออวี่ถามเถ้าแก่อีกคน “สกุลท่านทำกิจการเครื่องเคลือบลายคราม ถูกหรือไม่?”
“ขอรับ” คนถูกถามตอบอย่างตรงไปตรงมา “เครื่องเคลือบลายครามของข้าขายไปยังอาณาจักรอื่นแล้ว ทว่าเครื่องเคลือบลายครามปกติแล้วมีราคาแพง อาณาจักรอื่น ๆ ล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตน กิจการจึงไม่ดีเท่าใดนัก”
“ข้ามีสูตรหนึ่ง ช่วยให้สกุลพวกท่านทำกล่องที่เก็บอาหารได้ กล่องเก็บอาหารที่ท่านทำนี้ขายให้สกุลพวกเขา พวกเขาใช้มันใส่อาหาร เช่นนี้จะเก็บรักษาอาหารได้นานขึ้น อาหารพวกท่านก็ขายไปที่ไกลกว่านี้ได้ อาหารเหล่านั้นจะกลายเป็นของขึ้นชื่อของอาณาจักรเฟิ่งหลิน” มู่ซืออวี่เอ่ย “เพียงแต่โลกนี้ไม่มีของที่ได้รับมาเปล่า ๆ ข้าย่อมไม่ให้สูตรและแผนการขายพวกท่านเฉย ๆ เช่นกัน ปันส่วนแบ่งเป็นสามต่อเจ็ดส่วน ข้าสามส่วน พวกท่านเจ็ดส่วนดีหรือไม่”
“ข้ายินดี”
“ข้าก็ยินดีเช่นกัน”
“เช่นนั้นก็เขียนสัญญาเถอะ!” มู่ซืออวี่เอ่ย “เช่นเดียวกับหนังสือทางการ หนังสือสัญญาต้องให้ทางการรับรอง เช่นนี้จะได้เป็นการให้ความมั่นใจแก่ทุกคน แน่นอนว่า ข้าไม่คิดว่าจะมีผู้ใดกล้าโกงข้า ถูกหรือไม่?”
ทุกคนหัวเราะฝืด ๆ
ผู้ใดจะกล้าเล่า?
ครึ่งเดือนต่อมา กล่องเก็บอาหารชุดแรกก็ผลิตออกมาสำเร็จ
ทุกคนไม่เคยเห็นมาก่อนจึงอดไม่ได้ที่จะซื้อกลับไปลองอีกครั้ง
สกุลกงทำกิจการเกี่ยวกับอาหาร เดิมทีขายหมูแห้งและหมูตุ๋น หลังจากมีกล่องเก็บอาหารแล้ว สกุลพวกเขาก็เริ่มพัฒนาอาหารให้หลากหลายมากขึ้น
มู่ซืออวี่สร้างแรงบันดาลใจให้เถ้าแก่สกุลกง นั่นคือเตรียมหม้อไฟขนาดเล็ก เตรียมเครื่องปรุงรสให้ครบถ้วน จากนั้นก็เติมส่วนผสมที่เข้ากันอย่างลงตัวลงไป นำของที่เตรียมเหล่านั้นออกขาย ผู้ซื้อเพียงแค่ต้องเติมน้ำและเครื่องปรุงลงไปก็จะได้น้ำซุปหมาล่าที่เอร็ดอร่อยแล้ว
นอกจากน้ำซุปหมาล่าแล้ว นางยังเพิ่มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและไส้กรอกให้เป็นพิเศษ
ต่อไปเป็นชุดบะหมี่ ชุดบะหมี่รสเผ็ด…
ในช่วงเวลาสั้น ๆ สกุลกงซึ่งแต่เดิมเป็นพ่อค้าชั้นสอง เจริญรุ่งเรืองขึ้นมาจนใกล้จะเทียบเคียงพ่อค้าชั้นหนึ่งแล้ว
แน่นอนว่านอกจากสกุลกง ยังมีสกุลหงที่ผลิตกล่องเก็บอาหารด้วย
“สหายกง ขอบคุณท่านมาก หากท่านไม่เตือนให้ข้ายอมจำนนตั้งแต่เนิ่น ๆ ข้าคงไม่ได้มาถึงทุกวันนี้!”
“ท้ายที่สุดแล้ว ยังเป็นสหายหงที่หยิบยื่นไมตรีให้ข้า ตอนนั้นที่ข้าไปทำการค้าที่อาณาจักรฮุ่ย ก่อนจากไปเงินทั้งหมดในมือข้าถูกเจ้าลูกอกตัญญูที่บ้านนำไปใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย ไม่เหลือแม้กระทั่งให้ใช้สอย เป็นท่านที่ให้ข้ายืมเงินจำนวนหนึ่งไปเริ่มต้นใหม่ หากข้าไม่ได้ไปอาณาจักรฮุ่ย ข้าคงไม่รู้เรื่องเหล่านั้นของเถ้าแก่เนี้ยมู่ และคงไม่ชื่นชมนาง นับถือนาง เชื่อใจนาง และติดตามนางอย่างทุกวันนี้”
“ที่ใดกัน ๆ ท่านเป็นพี่น้องของข้า ไม่ต้องเกรงใจ”
“ร่ำรวยไปด้วยกัน ร่ำรวยไปด้วยกัน!”
สกุลหงและสกุลกงได้รับความโปรดปรานจาก ‘มู่ซืออวี่’ สกุลอื่น ๆ ย่อมอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป มาเยี่ยมเยือนคนแล้วคนเล่า นำของขวัญสารพัดมาถึงประตูบ้าน แม้กระทั่งยามเฝ้าประตูยังได้รับของขวัญชิ้นใหญ่จากพวกเขา
มู่ซืออวี่เลือกคนหน่วยก้านดีมาหลายคน นางค่อนข้างมีพรสวรรค์ในการรับสมัครลูกศิษย์ในต่างแดน อีกทั้งอายุอานามแต่ละคนล้วนเป็นบิดาของนางได้
แน่นอนว่านางไม่ได้ละเลยพ่อค้าชั้นหนึ่งที่เคยทำให้นางขุ่นเคืองก่อนหน้านี้ ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็จ่ายเงินมากมายเพื่อเข้ามาเป็นสมาชิก ย่อมไม่อาจไม่มอบผลประโยชน์บางอย่างให้อีกฝ่ายได้
มู่ซืออวี่นั่งอยู่ในตำแหน่งหัวหน้ากลุ่มการค้าได้อย่างมั่นคงในระยะเวลาสั้น ๆ ทำให้ทุกคนเชื่อมั่นในตัวนาง
“ฮูหยิน คุณหนูรองได้รับบาดเจ็บขอรับ” ผู้ใต้บังคับบัญชาเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในกลุ่มการค้า รายงานแก่มู่ซืออวี่ที่กำลังงานรัดตัว
มู่ซืออวี่วางพู่กันในมือลง สีหน้าดูกังวล “นางบาดเจ็บที่ใด? ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”
“วันนี้คุณหนูรองไปล่าสัตว์ นึกไม่ถึงว่าภูเขาลูกนั้นจะมีแม่เสือกำลังตั้งท้องอยู่ ม้าของคุณหนูรองตกใจกลัว จึงวิ่งไปทางแม่เสือ คุณหนูรองเกือบเข้าปากเสือแล้วขอรับ!”
