จักรพรรดิมังกร – ตอนที่ 336

ประตูปราสาทปิดลง งานเลี้ยงอาหารค่ำได้เริ่มขึ้นแล้ว ภายใต้แสงไฟ ดนตรี ร้องเพลง และเต้นรำ ผู้คนที่อยู่ในปราสาทดื่มด่ำกับบรรยากาศงานเลี้ยงอาหารค่ำ ไม่มีใครคาดคิดว่าฆาตกรรมกำลังจะเกิดขึ้น

ด้านหลังของประตูปราสาท พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนยืนสูบบุหรี่ด้วยความเกียจคร้าน เวลานี้ไม่มีใครเข้าออกแล้ว มันจึงกลายเป็นเวลาว่างที่สุดสำหรับพวกเขา

พนักงานรักษาความปลอดภัยทั้งสองคนอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสถานการณ์ในงานเลี้ยงมาก แต่พวกเขาไม่สามารถไปไหนได้ จึงทำได้เพียงกระซิบพูดคุยกัน

เสียงของยานพาหนะดังมาถึงประตู เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองมองหน้ากันด้วยสงสัย

“มันฟังดูเหมือนเสียงรถสปอร์ต แต่งานเลี้ยงอาหารค่ำเริ่มขึ้นแล้ว ทำไมถึงยังมีคนมาอีก”

“ไม่แน่เขาอาจมีธุระบางอย่างก็เลยทำให้เกิดการล่าช้า แต่มีคำสั่งจากเบื้องบนมาว่าไม่ให้ผู้คนเข้าออกอีกแล้ว พวกเราก็ทำเป็นว่าไม่ได้ยินก็แล้วกัน”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนพิงหลังประตูด้วยความคิดทำงานเช้าชามเย็นชาม และพวกเขาไม่มีความคิดที่จะไปดูสถานการณ์ภายนอกแม้แต่น้อย

ด้านนอกประตูใหญ่ คนของจางเฉียงได้ลงจากรถ มองประตูปราสาทที่ปิดสนิทพร้อมอุปกรณ์อาวุธต่างๆ

“แม่งฉิบหาย ทำไมไอ้คนขี้ขลาดพวกนี้ถึงปิดประตู!”

หม่าเจียเฉิงรู้สึกจิตใจแห้งเหี่ยวและอยากจะถ่มน้ำลายใส่

จางเฉียงตบไหล่หม่าเจียเฉิงแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “อย่ากังวล มันแค่เรื่องเล็กๆ เด็กๆ เตรียมระเบิดทิศทาง”

โจรที่มีหน้าตาน่าเกลียดสองคนนำกล่องออกมา หยิบวัตถุระเบิดและเชื้อปะทุออกจากกล่อง เดินช้าๆ ไปที่หน้าประตู เริ่มบรรจุวัตถุระเบิดและเชื้อปะทุไปที่ประตู ซึ่งดูไม่เป็นมืออาชีพมากนัก

หม่าเจียเฉิงกล่าวอย่างประหม่า “เฮียเฉียง นี่มันจะไม่เกิดปัญหาหรือ มันจะทำร้ายถึงพวกเราไหม?”

“ฮ่า ๆ ๆ”

พวกกลุ่มโจรหัวเราะ รู้สึกว่าลูกเศรษฐีพวกนี้เหมือนกบในกะลาที่ไม่เคยเห็นโลกกว้าง

“อย่ากังวล ลูกน้องสองคนนี้สามารถระเบิดห้องนิรภัยของธนาคารได้ ไม่ต้องพูดถึงประตูกระจอก ซึ่งเป็นเรื่องที่จัดการง่ายมาก มิเช่นนั้นผมก็ใช้เครื่องยิงจรวดแล้ว”

จางเฉียงกล่าวอย่างไม่ยี่หระ

“เฮ้ ๆ เฮียเฉียงเป็นมืออาชีพจริง ๆ พวกเราคิดไม่ผิดที่เรียกเฮียเฉียงมาช่วย”

หม่าเจียเฉิงรีบพูดประจบจางเฉียง

“ลิ่วจื่อ นำคนกลุ่มหนึ่งคุ้มครองความปลอดภัยของนายจ้าง ส่วนคนอื่นที่เหลือเตรียมพร้อมบุกเข้าไปข้างใน ใครขัดขวางก็ฆ่าให้หมด เมื่อควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว พวกแกสามารถหาสาวสวยเพื่อปลดปล่อยได้ตามใจชอบ”

เมื่อจางเฉียงกล่าวจบ พวกกลุ่มโจรทั้งหมดก็ร้องด้วยความตื่นเต้น ราวกับว่าพวกเขาเป็นกลุ่มสัตว์ร้าย

พวกกลุ่มโจรที่อดกลั้นมานาน กำลังรอคำพูดประโยคนี้ของจางเฉียง เมื่อคิดว่าในปราสาทมีสาวงามอยู่มากมาย ความโหดเหี้ยมในหัวใจของพวกกลุ่มโจรก็ถูกปลุกเร้าขึ้นมาอีกครั้ง

สีหน้าของพนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนที่อยู่หลังประตูเปลี่ยนไป พวกเขาได้ยินเสียงหอนเหมือนสัตว์ป่าอยู่ข้างนอก ทำให้รู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ปกติแล้ว

“ข้างนอกมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฟังเสียงแล้วรู้สึกว่ามันผิดปกติ”

“เราควรไปดูไหม? หรือไม่ก็ไปรายงานเบื้องบนก่อน ฉันคิดว่าคนข้างนอกน่าจะเยอะ”

ขณะที่พนักงานรักษาความปลอดภัยทั้งสองกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ กลุ่มโจรได้จัดวางเครื่องระเบิดตามทิศทางเรียบร้อยแล้ว หลังจากถอยไปในระยะที่ปลอดภัย พวกเขาก็กดจุดชนวนระเบิดทันที

บูม!

เสียงระเบิดดังขึ้น ประตูเหล็กอันแข็งแกร่งของปราสาท ก็แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยมากมายในเปลวไฟ

เศษชิ้นส่วนพุ่งเข้าไปด้านในของประตู เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองได้รับผลกระทบโดยตรงจากแรงระเบิดขนาดใหญ่ เศษประตูเจาะร่างของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสอง

พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนจ้องไปที่เปลวไฟ และมีพ่นเลือดออกมาจากปาก จากนั้นดวงตาของพวกเขาก็ค่อยๆ ปิดลง

เมื่อร่างกายของทั้งสองตกลงบนพื้น วิญญาณของพวกเขาก็หลุดออกจากร่างทันที

“โอ้ ! ดอกไม้ไฟขนาดใหญ่ที่ฉันชอบดูเป็นพิเศษ มันเหมือนเสียงแตรเริ่มการต่อสู้ เพื่อสาวสวยที่อยู่ในปราสาท พวกเรารีบบุกเข้าไปเถอะ”

“บัดซบ แม่ง เข้าแถวให้เป็นระเบียบหน่อย อย่าแย่งตำแหน่งของฉัน ผู้หญิงที่สวยที่สุดต้องเป็นของฉัน”

พวกโจรกรีดร้องแล้วบุกเข้าไป แต่ยังคงรักษารูปแบบการต่อสู้ที่เข้มงวด

จางเฉียงเอามือไพล่หลัง ยืนอยู่ข้างหม่าเจียเฉิง “ไปเถอะ เข้าไปข้างในเพื่อตรวจสอบผลแห่งชัยชนะกันเถอะ”

“ดี ฉันจะเข้าไปข้างในเพื่อเหยียดหยามไอ้ยาจกกับไอ้คนต่างชาติ!”

หม่าเจียเฉิงกล่าวอย่างโกรธจัด แล้วเดินตามจางเฉียงเข้าไปในปราสาท

……

ณ.ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดในปราสาท เมื่อประตูถูกเปิดออก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในห้องควบคุมอ้าปากด้วยความประหลาดใจ

หลังจากมึนงงไปครู่หนึ่ง เห็นกลุ่มโจรวิ่งเข้าไปในปราสาท เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในห้องควบคุมก็ตะโกนพร้อมกับวิทยุสื่อสารว่า “มี…มีกลุ่มโจรถือปืนบุกเข้ามา และตอนนี้พวกเขาได้เข้ามาในปราสาทแล้ว! ”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยฟังเสียงจากวิทยุสื่อสาร ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก “แม่ง คุณยังไม่ตื่นเหรอ? มีกลุ่มโจรถือปืนอยู่ที่ไหนกันล่ะ”

“ประตู มีคนมากมายได้บุกเข้ามาข้างในพร้อมอาวุธปืน!”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยส่ายหัว รู้สึกว่าคนในห้องควบคุมกำลังเป็นโรคประสาทฮิสทีเรีย “คุณเพิ่มความระมัดระวังอยู่ที่นี่ อย่าทำให้แขกผู้มีเกียรติที่อยู่ข้างในตกใจ ฉันจะไปที่ห้องควบคุม”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเพิ่งจะสั่งการเสร็จกำลังจะเดินออกไป ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น และเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรอบๆ ตัวเขาล้มลงอย่างพร้อมเพรียงกัน

มีโจรจริง ๆ!

“ถอย!”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยคำราม รีบวิ่งเข้าไปในทางเดิน แล้วตรงไปยังสถานที่จัดงานเลี้ยง

ขณะที่เขากำลังจะวิ่งเข้าไปในงานเลี้ยง กระสุนนัดหนึ่งกระทบไหล่ของหัวหน้าชุดรักษาความปลอดภัย

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเดินโซเซ รีบวิ่งเข้าไปในงานเลี้ยง ตะโกนด้วยร่างกายที่นองเลือดว่า “มีโจรบุกเข้ามา ทุกคนรีบหาที่หลบซ่อนตัว!”

เหล่าเซเลบริตี้ในงานเลี้ยงต่างมองหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยด้วยความตะลึง ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อความหมายของหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย

เสียงปืนดังสนั่นอย่างต่อเนื่อง

“โอ๊ย!”

เหล่าเซเลบริตี้ต่างกรีดร้องและมองหาที่ซ่อน แต่ห้องจัดเลี้ยงเป็นพื้นที่เปิดโล่งซึ่งไม่มีที่หลบซ่อนเลย

ครัฟฟ์ หลี่โม่ และกู้หยุนหลันกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องข้างใน ความตื่นตระหนกภายนอกทำให้บอดี้การ์ดของครัฟฟ์ตื่นตัว

ขณะพวกกลุ่มโจรเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง บอดี้การ์ดของครัฟฟ์เหมือนกับเห็นศัตรูตัวฉกาจ “แย่แล้ว มีกลุ่มโจรบุกเข้ามา เป้าหมายของพวกเขาน่าจะเป็นคุณครัฟฟ์”

ครัฟฟ์มองไปที่ประตูห้องจัดเลี้ยง มองดูพวกกลุ่มโจรติดอาวุธที่วิ่งเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย สีหน้าของครัฟฟ์ดูไม่สู้ดีนัก

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!” ครัฟฟ์ถามเสียงดัง

“ผมก็ไม่ทราบ แต่เพื่อความปลอดภัยของคุณ ผมหวังว่าคุณจะปฏิบัติตามคำแนะนำของพวกเรา และพวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของคุณ”

บอดี้การ์ดกล่าวอย่างจริงจัง

กู้หยุนหลันจับแขนของหลี่โม่อย่างประหม่า “ทำไมถึงมีกลุ่มโจรบุกเข้ามาปล้นที่นี่ได้”

“ไม่ต้องกลัว พวกมันเป็นแค่กลุ่มโจรกระจอก คงเป็นเพราะว่าหม่าเจียเฉิงไม่พอใจ ก็เลยพาคนมาแก้แค้น”

หลี่โม่กล่าวอย่างราบเรียบ

หลังจากที่หลี่โม่พูดจบ หม่าเจียเฉิงกับจางเฉียงก็เดินเข้ามาถึงห้องจัดเลี้ยงแล้ว

สีหน้าของหม่าเจียเฉิงแสดงถึงความภาคภูมิใจและโหดเหี้ยม แล้วเขาก็ตะโกนว่า

“แม่ง ไอ้เศษสวะแซ่หลี่อยู่ไหน ยังมีชาวต่างชาติที่มันทำร้ายกูอยู่ไหน!”