ตอนที่ 1221 ตกใจมาก
ชายหนุ่มนั่งอยู่บนหลังม้าสูงพลางมองลงมาทางนาง แววตาคู่นั้นเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งและล้ำลึกจนมองไม่เห็นความรู้สึกที่แท้จริง ทว่า แววตาของเขาแฝงไปด้วยความเวทนาที่ผู้ซึ่งแข็งแกร่งกว่ามีให้ผู้ที่อ่อนแอกว่า ชายหนุ่มมอบหยกจักจั่นให้นางหนีเอาตัวรอด
บุรุษเช่นนี้กลับบอกกับนางว่ากลัวจะถูกนางทอดทิ้ง…
ในความคิดของไป๋ชิงเหยียนนางคิดว่าเซียวหรงเหยี่ยนไม่น่ารู้จักกับคำนี้
ในสายตาของไป๋ชิงเหยียนเซียวหรงเหยี่ยนคือบุรุษที่แข็งแกร่งที่สุดในใต้หล้าแห่งนี้
ขอบตาของไป๋ชิงเหยียนร้อนผ่าว นางนึกถึงคำถามของเซียวหรงเหยี่ยนซ้ำไปซ้ำมา…หากน้องชายหรือน้องสาวของนางถูกศัตรูล้อมไว้พร้อมกับเซียวหรงเหยี่ยน นางจะเลือกช่วยผู้ใด
นางคิดว่านางคงเลือกช่วยน้องสาวหรือน้องชายของตัวเองก่อน จากนั้นค่อยไปช่วยเหลือเซียวหรงเหยี่ยน นางไม่มีทางเลือกคนหนึ่งแล้วทอดทิ้งอีกคนเด็ดขาด นางเชื่อในความสามารถของเซียวหรงเหยี่ยน นางรู้ว่าเขาแข็งแกร่งมาก รู้ว่าเขาสามารถเอาชนะได้อย่างแน่นอน
เพราะชาติที่แล้วก่อนที่นางจะกลับมาเกิดใหม่ ใต้หล้าแห่งนี้ตกเป็นของต้าเยี่ยน…เซียวหรงเหยี่ยนเป็นคนทำให้แคว้นต้าเยี่ยนที่กำลังจะดับสูญขึ้นเป็นหนึ่งในใต้หล้าจนทุกแคว้นต่างหวาดกลัว
ทว่า หากนางตอบออกไปเช่นนี้เซียวหรงเหยี่ยนต้องคิดว่านางกำลังหาข้อแก้ตัว เขาคงผิดหวังในตัวนางมาก
ครั้งนี้นางทำให้เขาเสียใจมากจริงๆ
เมื่อเห็นเซียวหรงเหยี่ยนจากไปไกลแล้ว เว่ยจงจึงก้าวไปด้านหน้าพลางกล่าวเสียงเบา “ฝ่าบาท ท่านอ๋องเก้าจากไปไกลแล้ว บ่าวประคองฝ่าบาทกลับไปพักผ่อนนะพ่ะย่ะค่ะ…”
“ได้” ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางเซียวหรงเหยี่ยนพลางรับคำ จากนั้นยกมือลูบท้องของตัวเองเบาๆ “เตรียมกลับเมืองหลวงกันเถิด”
ไป๋ชิงเหยียนกำหนดวันสอบหน้าท้องพระโรงเป็นวันที่สิบห้า เดือนสาม การเดินทางครั้งนี้คงต้องใช้เวลาพอสมควร นางต้องรีบออกเดินทางแล้ว
“พ่ะย่ะค่ะ” เว่ยจงรับคำ
ไป๋ชิงอวี๋ซึ่งอยู่ที่ด่านหน้าได้รับจดหมายรายงานจากไป๋ชิงเหยียนว่าแม่ทัพชราชุยซานจงแขวนธงกองทัพไว้ที่เมืองอวิ๋นจิง ทว่า ตัวเขากลับยกทัพใหญ่ของซีเหลียงบุกไปล้อมเมืองเจียงจือไว้ โชคดีที่เซียวหรงเหยี่ยนนำทัพต้าเยี่ยนย้อนกลับไปช่วยเหลือจนช่วยเหลือเมืองเจียงจือไว้ได้อย่างปลอดภัย นางบอกให้ไป๋ชิงอวี๋และน้องๆ คนอื่นไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้นางเตรียมตัวเดินทางกลับเมืองหลวงแล้ว ให้พวกเขาตั้งใจบุกโจมตีเมืองอย่างเต็มที่
ไป๋ชิงเหยียนบอกไป๋ชิงอวี๋ว่าตอนนี้แม่ทัพชราชุยซานจงพ่ายแพ้ที่เมืองเจียงจือแล้ว เขาต้องจัดทัพไปป้องกันเมืองอวิ๋นจิงอย่างเต็มกำลังแน่นอน นางบอกให้ไป๋ชิงอวี๋ระวังแม่ทัพชราชุยบุกโจมตีจากทางด้านหลัง แม่ทัพชราชุยพร้อมใช้ทุกวิธีเพื่อชัยชนะ ครั้งนี้กองทัพซีเหลียงพ่ายแพ้เพราะขาดแคลนเสบียงอาหารและกองกำลังดังนั้นสิ่งที่แม่ทัพชราชุยต้องการมีมากมาย
ครั้งนี้เขาพ่ายแพ้ที่เมืองเจียงจือ แม่ทัพชราชุยต้องหวาดระแวงกองทัพต้าโจวมากกว่าเดิมแน่นอน เขาต้องป้องกันต้าโจวและต้าเยี่ยนพร้อมๆ กัน หากไป๋ชิงอวี๋เผชิญหน้ากับแม่ทัพชราชุยต้องระวังตัวให้ดี สามารถร่วมมือกับต้าเยี่ยนได้ ต้องกำจัดซีเหลียงให้ราบคาบในสงครามครั้งนี้ให้ได้
ไป๋ชิงอวี๋อ่านจดหมายจบจึงส่งให้ไป๋จิ่นซิ่วอ่านต่อ เขารู้สึกใจหายมาก “ด้วยนิสัยของพี่หญิง นางต้องไม่ส่งข่าวให้ด่านหน้ารับรู้แน่นอน หากอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนยกทัพไปช่วยเหลือไม่ทัน ข้าไม่อยากคิดถึงผลลัพธ์ที่ตามมาเลย”
ไป๋จิ่นซิ่วอ่านเนื้อหาในจดหมายที่ไป๋ชิงเหยียนส่งมา นางรู้สึกตกใจมาก
ไป๋ชิงฉีถูนิ้วมือของตัวเองไปมาอย่างใช้ความคิด จากนั้นกล่าวขึ้น “หากข้าจำไม่ผิด ก่อนหน้านี้อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนกำลังยกทัพโจมตีเมืองอันเฝินไม่ใช่หรือ เหตุใดเขาจึงรู้ข่าวเรื่องที่พี่หญิงใหญ่ถูกล้อมอยู่ในเมืองเจียงจือได้ เหตุใดเขาจึงยกทัพไปช่วยเหลือพี่หญิงใหญ่กัน นี่ไม่เป็นผลดีต่อต้าเยี่ยนแม้แต่น้อย”
ต้าโจวมีแม่ทัพดุดันและกองทัพที่แข็งแกร่งกว่าดังนั้นซีเหลียงจึงเอาแต่ต่อต้านต้าโจว ต้าเยี่ยนจึงเคลื่อนทัพได้อย่างค่อนข้างไร้อุปสรรค
ตอนนั้นอ๋องเก้ามู่หรงเหยี่ยนแห่งต้าเยี่ยนกำลังโจมตีเมืองอันเฝินอยู่ แสดงว่าต้าเยี่ยนมีโอกาสบุกไปถึงเมืองอวิ๋นจิงก่อนต้าโจว ทว่า เหตุใดอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนจึงยอมทิ้งโอกาสการบุกโจมตีเมืองอวิ๋นจิงย้อนกลับไปช่วยเหลือพี่หญิงใหญ่เช่นนี้กัน
“ดูเหมือนว่าอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนผู้นี้จะมีสายลับอยู่ในต้าโจวของเราไม่น้อยทีเดียว” ไป๋ชิงเจวี๋ยถือถ้วยน้ำชาอยู่ในมือ “เขาถึงรู้เรื่องที่พี่หญิงใหญ่ถูกล้อมในเมืองเจียงจือได้เร็วถึงเพียงนี้! ไม่ว่าอย่างไรครั้งนี้พวกเราก็ติดหนี้บุญคุณต้าเยี่ยน อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนช่วยจักรพรรดินีแห่งต้าโจวของพวกเราไว้”
ไป๋ชิงเจวี๋ยมองจากมุมการเมืองระหว่างสองแคว้น เขากล่าวเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องผิด
ทว่า ไป๋ชิงอวี๋รู้ดีว่าที่เซียวหรงเหยี่ยนยอมทิ้งโอกาสการบุกโจมตีเมืองอวิ๋นจิงย้อนกลับไปช่วยเหลือพี่หญิงเป็นเพราะชายหนุ่มรักพี่สาวของเขาจากใจจริง
ก่อนหน้านี้ไป๋ชิงอวี๋ไม่ชอบขี้หน้าอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยน ทว่า เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เขาต้องมองเซียวหรงเหยี่ยนใหม่…
หากเซียวหรงเหยี่ยนยอมทอดทิ้งต้าเยี่ยนเพื่อพี่สาวของเขา บุรุษเช่นนี้คู่ควรที่จะมาเป็นพี่เขยของเขาจริงๆ
“ต้าโจวของพวกเราสามารถตอบแทนบุญคุณที่อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนช่วยชีวิตจักรพรรดินีแห่งต้าโจวด้วยวิธีอื่นได้ ทว่า พวกเราจะยกอวิ๋นจิงให้ต้าเยี่ยนไม่ได้เด็ดขาด” ไป๋ชิงฉีกล่าวออกมาช้าๆ “ซีเหลียงมีความแค้นฝังลึกกับพวกเรา ผู้ที่จะทำลายล้างซีเหลียงต้องเป็นพวกเราต้าโจวเท่านั้น!”
“พี่ชายสามกล่าวถูกต้องขอรับ” ไป๋ชิงเจวี๋ยพยักหน้า
“เช่นนั้นก็รวบรวมสติให้พร้อม พี่หญิงใหญ่ปลอดภัยแล้ว เมืองไป๋หลงคือเมืองของพวกเรา พวกเขาต้องคุ้มกันพี่หญิงใหญ่ข้ามแม่น้ำจิงไปอย่างปลอดภัยแน่นอน…” ไป๋ชิงฉีลุกขึ้นยืนพลางกล่าว “พวกเราเสียเวลาอยู่ที่นี่นานมากแล้ว คืนนี้พวกเราต้องยึดหลูเฉวียน จากนั้นบุกต่อไปยังจิงหรงและอวิ๋นจิงให้ได้”
“เจ้าค่ะ” ไป๋จิ่นหวา ไป๋จิ่นเจาและไป๋จิ่นเซ่อรับคำอย่างพร้อมเพรียง
ไป๋ชิงเหยียนไปคำนับศพของกองทัพไป๋ที่เสียชีวิตในสงครามข้างแม่น้ำจิง
นางข้ามแม่น้ำจิงไปยังเมืองเฟิ่ง จากนั้นข้ามภูเขาเฟิ่งเหนี่ยวไปยังด่านเทียนเหมิน ก่อนถึงด่านเทียนเหมินไป๋ชิงเหยียนคำนวณเวลาดูแล้วว่านางจะเดินทางไปถึงเมืองหลวงก่อนวันที่สิบห้า เดือนสามแน่นอนดังนั้นนางจึงปลอมตัวเป็นขบวนพ่อค้าพาองครักษ์ไป๋ เว่ยจง และชุนจือเดินทางไปตามเมืองชายแดนต่างๆ ของต้าโจวเพื่อสำรวจดูว่าการปกครองระบอบใหม่ทำให้ชีวิตของชาวบ้านดีขึ้นกว่าเดิมหรือไม่
ตอนใกล้ถึงด่านเทียนเหมินเว่ยจงให้ขบวนหยุดพักทานอาหารกลางวันที่โรงเตี๊ยมก่อนค่อยออกเดินทางต่อ
ไป๋ชิงเหยียนคิดทบทวนเรื่องราวระหว่างนางกับเซียวหรงเหยี่ยนอยู่หลายวัน ในที่สุดนางก็หยิบพู่กันออกมาเขียนจดหมายให้ชายหนุ่ม หญิงสาวกล่าวกับเซียวหรงเหยี่ยนในจดหมายว่าชายหนุ่มรีบร้อนจากไปจนนางยังไม่มีโอกาสบอกเรื่องนี้กับเขา นางทบทวนอยู่หลายวันจนคิดว่าไม่สามารถรอบอกกับเขาหลังจากเขากลับมาอย่างปลอดภัยได้จึงตัดสินใจเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นมา
ไป๋ชิงเหยียนรับปากเซียวหรงเหยี่ยนว่าต่อไปนี้หากเกิดอันตรายขึ้นนางจะคำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองและลูกในท้องให้มากกว่านี้ บอกเซียวหรงเหยี่ยนว่าอย่าได้รับบาดเจ็บกลับมา
หลายวันมานี้ไป๋ชิงเหยียนนอนไม่ค่อยหลับ นางบอกกับชายหนุ่มว่านางไม่เคยคิดมาก่อนว่าหากไม่มีเซียวหรงเหยี่ยนอยู่เคียงข้างแล้วนางจะเป็นเช่นไร เพราะในใจของนางเซียวหรงเหยี่ยนคือคนที่แข็งแกร่งจนไม่มีศัตรูคนใดสามารถทำร้ายเขาได้ นางพยายามจะเป็นให้ได้ดั่งชายหนุ่มมาโดยตลอด
ตอนนี้นางยิ่งไม่กล้าจินตนาการถึงเรื่องนี้เพราะนางไม่สามารถทนเจ็บปวดสูญเสียผู้ใดไปได้อีกแล้ว นางขอให้เซียวหรงเหยี่ยนดูแลตัวเองให้ดีเพื่อนางกับลูก
ไป๋ชิงเหยียนแช่ปลายพู่กันอยู่บนจดหมายครู่หนึ่ง สุดท้ายจึงวางพู่กันลง คำกล่าวบางประโยคยิ่งกล่าวออกมายิ่งทำให้นางรู้สึกปวดใจยิ่งกว่าเดิม
ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้บอกเซียวหรงเหยี่ยนในจดหมายว่านางพยายามจะทำให้ได้อย่างที่เซียวหรงเหยี่ยนทำในชาติที่แล้ว ทว่า นางพยายามด้วยวิธีของนางเท่านั้น
การตายของท่านปู่ ท่านพ่อ บรรดาท่านอาและน้องชาย รวมทั้งการตายของท่านแม่ บรรดาอาสะใภ้และน้องสาวของนางในชาติที่แล้วเคยทำให้นางรู้สึกทรมานอยู่ทุกคืนวัน
