ตอนที่ 1225 คนสูงศักดิ์
“ดูเหมือนว่าจะขายเสื้อผ้าที่กำลังเป็นที่นิยมของต้าเยี่ยนขอรับ…” เว่ยจงซึ่งยืนอยู่ข้างกายไป๋ชิงเหยียนกล่าวขึ้นอย่างนอบน้อม “คุณหนูใหญ่จะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ”
หลังจากเริ่มใช้การปกครองระบอบใหม่ไป๋ชิงเหยียนเคยปรึกษากับหลู่ไท่เว่ยว่านอกจากพ่อค้าจากแคว้นอื่นที่ต้องการเข้ามาทำการค้าในแคว้นต้าโจวจะต้องขึ้นทะเบียนกับทางการให้ถูกต้องแล้ว พวกเขาต้องระบุบนป้ายกิจการด้วยว่าเป็นกิจการของแคว้นใด เช่นนี้ทางการจะได้สะดวกในการเข้าไปตรวจสอบ
เดิมทีไป๋ชิงเหยียนไม่สนใจจะเข้าไปดู ทว่า ขณะเดินผ่านกลับได้ยินช่างตัดเสื้อซึ่งคล้องสายวัดไว้ที่ลำคอกล่าวขึ้นยิ้มๆ “ใช่แล้ว ว่าที่พระชายาของท่านอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนชอบเครื่องแต่งกายเช่นนี้ ที่เมืองหลวงของต้าเยี่ยนกำลังขายดีเชียว”
“ว่าที่พระชายาของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนของพวกเจ้าอย่างนั้นหรือ อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนหมั้นหมายแล้วอย่างนั้นหรือ” สตรีกลางคนผู้นั้นรีบถามราวกับได้ยินเรื่องแปลกประหลาด
“ใช่แล้ว คนต่างลือกันว่าอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนของพวกเจ้าอำมหิตโหดร้าย ทว่า พระองค์ดีต่อว่าที่พระชายามาก แคว้นต้าเยี่ยนเต็มไปด้วยนิยายของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนและว่าที่พระชายา หากฮูหยินสนใจ เมื่อข้าตัดชุดเสร็จแล้วจะนำไปให้ท่านที่จวนพร้อมกับชุดขอรับ”
ว่าที่พระชายาของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนอย่างนั้นหรือ
ไป๋ชิงเหยียนชะงักฝีเท้าลง จากนั้นกล่าวยิ้มๆ “พวกเราเข้าไปดูสักหน่อยเถิด ข้ารู้สึกสนใจนิยายของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนและว่าที่พระชายามาก”
ไป๋ชิงเหยียนเดินจับมือชุนจือเข้าไปในร้านเสื้อผ้า บ่าวรับใช้ในร้านเห็นการแต่งกายของไป๋ชิงเหยียนจึงรู้ว่านางคือสตรีจากตระกูลสูงศักดิ์ เมื่อเห็นสาวงามราวกับเทพธิดาเดินเข้ามาในร้านจึงตะลึงไปชั่วขณะ เขาอดคิดไม่ได้ว่าหากเสื้อผ้าของเขาเป็นที่ยอมรับจากคนสูงศักดิ์เช่นนี้ วันหน้าคงมีแต่เม็ดเงินไหลเข้ามาในร้านแน่นอน เมื่อคิดได้ดังนี้จึงรีบเข้าไปต้อนรับ
“เชิญฮูหยินด้านในก่อนขอรับ! รีบนำชาชั้นดีมาให้ฮูหยินท่านนี้เร็ว!” บ่าวรับใช้รีบตะโกนสั่ง “เชิญนั่งก่อนขอรับ ฮูหยินมีแบบชุดที่อยากได้หรือไม่ขอรับ ร้านของพวกเรามีทุกแบบขอรับ”
ขณะกล่าวน้ำชาก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะพอดี
ไป๋ชิงเหยียนยกถ้วยชาขึ้นดม ชาอวิ๋นอู้…ชาดี
ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้ดื่ม หญิงสาววางถ้วยชาลงบนโต๊ะพลางกล่าวขึ้น “ได้ยินว่าร้านของเจ้ามีชุดแบบที่ว่าที่พระชายาของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนของพวกเจ้าชอบ”
“ฮูหยินช่างตามแหลมยิ่งนักขอรับ!” บ่าวรับใช้กล่าวจบจึงรีบให้คนยกชุดที่ตัดสำเร็จรูปออกมาให้ไป๋ชิงเหยียนดู จากนั้นกล่าวยิ้มๆ “ท่านอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนของพวกเราขึ้นชื่อเรื่องไร้หัวใจ ทว่า เมื่อเห็นชุดที่ว่าที่พระชายาใส่กลับหวั่นไหวขึ้นมาทันที พระองค์ขอให้ไทเฮาพระราชทานสมรสให้พระองค์กับว่าที่พระชายา ร้านอวิ๋นซางของพวกเราจึงมีชื่อเสียงและกล้ามาเปิดที่ต้าโจวขอรับ”
ชุนจือนึกถึงเหตุการณ์ที่คุณหนูใหญ่ของนางอยู่เฝ้าไข้อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนทั้งคืนหลังจากเขาได้รับบาดเจ็บเพราะยกทัพมาช่วยเหลือคุณหนูใหญ่ที่เมืองเจียงจือขึ้นมาทันที นางสูดหายใจลึกอย่างเป็นกังวล รู้สึกไม่ยุติธรรมแทนคุณหนูใหญ่ของตัวเอง
ชุนจือมองไป๋ชิงเหยียนแวบหนึ่งพลางกล่าวขึ้น “ว่าที่พระชายาของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนคือคุณหนูสูงศักดิ์ตระกูลใดกัน”
“นางคือเมิ่งเจาหรงบุตรสาวของเสนาบดีเมิ่งแห่งแคว้นต้าเยี่ยนและเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของต้าเยี่ยนที่งดงามไม่แพ้หลิ่วรั่วฟูจวิ้นจู่สาวงามอันดับหนึ่งของต้าจิ้นในตอนนั้นขอรับ นางงดงามคู่ควรกับอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนราวกับกิ่งทองใบหยก เมื่อสงครามที่เมืองอวิ๋นจิงจบลง เมื่ออ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนนำชัยชนะกลับไปยังต้าเยี่ยน ไทเฮาจะจัดงานอภิเษกสมรสให้ทั้งคู่อย่างสมฐานะขอรับ”
ชุนจือร้อนใจและเป็นกังวลแทนไป๋ชิงเหยียนขึ้นมาทันที “อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนของพวกเจ้า…”
“ได้ยินว่าที่นี่มีนิยายของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนและว่าที่พระชายาใช่หรือไม่” ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถามยิ้มๆ แทรกคำกล่าวของชุนจือ
“ใช่ขอรับ หากฮูหยินสนใจ เมื่อตัดชุดเสร็จข้าจะนำไปให้ที่จวนพร้อมชุดของท่านขอรับ…” บ่าวรับใช้กล่าวยิ้มๆ
“ข้ากำลังตั้งครรภ์ ข้าต้องรอคลอดลูกออกมาก่อนจึงจะสั่งตัดชุดได้ มิเช่นนั้นหากท้องโตขึ้นทุกวันที่สั่งตัดไปคงเสียเปล่า…” ไป๋ชิงเหยียนหันไปมองเว่ยจง
เว่ยจงรีบยัดเงินใส่มือของบ่าวรับใช้ผู้นั้น จากนั้นกล่าวยิ้มๆ “ฮูหยินของข้าชอบอ่านนิยายมาก เจ้าขายนิยายเล่มนี้ให้พวกเราสักเล่มได้หรือไม่ เมื่อฮูหยินของข้าคลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย พวกเราค่อยมาสั่งตัดชุดจากร้านของเจ้า”
“นี่มัน…” บ่าวรับใช้ลังเล
“เอาให้ฮูหยินไปเล่มหนึ่ง” เสียงกังวานดังมาจากหลังร้าน
ไป๋ชิงเหยียนเงยหน้าขึ้นก็เห็นสตรีร่างเพรียวสวมผ้าปิดหน้าและชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ลายเมฆยืนอยู่ตรงนั้น
“ขอรับคุณหนูเมิ่ง…” บ่าวรับใช้รีบโค้งกายคำนับสตรีนางนั้น
สตรีผู้นั้นมองไปทางไป๋ชิงเหยียน เมื่อเห็นใบหน้าของไป๋ชิงเหยียนชัดเจนนางจึงตะลึงไปครู่หนึ่ง นางก้มศีรษะให้ไป๋ชิงเหยียนเล็กน้อยพลางเดินเข้าไปด้านใน
“คุณหนู ฮูหยินผู้นั้น…งดงามมากเจ้าค่ะ” สาวใช้ที่ประคองร่างของสตรีนางนั้นกล่าวกับเจ้านายของตัวเองเสียงเบา
“นั่นน่ะสิ ช่างงามล่มเมือง ไม่มีท่าทีเขินอายหรือคิดปกปิดความงามของตัวเองสักนิด” สตรีนางนั้นลูบผ้าปิดหน้าของตัวเองเบาๆ “เมื่อข้าสวมผ้าปิดหน้าเช่นนี้ทำให้ข้าดูเหมือนจงใจดึงดูดความสนใจผู้อื่นขึ้นมาทันที”
“คุณหนูกล่าวอันใดเช่นนี้เจ้าคะ ฮูหยินผู้นั้นแต่งงานแล้ว ทว่า คุณหนูยังไม่ได้ออกเรือน พวกเราย่อมต้องระวังมากกว่าอยู่แล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้รีบกล่าวขึ้น “คุณหนูหากคุณชายชุยอยู่ที่นี่ต้องมอบชุดให้ฮูหยินผู้นั้นแน่นอนเจ้าค่ะ หากฮูหยินผู้นั้นสวมใส่ชุดของเราต้องช่วยเรียกลูกค้าให้พวกเราได้มากทีเดียวเจ้าค่ะ คุณชายชุยมอบกิจการร้านนี้ให้คุณหนูแล้วก็ถือเป็นร้านของคุณหนู คุณหนูควรทำเพื่อร้านของตัวเองนะเจ้าคะ เรามอบชุดให้ฮูหยินผู้นั้นดีหรือไม่เจ้าคะ”
“พวกเราไม่ได้จะอยู่ที่นี่นาน” คุณหนูเมิ่งกล่าวขึ้น
“ไม่ว่าจะนานหรือไม่ก็เป็นร้านที่คุณชายชุยมอบให้คุณหนู คุณหนูควรใส่ใจร้านของตัวเองนะเจ้าคะ” สาวใช้กล่าวโน้มน้าว “ถึงแม้พวกเราจะจากไป ทว่า หากร้านค้าขายดีพวกเราจะได้กำไรนะเจ้าคะ”
ได้ยินคำกล่าวนี้คุณหนูเมิ่งจึงหัวเราะออกมาเบาๆ ราวกับเห็นด้วยกับคำกล่าวของสาวใช้ “ฮูหยินผู้นั้นบอกว่ากำลังตั้งครรภ์ไม่เหมาะจะตัดชุด เราผูกมิตรกับนางไว้ก่อนเมื่อนางคลอดลูกแล้วค่อยสั่งตัดชุดให้นางก็แล้วกัน”
“คุณหนูฉลาดมากเจ้าค่ะ บ่าวจะให้คนตามฮูหยินผู้นั้นไปจะได้รู้ว่านางคือคนสูงศักดิ์ตระกูลใดเจ้าค่ะ”
“ได้”
เมื่อผู้ดูแลออกคำสั่งบ่าวรับใช้ชายจึงรีบคืนเงินให้เว่ยจง “ฮูหยินรอสักครู่นะขอรับ บ่าวจะไปหยิบมาให้เดี๋ยวนี้ขอรับ”
พวกเขามอบนิยายให้ลูกค้าเพื่อต้องการเพิ่มยอดขายเสื้อผ้า นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนอยากได้เพียงนิยายไม่อยากได้เสื้อผ้าเช่นนี้
เว่ยจงจองโรงเตี๊ยมโออ่าไว้หลังหนึ่ง เมื่อเปิดหน้าต่างชั้นสองออกจะมองเห็นบรรยากาศของถนนสายยาวในอำเภอเฟิงทันที
ไป๋ชิงเหยียนนั่งเปิดนิยายที่ได้มาจากร้านขายเสื้ออวิ๋นซางออกอ่าน
องครักษ์ไป๋รายงานกับเว่ยจงว่าคนจากร้านขายเสื้อสะกดรอยตามพวกเขามาตลอดทาง เว่ยจงคิดว่าคนของร้านขายเสื้อคงอยากรู้ว่าไป๋ชิงเหยียนคือคนตระกูลสูงศักดิ์ตระกูลใดจะได้ผูกมิตรได้ถูกจึงไม่ได้ใส่ใจอันใด
