ตอนที่ 1250 ประโยชน์
ซีเหลียงที่ได้รับข้อมูลจากต้าเยี่ยนรบชนะแล้วแต่กลับไม่ยอมมอบตัวไป๋ชิงอวี๋ให้ต้าเยี่ยน พวกเขาคงอยากทำลายสัญญาพันธมิตรระหว่างต้าเยี่ยนและต้าโจว ต้องการให้ไป๋ชิงเหยียนโมโหจนยกทัพบุกมาโจมตีต้าเยี่ยนโดยที่ต้าเยี่ยนไม่มีเครื่องต่อรองกับไป๋ชิงเหยียน เช่นนี้ซีเหลียงจะได้ปลอดภัยจากวิกฤตตรงหน้า
ดังนั้นเป้าหมายของซีเหลียงคือการให้ต้าโจวพุ่งเป้ามาที่ต้าเยี่ยนแทน!
หากนางเดาไม่ผิดหากซีเหลียงถูกทำลายล้างจนราบคาบ ต่อมาก็คงเป็นสงครามระหว่างต้าเยี่ยนและต้าโจวแล้ว ถึงแม้ต้าโจวจะเดาไม่ได้ว่านางเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด ทว่า พวกเขาสามารถบุกโจมตีต้าเยี่ยนด้วยเหตุผลที่ต้าเยี่ยนทรยศต้าโจวก่อนได้
ใจของไทเฮาเต้นรัวและหนักอึ้ง นางอยากให้ไป๋ชิงเหยียนกับอาเหยี่ยนทะเลาะกัน ทว่า อย่างน้อยต้าเยี่ยนก็ควรมีเครื่องต่อรองกับไป๋ชิงเหยียนก่อนที่ซีเหลียงจะถูกทำลาย สัญญาพันธมิตรระหว่างสองแคว้นไม่ควรแตกหักลงเช่นนี้!
หากต้าโจวบุกมาทำลายต้าเยี่ยนแทนแล้วซีเหลียงดูอยู่เฉยๆ ก็ยังไม่เท่าใดนัก ทว่า หากพวกนั้นร่วมมือกันบุกโจมตีต้าเยี่ยนจะทำเช่นไรดี!
ทว่า เมื่อคิดถึงความสามารถของซีเหลียงในตอนนี้ไทเฮาจึงวางใจลงไม่น้อย…
ซีเหลียงต้องเก็บกองกำลังของตัวเองไว้แน่นอน หากต้าโจวกับต้าเยี่ยนทำสงครามกันขึ้นมาจริงๆ เมื่อแคว้นใดแคว้นหนึ่งถูกกำจัด แคว้นต่อมาที่จะโดนกำจัดต้องเป็นซีเหลียงอย่างแน่นอน ซีเหลียงไม่มีทางยอมเสียกำลังทหารของแคว้นตัวเองเพื่อช่วยเหลือต้าโจวแน่นอน
ที่สำคัญจักรพรรดินีไป๋ชิงเหยียนแห่งต้าโจวยังรักอยู่กับอาเหยี่ยน นางยอมคลอดลูกของนางและอาเหยี่ยนออกมา อาเหยี่ยนเคยยกทัพไปช่วยเหลือนางที่เมืองเจียงจือ ไป๋ชิงเหยียนต้องซาบซึ้งในบุญคุณของอาเหยี่ยนแน่นอน นางคง…ไม่เปิดศึกกับต้าเยี่ยนอย่างง่ายดายเพียงนี้หรอกกระมัง
ซีเหลียงไม่มีทางปล่อยให้ไป๋ชิงอวี๋ตาย หากนางมีไป๋ชิงอวี๋อยู่ในกำมือนางก็ต้องใช้เขาเป็นเครื่องต่อรองกับจักรพรรดินีแห่งต้าโจวเช่นกัน นางไม่มีทางปล่อยให้เขาตายแน่นอน ชีวิตของไป๋ชิงเหยียนมีประโยชน์กว่าการปล่อยให้เขาตายไปมากนัก
เมื่อไทเฮาคิดได้ดังนี้จึงเริ่มวางใจลง นางได้ยินเสียงนางกำนัลที่ด้านนอกเอ่ยเรียก ‘ฝ่าบาท’ จึงรีบลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ทันที ทว่า ยังไม่ทันเดินออกไปต้อนรับก็เห็นมู่หรงลี่เดินหอบเข้ามาด้วยใบหน้าซีดเผือดเสียก่อน
ไทเฮารีบก้าวเข้าไปใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อบนใบหน้าให้มู่หรงลี่
“เกิดอันใดขึ้น เหตุใดสีหน้าจึงซีดเช่นนี้ ไม่สบายตรงที่ใดหรือไม่”
มู่หรงลี่ปัดมือของไทเฮาออก
ไทเฮามองมู่หรงลี่อย่างตกตะลึง “อาลี่!”
มู่หรงลี่ชูรายงานสถานการณ์รบในมือขึ้นสูง จากนั้นเอ่ยถามเสียงแหบพร่า
“ก่อนหน้านี้มีคนซีเหลียงลอบเข้ามาพบเสด็จแม่ในวังหลวงโดยข้ามหน้าข้ามตาข้า เสด็จแม่บอกว่าเขามาเพื่อขอร้อง ทว่า เสด็จแม่ปฏิเสธเขาไปแล้ว แต่ตอนนี้ซีเหลียงกลับรู้แผนการของต้าเยี่ยนและต้าโจวล่วงหน้าจนแม่ทัพไป๋ชิงอวี๋ของต้าโจวถูกซีเหลียงจับตัวไป เสด็จแม่ทราบเรื่องนี้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
ไทเฮาได้ยินมู่หรงลี่เรียกนางว่าเสด็จแม่ ไม่ใช่ท่านแม่จึงตะลึงไปชั่วจครู่ แววตาของนางลอกแลกไปมา
“เจ้าหมายความเช่นไร เจ้าคิดว่าแม่ทรยศต้าโจวเข้าร่วมกับซีเหลียงอย่างนั้นหรือ!”
“ข้าบอกเรื่องนี้กับเสด็จแม่เพียงคนเดียวเท่านั้น!” สีหน้าของมู่หรงลี่เยือกเย็น
“หวังจิ่วโจวก็รู้เรื่องนี้ไม่ใช่หรือ! ตอนที่เจ้าวางแผนรบบนกระบะทรายไม่มีผู้อื่นอยู่ข้างกายเลยอย่างนั้นหรือ!” ไทเฮาถามกลับอย่างโมโห
หวังจิ่วโจวได้ยินจึงรีบโค้งกายลงอย่างนอบน้อม
“ต่อให้กระหม่อมมีความกล้ามากกว่านี้กระหม่อมก็ไม่กล้าทรยศต้าโจวทั้งๆ ที่ไม่ได้รับคำสั่งจากไทเฮาหรือท่านอ๋องเก้าหรอกพ่ะย่ะค่ะ”
ที่สำคัญหวังจิ่วโจวรู้ว่าจักรพรรดินีแห่งต้าโจวและเจ้านายของเขาคือสามีภรรยากัน เขาจะกล้าทรยศนายหญิงของตัวเองได้อย่างไร!
“ในเมื่อเสด็จแม่ไม่ยอมรับข้าก็จะไปถามคนซีเหลียงที่เพิ่งออกจากตำหนักของเสด็จแม่ไปเมื่อครู่เองพ่ะย่ะค่ะ!” มู่หรงลี่หมุนกายเตรียมจากไป
“เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้!”
ไทเฮากำหมัดทั้งสองข้างแน่น น้ำเสียงของนางสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ อาลี่เป็นเด็กดีเชื่อฟังนางมาโดยตลอด เขาไม่เคยกล่าวกับนางด้วยท่าทีแข็งกร้าวเช่นนี้มาก่อน
ไทเฮากล่าวเสียงสะอื้น
“เจ้ากล่าววาจากับแม่เช่นนี้หรือ! เสด็จพ่อของเจ้าเพิ่งจากไปได้ไม่เท่าใด เจ้าเพิ่งขึ้นครองบัลลังก์ได้ไม่เท่าใดก็กล้าวางอำนาจกับแม่ถึงเพียงนี้เลยหรือ!”
มู่หรงลี่ยืดกายตรง แสงแดดส่องกระทบร่างของเขา ทว่า เขากลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นแม้แต่น้อย
เขาไม่อยากเชื่อเลยว่ามารดาที่เคยอ่อนโยนและใจดีของเขาจะกลายเป็นคนเช่นนี้!
เขารู้ว่าที่ก่อนหน้านี้ท่านอาเก้าให้ท่านแม่ช่วยสนับสนุนเขาเป็นเพราะต้องการให้ท่านแม่รู้ว่าเขายังต้องการนางอยู่ นางจะได้ไม่คิดตายตามเสด็จพ่อไป
ทว่า ตอนนี้มู่หรงลี่ไม่แน่ใจแล้วว่าความหวังดีของท่านอาเก้าทำให้ท่านแม่ของเขาเปลี่ยนแปลงไปโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ เหตุใดตอนนี้ท่านแม่ของเขาจึงเหมือนคนแปลกหน้าที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนเช่นนี้
เหตุใดนางจึงกล้าทำกับแคว้นพันธมิตรของตัวเองเช่นนี้!
การผิดสัญญากับแคว้นพันธมิตรเท่ากับผิดสัญญากับคนทั่วใต้หล้า เหตุผลง่ายๆ แค่นี้…เขาเข้าใจ ท่านอาเก้าเข้าใจ คนทั่วทั้งใต้หล้าเข้าใจ เหตุใดท่านแม่ของเขาจึงไม่เข้าใจกัน!
ไม่นานมู่หรงลี่จึงหันกลับไปมองมารดาของตัวเอง
เขามองไทเฮา จากนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เสด็จแม่กล้าตรัสว่าไม่ได้ทำลายต้าโจวหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าไม่ได้ทำ! เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรืออย่างไร เหตุใดเจ้าจึงไม่เชื่อคำกล่าวของแม่ของตัวเองกัน!”
ไทเฮากล่าวเสียงสูงและแข็งกร้าว
“เสด็จแม่กล้าสาบานด้วยชีวิตของเสด็จพ่อและอาลี่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
มู่หรงลี่เดินเข้าไปใกล้มารดาของตัวเองเรื่อยๆ ดวงตาของเขาจริงจังและดื้อรั้นมาก
“หากเสด็จแม่ทำลายแคว้นต้าโจวซึ่งเป็นแคว้นพันธมิตรของพวกเรา หากเสด็จแม่ทำร้ายไป๋ชิงอวี๋ขอให้ดวงวิญญาณของเสด็จพ่อไม่สงบสุข ขอให้อาลี่ไม่ตายดี”
ไทเฮาขนลุกกับคำกล่าวของมู่หรงลี่ นางเดินเข้าไปตบหน้ามู่หรงลี่ฉาดใหญ่โดยไม่คิดสิ่งใดทั้งสิ้น แววตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางตวาดเสียงสูง
“เหตุใดเจ้าจึงกล้า! เจ้ากล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร!”
มู่หรงลี่ถูกตบจนหน้าหันไปอีกทาง ใบหน้าครึ่งซีกของเขาชาวาบ หูของเขาอื้อจนไม่ได้ยินเสียงใดทั้งสิ้น เขารู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดในปากของตัวเอง
แววตาของเขาเยือกเย็นลงกว่าเดิม ดวงตาไม่มีคราบน้ำตาแม้แต่น้อย หลงเหลือเพียงความผิดหวังเท่านั้น
เขาหันกลับไปมองมารดาที่กำลังโมโหของตัวเอง จากนั้นกล่าวเสียงเบา
“หากเสด็จแม่ไม่ได้ทำ เหตุใดต้องโมโหถึงเพียงนี้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดพอได้ยินคำสาบานจึงควบคุมอารมณ์ไม่ได้เช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ!”
มือที่ตบมู่หรงลี่ของไทเฮายังสั่นเทาไม่หยุด นางขยับริมฝีปากเล็กน้อย ทว่า กล่าวสิ่งใดไม่ออกทั้งสิ้น
“เสด็จแม่ อาลี่…ผิดหวังในตัวเสด็จแม่จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ” มู่หรงลี่กล่าวเสียงสะอื้น
“หาดเสด็จพ่อทอดพระเนตรเห็นการกระทำทั้งหมดของเสด็จแม่จากบนสวรรค์ ท่านก็คงผิดหวังเช่นเดียวกัน…”
มู่หรงลี่กล่าวจบก็เดินจากไปทันที
น้ำตาของไทเฮาไหลพราก นางเดินไปด้านหน้าสองสามเก้า นางจับขอบประตูเอาไว้พลางเอ่ยเรียก
“อาลี่!”
มู่หรงลี่ไม่ได้หันกลับมามอง เขาเดินออกไปจากตำหนักของไทเฮาทันที
ไทเฮากัดริมฝีปากของตัวเองแน่น ร่างกายอ่อนแรงราวกับถูกสูบวิญญาณออกไปจนหมด นางค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น เอามือกุมหน้าอกแน่นพลางพึมพำเสียงสะอื้น
“แม่ทำเพื่อเจ้า เพื่อต้าเยี่ยนทั้งนั้น! เหตุใดอาลี่จึงกล่าวกับแม่เช่นนี้! เหตุใดเจ้าจึงไม่เข้าใจแม่บ้าง”
