บทที่ 1129 อาฆาตแค้น
บทที่ 1129 อาฆาตแค้น
หลังจากพูดจบ ถานเย่สิงก็มองคนที่ยืนอยู่ข้างถานอวี้ซูอย่างขอบคุณ
เมื่อเขาเห็นชายรูปงามสวมหน้ากากสีเงินปิดครึ่งบนของใบหน้า ถานเย่สิงก็เหลือบไปมองเขาและรู้สึกว่าชายคนนี้ดูคุ้นเคยมาก โดยเฉพาะดวงตาที่เรียวยาวเหมือนเคยเห็นที่ไหน
อย่างไรก็ตาม ถานเย่สิงไม่ได้สนใจอะไรมากมายอีกต่อไป ตอนนี้เขามีเรื่องที่สำคัญกว่า
จินติ่งเทียนดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องในปีนั้น
ดวงตาของถานเย่สิงหรี่ลงอีกครั้ง เขาประสานมือเข้าหากู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ แล้วพูดว่า “ข้าขอบคุณที่ปฏิบัติต่ออวี้ซูเป็นอย่างดี ข้าจะขอบคุณทุกคนอย่างแน่นอนเมื่อข้าเสร็จเรื่อง”
จากนั้น ถานเย่สิงก็พาสมาชิกของตระกูลจินไปยังบ้านตระกูลจินโดยไม่หันกลับมามอง
ผู้คนที่เฝ้าดูตื่นเต้นตามตลอดทั้งทาง ดาบที่ถานเย่สิงจ่อไปที่คอของจินติ่งเทียน ตอนนี้ทำให้จินติ่งเทียนได้เสียเลือด
ยิ่งกว่านั้น ถานเย่สิงยังกล่าวด้วยว่าให้ปิดบ้านตระกูลจิน ผู้คนที่ติดตามถานเย่สิงไปจนถึงหน้าบ้านตระกูลจินร้องโห่
โชคดีที่ทหารเหล่านั้นพูดถึงเรื่องนี้ โดยบอกว่าพวกเขาจะนำความสงบสุขมาสู่ผู้คนในเมืองรุ่ยเสียน ลงโทษความชั่วร้ายและส่งเสริมความดี ดังนั้นผู้คนจึงจากไปด้วยความขอบคุณ
กู้เสี่ยวหวานเห็นถานเย่สิงรีบพาจินติ่งเทียนและคนอื่น ๆ ไป ก่อนที่จะจากไป กู้เสี่ยวหวานไม่พลาดสายตาเศร้าและโกรธของถานเย่สิง
ท่าทางนั้นดูเหมือนจะมีสีหน้าเหมือนญาติพี่น้องของตัวเองโดนฆ่า มีความเคียดแค้นและความเกลียดชังอย่างสุดซึ้ง
ตอนนี้ถานเย่สิงระงับความโกรธในใจของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ฆ่าจินติ่งเทียน
เมื่อนึกถึงสิ่งที่จินติ่งเทียนพูดอย่างลึกลับกับถานเย่สิง สีหน้าของกู้เสี่ยวหวานก็มืดลง
ฉินเย่จือมองไปที่ทิศทางการจากไปของถานเย่สิง โดยคิดถึงสิ่งที่ทั้งสองคนพูดในตอนนี้ ในคำพูดนั้นดูเหมือนว่าจินติ่งเทียนจะรู้อะไรบางอย่าง และนี่คือคำตอบที่ถานเย่สิงกำลังมองหา
จากนั้นก็เห็นท่าทางโกรธของถานเย่สิง
ฉินเย่จือและถานเย่สิงเป็นคนรู้จักเก่า
เพียงแค่ฉินเย่จือและถานเย่สิงไม่ได้อยู่ในกองทัพเดียวกัน แต่เคยเผชิญหน้ากัน
อย่างไรก็ตาม ศักดิ์ศรีของถานเย่สิงก้องฟ้าไปทั่วต้าชิง แม้แต่ฮ่องเต้ฉินในยุคนั้นก็ยังอยากจะยกย่องถานเย่สิงในฐานะวีรบุรุษ
ในเวลาต่อมา ถานอิง ลูกชายคนเดียวของถานเย่สิงกำลังสอดแนมในดินแดนของศัตรู เขาก็สละชีวิตอย่างกล้าหาญ ภรรยาที่ไปกับเขาในเวลานั้นก็ตายเพราะรักเขาเช่นกัน
ถานเย่สิงรู้สึกโศกเศร้าอย่างมาก ร่างของถานอิงและภรรยาของเขาอยู่ในที่ต่าง ๆ และพวกเขาถูกแขวนไว้ที่แนวหน้าของการเดินทัพโดยศัตรู เพียงเพื่อให้ถานเย่สิงเสียสติ
ได้ยินมาว่าในการต่อสู้ครั้งนั้น กองทหารของศัตรูเกือบทั้งหมดออกมาเพราะพวกเขาคิดว่าถานเย่สิงถูกรบกวนจิตใจและจะพ่ายแพ้เป็นแน่
แต่ใครจะคิดว่าหลังจากที่ถานเย่สิงเช็ดน้ำตาของเขาออก เขาก็ก้าวขึ้นหลังม้า เปลี่ยนความเศร้าโศกที่มีต่อลูกชายและลูกสะใภ้อันเป็นที่รักของเขาให้กลายเป็นพลังและสังหารกองกำลังศัตรูที่ยั่วยุทุกคน
การต่อสู้นั้นกินเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน และในที่สุดฝนก็ตก ศพและเลือดก็มีอยู่ทั่วไป
เมื่อฝนตกลงบนพื้นก็กลายเป็นแม่น้ำเลือด ได้ยินว่ามันไหลลงสู่แม่น้ำและย้อมแม่น้ำทั้งสายเป็นสีแดง
หลังจากคว้าศพลูกชายและลูกสะใภ้กลับมา แพทย์ทหารก็พยายามเย็บศพให้ แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์อยู่ดี
ช่องท้องของถานอิงและภรรยาของเขาถูกข้าศึกเปิดออก และอวัยวะภายในทั้งหมดก็ว่างเปล่า ว่ากันว่าแพทย์ทหารที่เย็บศพในเวลานั้นร้องไห้และอาเจียนขณะเย็บตลอดเวลา
ใครจะจินตนาการได้ว่าฉากนี้เป็นฉากที่กล้าหาญเพียงใด
ต่อมา ถานเย่สิงอุ้มถานอวี้ซูที่กำลังร้องไห้อย่างน่าสงสารที่นั่งอยู่หน้าศพของถานอิงและภรรยาของเขาตลอดทั้งคืนขึ้นมา
วันรุ่งขึ้น เมื่อถานเย่สิงออกมา ผมของเขาก็เป็นสีขาวโพลน
ตั้งแต่นั้นมา ถานเย่สิงก็ยังคงเหมือนเดิม นำทัพเข้าต่อสู้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ฉินเย่จือมองอย่างรอบคอบที่ด้านหลังของถานเย่สิงที่จากไปด้วยความโกรธ
ทหารหลายคนถูกทิ้งให้ทำความสะอาดชายชุดดำที่ประตูร้านจิ่นฝู
นักดาบมรณะผู้นี้ตกเป็นเป้าหมายที่ทางการตามจับกุมมาโดยตลอด แม้ว่าสองคนจะหนีไปได้ แต่แปดคนก็ตายในที่สุด
เมื่อทุกคนกลับไปที่ร้านจิ่นฝู ถานอวี้ซูติดตามกู้เสี่ยวหวานตลอดเวลาโดยก้มหน้าและไม่พูดอะไรสักคำ
เมื่อถานเย่สิงปรากฏตัว กู้หนิงผิงยังไม่หายจากอาการตกใจ
หลังจากเข้าไปในร้านจิ่นฝู เขาก็กลับไปที่ห้องของเขาโดยไม่พูดอะไรกับใครเลย
ถานอวี้ซู
นับตั้งแต่ที่ถานอวี้ซูเข้ามา นางต้องการจะพูดอะไรบางอย่างกับกู้หนิงผิง แต่เมื่อเห็นสีหน้าอันว่างเปล่าของเขา นางไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ดังนั้นจึงได้แต่กัดปากและมองไปที่กู้หนิงผิงอย่างเสียใจ
กู้หนิงผิงไม่ได้มองย้อนกลับไป และไม่ได้มองไปที่ถานอวี้ซู เขาเดินเข้าห้องไป
เมื่อเห็นว่ากู้หนิงผิงจากไปโดยไม่หันกลับมามอง ถานอวี้ซูก็จากไปพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นสูง ในตอนแรกนางมองไปที่หลังของกู้หนิงผิงอย่างคาดหวัง เมื่อกู้หนิงผิงกลับไปที่ห้องและปิดประตู
ถานอวี้ซูจึงก้มหน้า กัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าซีดเซียว เบ้าตาเต็มไปด้วยหยดน้ำตาซึ่งสามารถร่วงหล่นได้ทุกที่ทุกเวลา
เมื่อเห็นท่าทางเศร้าของถานอวี้ซูและท่าทางมึนงงของกู้หนิงผิงในตอนนี้ กู้เสี่ยวหวานก็ลอบถอนหายใจ
กู้เสี่ยวหวานชำเลืองมองถานอวี้ซู และทันใดนั้นนางก็คุกเข่าลง “จวิ้นจู่”
เมื่อทุกคนเห็นการกระทำของกู้เสี่ยวหวาน พวกเขาก็คุกเข่าลงทันทีและเรียกจวิ้นจู่เช่นกัน
ยกเว้นอาโม่และฉินเย่จือที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา พวกเขาไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ
ถานอวี้ซูเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานคุกเข่าลงเพื่อนางจริง ๆ และคนเหล่านั้นก็คุกเข่าลงเพื่อนางเช่นกัน ในอดีตพวกเขาล้วนเป็นคนที่ดีที่สุดที่นางเล่นด้วย พวกเขาเคยหัวเราะและต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับนางเหมือนเพื่อนที่ดี
แต่ในขณะนี้พวกเขามองดูนางด้วยความกลัวและเรียกนางว่า จวิ้นจู่ ถานอวี้ซูก็ร้องไห้ออกมาด้วยความโศกเศร้า
เมื่อเห็นถานอวี้ซูร้องไห้ อาอวี้ก็ไปปลอบถานอวี้ซูก่อน แล้วจึงไปประคองกู้เสี่ยวหวาน “เสี้ยนจู่ จวิ้นจู่ของข้าไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังตัวตนของนางจากทุกคน โปรดอย่าเข้าใจจวิ้นจู่ของข้าผิด”
ถานอวี้ซูเช็ดน้ำตาของนางและรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองกู้เสี่ยวหวาน “ท่านพี่เสี่ยวหวาน มันเป็นความผิดของข้า มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้าไม่ควรปิดบังตัวตนของข้าจากท่าน มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด”
———————————————–
