บทที่ 1134 ตัดแขนขาด
บทที่ 1134 ตัดแขนขาด
ทางด้านจินซื่อข่าย
บนร่างกายของเขาไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว
จินซื่อข่ายถูกจับฉีกทึ้งผ้าเสียจนไม่เหลือชิ้นดี เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่และทหารที่ชั่วร้ายเหล่านั้น เขาก็รู้สึกหงุดหงิดและเริ่มเอ่ยปากสาปแช่งทันที “พวกเจ้าเป็นใคร พวกเจ้าจะทำอะไร อยากตายหรืออย่างไร”
ทหารเหล่านั้นยังคงนิ่งเงียบ หากแต่แววตาลุกโชน และกระชากตัวจินซื่อข่ายขึ้นมาอย่างไม่สนใจไยดี
จินซื่อข่ายถูกลากออกมา จึงทำให้ร่างกายที่เปลือยเปล่าถูกฉุดกระชากลากถูกไปกับพื้น
เมื่อจินซื่อข่ายเห็นว่าคนเหล่านี้ไม่มีความปรานีต่อเขาเลย เขาก็กรีดร้องราวกับเจอสัตว์นรก ร่างกายของเขาซวนเซทรุดลงกับพื้น ไม่นานจินซื่อข่ายก็ลุกขึ้นยืนและเริ่มสาปแช่งอีกครั้ง “ไอ้สารเลว พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร”
ทันทีที่พูดจบ ชายชราอายุหกสิบปีเศษก็ตวัดสายตาจ้องมองจินซื่อข่ายด้วยความโกรธ
เหมือนสิงโตดุร้ายที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อได้ทุกเมื่อ
จินซื่อข่ายไม่รู้จักคนผู้นี้
แต่เมื่อได้เห็นกลิ่นอายที่น่ากลัวของชายชราผู้นี้ จินซื่อข่ายก็เริ่มหวาดกลัวขึ้นมา
ทันทีที่ก้มศีรษะลง เขาก็เห็นพ่อและปู่ของตนเองคุกเข่าอยู่ต่อหน้าคนผู้นี้ ในใจก็คิดว่าไม่ดีแน่ จึงรีบเข้าไปดึงพวกเขาทันที “ท่านพ่อ ท่านปู่ พวกท่านทำอะไรอยู่ ท่านปู่ ไปบอกหมิงอ๋องให้เขาตัดสินใจแทนเรา”
จินซื่อข่ายเอ่ยด้วยวาจาก้าวร้าว
ถานเย่สิงจึงตะคอกอย่างเย็นชา
ตระกูลจินพึ่งพาหมิงอ๋องจริง ๆ พวกเขาต้องขอให้หมิงอ๋องตัดสินใจทุกอย่าง
จากนั้นก็ได้ยินถานเย่สิงเย้ยหยัน “ไปหาหมิงอ๋องหรือ ข้าจะส่งพวกเจ้าไปหามัจจุราชก่อนแล้วกัน”
ทันทีที่พูดจบ ถานเย่สิงก็ยกดาบขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง และเคลื่อนไปตรงหน้าอีกฝ่าย
ทุกคนรู้สึกได้ถึงแสงเย็นวูบวาบตรงหน้า จากนั้นได้ยินเสียงจินซื่อข่ายร้องลั่นอย่างน่าสยดสยอง
ถานเย่สิงตัดแขนข้างหนึ่งของจินซื่อข่าย
จินซื่อข่ายมองแขนของหนึ่งของตนเองที่ตกลงบนพื้น
เลือดที่ไหลออกมาจากแขนของเขาย้อมร่างกายของเขาเป็นสีแดงฉาน เลือดสาดกระเซ็นเต็มพื้น
จินติ่งเทียนและจินโหย่วกุ้ยถูกเลือดสาดกระเซ็นเต็มใบหน้า
พวกเขาทั้งหมดมองไปที่จินซื่อข่ายด้วยความไม่เชื่อ
ชายที่ปกติดี ในตอนนี้จู่ ๆ ก็เสียแขนไปข้างหนึ่ง
จินโหย่วกุ้ยตะโกนเสียงและดังรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว “บุตรชายของข้า! ถานเย่สิง เจ้ามันคนโหดเหี้ยม!”
จินโหย่วกุ้ยเพิ่งเห็นแขนของบุตรชายถูกตัดออก ดังนั้นเขาจึงรู้สึกเป็นทุกข์
จินติ่งเทียนทนดูไม่ได้อีกต่อไป จึงรีบรุดไปดูหลานชายของตน
จากนั้นก็เห็นว่าจินซื่อข่ายหมดสติไปจากความเจ็บปวด
จินติ่งเทียนชี้ไปที่ถานเย่สิงและคำรามอย่างบ้าคลั่ง “ถานเย่สิง เจ้าต้องการอะไร”
“ตราบใดที่เจ้าบอกสิ่งที่เจ้ารู้ ข้าจะไว้ชีวิตมัน มิฉะนั้นข้าจะตัดแขนขาของมันออกทีละข้างเหมือนหมู”
ตอนนี้ถานเย่สิงราวกับเป็นปีศาจที่บ้าคลั่ง
จินติ่งเทียนและจินโหย่วกุ้ยต่างเป็นทุกข์
หากแต่รู้สึกเจ็บปวดมากกว่า
เจ็บปวดเจียนตาย
ครั้นนึกถึงลูกชายและลูกสะใภ้ของเขาที่ถูกสังหารในสนามรบ ความโกรธของถานเย่สิงก็เหมือนคลื่นยักษ์ที่ต้องการจะซัดคนเหล่านี้ให้แหลกเป็นชิ้น ๆ
ลูกชายและลูกสะใภ้ของเขาตายจากไปหลายปีแล้ว แต่เขาไม่เคยละทิ้งเหตุผลที่ตามหาในอดีต
เขารู้สึกว่าการตายของถานอิงมันง่ายเกินไป
ย้อนกลับไปในตอนนั้น ถานอิงได้รับการฝึกฝนด้วยตัวเอง ศิลปะการต่อสู้และกลยุทธ์ของเขานั้นดีที่สุดในกองทัพ
เพื่อให้สามารถสอดแนมสถานการณ์ทางทหารของศัตรูได้ ถานอิงจึงถูกส่งไปที่หนานหลิงมากกว่าหนึ่งครั้ง และเขาไม่เคยทำพลาดกลับมา
แต่ครั้งนั้น…
มีคนไปที่นั่นราวยี่สิบกว่าคน คนที่กลับมาล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัส
ทหารที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสกลับมาอย่างสิ้นหวัง และเล่าเรื่องระหว่างการเดินทางไปสอดแนมสถานการณ์ทางทหาร
การกลับไปดินแดนของศัตรูเพื่อสอดแนมสถานการณ์ทางทหารก็เหมือนกับการเดินเข้าไปในหลุมศพ
ทุกสิ่งที่พวกเขาทำดูเหมือนจะได้รับการสั่งการโดยคนอื่น ๆ เห็นได้ชัดว่าศัตรูเหล่านั้นรู้ว่าพวกเขากำลังจะไปที่ไหนและกำลังมองหาอะไร ดังนั้นพวกเขาจึงได้วางกับดักต่าง ๆ มากมาย
ถานอิงและภรรยาของเขาจึงเสียชีวิตในดินแดนของศัตรูโดยไม่ทราบสาเหตุ พวกเขายังถูกควักไส้และอวัยวะภายในอย่างไร้ความปรานี พวกเขาถูกตัดหัวและแขวนคอในกองทัพของศัตรู
ถานเย่สิงไม่มีวันลืมการกระทำอันโหดร้ายนั้นไปจนกว่าเขาจะตาย
คำพูดของชายที่ได้รับบาดเจ็บก่อนเสียชีวิตทำให้ถานเย่สิงตระหนักว่า ถานอิงอาจถูกสอดแนมและส่งไปยังดินแดนของศัตรูในครั้งนี้
ในกองทัพของต้าชิงมีคนทรยศ
เขาตามหาลูกชายและลูกสะใภ้มาหลายปีแล้ว ใครเป็นคนปล่อยข่าวคราวนั้น?
เป็นเวลาหลายปีที่เรื่องนี้ได้รับการตรวจสอบ จากการตรวจสอบนี้บ่งชี้ไปที่หมิงอ๋อง
เขาต้องการทราบเบาะแสทั้งหมด ค้นหาสาเหตุการตายและให้ความยุติธรรมกับพวกเขา
จินติ่งเทียนต้องการล้างแค้นให้หลานชายของเขา แต่เมื่อเห็นดวงตาของถานเย่สิงราวกับว่าเขากำลังจะกินใครสักคน ร่างกายก็พลันสั่นสะท้าน
ถานเย่สิงโหดร้ายมาก
บางทีเขาอาจจะทำให้ที่นี่เต็มไปด้วยการนองเลือด
ตั้งแต่ถานอิงเสียชีวิตในสนามรบ ถานเย่สิงก็เหมือนเป็นคนบ้า
เมื่อต่อสู้กันไปมา พวกเขาต้องฆ่ากันโดยไม่ปรานีและทำการตัดหัวแล้วเสียบประจาน
ถานเย่สิงเป็นปีศาจในสนามรบและปีศาจสามารถกินคนได้
ที่ใดที่ปีศาจไปเยือน ที่นั่นจะมีแม่น้ำเลือด
จินติ่งเทียนไม่รู้สึกเสียใจกับคนอื่น ๆ ในตระกูลจินเลย
