บทที่ 1183 เห็นด้วย
บทที่ 1183 เห็นด้วย
กู้หนิงอันไม่ได้อยู่ที่นี่ และคำพูดของเกาซื่อดูเหมือนจะส่งถึงกู้เสี่ยวหวาน “เป็นถึงบัณฑิต แต่ทำสิ่งนั้นออกมาน่ะหรือ เฮอะ! เหมือนเรียนหนังสือไปงั้น ๆ หน้าไม่อาย! เสี่ยวหวาน เจ้าก็ได้เห็นแล้วนี่ ลองคิดดู ถ้าเจ้าไม่ให้ความเป็นธรรมแก่หลานสาวของข้า อย่าโทษครอบครัวเกาของเราที่หยาบคาย แม้ว่าเจ้าจะเป็นเสี้ยนจู่และกู้หนิงอันเป็นบัณฑิต แต่หากว่าเจ้าทำอะไรผิดหรือฝ่าฝืนกฎหมาย ข้าก็จะไปร้องเรียนที่ศาลาว่าการ หากทางศาลาว่าการไม่สนใจ ข้าก็จะไปร้องเรียนที่เมืองหลวง
เกาซื่อคาดว่ากู้เสี่ยวหวานจะไม่รุนแรงกับพวกเขา ป้าจางรีบพูดว่า “ทุกคนล้วนเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน ถ้าเจ้ามีอะไรจะพูดก็มาพูดคุยกันเถอะ แล้วเรื่องนี้จะได้รับการแก้ไข”
“ถ้าอยากแก้ไข้ปัญหา ก็บอกข้ามาว่าจะให้ความเป็นธรรมกับเหลียนจืออย่างไร”
“แล้วท่านอยากให้ทำอย่างไร” กู้เสี่ยวหวานยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วพูดอย่างเย็นชา
“แต่งงานกับเหลียนจือของข้า นำแม่สื่อมาสู่ขอ แม้ว่าอายุของนางจะยังน้อย แต่ก็ต้องมีการหมั้นหมายไว้ก่อน เหลียนจือของข้าต้องเข้าไปอยู่ที่บ้านเจ้า ไม่ว่ากู้หนิงอันไปไหน เหลียนจือก็ต้องตามไปที่นั่น แม้ว่าในอนาคตเขาจะกลายเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง เหลียนจือของข้าก็ยังเป็นภรรยาของเขา” สวีซื่อกล่าว
เกาต้าผิงและเกาซื่อพยักหน้า
มีความคิดว่า ถ้าไม่ให้ความเป็นธรรมแก่เหลียนจือ ข้าก็จะทำให้พวกเจ้าอยู่ไม่สุข
เมื่อเห็นความต้องการที่แน่วแน่ของคนเหล่านี้ กู้เสี่ยวหวานก็รู้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นด้วยกับวิธีการอื่นใดนอกจากวิธีนี้
เมื่อนึกถึงสิ่งที่ฉินเย่จือพูดก่อนจะจากไป กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า “แม่นางเกายังคงป่วยอยู่บนเตียง รอจนกว่านางจะหายดี แล้วข้าจะกลับมาพูดคุยเรื่องนี้”
เกาต้าผิงคิดไม่ถึงว่ากู้เสี่ยวหวานจะพยักหน้าเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับสวีซื่ออย่างมีความสุข ทั้งคู่ต่างเห็นความประหลาดใจในดวงตาของกันและกัน
อย่างไรก็ตาม อายุของกู้เสี่ยวหวานทั้งสองโลกรวมกันก็ไล่เลี่ยกับเกาต้าผิงและสวีซื่อ นางจะมองพวกเขาไม่ออกได้อย่างไร
นางยื่นมือแล้วชี้ไปที่อาจั่วแล้วพูดว่า “นี่คือสาวใช้ส่วนตัวของข้า นางจะอยู่ในบ้านเหลียงตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเพื่อรับใช้แม่นางเกาจนกว่านางจะฟื้น”
สวีซื่อคิดไม่ถึงว่ากู้เสี่ยวหวานจะทิ้งสาวใช้ส่วนตัวของนางไว้กับเกาเหลียนจือ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสุข และตอนนี้นางมั่นใจในความหมายของกู้เสี่ยวหวานมากขึ้น
ถ้ากู้เสี่ยวหวานไม่เห็นด้วยกับการที่ให้เกาเหลียนจือและกู้หนิงอันอยู่ด้วยกัน ทำไมนางถึงทิ้งสาวใช้ของนางไว้กับเหลียนจือ
เห็นได้ชัดว่า พวกเขาถือว่าเหลียนจือเป็นครอบครัวเดียวกัน
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สวีซื่อก็มีความสุขมากขึ้น ขณะที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง พลันได้ยินกู้เสี่ยวหวานพูดว่า “ท่านป้า เรายังมีโสมอายุร้อยปีอยู่ที่บ้านไม่ใช่หรือ? นำมามอบให้แม่นางเกาเพื่อให้นางมีสุขภาพแข็งแรงก่อนที่จะเข้าเมืองเพื่อไปซื้ออาหารบำรุงให้นาง”
โสมอายุหนึ่งร้อยปี
เมื่อเกาต้าผิงและสวีซื่อได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของพวกเขาก็สว่างขึ้น
ครอบครัวกู้นี้ใจกว้างจริง ๆ
โสมอายุร้อยปีนี้ ซื้อได้ตามร้านขายยา แต่ว่ามีราคาหลายร้อยตำลึงเงิน
เดิมทีสวีซื่อต้องการขอให้ครอบครัวกู้จ่ายค่าบำรุงร่างกาย แต่ตอนนี้กู้เสี่ยวหวานนำโสมอายุกว่าร้อยปีมาให้ นางจึงเลือกที่จะปิดปากเงียบ
“ได้ ได้ เหลียนจือของข้าอ่อนแอ ต้องใช้โสมเพื่อบำรุงร่างกาย เมื่อนางดีขึ้น ก็จะได้แต่งงานเข้าตระกูลกู้ บางทีอาจจะเป็นการแตกกิ่งก้านสาขา และผลิดอกออกผลให้กับตระกูลกู้ทันทีก็เป็นได้ เหมือนข้าที่ให้กำเนิดลูกชายถึงสามคน ในอนาคต เหลียนจือของครอบครัวข้าก็จะให้กำเนิดลูกชายคนโตของตระกูลกู้อย่างแน่นอน” สวีซื่อคิดไปจนถึงว่าโสมนี้จะสามารถทำให้กำเนิดลูกชายคนโตของตระกูลกู้ กู้เสี่ยวหวานอยากจะเปิดหัวของตระกูลเกาดูเสียจริงว่าข้างในคืออะไร?
กู้เสี่ยวหวานมีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า เมื่อมองใบหน้าที่ตื่นเต้นของสวีซื่อแล้วก็ได้แต่ยิ้มเยาะเย้ยในใจ
“ท่านลุง ท่านป้า ข้าหวังว่าท่านจะดูแลน้องเหลียนจืออย่างดี” กู้เสี่ยวหวานพูดและออกจากบ้านเหลียงไป
เกาต้าผิงและสวีซื่อส่งกู้เสี่ยวหวานออกไปอย่างตื่นเต้นโดยพูดคำมงคลไม่หยุด เฝ้าเอ่ยถึงการแต่งงานระหว่างเกาเหลียนจือกับกู้หนิงอันไม่หยุด
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มและพยักหน้าเป็นครั้งคราว เกาต้าผิงและสวีซื่อตื่นเต้นมากจนเกือบจะกอดกันเพื่อเฉลิมฉลองช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นนี้
เกาต้าผิงและสวีซื่อยังคงต้องระมัดระวังมากขึ้น กู้เสี่ยวหวานจากไปแล้ว แต่สาวใช้ส่วนตัวของนางยังอยู่
เมื่อเฝ้าดูกู้เสี่ยวหวานจากไป เกาต้าผิงและสวีซื่อมองหน้ากันและยิ้ม ทั้งคู่เห็นความภาคภูมิใจและความสำเร็จในสายตาของกันและกัน
เมื่อเกาซื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานออกจากห้องของเกาเหลียนจือ
นางก็รีบไปหาหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเพื่อรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้
เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงได้ยินว่ากู้เสี่ยวหวานเห็นด้วย ในตอนแรกเขารู้สึกงงเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าเกาซื่ออธิบายไม่หยุด เขาก็พยักหน้า
“ถ้าเหลียนจือไม่แต่งงานกับตระกูลกู้ คงทำใจไม่ได้ อย่างไรก็ตาม พวกเจ้าทำได้ดีมาก หลังจากเหลียนจือฟื้นก็จะได้หมั้นหมายกับกู้หนิงอัน ฉะนั้นเราต้องทำให้เหลียนจือดีขึ้นโดยเร็วที่สุด”
“สามี ไม่ต้องกังวล เหลียนจือคนนี้จะสุขภาพดีหรือแย่อย่างไรก็อยู่ที่คำพูดของเรา แต่เมื่อเราอยู่ต่อหน้ากู้เสี่ยวหวานเราก็ต้องสงวนท่าที อีกทั้งนางยังทิ้งสาวใช้ให้ดูแลเหลียนจือ พักฟื้นเพียงสองสามวันเดี๋ยวนางก็ดีขึ้น” เกาซื่อกล่าวอย่างภูมิใจ
“อืม เราต้องจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดจะได้สบายใจ” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพยักหน้า
เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าภรรยาค่อนข้างไว้ใจได้
เกาซื่อยังพูดคุยถึงกู้เสี่ยวหวานที่นำโสมอายุหนึ่งร้อยปีมาด้วย นางอยากที่จะรับมัน แต่หลังจากคิดดูแล้ว นี่เป็นของเกาเหลียนจือ และพี่สะใภ้ของนางก็โลภเงิน เมื่อมันตกอยู่ในมือของนาง นางก็คงไม่ยอมปล่อย
สิ่งที่เกาซื่อพูดนั้นดี หลังจากพักฟื้นสองสามวัน เกาเหลียนจือก็ฟื้นตัว แต่ตรงกันข้ามกับที่คาดไว้ เกาเหลียนจือตกลงไปในแม่น้ำอันหนาวเย็นในตอนเช้าและยืนตัวเปียกเป็นเวลานานจนร่างกายเป็นหวัด
นางนอนป่วยอีกหลายสิบวัน
และเป็นเวลานานพอที่ทำให้กู้เสี่ยวหวานคิดถึงวิธีการตอบโต้ที่ดีพอ
———————————————–
