บทที่ 1190 นายหญิงใหญ่
บทที่ 1190 นายหญิงใหญ่
อาจั่วลืมตาที่พร่ามัวของนางราวกับว่ากำลังสับสน และหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง นางก็ส่ายศีรษะและพูดว่า “ข้าอยู่ข้างนอกตลอด ไม่เห็นจะได้ยินสิ่งใดเลย”
เมื่อเห็นอาจั่วนอนหลับอยู่ข้างนอก หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็ตะคอกอย่างเย็นชา เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองได้ยินเมื่อครู่นี้ ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าเย็นชาอีกครั้ง “ข้าขอให้เจ้ามาดูแลคุณหนู แต่เจ้าหลับลึกราวกับตายแบบนี้ ถ้าเกิดคุณหนูมีเรื่องอะไรแล้วเรียกเจ้า แต่เจ้าไม่ขานรับ หากมีเรื่องอะไรผิดพลาด ใครจะรับผิดชอบ”
อาจั่วยืนขึ้นทันที พยายามทำตัวให้ดูตื่นจากอาการง่วงนอน นางพยักหน้าและโค้งคำนับ พลางพูดว่า “ใช่แล้ว หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไม่นอนอีกแล้ว”
เมื่อเห็นความอ่อนน้อมถ่อมตนของอาจั่ว หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็รู้สึกพึงพอใจอย่างไม่เคยมีมาก่อน
กู้เสี่ยวหวาน เด็กสาวที่ตายแล้วไม่เคยสุภาพกับตัวเองแบบนี้มาก่อน แต่แม่นางคนนี้ เขาสามารถพูดกับนางได้ตามที่ต้องการ และดูเหมือนว่านางจะไม่กล้าต่อปากต่อคำกับตนเอง
ถ้าพวกเขากลายเป็นครอบครัวเดียวกันในอนาคต มาดูกันว่านางจะให้เกียรติเขาบ้างหรือไม่
ถ้าพวกนั้นแต่งงานกัน เขาก็จะมีศักดิ์เป็นท่านอาของนางอยู่ดี
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ ก็ดึงผ้าพาดที่ไหล่ ชี้ไปที่ห้องและเตือนอาจั่วอย่างเคร่งขรึม “นี่คือนายหญิงในอนาคตของตระกูลกู้ ถ้าเจ้าละเลยนาง มาดูกันว่าข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไรในอนาคต”
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพูดกับอาจั่วอย่างมาดร้าย
อาจั่วลดศีรษะลง และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม “รับทราบเจ้าค่ะ รับทราบเจ้าค่ะ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ข้าจะดูแลคุณหนูอย่างดี”
เมื่อเห็นการแสดงออกที่จริงใจและท่าทางหวาดกลัวของสาวรับใช้ของกู้เสี่ยวหวาน หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็รู้สึกสบายใจอย่างมาก
หากไม่สามารถสั่งกู้เสี่ยวหวานได้ ก็สั่งสอนสาวรับใช้ของนางแทน
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกลับไปนอนที่ห้องของเขาอย่างพึงพอใจ
เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงใด ๆ อาจั่วจึงเปิดประตูอย่างเบามือ และกระซิบแผ่วเบาตรงประตู “คุณหนู”
หากแต่ไม่มีเสียงตอบรับมาจากด้านใน หลังจากรอเป็นเวลานานก็มีเสียงการเคลื่อนไหว และเสียงอุทานของเกาเหลียนจือดังขึ้น
ปรากฏว่าเกาเหลียนจือรู้สึกหวาดกลัวมากเมื่อได้ยินเสียงตะโกนอย่างเย็นชาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง
นางรีบมองหาที่ซ่อนให้ถังซ่านจู่ ถังซ่านจู่เป็นบัณฑิต เดิมทีเขาเป็นคนมีเกียรติ แต่มาหาเกาเหลียนจืออย่างลับ ๆ เพราะความรักของเขาที่มากเกินไป ตอนนี้ถ้ามีใครรู้ ถังซ่านจู่วางแผนที่จะแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเขาชอบเกาเหลียนจือ
อย่างไรก็ตาม มันเป็นคืนที่ยาวนานของชายหญิงที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง ถ้ามีคนรู้ จะไม่ส่งผลกระทบใดต่อถังซ่านจู่ แต่สำหรับเกาเหลียนจือ มันจะเป็นหายนะ
ถังซ่านจู่ไม่สามารถทนดูท่าทางตื่นตระหนกของเกาเหลียนจือได้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่หาที่ซ่อน
เมื่อไม่มีการเคลื่อนไหวภายนอก เกาเหลียนจือจึงต้องการให้ถังซ่านจู่ออกมา แต่ประตูตู้เสื้อผ้าถูกดึงไว้จากด้านใน
ถังซ่านจู่ไม่ยอมออกมา
เกาเหลียนจือตกตะลึง นางกระแทกประตูตู้เสื้อผ้าด้วยความตื่นตระหนก และกระซิบเบา ๆ “ท่านพี่ถัง ท่านพี่ถัง ท่านเป็นอะไรไป”
เป็นเวลานาน ก่อนที่นางจะได้ยินเสียงร้องไห้แผ่วเบาจากด้านใน
ถังซ่านจู่ร้องไห้อยู่ด้านใน
เกาเหลียนจือได้ยินเสียงร้องไห้ของคนรัก หัวใจจะนิ่งสงบได้อย่างไร นางจึงเริ่มร้องไห้ไปตาม และกระซิบ “ท่านพี่ถัง ท่านเป็นอะไร ท่านเป็นอะไร อย่าร้องไห้เลยนะ!”
ถังซ่านจู่มีกลิ่นอายของบัณฑิตแพร่มาทั่วร่างกาย และถือได้ว่าเขาเป็นคนที่อ่อนโยนและหล่อเหลา ในบรรดาคนหนุ่มสาวในหมู่บ้าน เขาถือได้ว่าเป็นคนที่โดดเด่นเลยทีเดียว
หน้าตาดี มีความสามารถ เกาเหลียนจือจึงตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น
หลังจากช่วงเวลาแห่งการสั่งสมทางความรู้สึกระหว่างทั้งสองมาเป็นเวลานาน ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองจึงก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว พวกเขาเป็นของกันและกัน และวางแผนที่จะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต
ในหมู่บ้าน ใครก็ตามที่มีสายตาที่เฉียบแหลมจะสามารถมองเห็นได้ทันทีว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเป็นอย่างไร
ถังซ่านจู่ยังรอให้เกาเหลียนจือถึงวัยแต่งงาน และเขาจะขอนางแต่งงาน
แต่จะรู้ได้อย่างไรว่าคนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิต คนสองคนรักกัน เมื่อเผชิญกับความยากจน ต่อให้ความสัมพันธ์ดีแค่ไหน ในสายตาของคนอื่น ความรักก็ไม่มีค่าเท่ากับเงิน
ท่านพ่อกับท่านแม่ของเกาเหลียนจือคัดค้านเรื่องที่นางคบหากับถังซ่านจู่อย่างหัวชนฝา
แม้ว่าพวกเขาจะคัดค้าน แต่คนหนุ่มสาวทั้งสองก็มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันไปแล้ว ดังนั้นพ่อแม่ของนางจะคัดค้านได้อย่างไร
ดังนั้นแม้ว่าเกาเหลียนจือจะติดตามเกาซื่อมาที่หมู่บ้านอู๋ซี แต่นางก็ยังคิดถึงถังซ่านจู่
ต่อมาก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก
เกาเหลียนจือรู้สึกเพียงว่าความสัมพันธ์ของนางกับถังซ่านจู่กำลังไกลออกไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่สวีซื่อพูดกับนางจากก้นบึ้งของหัวใจ ทำให้เกาเหลียนจือได้ไตร่ตรองและตัดสินใจ
แต่ในคืนนี้ ทันทีที่นางได้พบกับถังซ่านจู่ จิตใจที่สับสนของเกาเหลียนจือก็พังทลายลงทันที จะมีอะไรดีไปกว่าคนที่รักตัวเองอย่างจริงใจกันล่ะ?
เมื่อเกาเหลียนจือเห็นคนรักของนาง นางไม่สนใจว่าคนภายนอกจะคิดอย่างไร นางเข้าไปกอดจูบถังซ่านจู่อย่างหลงใหลโดยไม่คิดถึงเรื่องนี้
สองหนุ่มสาวกอดกัน บอกรักและบอกคิดถึงกัน
เดิมทีพวกเขากำลังจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง แต่ถูกขัดขวางโดยเสียงไอของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำพูดสุดท้ายของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงที่ทำร้ายจิตใจของถังซ่านจู่อย่างหนัก
เกาเหลียนจือได้ยินเสียงร้องไห้ของถังซ่านจู่ นางจึงตื่นตระหนกและตบประตูตู้เสื้อผ้า “ท่านพี่ถัง ออกมาคุยกันก่อนดีหรือไม่”
ถังซ่านจู่ตกตะลึงกับประโยคสุดท้ายของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงที่บอกว่า คนรักของเขาจะไปเป็นนายหญิงใหญ่
ปรากฏว่าหลังจากหายไปครึ่งเดือน คนรักของตัวเองกำลังจะแต่งงานเป็นภรรยาของคนอื่น?
ถังซ่านจู่เป็นคนหยิ่งยโส แต่เขาก็เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความรักและความชอบธรรม
เมื่อได้ยินประโยคนี้ครั้งแรกก็ทำให้นึกถึงการคัดค้านของพ่อแม่ของเกาเหลียนจือ และการรอคอยอย่างมีความหวังของตัวเองมานานกว่าครึ่งเดือน ซึ่งทั้งหมดนี้พ่ายแพ้ให้กับคำพูดเหล่านั้น
ถังซ่านจู่กำลังร้องไห้อยู่ในตู้เสื้อผ้า เกาเหลียนจือกำลังร้องไห้อยู่ข้างนอก พวกเขาสองคนถูกกั้นด้วยประตูตู้เสื้อผ้า ร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจ
อาจั่วรอเป็นเวลานาน นางไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใด ๆ ภายในห้อง แต่ได้ยินเสียงร้องไห้ของทั้งสอง และเสียงร้องไห้นั้นก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อเห็นว่าใกล้จะรุ่งสางแล้ว อาจั่วก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงผลักประตูเปิดและเข้าไปข้างใน
จากนั้นก็เห็นเกาเหลียนจือนั่งบนพื้นเย็นโดยสวมเพียงเสื้อชั้นกลาง นางนั่งพิงประตูตู้เสื้อผ้าและร้องไห้ดั่งดอกสาลี่ต้องหยาดฝน
อาจั่วลืมตาที่พร่ามัวของนางราวกับว่ากำลังสับสน และหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง นางก็ส่ายศีรษะและพูดว่า “ข้าอยู่ข้างนอกตลอด ไม่เห็นจะได้ยินสิ่งใดเลย”
จากนั้นก็เห็นเกาเหลียนจือนั่งบนพื้นเย็นโดยสวมเพียงเสื้อชั้นกลาง นางนั่งพิงประตูตู้เสื้อผ้าและร้องไห้ดั่งดอกสาลี่ต้องหยาดฝน
———————————————–
