“แม่ผู้มีทุกอย่าง อย่างที่ลูกสาวเองก็มี”
สำหรับซากุนะ ครอบครัวคือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ
อาริสะเกิดมาเป็นคนพี่ ส่วนไอนะเกิดเป็นคนน้อง สองคนนี้เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ เธอมีความสุขมากที่ได้คอยดูพวกเธอเติบโตทีละน้อยตั้งแต่ประถม มัธยมต้น ไปจนถึงมัธยมปลาย
เป็นเรื่องปกติของซากุนะที่จะคิดแบบนั้น เพราะสามีที่จากไปแล้วก็รักสองคนนี้มากเหมือนกัน
หลังจากที่สามีของเธอเสียชีวิตในอุบัติเหตุ มีเพียงลูกสาวของเธอเท่านั้นที่คอยค้ำจุนเธอในตอนที่อ่อนล้า
[ใช่แล้ว… จะปล่อยให้อะไรมาทำลายฉันไม่ได้ ฉันมีลูกที่ต้องดูแลถึงสองคน จะให้ลูกๆ มาคอยเป็นห่วงฉันไม่ได้… ฉันจะเลี้ยงให้เติบใหญ่เอง─]
ซากุนะเลี้ยงดูพวกเธอมา และปกป้องพวกเธอไว้แทนสามีที่จากไป
อาริสะกับไอนะเหมือนจะเติบโตมาได้อย่างงดงามตามที่ซากุนะหวังไว้ ทั้งสองดูแลซากุนะผู้เป็นแม่อย่างดี แล้วไม่ลืมที่จะไปไหว้หลุมศพของพ่อที่จากไป
เป็นความเสียใจอย่างถึงที่สุด ไม่เพียงแต่ต้องเสียคนในครอบครัวไป แต่ร่วมไปถึงจิตใจครึ่งหนึ่งของซากุนะด้วย แต่เพราะมีลูกสาวของซากุนะอยู่ด้วยเคียงข้าง เธอเลยไม่เหงาอะไรมาก
แต่วันหนึ่ง… มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาทำลายความสุขที่เธอมี
[ฮิฮิฮิ… หุ่นดีอะไรปานนี้ สามีไม่อยู่คุ้มกะลาเหรอ หืม?]
เสียงทรามๆ ของเขายังคงดังอยู่ในหูเธอ
มือของผู้ชายคนนั้นลูบไล้ไปตามร่างกายของเธอที่ไม่สามารถขัดขืนไปไหนได้เพราะถูดมีดจี้ มือของเขาจับเข้าที่หน้าอกที่ทั้งใหญ่และอ่อนนุ่มของเธอ ถึงขนาดจะแตะลงไปที่หว่างขาเธอด้วยซ้ำ แม้ว่าจะอยากหนีไปเพราะรู้สึกขยะแขยง แต่เธอกลัวมากจนไม่สามารถขยับร่างกายได้
[โว้ว! โชคดีชะมัด? ลูกสาวก็แจ่มไม่แพ้กันเลยเว้ย!]
พอชายคนนั้นพูดถึงลูกสาวเธอ เธอก็รู้สึกสิ้นหวังสุดๆ
‘อย่านะ… อย่าแตะต้องลูกสาวฉัน เอาฉันไปปทนเถอะ…’ แม้ว่าเธอจะอยากพูดแบบนั้น แต่เธออยากมาแช่งตัวเองที่ปากมันไม่ยอมขยับ
[… ช่วยด้วยเถอะ…คุณคะ]
แต่ต่อให้ขอความช่วยเหลือยังไง สามีของเธอก็ไม่มีวันฟื้นคืนมาช่วยพวกเธอได้อยู่แล้ว
พวกเราคงไม่รอดอยู่ดี และถูกใช้เป็นของเล่นของพวกใจทรามนั่น แล้วก็ถูกฆ่าในที่สุด… แต่ท่ามกลางความสิ้นหวังนี้ คำภาวนาของซากุนะคล้ายจะสัมฤทธิ์ผล
[…อา]
ชายที่สวมหมวกฟักทองปรากฏตัวขึ้น
สายตาของเขาเฉียบคมขณะที่มองไปที่ชายคนนั้น เขาที่หันหลังปกป้องซากุนะและลูกสาวของเธอคือคนที่กล้าหาญมากจริงๆ ซากุนะรู้สึกโล่งใจ ที่ได้เห็นแผ่นหลังของชายที่เหมือนสามีอีกครั้ง
หลังจากเหตุการณ์นั้นชายคนนั้นก็จากไป เธอไม่รู้แม้แต่ชื่อหรือแม้แต่ใบหน้าของเขาเลย แต่ในที่สุดซากุนะก็รู้ว่าเขาคือ─ ฮายาโตะ
[ฟุฟุ… ตอนหลับน่ารักจัง]
เขาผล็อยหลับหลังจากที่ดื่มชาไป รู้สึกลำบากนิดหน่อยตอนที่ต้องแหวนหน้ามองเพราะหน้าอกบังไว้อยู่ แต่ยังไงเธอก็เห็นใบหน้าของเขาที่หลับ และเห็นว่าน่ารักเหมือนเด็ก
[…]
แผ่นหลังที่เธอเห็นในครั้งนั้น นอกจากเสน่ห์ของเขากับสายตาอันเร่าร้อนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเพราะหมวกฟักทอง… ซากุนะรู้สึกได้เลยว่าหัวใจของเธอกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ มันไม่ใช่ความฝันแน่นอน หัวใจของเธอกำลังเต้นระรัวเพราะเขาจริงๆ
หัวใจของอาริสะกับไอนะก็เต้นเพราะเขา แค่นั้นก็รู้แล้วว่าชายคนนี้เป็นคนดี รู้ก่อนจะรู้จักกันซะอีก
ยิ่งไปกว่านั้น หัวใจของซากุนะยอมรับว่าชายคนนี้คือคนที่เธอสามารถเชื่อใจได้เมื่อคุยกันครั้งแรก
[…เป็นผู้ชายที่น่าหลงไหลจริงๆ]
เธอพูดว่า ‘ผู้ชายที่น่าหลงไหล’ ไม่ใช่ ‘เด็กที่น่าหลงไหล’
ตอนที่ฮายาโตะวางมือลงบนไหล่ของซากุนะแล้วพูดกับเธอแบบนั้น เธอคิดว่าสามีของเธออาจกลับมาแล้วจริงๆ ความโอบอ้อมอารีในดวงตาของเขาทำให้เธอสบายใจ เหมือนกับสามีที่จากไป
หลังจากที่ฮายาโตะตื่นขึ้นมา เธอก็คุยกับเขา
แล้วพอเขาบอกว่าเธอเหมือนพี่สาวมากกว่าแม่ หัวใจของเธอยิ่งเต้นระรัวหนักเข้าไปอีก
กับผู้ชายคนอื่น เธอไม่เคยคิดอะไรแบบนี้เลย แต่กลับฮายาโตะ ส่วนที่เป็นผู้หญิงของเธอที่เคยลืมเลือนไป ตอนนี้เริ่มหวนคืนมาอีกครั้ง
เธอจำความรู้สึกจากร่างกายตัวเองได้เมื่อนึกถึงสายตาที่เร่าร้อนและแผ่นหลังของเขา เธอนึกถึงความรักที่มีให้กันในห้องสลัวๆ เสียงของเธอที่ร้องออกมาอย่างน่าอาย… เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่จินตนาการถึงเขา แขนของฮายาโตะที่โอบกอดร่างของเธอ แค่นี้ก็ทำเอาเธอตัวสั่นด้วยความปิติ แม้ว่าฮายาโตะจะอยู่ต่อหน้าเธอก็ตาม
ซากุระอายุสามสิบปลายๆ แล้ว ดูยังไงก็เหมือนพี่สาวมากกว่าแม่ เธอรู้ว่าการมีความคิดวิตถารแบบนี้ สำหรับหญิงแก่ๆ แบบเธอมีแต่จะทำให้เขาไม่สบายใจ เธอเลยรวบรวมเหตุและผลทั้งหมด ตั้งสติเอาไว้ จนในที่สุดซากุนะก็กลับมาเป็นปกติ
แต่แล้ว ในที่สุดซากุนะก็เข้าใจข้อเท็จจริงที่ฮายาโตะเปิดเผยกับเธอ
[ผมเสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก ผมก็อยู่คนเดียวมาตั้งแต่ตอนนั้น ความอบอุ่นแบบนี้ทำให้ผมนึกถึงขึ้นมาได้เลยล่ะว่าครอบครัวมันเป็นยังไง]
ฮายาโตะพูดพร้อมเช็ดน้ำตาที่แก้มออห
ชั่วขณะเธอเหมือนจะไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาพูดออกมา แต่เธอก็เข้าใจแล้วว่าฮายาโตะกำลังเผชิญกับอะไรมาจนถึงตอนนี้
เมื่อซากุนะเห็นด้านที่อ่อนแอของฮายาโตะที่มีจิตใจแข็งแกร่งมาโดยตลอด หัวใจของซากุนะก็เต็มไปด้วยความรู้สึกของคนเป็นแม่ที่ไม่สามารถยั้งใจได้ และความรู้สึกอันบริสุทธิ์ที่เธอเคยลืมเลือนไป
ความต้องการที่อยากจะอยู่เคียงข้างในฐานะผู้หญิงของเขา และเพื่อลบความไม่มั่นใจในฐานะผู้หญิงออกไป จิตใจของซากุนะแข็งแกร่งและพองโตขึ้น
เธอนึกบางอย่างขึ้นมาได้จากคำพูดของฮายาโตะ นึกในสิ่งที่ลูกสาวเธอยังไม่ทันได้นึกด้วยซ้ำ
[…ขอโทษนะครับที่ทำให้เป็นห่วงกัน]
เขาขอโทษที่ทำให้เราบรรยากาศเสีย ถึงจะนิดหน่อย แต่เขาก็ช่างมีน้ำใจ ยิ้มอนึ่งพยายามที่จะเข้มแข็ง ซากุนะลุกขึ้นเดินไปหาเขาแบบไม่ได้ตั้งใจ แล้วคว้าเขาเข้ามากดหน้าลงจมหน้าอกของเธอ
[เดี๋ยว!]
[ไม่เป็นไร… ให้ ‘แม่’ คนนี้ได้ปลอบเธอสักหน่อยเถอะ]
พร้อมทั้งนึกขอโทษพวกลูกๆ อยู่ในใจ พวกเธอเหมือนจะเสียดายที่ไม่นึกให้ไวกว่านี้
ซากุนะกอดฮายาโตะไว้แน่นเท่าที่จะกอดไว้ได้ ตอนแรกเขาดูจะไม่สบายใจ แต่พอนึกได้ว่าคงไม่มีประโยชน์ที่จะดื้อดึง เขาก็อยู่เฉยๆ ไป
[…โอ๋ โอ๋]
ไม่ว่ายังไง เขาก็คงเหมือนกัน
เขาคือคนที่เสียใจกับการสูญเสียคนที่รักไป แล้วลุกขึ้นมองไปข้างหน้า ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ล้มเหลวอีก เหมือนที่ซากุนะเป็น
แต่ก็ ต่างกันตรงที่ฮายาโตะอยู่คนเดียว พอรู้แบบนี้ ซากุนะรู้สึกว่าเธอไม่สามารถทิ้งฮายาโตะไว้คนเดียวได้มากกว่านี้อีกแล้ว
[แม่!!]
[…คุณแม่ขี้โกง]
เธอเสียดายขึ้นมาเมื่อลูกสาวของเธอดึงเขาออกไป แต่เธอก็ได้รู้เรื่องของฮายาโตะแล้ว งั้นก็ไม่เป็นไร
…รอยยิ้มของเธอค่อยๆ หุบลงเมื่อลูกสาวต่างพากันแย่งเขาไปมา
ท่าทางที่เขาทำตอนปกป้องพวกเรา ท่าทางตอนเขินอาย ท่าทางที่เหมือนเด็กที่ต้องการความอบอุ่นจากครอบครัว ทุกอย่างดูน่ารักไปหมดสำหรับซากุนะ
ใช่แล้ว ในที่สุดซากุนะก็ตัดสินใจได้
[ฉันอยากเป็นแม่ของเขา…]
ใช่ เธอคิดเธอสามารถเป็นแม่ของฮายาโตะได้
ต่อให้จะไม่ได้เป็นแม่แท้ๆ ของเขา แต่เธอก็สามารถมอบความอบอุ่นแบบครอบครัวให้เขาได้ ซึ่งจะช่วยเยียวยาเขาและคลายความเหงาของเขาได้
เธอจะไม่ปล่อยให้เขาต้องเสียใจอีกต่อไป เธอหวังว่าตัวเธอเองและลูกสาวของเธอจะเป็นความอบอุ่นให้เขาได้…
[…แต่ว่า]
ยังไงก็ตาม อย่างที่เคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ มีส่วนหนึ่งของซากุนะที่คิดว่าฮายาโตะเป็นผู้ชาย
เธอคิดถึงเขาตั้งแต่เขาช่วยชีวิตพวกเธอในวันนั้น
วันแล้ววันเล่า เธอเอาแต่จินตนาการถึงเขาแล้วอดทนต่อความร้อนผ่าวที่คอยแผดเผาตัวเธอ
ซากุนะคิดว่า─
─อยากเป็นแม่ของเขา
─อยากเป็นผู้หญิงที่คอยช่วยเหลือเขา
─อยากเป็นผู้หญิงที่ท้องลูกของเขา
ความต้องการมากมายไหลปะทุออกมาไม่หยุด ทำให้ร่างกายของซากุระรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมา
ตอนนี้เธอกำลังสู้อยู่กับความคิดในฐานะแม่และความคิดในฐานะผู้หญิง ซึ่งยากที่จะหายไปแม้ว่าจะใช้เหตุและผลมาข่มไว้แล้วก็ตาม
ซากุนะรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าใบหน้าของผู้หญิงที่เธอลืมไปแล้ว กำลังคืบคลานออกมาจากส่วนลึกในจิตใจของตัวเธอเอง
* [ครั้งนั้นก็แล้ว มาคราวนี้จะถูกพรากสิ่งสำคัญไปอีกแล้ว งั้นถ้าฉันเป็นคนเอาเขาไปเองล่ะ…]
ซากุนะส่ายหัวไปมาเมื่อคิดว่าจะทำยังไงเพื่อไม่ให้สิ่งสำคัญถูกขโมยไป
ความคิดแบบนี้ผุดออกมาไม่หยุด โชคดีที่ว่านี่เป็นแค่ความในใจเธอเท่านั้น
แต่ความรู้สึกที่เธอแบกรับไว้อยู่ถือเป็นกรรมโดยแท้ เธอไม่คิดเลยว่าลูกสาวของเธอจะได้ทุกอย่างที่เธอเองก็มีไปด้วย เป็นสุขปนเศร้าที่ซับซ้อนจริงๆ
───────────────────
* สามีซากุนะถูกพรากไปในอุบัติเหตุ แล้วทีนี้ลูกๆ ของเธอก็จะพรากฮายาโตะไปอีก เธอเลยรู้สึกกลัวว่าพวกลูกๆ จะสนใจฮายาโตะกันมากกว่า แล้วทิ้งเธอไปในที่สุด
