———
ข้าไม่มีชื่อ
เป็นสัตว์ร้ายเร่ร่อนในป่า มีชีวิตอยู่ด้วยการล่า
เพราะเคยใช้ชีวิตแบบนั้นมาตลอด จึงเคยคิดว่าหลังจากนั้นไปก็จะเป็นเช่นนั้น
แต่ก็ได้พบการพบพานที่น่าประทับใจ
ตัวเมียที่หน้าตาเหมือนกัน
ตอนที่กำลังคิดว่า ช่างเป็นตัวเมียที่ดีจริง ๆ ก็ถูกโจมตีใส่
แม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ตอบโต้กลับไป ทว่าไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เลย
แม้จะค่อนข้างมั่นใจในความสามารถในการต่อสู้ก็ตาม
ตอนที่เตรียมใจรับความตายไว้แล้วนั้น ตัวเมียก็ทำสีหน้าราวกับจะอวดชัยชนะ แล้วสั่งให้ตามเธอไป
ขัดขืนอะไรไม่ได้
ข้าอยู่ตัวเดียวมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว
ถ้าตัวผู้กับตัวเมียมาอยู่ด้วยกัน พอทำบางอย่าง ท้องของตัวเมียก็จะใหญ่ขึ้น
อื้..ม
อย่างข้าได้มีครอบครัวเหรอ
เอาเถอะ ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร
หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตอยู่เรื่อยมา จนกระทั่งก่อนที่ตัวเมียจะออกลูก ดันต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่เลวร้าย
เหล่าผู้ที่หลบซ่อนอาศัยอยู่ในป่าเรียกมันว่า
แกรปเพลอร์แบร์
ราชาแห่งผืนป่า
ร่างกายขนาดหมึมา พร้อมกับพละกำลังที่ยิ่งใหญ่ตามขนาด
แม้จะเคลื่อนที่ได้ช้า แต่แขนขานั้นรวดเร็วมาก
จริง ๆ แล้ว เป็นศัตรูที่ทำได้แค่หนีเท่านั้น แต่ทำแบบนั้นไม่ได้เพราะตัวเมียตั้งท้องอยู่
ไม่สามารถหนีได้
ข้าใช้ตัวเองเป็นโล่ขวางการโจมตีที่เล็งไปยังตัวเมีย
รู้สึกกลัว
และก็รู้ว่าคงสู้ไม่ไหว
แต่จะหนีไม่ได้
ต้องซื้อเวลาไว้
ข้าคิดเช่นนั้น แล้วก้าวขาออกไป
แกรปเพลอร์แบร์หักต้นไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ เข้ามาโจมตีข้ากับตัวเมีย
ข้าเอาตัวเข้าบัง ตัวเมียก็ปกป้องท้องของตัวเอง
ไม่สามารถหลบได้ แล้วถูกซัดจนกระเด็น
ระดับต่างกันเกินไป
การโจมตีแค่ครั้งเดียว ก็ทำเอาอยู่ในสภาพล่อแล่แล้ว
ตัวเมียเองก็ได้รับบาดเจ็บ
เตรียมใจในหลาย ๆ เรื่องแล้ว
ทว่า แกรปเพลอร์แบร์ก็มองข้ามการเตรียมใจนั้นราวกับจะเยาะเย้ย
ไม่รู้เพราะเปลี่ยนใจ หรืออิ่มอยู่ มันปล่อยพวกข้าไป
หงุดหงิดชะมัด
หงุดหงิดแต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้
ยิ่งไปกว่านั้น ควรออกจากที่นี่ ก่อนที่แกรปเปอร์แบร์จะเปลี่ยนใจ
ข้าออกมาจากที่นั้น โดยคอยปกป้องตัวเมียไปด้วย
หลังจากนั้นหลายวัน
ร่างกายที่บาดเจ็บเคลื่อนไหวได้ลำบาก เลยไม่สามารถออกไปล่าเหยื่อได้
มีสัตว์ป่าที่ได้ใจ เพราะเห็นสภาพพวกข้าที่กำลังบาดเจ็บ
จะฆ่าให้ตาย
ถึงแม้จะทำท่าทีแบบนั้นไป ก็เท่านั้น
มีจะเสียแรงเปล่า
ข้าไม่เป็นอะไร แต่ถ้าไม่หาอะไรมาให้ตัวเมียกินล่ะก็แย่แน่
ลูก ๆ ในท้องน่าเป็นห่วง
ระหว่างที่กำลังหาทางอะไรสักอย่าง ก็มาเจอสถานที่แปลก ๆ
มีต้นไม้เรียงกันอยู่ข้าง ๆ หลุมที่ถูกขุดไว้
ช่างเรื่องหลุมที่ขุดเอาไว้ก่อน ต้นไม้ที่เรียงกันอยู่นั่นคือต้นไม้ที่ไม่มีวันล้ม ซึ่งข้าไม่สามารถทำให้เป็นรอยได้ด้วยซ้ำ
ต้นไม้นั่นอยู่ตรงนั้น?
มีเยอะขนาดไหนกัน
….
ก่อนอื่น ลองเห่าดูก่อน
ไม่รู้เพราะท้องว่างหรือเปล่า เสียงออกมาน่าสมเพสกว่าที่คิด
แต่ก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์
มีมนุษย์ปรากฏตัวขึ้นจากอีกฝั่งของต้นไม้
เยี่ยม
เป็นชายอ่อนแอ
เหยื่อล่ะ
ในขณะที่คิดเช่นนั้น ลางสังหรณ์ที่ไม่น่าภิรมย์ก็แล่นไปทั่วร่าง
เป็นความรู้สึกกลัวอันน่าสะพรึงเสียยิ่งกว่าตอนที่เผชิญหน้ากับแกรปเปอร์แบร์ซะอีก
เป็นความรู้สึกจากชายตรงหน้านี้
พอมาลองคิดดูดี ๆ แล้ว มนุษย์อ่อนแอจะอยู่รอบนอกของป่า ไม่เข้ามาลึกขนาดนี้
แม้พวกที่แข็งแกร่งยิ่งกว่ามนุษย์ที่หลบซ่อนอยู่ในป่า ยังไม่เข้ามาลึกถึงขนาดนี้เลย
แต่เขาอาศัยอยู่ที่นี่
จะตัดสินเขาจากรูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้
เขาหยิบท่อนไม้ขึ้นมา พร้อมตั้งท่าทีระวัง
นั่นทำให้ข้ามั่นใจได้ว่า ในตอนนี้ข้าตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤตซะแล้ว
ข้าดันไปเรียกเจ้านี้ออกมา เพียงเพราะเห่าออกไป
จะเสียใจก็สายเกินไปแล้ว
ตัวเมียที่อยู่ด้านหลังของข้าเองก็เตรียมใจเรียบร้อยแล้ว มานั่งอยู่ข้าง ๆ
ถ้ากลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว ก็ต้องลงมือเท่านั้น
เป็นไปได้ก็อยากช่วยชีวิตตัวเมีย แต่เรื่องสะดวกสบายแบบนั้นคงไม่มีอยู่หรอก
ข้าหันไปมองหน้าตัวเมีย
พอคิดว่านี่คือวาระสุดท้าย ก็เกิดกลัวขึ้นมา
แต่ วาระสุดท้ายก็ไม่มาถึง
มนุษย์ชวนข้าและตัวเมียเข้าไป
ไม่รู้เพราะอะไร แต่ไม่มีความรู้สึกอยากจะหนีไปเลย
พอตามมนุษย์ไป ก็เจอกับ เกรทบอร์
ตัวใหญ่ทีเดียว
เป็นพวกที่ต่อสู้กับพวกข้าเพื่อความเป็นใหญ่ในป่า
แม้ข้ากับตัวเมียจะช่วยกันก็เอาชนะไม่ได้
เจ้านั่นล้มอยู่ตรงนั้น
ไม่สิ กลายเป็นเนื้อไปแล้ว
ข้าจึงได้เข้าใจถึงพลังของมนุษย์คนนี้
หลังจากนั้น มนุษย์ก็เอาเนื้อเกรทบอร์มาให้ แล้วมอบที่ออกลูกให้ตัวเมียด้วย
ยิ่งกว่านั้น ยังเข้าป่าไปล่าได้อย่างง่ายดาย
ควรรู้สึกขอบคุณสินะ
ไม่มีความคิดจะต่อต้านอีกต่อไปแล้ว
ไม่สิ ข้ากับตัวเมียยอมรับมนุษย์คนนี้เป็นเจ้านายแล้ว
แม้พวกลูก ๆ ที่เกิดมาอาจจะยังไม่เข้าใจ เป็นไปได้ก็ไม่อยากให้หันคมเขี้ยวใส่เขาเลย
[เด็กดี เด็กดี]
มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง
เจ้านายคิดว่าพวกเราเป็นสุนัข
จริง ๆ แล้วข้ากับตัวเมียแล้วก็ลูก ๆ คือ อินเฟอร์โนวูลฟ์
จะเป็นอะไรไหมนะ
ข้าแอบกลัวนิดหน่อยถ้าเขารู้ว่าพวกข้าไม่ใช่สุนัข
———
