———
หน้าหนาวจริง ๆ มาถึงแล้ว
แม้จะยังไม่มีหิมะลงมาปลกคลุม แต่ก็มีสายลมหนาวเย็นพัดผ่าน
ซาบุตงหมกตัวอยู่แต่ด้านบนของต้นไม้เลยไม่ค่อยได้เห็นหน้า พวกคุโระที่โดยปกติแล้วจะอยู่ในบ้านสุนัข ก็โผล่มาอยู่รอบ ๆ กองไฟที่ผมก่อไว้อยู่บ่อยครั้ง
เนื่องจากเตรียมตัวมาดีเลยไม่มีปัญหาอะไร
แต่ถ้าจะให้พูดล่ะก็ ตอนเข้าไปทำธุระในห้องน้ำนั้นค่อนข้างลำบากล่ะมั้ง
เพราะที่พักกับห้องน้ำอยู่คนละที่กัน วัน ๆ หนึ่งเลยต้องออกไปหลายต่อหลายครั้ง
ระหว่างที่ออกไปนั้นหนาวเอาเรื่อง
หลังจากที่เริ่มหมกตัวอยู่แต่ในที่พักก็ผ่านไปแล้ว 30 วัน หิมะก็เริ่มกองสูงขึ้น
ตอนนี้คงยังไม่เป็นอะไร แต่ถ้าตกลงมากองสูงกว่านี้คงต้องออกไปตักหิมะ
ผ่านไป 10 วัน
แม้หิมะจะตกหนัก แต่ก็กองหนาไม่เกิน 1-2 เซนติเมตร
แล้วละลายไปอย่างรวดเร็ว
ผมวางใจไปเปราะหนึ่ง
ก่อนอื่น ก็ได้ลองทำโม่หินดู แต่ไม่รู้ว่าจะสำเร็จไหม
ไม่ต้องรีบร้อน ค่อย ๆ ทำไปดีกว่า
ผ่านไป 30 วัน
ลมหนาวหยุดไป เริ่มรู้สึกเย็นสบาย เพราะรู้สึกว่าอากาศดีคงใกล้จะฤดูใบ้ไม้ผลิแล้ว
2 วันให้หลัง
ผมตกใจกับพายุหิมะ
หิมะกองสูงพอสมควร
ฤดูใบไม้ผลิคงอีกยาวไกลสินะ
10 วันให้หลัง
ร่างกายรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้น
แม้จะยังมีหิมะที่ยังไม่ละลาย ฤดูใบไม้ผลิคงใกล้เข้ามาแล้ว
5 วันให้หลัง
อื้ม อุ่นขึ้นมาพอสมควรแล้ว พวกคุโระเองก็เข้าไปในป่า
ถึงแม้ดูเหมือนจะไม่เจอเหยื่อ แต่คงพูดได้ว่าฤดูใบไม้ผลิใกล้เข้ามาแล้วล่ะนะ
3 วันให้หลัง
ซาบุตงที่ไม่ได้เห็นหน้าเลย มาปรากฏตัวให้เห็น
เพราะไม่ได้เจอมานาน เลยเข้าไปหาใกล้ แต่ก็ต้องประหลาดใจ
รอบ ๆ ตัวซาบุตง มีแมงมุมขนาดราว ๆ กำปั้นอยู่เป็นจำนวนไม่น้อยเลย
….เอ่อคือ ลูก ๆ ของเธอเหรอ
เป็นตัวเมียหรอกเหรอ?
แล้วตัวผู้ล่ะ?
ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ลูก ๆ ของซาบุตงเองก็ชอบทานมันฝรั่งเหมือนกัน
ผู้อยู่อาศัยเพิ่มขึ้นอีกแล้ว
….อื้ม
ฤดูใบไม้ผลิล่ะ
———
