ชีวิตเกษตรกรตามใจ ในต่างโลก – ตอนที่ 28 ไฮเอลฟ์

——

[เรียค่ะ] (ริอะ)

[ริสค่ะ] (รีสึ)

[ริริค่ะ] 

[รีฟค่ะ] (รีฟุ)

[ริคอตค่ะ] (ริคอตโตะ)

[ริเสะค่ะ] 

[ริต้าค่ะ] (ริตะ)

เรีย ริส ริริ รีฟ ริคอต ริเสะ ริต้า

หญิงสาวทั้งเจ็ดที่พึ่งจะแนะนำตัวนั้นทั้งหมดอยู่เผ่าเดียวกัน และมีหูยาว

[เอลฟ์?]

[อันที่จริงพวกเราคือไฮเอลฟ์….แต่จะเรียกเอลฟ์ก็ไม่มีปัญหาค่ะ]

แล้วมันต่างกันอย่างไรล่ะนั้น

[พวกเรามาที่นี้ตามคำแนะนำของคุณเทียร์

ขอรบกวนด้วยค่ะ

ขอพวกฉันอาศัยอยู่ที่นี้ด้วยจะได้ไหมคะ]

[เอ่อ…คือ]

พอผมหันไปหาเทียร์ เธอก็ที่ใช้มือทั้งสองวางลงบนไหล่ของผม พร้อมขยับใบหน้าเข้าประชิด

[ฉันจะอธิบายอดีตอันขมขื่นของพวกเธอให้เอง]

พวกเธอซึ่งเป็นไฮเอลฟ์ตั้งถิ่นฐานและใช้ชีวิตอยู่บริเวณห่างออกไปทางเหนือ โดยเมื่อสองร้อยปีก่อน พวกเธอถูกลากเข้าไปพัวพันกับสงครามของมนุษย์และพบกับการล่มสลาย

ด้วยเหตุนั้นเผ่าพันธุ์จึงกระจัดกระจาย พวกเธอเลยต้องระหกระเหินเร่ร่อนไปพร้อมกับค้นหาที่ตั้งรกรากใหม่ล่ะมั้ง

[ตลอดมาพวกเราใช้ชีวิตอยู่ในผืนป่าโดยเคลื่อนย้ายไปเรื่อย ๆ ค่ะ]

[หากไร้ซึ่งที่อยู่อาศัยที่มั่นคง การสืบพันธุ์เองก็จะไม่สามารถทำได้เช่นกันค่ะ]

[ขอรบกวนด้วยค่ะ]

พวกเธอทุกคนก้มหัวขอร้อง

ดูเหมือนในเผ่าของพวกเธอนั้นไม่มีธรรมเนียมในการก้มหัวข้อร้อง แต่ก่อนหน้านี้  เทียร์เป็นคนสอนเรื่องมารยาทในการร้องขอให้

เพราะแบบนั้นจึงรู้สึกได้ว่าพวกเธอยังไม่คุ้นเคยกับการกระทำแบบนี้

ถึงอย่างนั้นหญิงสาวทั้งเจ็ดคนก็ยังก้มหัวขอร้องผม

นั่นทำให้ผมรู้สึกประม่านิดหน่อย

ก็ผมไม่เคยมีประสบการณ์จำพวกนี้นี่น่า

[คาดหวังเรื่องแรงงานได้ด้วยนะ ขอร้องล่ะ]

[ฉันเองก็เห็นด้วยนะ

ไฮเอลฟ์เป็นเผ่าพันธุ์ที่ยอดเยี่ยม แถมยังหน้าตาดีกันอีกด้วย

พวกเธอเองก็ยังอายุน้อย ๆ กันใช่ไหมล่ะ?]

เทียร์ดึงดันข้อเสนอโดยมีลูคอยสนับสนุน

[ฉันมีอายุมากที่สุด สี่ร้อยปีกับอีกเล็กน้อยค่ะ]

[ฉันมีอายุน้อยที่สุด ราว ๆ สามร้อยปีค่ะ]

ผมแยกความแตกต่างของส่วนร้อยปีของเรียที่อายุมากที่สุด กับริต้าที่อายุน้อยที่สุดไม่ออกเลย

เท่าที่เห็นทุกคนน่าจะเป็น นักศึกษาหุ่นดี? หรืออาจแค่จะราว ๆ เด็กมัธยมปลาย

ทุกคนล้วนเป็นสาวงาม ไม่รู้เพราะเป็นเอลฟ์หรือเปล่า 

หรือไม่ก็เพราะเป็นสายสาวน่ารัก

ยังไงก็…..ความประสงค์ในการตั้งรกราก….

ผมรู้สึกยินดีจากใจจริงเลยที่จะมีกำลังคนเพิ่ม

[ที่นี่มีผู้อยู่อาศัยหลาย ๆ แบบอยู่ ดังนั้นขอแค่ไม่ทะเลาะเบาะแว้งกัน ก็ไม่มีปัญหา]

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงอนุญาตให้พวกเธอมาอาศัยอยู่ด้วย

[ขอบพระคุณมากค่ะ]

[จะพยายามอย่างสุดความสามารถเลยค่ะ]

[ขอรบกวนด้วยนะคะ]

พวกเธอทั้งเจ็ดคนส่งเสียงร้องแห่งความเปรมปรีดิ์ออกมา

พวกเธอทั้งเจ็ดคนหมดสติหลังจากได้เจอซาบุตง แล้วก็อีกครั้งหลังจากได้เจอพวกคุโระ

เพิ่งเคยเห็นคนหมดสติไปเพราะเห็นพวกคุโระเป็นครั้งแรกเลยแฮะ

….

ไม่ถูกกับพวกสุนัขหรือเปล่านะ

หลังจากนั้น ผมก็สร้างกระท่อมขึ้นเพื่อให้พวกเธอใช้เป็นที่พัก

ผมคิดว่าให้พวกเธอเจ็ดคนอยู่รวมกัน แทนที่จะแยกกันอยู่น่าจะเป็นเรื่องที่ดี เลยตัดสินใจสร้างกระท่อมหลังใหญ่

ด้วยความที่เป็นกระท่อมหลังเบ้อเริ่ม มันก็ไม่ใช่กระท่อมแล้วสิ

เป็นแค่บ้านเฉย ๆ

พอเป็นขนาดสำหรับอยู่อาศัยเจ็ดคนแล้ว แค่วันเดียวคงไม่เสร็จ

ให้พวกเธอนอนในเต็นท์ที่เอาติดตัวมาด้วยไปก่อนสักพักแล้วกัน

ผมรับฟังความต้องการของพวกเรียเรื่องตำแหน่งในการสร้างกระท่อม 

ได้ข้อสรุปก็คือ บริเวณทางตะวันตกของเขตไร่ใหม่ ทางใต้ของอ่างเก็บน้ำ

อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของที่พักผม

อาจจะแยกห่างออกไปสักหน่อย แต่เหมือนพวกเธอจะไม่ขัดข้องอะไร แล้วตกลงเป็นบริเวณดังกล่าวด้วยความยินดี

เพราะอะไรกันล่ะ?

ถ้าแบ่งพื้นที่ตะวันตกเฉียงใต้ออกเป็น 4*4 ส่วน ทั้งสิ้น 16 ส่วนเท่ากับแปลงเกษตร โดยพื้นที่ที่พวกเธอต้องการให้สร้างก็คือใจกลางพื้นที่ดังกล่าวโดยเยื้องไปทางทิศเหนือเล็กน้อย

บริเวณโดยรอบนั้นไม่มีอะไรเลย สร้างไว้เดี่ยว ๆ แบบนั้นจะรู้สึกเหงาเอานะ….

เอาเถอะ ยังไงก็จะตอบรับความต้องการให้เท่าที่ได้อยู่แล้ว ก็เอาตามที่บอกมาแล้วกัน

หลังจากนั้น ก่อนอื่นก็สร้างรั้วและขุดคู เพื่อแบ่งพื้นที่ด้วย

คูส่วนที่เชื่อมต่อกับไร่ใหม่….ลองคิดดูนิดหน่อยแล้วก็ปล่อยไว้แบบนั้น

พื้นที่สำหรับคนอยู่อาศัยเนี่ย ยิ่งแน่นหนาเท่าไหร่ยิ่งดีแหละนะ

หลังจากนั้นก็ กำหนดบริเวณที่จะก่อสร้างห้องน้ำกับบ่อน้ำแล้วก็ลงมือสร้าง

คิดเผื่อหลังจากนี้ไปแล้ว เดี๋ยวสร้างห้องใต้ดินสำหรับทิ้งขยะเอาไว้ด้วยดีกว่า

ผมสามารถทำให้ขยะให้กลายเป็นปุ๋ยได้ด้วย [อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] แต่พวกเธอทำแบบนั้นไม่ได้

ดังนั้นแล้วพื้นที่ทิ้งขยะคือสิ่งจำเป็น

ถึงหน้าที่ในการขุดเอย การตัดไม้เอยจะเป็นงานของผมเพียงคนเดียว แต่หน้าที่การก่อสร้างหลังจากเตรียมวัสดุอย่างไม้แล้ว พวกเธอเจ็ดคนเป็นจัดการ

ไม่สิ พวกเธอเหนือกว่าผมทั้งด้านพละกำลัง และฝีมือ

ทั้งวิธีที่พวกเธอใช้แปรรูปไม้เอย การประกอบเอย นำมาใช้อ้างอิงได้ดีทีเดียว

ถ้าผมเข้าไปจุ้นจ้านระหว่างที่ทำงานคงมีแต่เกะกะเอาเสียเปล่า ๆ เลยปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเธอไป

ผมลงมือขุดหลุม ปรับหน้าดินให้แข็งแรง รวบรวมไม้ตามที่พวกเธอบอก

ผ่านไปราวสิบวัน บ้านซุงหลังงามก็เสร็จสิ้น

แถมยังมีชั้นลอยที่ผมยอมแพ้ไปแล้วด้วย

เป็นอาคารสองชั้น

….

แอบรู้สึกอิจฉาเล็ก ๆ 

แต่ว่า ผมได้เรียนรู้แล้ว

กรรมวิธีในการก่อสร้างของพวกเธอน่ะ

ฮุฮุฮุ

สร้างของใหม่แทนกระท่อมที่ใช้เป็นที่พักอยู่ตอนนี้ก็น่าจะดีเหมือนกัน

บ้านซุงทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า สร้างโดยยื่นออกไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้

พอผ่านโถงทางเข้าบ้านไป จะเจอห้องโถงขนาดใหญ่พร้อมห้องทานอาหาร

ดูเหมือนจะเป็นสถานที่สำหรับให้ทุกคนใช้ทานอาหารหรือทำกิจกรรมต่าง ๆ ร่วมกัน

ที่ใจกลางห้องมีพื้นที่ปิดที่ทำให้สามารถจุดไฟได้อยู่

กองไฟอิโอริที่ไม่ได้ฝังอยู่ในพื้นงั้นเหรอ?

เป็นของที่คล้าย ๆ กัน

ทั้งด้านซ้ายและขวาของห้องโถงมีประตูอยู่ ตามความรู้สึกของผมก็น่าจะเป็นห้องครัวไม่ก็ห้องอาบน้ำ ทว่ากลับเป็นห้องเก็บของ

ทั้งสองด้านมีบันไดเชื่อมต่อไปยังชั้นสองของอาคาร

ชั้นสองตั้งอยู่ด้านเหนือห้องเก็บของ ส่วนที่อยู่ในห้องโถงหลักนั้น มีเพียงทางเชื่อมไปยังทั้งสองฝั่งเท่านั้น

จึงทำให้รู้สึกว่าห้องโถงนั้นดูกว้างขวางเป็นพิเศษ

พอลองขึ้นไปยังชั้นสอง ก็พบว่ามีประตูเรียงกันอยู่ในระยะห่างเท่า ๆ กัน

ดูเหมือนจะเป็นห้องส่วนตัว

ห้องสร้างในแบบเน้นความลึก ด้านในมีเตียง ตู้ แล้วก็โต๊ะอยู่อย่างละชิ้น

ทั้งหมดนั้นผมเป็นทำขึ้นมาเอง

สนับสนุนโดย [อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] ครับ

แม้พวกเธอจะมีเทคนิคเหนือกว่า แต่ก็เทียบความเร็วกับผมซึ่งมี [อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] อยู่ไม่ได้

เอาเถอะ ถ้าไม่ถูกใจเดี๋ยวก็คงทำใหม่กันเองนั่นแหละนะ

ฝั่งละสี่ห้อง รวมทั้งหมดก็แปดห้อง

ดูเหมือนจะปล่อยว่างเอาไว้ห้องหนึ่ง

หมอนรองนั่งเอย เครื่องนอนเอย ผ้าม่านที่ติดเอาไว้ก็เช่นกันเป็นของที่ซาบุตงกับลูก ๆ ทำเอาไว้ จะออกปากไปเลยว่าไม่น่าไม่ปัญหาอะไรที่พวกเรียจะมาใช้เป้นห้องนอนก็คงได้ล่ะนะ

อื้ม ดีเลย

กว่าบ้านซุงหลังนี้จะสร้างเสร็จ ระหว่างนั้นพวกเธอก็คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตที่นี่ไปโดยปริยาย  

ดูจะประทับอกประทับใจในรสชาติของผลผลิตของไร่เป็นพิเศษ

ของโปรดก็คือ ข้าวโพด หัวไชเท้า มะเขือม่วง และก็กระเทียมด้วย ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน

ในแง่ของภาพลักษณ์แล้ว อยากให้หยุดทานกระเทียมในพรวดเดียวจังเลยนะ

บางครั้งบางคราว ก็ออกไปล่ากับพวกคุโระ แล้วยังแสดงฝีมือในการใช้ธนูให้เห็นอีกด้วย

ที่พวกคุโระไม่ได้ระแคะระคายที่ออกไปด้วยกันเนี่ย คงจะมีฝีมืออยู่พอตัวทีเดียว

แถมยังคอยเป็นคู่สนทนาเรื่องเสื้อผ้าให้ทั้งซาบุตงและลูก ๆ ได้อีก ผมเคยค่อนข้างวางใจ

[หากมีปัญหาอะไรแจ้งได้เลยนะคะ]

[เข้าใจแล้วค่ะหัวหน้าหมู่บ้าน]

อนึ่ง พวกเธอเรียกผมว่า ‘หัวหน้าหมู่บ้าน’

ผมคัดค้านไปแล้วแต่ไม่ก็เป็นผล

ตอนแรกยังเรียกผมว่า ‘ราชา’ เอย ‘ท่านผู้ปกครองที่ดิน’ เอย ถือว่าดีขึ้นแล้วล่ะมั้ง

ตอนพยายามดึงดันให้เอา ‘ท่าน’ ออกจาก ‘ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน’ เนี่ยลำบากแทบแย่

หลังจากที่หมดหน้าที่ในการช่วยพวกเรียสร้างบ้านแล้ว ในช่วงกลางคืนของวันต่อมาซึ่งผมกลับมาทำงานตามปกติของผม พวกเธอก็เคลื่อนทัพเข้ามาในห้องพักของผม

[มะ มีอะไรกันงั้นเหรอ]

พวกเธอตอบกลับคำถามของผม ด้วยท่าทีราวจะบอกว่าเรื่องพวกนี้มันของตายอยู่แล้วยังไงยังงั้น

[สืบพันธุ์ค่ะ]

[นี่ก็เพื่อเผ่าพันธุ์ ขอรบกวนด้วยค่ะ]

[คุณเทียร์บอกว่า ถ้ามาอยู่ที่นี่ก็จะได้รับเมล็ดพันธุ์…..ฉัน จะพยายามค่ะ]

ผมร้องขอความช่วยเหลือจากลูกับเทียร์ แต่ก็เปล่าประโยชน์

แล้วผมก็ได้รู้ถึง

เหตุผลที่ว่าทำไมถึงเลือกที่จะสร้างบ้านซุง ณ ใจกลางเขตตะวันตกเฉียงใต้

นั่นก็เพื่อที่หลังจากนี้ จะสามารถสืบพันธุ์ได้สมใจอยาก ไงล่ะ

ผมขัดขืนแล้ว ทว่าก็พบกับความปราชัย

จะต่อว่าผมที่จิตใจอ่อนแอก็ได้

หลังจากนั้น

หลังจากผ่านการเสวนากันในหมู่ผู้หญิง เรื่องคิวก็ถูกตัดสิน

ไม่ถงไม่ถามสุขภาพผมเลยสักคำ

แล้วคุโระนิกับมาสะยูกิก็เข้ามาปลอบผมซึ่งนั่งซึมกอดเข่าอยู่มุมห้อง

——

←ประมาณ 5 กิโลเมตรเป็นแม่น้ำ

หมายเหตุ

 畑 = ไร่    犬 = สุนัข   新畑 = ไร่ใหม่

池 = อ่างน้ำ   建設中 = ระหว่างก่อสร้าง

家 = บ้าน   下水路 = ทางน้ำใต้ดิน

果実 =  ผลไม้ 　東南 = เขตตะวันตกเฉียงใต้

——

บทเรียนที่ได้รับจากนิทานเรื่องนี้ก็คือ

‘กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมหวนสนอง’

555555555555