——
ย้อนเวลากลับไปเล็กน้อย
หลังจากพวกเรียเพิ่งจะมาถึง มีเรื่องที่ผมแปลกใจอยู่
[เอ๊ะ?
ใช้ไฟ แล้วก็ทานเนื้อด้วยเหรอ?]
[ใช่ค่ะ
หรือว่า ที่นี่ห้ามใช้ไฟอย่างนั้นเหรอคะ]
[ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก….
หากพูดถึงเอลฟ์ล่ะก็ ไม่ใช่ว่าเกลียดไฟ ใช้ชีวิตร่วมกับผืนป่าหรอกเหรอ]
[อะฮะฮะ
ถ้าไม่ใช้ไฟแล้วจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยวิธีไหนล่ะคะ]
[ก็แบบ ร่วมกับธรรมชาติ….]
[ตัวอย่างเช่น?]
[เอ๊ะ
ก็แบบ ตื่นพร้อมตะวันขึ้น นอนพร้อมตะวันตก
อาหารหาได้จากต้นไม้
รักผืนป่า ไม่ทำร้ายต้นไม้ ไม่ใช่อุปกรณ์ที่ทำจากเหล็ก]
[คือว่านะคะ….ท่านเจ้าของที่ดิน]
[ผมบอกไปหลายครั้งแล้วนี่ว่าอยากเรียกผมแบบนั้น….จะว่าอะไรเหรอ]
[อย่าดูถูกธรรมชาตินะคะ
ถ้าใช้ชีวิตในป่าแบบนั้นล่ะก็ได้ดับอนาถทันทีแน่
แค่วันเดียวก็ไม่รอดแล้วค่ะ]
[อะ อืม นั่นสินะ]
ผมพยักศีรษะเห็นด้วย หลังจากได้ฟังคำตอบจากผู้มีประสบการณ์จริงอย่าง เรีย และละทิ้งภาพจำของเอลฟ์ที่เคยมีไป
ทั้งที่ละทิ้งมันไปแล้วแท้ ๆ
[ทำเหมืองแร่จะได้ทำงานตีเหล็ก?]
[ใช่ค่ะ
พวกเราจะรับหน้าที่เกี่ยวข้องกับงานเหมืองให้เอง ดังนั้นเรื่องสร้างโรงตีเหล็ก…หลัก ๆ ก็เรื่องเตาหลอม
อยากจะขอความร่วมมือน่ะค่ะ
ถ้าทำเตาหลอมได้ ก็สามารถผลิตอุปกรณ์หลาย ๆ อย่างจากเหล็กได้นะคะ]
[ก็น่ายินดีนะ…โรงตีเหล็ก…]
[มีปัญหาอะไรเหรอคะ?]
[เปล่า คือว่า พวกเธอทำงานตีเหล็กได้ด้วยแฮะ]
[ค่ะ
มีดเอย มีดนาตะเอย โดยเฉพาะหัวลูกธนู ก็ต้องทำเอาเองนี่คะ]
……
ไม่ต้องถึงมือดวอร์ฟแฮะ
อืม
ผมเริ่มลงมือสร้างเตาหลอมตามที่เรียบอก
เป็นโอกาสเรียนรู้ที่ดีเลย
ยังไงซะ ก็ต้องร่อนเร่มาเป็นเวลากว่าสองร้อยปี เลยทำได้แทบทุกอย่าง
ที่ทำไม่ได้ก็มีแค่ลงหลักปักฐานกับสืบพันธุ์เท่านั้น
สถานที่นั้นต้องมีทรัพยากรอาหารที่มั่นคง แล้วถ้าไม่มีที่หลงหลักปักฐานการจะเริ่มการสืบพันธุ์ก็เป็นเรื่องอันตรายด้วย
ถึงจะหาสถานที่เเบบนั้นได้ แต่เพราะไม่มีผู้ชายเลยคิดดูว่าทำอย่างไรกันนะ ดูเหมือนว่าจะตั้งใจไปหาเอาจากที่ไหนสักที่
ไม่ซักไซ้หารายละเอียดดีกว่า
เพราะดูท่า ในตอนนี้ ผมก็อยู่ในฐานะคนที่พวกเธอจะไปหาที่ว่านั้นซะด้วยสิ
พวกเรียเองก็เป็นกำลังสำคัญสำหรับงานเก็บเกี่ยวเช่นกัน
พวกเธอเชี่ยวชาญเป็นพิเศษในการจัดการกับข้าวสาลี ซึ่งผมผัดผ่อนมาเสียนาน
[มีกระทั่งข้าวสาลีเลยเหรอคะ]
[เจ้านี้เองเหรอคะ….เข้าใจแล้วค่ะ]
ผมตั้งใจจะรอจนรวงข้าวแห้งอย่างสนิทแล้วค่อยเก็บเกี่ยว ทว่าดูเหมือนจะยังเร็วเกินไป
หลังจากนั้นเหมือนจะต้องรอให้แห้งมากกว่านั้นจึงนำไปนวด เสร็จแล้วนำไปบด
เท่าที่ลองถาม ดูเหมือนข้าวเองก็ใช้วิธีเดียวกัน
พวกเรียนำข้าวสาลีที่เก็บมาไปนวด และบด
ทันทีหลังจากนั้น ก็ใช้กองไฟปิ้งขนมปัง
[เจ้านี้สำคัญมาก ๆ เลยนะคะ ตอนทำขนมปัง]
รีฟถือไหเล็ก ๆ ซึ่งบรรจุ ของสำคัญ ที่ว่ามาให้ผมดู
ข้างในนั้น เป็นสิ่งที่ดูเหมือนผลไม้ดอง
อ้างอิงจากความทรงจำจากโลกใบก่อน ….จะว่าไปแล้วถ้าไม่มียีสต์ขนมปังก็จะไม่ฟูนี่นะ
เจ้านี่น่ะเหรอ
[ทั้งที่ต้องระเห็ดระเหินอยู่ตลอดแท้ ๆ ยังเชี่ยวชาญอะไรหลาย ๆ อย่าง มีความสามารถหลาย ๆ ขนานอีกต่างหาก]
[เพราะเป็นสิ่งที่ทำกันอยู่แล้วก่อนที่จะต้องมาเร่ร่อนน่ะค่ะ]
อย่างนี้นี่เอง
[ดีใจมากเลยนะคะที่ทำงานไร่ได้
พวกเราสามารถทำส่วนของตัวเองได้ไหมคะ?]
[ก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ….พวกเธอมีเมล็ดของสิ่งที่จะปลูกเหรอ?]
[ค่ะ
พวกเรารวบรวมเอาไว้ระหว่างที่ร่อนเร่อยู่น่ะค่ะ]
[งั้นเหรอ
ถ้าอย่างนั้น ขอเป็นบริเวณที่ไม่รบกวนพืชชนิดอื่นแล้วกันนะ]
[ไม่ปลูกอะไรที่จะไปรบกวนพืชชนิดอื่นหรอกค่ะ
พวกเราจะเริ่มต้นจากส่วนเล็ก ๆ บริเวณด้านหลังบ้าน
ถ้ามีปัญหาอะไรก็แจ้งได้เลยนะคะ]
[เข้าใจแล้ว]
คงสะดวกไม่น้อยถ้าใช้ [อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] แต่ก็มีขีดจำกัดที่จินตนาการของผมล่ะนะ
คิดเผื่อสถานการณ์ฉุกเฉินแล้ว การที่สามารถลงมือทำด้วยตังเองได้ก็ไม่เสียหายอะไร
ผมเองก็อยากให้พยายามทำกันในฐานะก้าวแรก
ผมรู้ถึงจุดที่พวกเรียเป็นกำลังรบอยู่แล้ว แต่กับการก่อสร้างทางน้ำเองก็ได้พวกเธอมาช่วยเช่นกัน
ผสมรวมกับความช่วยเหลือของลูก ๆ ซาบุตงแล้วงานก็ดำเนินไปได้อย่างราบรื่นสุด ๆ
ถ้าได้ประมาณนี้ล่ะก็คงทันภายในปีนี้….
คงจะยากแฮะ
นั่นก็เพราะ ฤดุนี้กลายเป็นฤดูกาลที่ดีในการสร้างบ้านของพวกเรีย แล้วก็เรื่องอื่น ๆ ไปนี่นะ
อีกอย่าง ปีนี้พวกคุโระเองก็ออกลูกกัน
แยกไม่ออกเลยว่าลูกใครเป็นลูกใคร
อนึ่ง ถึงแม้พวกคุโระจะแสนฉลาดพอที่พาลูก ๆ ของตัวเองมาแนะนำตัวกับผม ทว่าผมแยกลูก ๆ สุนัขไม่ออกเลย
ถ้าโดดเด่นแบบกรณีของฟุบุกิ ผมจะขอบคุณมาก…แต่โดยพื้นฐานแล้วดำสนิท
ลักษณะเฉพาะของแต่ละตัวจะปรากฏให้เห็นได้จากเขาบริเวณหน้าผาก ซึ่งสามารถแยกพวกมันได้โดย รูปร่างของเขา รูปแบบการสะท้อนแสง ไม่ก็สี…
แต่ลูก ๆ สุนัขที่เพิ่งเกิดมานั้นไม่มีเขา เลยแยกไม่ออก
แล้วก็ ถ้าใช้วิธีนี้แยก พอถึงช่วงพลัดเปลี่ยนเขาก็ลำบากเอาเรื่อง
ด้วยความที่พวกคุโระค่อนข้างฉลาด พวกมันจะงอนเวลาถ้าเรียกชื่อผิด
ส่วนพวกที่ไม่ได้ตั้งชื่อให้ไป ก็เร่งเร้าให้ตั้งให้
ขอโทษนะ แต่ยังไงผมก็มีขีดจำกัด
ก่อนอื่น ปริมาณอาหารที่จำเป็นต้องใช้ก็เพิ่มขึ้น
มาพยายามกันเถอะ
ขยายเขตไร่ใหม่ ข้าง ๆ เขตตะวันตกเฉียงใต้เพิ่ม
ตอนนี้มีขนาดราว ๆ 4*8 แปลง ทั้งสิ้น 32 แปลง
ด้วยหนึ่งแปลงมีขนาดราว 50 เมตร ไร่ในเขตไร่ใหม่จึงมีขนาดราว 200*400 เมตร
ทั้งสิ้น 80,000 ตารางเมตร
รู้สึกว่า 1 เฮคตาร์เท่ากับ 10,000 ตารางเมตร ดังนั้นก็…8 เฮคตาร์
ผมไม่รู้ว่าสำหรับการเกษตรแล้ว ขนาดเท่านี้จัดเป็นขนาดเล็ก หรือใหญ่
ในหนึ่งปีสามารถเก็บเกี่ยวได้ราวสามถึงสี่ครั้ง เพราะปลูกด้วย [อุปกรณ์การเกษตรสารพัดประโยชน์]
ผม ลู เทียร์ เรีย ริส ริริ ริฟ ริคอต ริเสะ ริต้า
พวกคุโระ….ร้อยกว่าหัว
อา…จะนับพวกคุโระซึ่งเป็นครอบครัวเป็น ตัว ก็ยังไง ๆ อยู่ บางครั้งเลยใช้หน่วย หัว นับ
ทว่า ผมรู้จักพวกมันตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นลูกสุนัขแต่ก็ยังไม่ชิน
เลยเผลอเรียกโดยใช้ ตัว
ซาบุตง
เหล่าลูก ๆ นั้นมีเยอะจนนับไม่ไหว
….ผู้อยู่อาศัยเพิ่มขึ้นพรวดพราด พาเอาเคลือบแคลงในปริมาณผลผลิตที่เก็บเกี่ยว
อีกอย่าง ยังกังวลอยู่จะล่าสัตว์ที่อยู่ในป่าแถว ๆ นี้จนเกลี้ยงเอาหรือเปล่า
ถ้าหาสิ่งที่พวกคุโระชื่นชอบนอกจากมะเขือเทศได้ ก็สามารถผลิตได้ในปริมาณมากอยู่หรอกนะ
ตอนที่เริ่มรู้สึกถึงเค้าของฤดูหนาว เหล่าต้นผลไม้ที่ทดลองปลูกก็ออกดอกออกผล
แม้จะเรียกว่าการเก็บเกี่ยวได้ไม่เต็มปาก แต่ก็เก็บมาได้พอสมควร
แอปเปิล แพร์ ส้มเขียวหวาน ส้ม พลับจีน ลูกท้อ
คิด ๆ อยู่ว่าอันไหนจะได้รับความนิยมบ้าง สรุปคือไม่ว่าอันไหนก็ได้ผลตอบรับดี
ระหว่างที่กำลังคิดว่าอยากจะเก็บส้มเขียวหวานไว้ทานระหว่างที่หมกตัวในฤดูหนาว เทียร์ทานอย่างดุดันไม่เกรงใจใครจนมือกลายเป็นสีเหลืองอร่าม
ถ้าเป็นนั้นต่อไปล่ะก็คงไม่เหลือถึงฤดูหนาวแน่
พวกเรียเองก็ตั้งอกตั้งใจทานแอปเปิลกับแพร์
พอผมแกะสลักแอปเปิลเป็นรูปกระต่าย หรือแกะสลักตกแต่ง พวกเธอก็ลังเลว่าจะทานดีหรือไม่
ไม่รู้ว่าเพราะลูติดอกติดใจลูกท้อเข้าหรือเปล่า เธอก็กำลังทานแข่งกับพวกคุโระอยู่
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ทานในรูปร่างที่โตแล้วจังนะ
พอเห็นเธอทานในร่างของเด็กมัธยมต้นแล้ว ความปราถนาอยากปกป้องในตัวผมมันลุกโชนโชติช่วง
อนึ่ง ผลไม้ส่วนหนึ่งที่เก็บเกี่ยวมานั้น ถูกแบ่งไปให้ซาบุตงกับลูก ๆ ด้วย
ที่การทดลองปลูกผลไม้ลุล่วงได้ก็เพราะพวกซาบุตงนี่นะ
ผมทดลองผลูกต้นไม้เพียงอย่างเดียวมาสักพักแล้ว ทว่าถัดจากปีหน้าไปเหล่าต้นไม้ในเขตผลไม้ก็น่าจะให้ผลตอบรับที่ดี
ใด ๆ แล้วค่อนข้างได้รับความนิยมนี่นะ
อีกอย่าง ผมชอบพลับจีนล่ะ
ของโปรดของผมคือของให้สัมผัสกรุบกรอบ มากกว่าของที่มีสัมผัสนิ่ม ๆ อย่างพลับจีน
พลับจีนที่เก็บเกี่ยวมา ออกมาประมาณนี้ค่อนข้างน่ายินดีเลย
——
MAP UPDATE!
←ประมาณ 5 กิโลเมตรเป็นแม่น้ำ
หมายเหตุ
畑 = ไร่ 犬 = สุนัข 新畑 = ไร่ใหม่
池 = อ่างน้ำ 建設中 = ระหว่างก่อสร้าง
家 = บ้าน 下水路 = ทางน้ำใต้ดิน
果実 = ผลไม้ 東南 = เขตตะวันตกเฉียงใต้
——
