โน้ต: เปลี่ยนสัญลักษณ์แสดงคำพูดจาก [?] เป็น “?”
——
รู้ตัวอีกทีฤดูใบไม้ผลิก็มาถึงแล้ว
ในหัวเห็นแค่ตัวเองที่หมกมุ่นอยู่กับการทำอาหารตลอดช่วงฤดูหนาว
ในความเป็นจริงเองก็คงไม่ต่างจากภาพในหัวหรอก
ฝีมือการทำอาหารน่าจะพัฒนาขึ้นพอสมควร
หวังว่าน่ะนะ
ลูและคนอื่น ๆ นั้นไม่ว่าจะทานอะไรก็แสดงท่าทีชื่นชมว่าอร่อยให้เห็นเสมอ ๆ เรื่องจริงเป็นอย่างไรนั้น…
ถ้ามันไม่อร่อยก็อยากให้พูดออกมาตามตรง
“ก็เพราะว่าอร่อยถึงได้เอ่ยปากว่าอร่อยไงล่ะ”
“เชื่อมั่นในฝีมือตัวเองเถอะค่ะ
มันอร่อยจริง ๆ นะคะ”
–
แล้วสถาณการณ์ฉุกเฉินก็เข้ามาเยือนอย่างกระทันหัน
ซาบุตงเคาะเสียงส่งสัญญาณเตือนมาจากต้นไม้ อิงจากความดังของเสียงแล้ว คาดการณ์ได้ว่าเป็นสถานการณ์ในแง่ลบ
ผมจะออกตัววิ่งมุ่งหน้าไปในทิศตามที่ซาบุตงแจ้ง ทว่าเท้าของลูก็พลันหยุดลง
“ด้านบน”
บนอากาศในทิศทางที่ลูชี้ไปนั้น มีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่กำลังบินอยู่
เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีรูปลักษณ์คล้ายกิ้งก่าตัวอ้วนพร้อมกับปีกค้างคาว
ถึงแม้จะระบุขนาดได้ยากจากระยะไกล แต่ลำตัวน่าจะยาวราว 20 เมตร
“มังกร?”
“ไม่ใช่ นั่นไวเวิร์นค่ะ!
คุณลูคะ ป้องกัน!”
ระหว่างแก้ความเข้าใจผิดของผม เทียร์ก็ร่ายเวทมนตร์บางอย่างไปด้วย
ลูเองก็ทำเช่นเดียวกัน
แล้วไวเวิร์นตัวนั้นก็รีบพุ่งถลาเข้ามาในทันที ในชั่วพริบตาหลังจากที่คิดว่ามันหยุดลงแล้ว มันก็พ่นลูกบอลเพลิงเข้ามาทางนี้
ลูกบอลเพลิงลูกนั้น มีขนาดใหญ่เอามาก ๆ
เส้นผ่าศูนย์กลางน่าจะราว 10 เมตร
ในทันทีหลังจากที่ลูกบอลเพลิงถูกพ่นออกมาความร้อนก็พุ่งสูงขึ้น สภาพแวดล้อมโดยรอบก็บิดเบี้ยวจากความร้อน
เป้าหมายคือต้นไม้ขนาดใหญ่อันเป็นที่พักอาศัยของซาบุตง
ทันทีหลังจากที่ผมเข้าใจเช่นนั้นแล้วตะโกนบอกซาบุตง ลูกบอลเพลิงปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างแล้วแตกกระจายออก
ลูบอลเพลิงที่แตกกระจายนั้นก็ตกลงไปยังบ้านกับไร่
“ดับไฟค่ะ!”
เรียและเอลฟ์ตนอื่น ๆ ต่างวิ่งวุ่นวนหาบน้ำมาดับไฟ
……
ทั้งลูและเทียร์มีสีหน้าร้อนรนพร้อมจ้องมองไปยังไวเวิร์นตัวดังกล่าว
การที่จะไม่ให้เกิดความเสียหายกับที่นี่เป็นเรื่องตึงมือพอสมควร
พวกเธอทำสีหน้าแบบนั้น
ผมรู้สึกดีใจนะ ที่พวกเธอมองที่นี่ในฐานะสิ่งสำคัญ
ในชั่วขณะเดียวกัน ภายในร่างกายของผมนั้น ความพิโรธอันเด่นชัดก็ถือกำเนิดขึ้น
ทำไมกัน?
ทำไมถึงหมายตาที่นี่?
อารมณ์ชั่ววูบเหรอ?
หรือว่า เป็นคำสั่งของใครสักคน?
……
[อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] ในมือแปรเปลี่ยนเป็นหอก
ผมขว้างมันออกไปยังไวเวิร์นตัวนั้นสุดแรง
เป็นระยะทางที่ไม่มีทางไปถึงด้วยกำลังแขนของผมในยามปกติ
ทว่ารูปแบบหอกของ [อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] ที่ผมขว้างออกไปนั้น พุ่งไปเป็นเส้นตรงแล้วฉีกกระชากปีกข้างหนึ่งของไวเวิร์นจนขาดกระจุย
ไวเวิร์นแสดงสีหน้าสับสนให้เห็นระหว่างที่กำลังร่วงหล่นจากท้องฟ้า
พลาดที่จะสังหารงั้นเหรอ
แล้วรูปแบบหอกของ [อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] ที่ขว้างออกไปก็กลับมาอยู่ในมืออีกครั้ง
ผมขว้างหอกออกไปอีกครั้ง ก่อนที่มันจะล่วงลงถึงพื้น
คราวนี้เองก็พุ่งออกไปเส้นตรง ทะลุผ่านลำตัวไปเลย
เสียงโหยหวนลอยมาเข้าหู
เสียงนั้นช่างยาวนาน
แต่อีกสักเดี๋ยวก็คงเงียบลงแล้วล่ะมั้ง
ผมออกคำสั่งกับพวกคุโระที่เคยหลบอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ไปปิดฉากที”
พวกคุโระออกตัววิ่งแยกกันไปทันทีหลังจากได้ยินสิ่งที่ผมกล่าว
ไปยังจุดที่ไวเวิร์นตก
–
ผมทำใจให้เย็นลง ระหว่างมองดูพวกคุโระที่วิ่งออกไป
สถานการณ์ปัจจุบัน….
“เรื่องไฟเป็นยังไงบ้าง”
“เรียบร้อยดีค่ะ
ดับไฟทั้งหมดแล้ว”
“ความเสียหายล่ะ”
“ตัวบ้านไม่เสียหายค่ะ
แปลงมะเขือเทศบางส่วนเสียหายจนใช้การไม่ได้
แล้วก็ ใยของคุณซาบุตง…”
ใยที่ชักเอาไว้เหนือตัวไร่คงจะไหม้ล่ะนะ
“งั้นเหรอ
….ลู เทียร์
ช่วยได้มากเลย เรื่องที่ป้องกันการโจมตีครั้งแรกเอาไว้”
“อะ อื้ม”
“เต็มที่เลยค่ะ”
……ดู ๆ เหินห่างกันไปสักหน่อยแฮะ หรือว่าเมื่อสักครู่นี้ผมทำหน้าตาหน้ากลัวอย่างนั้นเหรอ
ไม่ได้การ
นึกถึงการโจมทีอันไร้เหตุไร้ผลนั้น ความโกรธก็พวยพุ่งขึ้นมาอีกหน
“นั่นเป็นฝีมือของจอมมารงั้นเหรอ”
“เอ๊ะ?
จอมมาร?
ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกันนะ”
“งั้นเหรอ?”
“คิดว่าน่าจะเป็นไวเวิร์นป่านะคะ
ถ้าอยู่ภายใต้การควมคุมของใครล่ะก็ การที่เอามาโจมตีเดี่ยว ๆ แบบนี้มันเสียประโยชน์เปล่าค่ะ”
“งั้นเหรอ
ไวเวิร์นป่าเหรอ……ตัวตนแบบนั้นน่ะ….ไวเวิร์นน่ะมีอยู่เยอะงั้นเหรอ”
“ถ้าเป็นที่ที่มีมันก็มีแหละนะ แต่เป็นตัวตนที่หาค่อนข้างยากน่ะนะ”
“นั่นสินะคะ
อีกอย่าง ยิ่งเป็นไวเวิร์นที่พ่นลูกบอลเพลิงขนาดใหญ่แบบนั้นได้ ถ้าไม่ใช่มังกรคงไม่ได้เห็น”
“งั้นเหรอ เป็นเรื่องพันปีจะเจอสักหนสินะ”
“อื้อ คงแบบนั้นแหละนะ”
แค่ดวงซวยเหรอ
……
ใจเย็น
คิดซะว่าเป็นภัยร้ายโดยธรรมชาติไป แล้วเลิกคิดมากดีกว่า
“อะ พวกคุณคุโระกลับกันมาแล้วค่ะ
กำลังเรียกคุณอยู่น่ะค่ะ”
ผมไปยังจุดที่ไวเวิร์นตก แล้วก็ตกใจกับร่างขนาดมหึมาของมัน
ใหญ่กว่าวาฬสเปิร์มที่เคยเห็นในรายการโทรทัศน์อีกล่ะมั้งเนี่ย?
เท่าที่เห็น คงอยู่ในสภาพใกล้กลับบ้านเก่าตั้งแต่ตอนที่ตกลงมาแล้ว เรื่องที่ให้พวกคุโระมาปิดฉากคงไม่ได้จำเป็นสินะ
ถึงอย่างนั้น ทำไมถึงได้ไปยืนด้านบนศพของไวเวิร์นด้วยท่าทางภูมิอกภูมิใจล่ะนั้น
อ่อ เฝ้ายามสินะ
เพื่อไม่ให้สัตว์ร้ายเข้ามาใกล้
เก่งมาก เก่งมาก
แต่ก็นะ ใหญ่ชะมัดเลย
ทานได้ไหมเนี่ย
“ว่ากันว่าเนื้อไวเวิร์น มีรสชาติล้ำเลิศนะคะ”
……
สุดท้ายแล้วก็นำมาทานกันอย่างเอร็ดอร่อย
การชำแหละแล้วนำกลับมาค่อนข้างเป็นงานหนักเอาเรื่อง แต่ความอร่อยของเรื่องนั้นก็อร่อยสมคำล่ำลือ
ประกอบกับเครื่องปรุงที่วิจัยเอาไว้ในระหว่างฤดูหนาว ก็ยิ่งเลิศไปใหญ่
แล้วก็กลายเป็นงานเลี้ยงไป
–
ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เหมือนการโจมตีทางอากาศของไวเวิร์จะสร้างความเสียหายกับหลายพื้นที่
ที่ใกล้ ๆ ตัว อย่างลูกับเทียร์
“เทียร์
การโจมตีของคุณสามีที่ขว้างใส่ไวเวิร์นน่ะ……ป้องกันได้ไหม”
“ไม่ไหวหรอกค่ะ
คุณลูล่ะ?”
“แน่นอนล่ะ ไม่ไหวหรอก”
“คงงั้นสินะคะ
นอกจากจะสามารถทะลวงผ่านม่านพลังสามชั้นที่ไวเวิร์นกางไว้ได้แล้ว ยังไม่ได้แค่ปักคาเอาไว้แต่คว้านเอาลำตัวไปด้วยนี่นะคะ”
“….ตอนแรกที่ถูกพวกคุโระจู่โจม คงจะเป็นโชคดีแหละนะ”
“อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้แหละนะคะ
ถ้าในตอนแรกตั้งตัวเป็นศัตรูกับคุณสามีล่ะก็……”
“แค่คิดก็สยองแล้ว”
“ความขอบคุณแด่การพบเจอแห่งโชคชะตา”
“ต้องขอบคุณพวกคุโระด้วยนะ”
“ถึงจะน่าเจ็บใจก็เถอะ”
–
ปราสาทของจอมมาร
“ไวเวิร์นแห่งป่าเหล็กกล้าเสียท่าแล้ว?
อย่ามาล้อเล่นน่า”
“ก็บอกว่าเรื่องจริงไง
เห็นมากับตาตอนออกไปลาดตระเวน
ตอนที่ไวเวิร์นแห่งป่าเหล็กกล้าพ่นลูกบอลเพลิงออกไป ก็ถูกการโจมตีที่ไม่รู้ที่มาสอยร่วง”
“…เอาจริงดิ”
“อือ
รายงานเบื้องบนไปแล้ว วุ่นวายกันใหญ่เลย”
“คงงั้นแหละนะ
เพราะแค่เจ้านั้นเข้ามาใกล้ ก็ต้องวุ่นวายกันยกใหญ่ และต้องเคลื่อนกำลังรบเต็มรูปแบบด้วย
เรื่องที่ที่นั้นมีอะไรสักอย่างที่สอยมันร่วงได้อยู่……”
“เวรล่ะ
ถ้าจะลาออกก็ต้องตอนนี้ใช่ไหมเนี่ย?”
“อย่างเพิ่งรีบร้อนเลย
ยังไม่มีอะไรบ่งชี้ว่าเจ้านั่นเป็นศัตรูแน่นอนสักหน่อย”
“งะ งั้นเหรอ”
“มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นฝีมือของหนึ่งในสี่จตุรเทพด้วย มาลองดูลาดเลากันไปก่อนดีกว่า”
“อะ อื้ม”
–
มังกรซึ่งอาศัยอยู่ ณ ภูเขาทางตะวันตก
“บางทีสายตาของข้าคงจะผิดเพี้ยนไปก็เป็นได้”
“ไม่หรอกครับ
ปกติดีครับ”
“จริงงั้นเหรอ”
“ครับ
เพราะผมเองก็เห็นเหมือนกันครับ”
“งั้นเหรอ”
“ครับ”
“ถ้าสิ่งนั้นหันมาทางข้า คิดว่าจะเป็นยังไง”
“คงจะทะลวงผ่านไปอย่างงดงามเลยล่ะมั้งครับ”
“นั่นสินะ
……ทำไงดีล่ะ”
“ผู้ที่จะต้องตัดสินใจเรื่องคือนายท่านครับ”
“อย่าพูดงั้นเลย เสนออะไรสักอย่างมาที
ขอล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น โดยส่วนตัวนะครับ……
ก่อนที่ปลายหอกจะหันเข้าใส่ การผูกมิตรไว้ก่อนคงเป็นการณ์ดีที่สุด
คิดว่าการตั้งตัวเป็นศัตรูเป็นเรื่องโง่เขลาครับ”
“อะ อือ”
–
ผลกระทบเกิดขึ้นมากมายหลากหลายอย่าง ทว่ากว่ามันจะส่งผลมาถึงตัวผมนั้น ล้วนเป็นเรื่องในอนาคต
——
สวัสดีท้ายตอนครับ
ปั่นตอนเที่ยงคืน กว่าจะเสร็จล่อไปเกือบตีสอง (อะฮะฮะฮะ)
แล้วก็ เรื่องนี้มีผลงาน ASMR วางขายด้วยนะครับ รู้สึกว่าจะเป็น Exclusive ของ DLsite
มีทั้งหมด 11 แทรค โดยให้เสียงโดยนักพากษ์ลูและเทียร์ครับ
ตอนแรก คือเหตุการณ์ที่ลูกับเทียร์พยายามมาปลุกฮิราคุในตอนเช้า พี่แกเนียนไม่ยอมตื่นแล้วคอยดูปฏิกิริยาของทั้งคู่ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก
และที่สำคัญคือ น่าจะอิงจากเนื้อหานิยาย ไม่ใช่อนิเม เพราะเทียร์เรียกฮิราคุว่า ‘คุณสามี’ อย่างชัดเจน
มันน่ารักกกกกกกกกมากกกกกกกกกกครับ ไปอุดหนุนกันนะครับ
ผมโดนมาสี่ร้อยนิด ๆ ฟังแล้วชอบเลยมาบอกต่อครับ
สนใจลองศึกษาเพิ่มเติมได้ที่บัญชีทางการของอนิเม
@nonbiri_nouka
หรือลองค้นหาด้วย 異世界のんびり農家 ASMR ดูนะครับ
ยังไงก็ไว้เจอกันตอนหน้าครับ
