——
หลังจากแขกเดินทางกลับไป ก็ตั้งใจว่าจะกลับไปใช้ชีวิตประจำวันตามเดิม ไม่ทันไรแขกอีกคนก็มาถึง
คนที่ยังว่างอยู่ต่างก็มารวมตัวกันอยู่ใกล้ ๆ ทางเข้าออกของหมู่บ้านเหมือนกับครั้งก่อน
“นามของข้าคือ โดไรม์ มังกร(Dragon)ผู้ทรงเกียรติแต่โบราณกาล”
ผู้มาเยือนคนดังกล่าวก็คือมังกร(Ryuu)นั่นเอง
มังกรตะวันตกที่มักจะโผล่ออกมาให้เห็นกันบ่อย ๆ ในมังงะไม่ก็อนิเมะ
ดูมีสง่าราศี
ถ้ายืนดี ๆ น่ะนะ
มังกรผู้ถือครองนามว่า โดไรม์ นั้นอยู่ในท่าก้มศีรษะมาทางผม
“ของฝากครับ โปรดรับเอาไว้ด้วย”
ผู้ติดตามของโดไรม์งั้นเหรอ เขาเป็นชายสวมชุดพ่อบ้าน ลักษณะดูเรียบร้อยยืนกล่องที่ถือเอาไว้ในมือมาให้
“ขอบคุณสำหรับความใส่ใจครับ”
ก่อนอื่นก็…รับมาก่อน…ดากะก้าวออกไปรับของชิ้นนั้นแทนผม แล้วจึงนำไปส่งมอบให้กับแอน
หลังจากที่เธอตรวจสอบของที่อยู่ด้านในแล้วก็ถือมาด้านหน้าผม
เป็นดาบที่ถูกประดับด้วยของที่ดูมีราคา แล้วยังมีปลอกดาบอยู่ด้วย
“ปะ เป็นของมีค่ามากทีเดียวนะครับ”
“ไม่หรอกครับ ไม่เลย”
ของฝากเนี่ย ไม่ใช่ว่าควรจะของที่ธรรมดาและเป็นมิตรของผู้รับมากกว่านี้หรอกเหรอ?
อย่างเช่นของกิน
“จะว่าไปแล้ว ไม่ทราบว่าวันนี้เดินทางมาเพราะเหตุใดงั้นเหรอครับ?”
“ครับ นายท่านของผม ท่านโดไรม์พักอยู่ทางตะวันตกของที่นี่ ณ ภูเขาที่สามารถสังเกตุเห็นได้จากที่แห่งนี้ครับ”
“งั้นเหรอ”
“อาจจะห่างกันพอสมควร ทว่าจะนับว่าเป็นเพื่อนบ้านกันก็คงได้ ถึงแม้อาจจะช้าไปเสียหน่อย ”
“ขอบคุณมากครับ เอ่อคือ นายท่านที่ว่าจะก้มศีรษะอยู่แบบนั้น?”
“สำหรับเรื่องนั้นต้องขออภัยด้วยครับ นายท่านโปรดยกศีรษะขึ้นด้วยครับ”
“อะ อือ”
ถ้าไม่ได้ยินแบบนั้น คงจะเชื่อว่าคุณพ่อบ้านคนนี้ต่างหากที่เป็นเจ้านายก็เป็นได้
“เนื่องจากนายท่านไม่ชำนาญในการสนทนากับบุคคลที่เพิ่งได้พบปะกันเป็นหนแรก แทนที่จะให้พูดเรื่องที่ตนไม่ถนัดสู้ให้ผมรับหน้าที่แทนจะเป็นการดีกว่าน่ะครับ หากทำให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจก็ต้องขออภัยด้วยครับ”
“ไม่หรอก อย่าได้ใส่ใจเลย ใช่แล้ว มาแล้วทั้งทีก็อยากจะทำการต้อนรับน่ะนะ แต่ด้วยขนาดตัวแบบนั้นคงจะลำบากไม่ใช่น้อยเลย”
“นั่นสินะครับ นายท่านโปรดลดขนาดตัวลงด้วยครับ”
“อืม”
หลังจากที่มังกรตนนั้นตอบรับ ควันเข้าปกคลุม แล้วร่างกายขนาดมหึมาก็เล็กลงจนเหลือเพียงชายวัยกลางคนร่างสูงผู้มีท่าทางสงบเสงี่ยม
ท่าทางคล้ายกับขุนนาง
“ขออภัยด้วยครับ นายท่าน กล่าวทักทายอีกหนด้วยครับ”
“นามของข้าโดไรม์ มังกรผู้ทรงเกียรติแต่โบราณกาล”
…อย่าบอกนะว่าเตรียมบทพูดมาก่อนล่วงหน้าเพื่อป้องกันข้อผิดพลาดน่ะ
เอาเถอะ ถึงจะตัวสูงแต่ถ้าอยู่ในรูปร่างมนุษย์ล่ะก็ไม่มีปัญหา
ผมชวนเข้าไปที่บ้านพัก แล้วหลังจากนั้นก็กลายเป็นงานเลี้ยงไป
“เหล้ารสเลิศ อาหารถูกปาก ข้าไม่กลับแล้ว จะอยู่ที่นี่แหละ”
“ไม่ได้ครับ ถ้าไม่เฝ้ารังให้ดีจะถูกโกรธเอาในหลาย ๆ แง่นะครับ”
“ไม่มีปัญหา อยู่ที่นี่ก็ตอบโต้กลับไปได้”
“คงจะเป็นเช่นนั้นครับ แต่จะสร้างปัญหาที่แห่งนี้ไม่ได้ได้นะครับ”
“อา สร้างปัญหาเหรอ”
“ใช่สิครับ เรื่องต่อสู้นั้นเป็นที่แน่นอนอยู่แล้ว ทว่าโดยพื้นฐานแล้วท่านไม่สามารถทำอะไรได้”
“เสียมารยาทจังนะ เห็นอย่างนี้ข้าก็เป็นมังกรผู้ทรงเกียรติแต่โบราณกาลเลยนะ”
“ขออภัยด้วยครับ ขอเอ่ยใหม่อีกรอบ สำหรับเรื่องพื้นฐานในการดำรงชีวิตท่านไม่สามารถทำอะไรได้เลยไม่ใช่เหรอครับ”
“อุ”
“เดินทางกลับในช่วงที่พวกเขายังปฏิบัติต่อพวกเราในฐานะแขกคนหนึ่งเถอะครับ ของฝากก็ได้รับมามากพอสมควรแล้วด้วย”
“แอปเปิ้ล มีแอปเปิ้ลด้วยใช่ไหม”
“อย่าได้กังวลไปครับ ได้รับมาไม่น้อยเลย”
“อืม เข้าใจล่ะ กลับกันเถอะ”
“ครับ อะ จะเปลี่ยนร่างคืน ณ ตรงนี้ไม่ได้นะครับ”
และแล้วด้วยเหตุนี้มังกรก็เดินทางกลับไป
ถึงแม้จะมอบสิ่งของเป็นจำนวนมาก แต่เทียบกับดาบที่ได้รับมาแล้ว ก็ยังคิดว่าคงไม่พอ
ยังไงก็เถอะ ตอนนี้มาพิจารณากันก่อน
หมู่บ้านของเรายังไม่สามารถต้อนรับแขกได้
เดิมทีนั่นก็เป็นเพราะผมไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนั้นเอาไว้ตั้งแต่แรก จึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่ว่าจะตัดขาดจากโลกภายนอกเกินไปก็คงไม่ได้
คิดว่าไม่ได้
ไม่ได้ไม่ใช่เหรอไง
–
ก่อนอื่นเลย ไม่ว่าจะให้แขกรอหรือว่าซื้อเวลาเอาไว้นั้นจะให้ยืนรออยู่ข้างนอกก็คงจะไม่ได้
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ถ้าชวนมายังบ้านหลังนี้ การเตรียมการก็จะดูโจ่งแจ้งเกินไปเอาได้
ผมก็ไม่ได้คาดการณ์ถึงห้องรับแขกหรือสิ่งของชั้นหนึ่ง
ดังนั้นแล้วมาสร้างบ้านสำหรับใช้รับแขกไว้ดีกว่า
–
ต่อไปก็การเตรียมการการต้อนรับ
ให้ทุกคนแทบทั้งหมดมารวมตัวกันตอนมีแขกมาเยือนคงไม่เป็นที่ยินดีเท่าไหร่นัก
แม้การต้อนรับแขกจะสำคัญ แต่ยังไงทุกคนก็ล้วนมีหน้าที่หรืองานของตนเองกันทั้งนั้น
ในปัจจุบันนั้น เมื่อแกรนด์มาเรีย คูเดล และโคโรเนะเจอตัวแขกก็จะนำทางมาที่หมู่บ้านแต่ว่า
ด้วยเพราะต้องทำแบบนั้น จึงไม่สามารถติดต่อมาทางนี้ได้
ในตอนนี้ ซาบุตงจะส่งสัญญาณแจ้งให้ทราบเมื่อมีใครเข้ามาใกล้บริเวณหมู่บ้าน
ทุกคนมารวมตัวกันก็เพราะสัญญาณแจ้งเตือนจากซาบุตงนั่นเอง
ผมจึงตั้งสัญญาณรูปแบบใหม่ให้ซาบุตง
สัญญาณแจ้งเตือนภัยอันตรายนั้นยังคงเหมือนเดิม
สัญญาณแจ้งเตือนสำหรับแขกนั้น
สัญญาณใหม่นั้นผมตั้งให้เป็นเสียงคล้ายกับเสียงสั่นระฆัง
ระฆังที่ว่านั้นเป็นของทำมือจากกลุ่มของเรีย
ส่วนตัวคิดว่าแค่ตีเหล็กเสียงที่ออกมาก็คงใช้ได้ระดับหนึ่งแล้ว ทว่าดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น
เล่นเอาเหนื่อยไม่ใช่น้อยกว่าจะได้เสียงที่ดีพอสมควรมา แต่ก่อนหน้านี้พวกเธอทำจนสำเร็จแล้วนำมาส่งให้
เราจะใช้เจ้านั้นกัน
ส่วนเรื่องผู้ที่จะออกไปต้อนรับแขกหลัก ๆ คือผม ลู แล้วก็เทียร์ ทั้งหมดสามคน
พอเสนอออกไปเช่นนั้นแอนเอย เรีย กลุ่มดากะเองก็คัดค้านข้อเสนอที่ว่า
ดังนั้นทั้งสามคน รวมไปถึงทั้งเหล่าเอลฟ์ เมดยักษ์ และเหล่าลิซาร์ตแมนอีกหลายคนก็มาร่วมด้วย
ฟลอร่าเองก็อยากจะเข้าร่วมด้วยเหมือนกัน แต่ผมขอให้เธอจับตาดูแขกตอนที่เข้ามาพักจนถึงช่วงค่ำแทน
เท่าที่ได้ยินมา ลู เทียร์ หรือแม้กระทั่งกลุ่มของเรียหรือแอนนั้นไม่มีปัญหาแม้จะไม่นอนเป็นเวลาหลายวัน แต่ยังไงผมก็อยากให้ทุกคนได้นอนกันอยู่ดี
ด้วยเหตุนี้เอง ผมจึงฝากหน้าที่นี้ให้กับฟลอร่า
แบบนี้จะไปได้สวยไหมนะ
เอาเถอะ คงทำอะไรไม่ได้นอกจากเรียนรู้แก้ไขจากข้อผิดพลาดหลังจากนี้ล่ะนะ
ยังไงก็คงยังไม่มีแขกมาเร็ว ๆ นี้หรอกนี่นะ
–
ปักธงเอาไว้เสียอย่างนั้น
–
แขกมาเยือน
——
