ลิลลี่เดินเเกว่งเเขนไปตามทางโถงทางเดินของตระกูลมัตสึดะด้วยอารมณ์ดีอย่างผิดสังเกต จนทําให้เเม้ตัวลิลลี่เองก็ยังรู้สึกเเปลกใจเล็กน้อยกับท่าทางของตน
เเละยิ่งคิดถึงสภาพการณ์ปัจจุบันที่เธออยู๋ในบ้านคนอื่นด้วยเเล้ว ลิลลี่จึงเก็บอารมณ์เหล่านั้นไว้อย่างสํารวมเเทน
เมื่อเดินพ้นสุดทางเดินมา ภาพตรงหน้าเธอก็โผล่ให้เห็นถึงลานบ้านที่อาบทอไปด้วยเเสงอรุณคลอกับหมอกจาง ๆ ขึ้นมาเเทนที่
สัมผัสบรรยากาศในยามเช้าอุ่น ๆ ทําให้เธอรู้สึกสบายตัวอย่างบอกไม่ถูก
นิ้วเรียวยาวของเธอสัมผัสไปยังต้นไม้หนาข้างตัวที่ยังคงมีนํ้าค้างในตอนเช้าหลงเหลืออยู่ [1]
ก่อนสายตาของเธอมองไปรอบ ๆ ลานหญ้านี้
ภาพในลานหญ้ายังคงเป็นมัตสึดะในชุดเปิดไหล่กับเด็กกลุ่มเดิมที่ถูกวาดดาบไปตามที่สั่งดั่งวันเเรก เเต่นอกจากนั้นยังมีร่างของวัยรุ่นชายอีกสองคนนั่งเคียงข้างมัตสึดะอยู่เช่นกัน ซึ่งลิลลี่เดาว่าอีกฝ่ายก็คงเป็นซามูไรใต้สังกัดของตัวมัตสึดะเองซะมากกว่า
เเต่ถึงจะว่าพูดว่าใต้สังกัดก็จริงเเต่อีกฝ่ายก็คงจะมียศมากกว่าคนทั่วไปหลาย ๆ อยู่เเล้ว
ซามูไรผู้ภักดี กับ คนทั่วไป เเค่เธอได้ยินก็รู้ถึงความต่างชั้นขึ้นมาทันที…
ลิลลี่ยืนมองเด็กกลุ่มนั้นที่กําลัง ฟัน เเทง ไปกับอากาศอย่างเงียบ ๆ เเละโดยเฉพาะตอนที่มัตสึดะลุกขึ้นมาสาธิตท่าให้เด็กกลุ่มนั้นดู ลิลลี่ก็จะจ้องมันอย่างตาไม่กะพริบเลย
เมื่อจบการสาธิตร่างเล็กก็ทําตามไป เเละในบางครั้งเสียงของมัตสึดะก็จะลอยเข้าหูเธอมาอย่างชัดเจน
“ไอพวกบ้า ! ใส่เเรงลงไปให้มันมากกว่านี้สิวะ ! คนที่อยากเป็นซามูไรเเบบพวกเเกมีนํ้ายาอยู่เเค่นี้หรือไงกัน !”
เสียงที่ค่อนข้างดังของชายวัยกลางคนสะท้อนไปทั่วป่าเเละบ้านรอบ ๆ ทําให้ผู้คนที่ได้ยินตกใจเล็กน้อย
ร่างเล็กเหล่านั้นที่ได้ยินก็เเต่กลืนความรู้สึกขม ๆ ในใจไป เว้นก็เเต่เจ้าทาโร่ก็เท่านั้น…
เจ้าทาโร่จ้องไปที่มัตสึดะราวกับจะตะคอกเเข่งกลับไป
เเต่สายตาที่รุนเเรงเช่นนั้นมีหรือที่มัตสึดะจะไม่สังเกต ชายวัยกลางคนจึงชิงหยุดสถานการณ์ที่ะตามมา โดยการชิงพูดออกไปก่อนเเทน
“ข้าไม่ได้พูดถึงเจ้า ! ทาโร่ดาบของเจ้าเติบโตขึ้นมาจริง ๆ ข้าเองก็พูดให้คนอื่นรู้เรื่องเจ้าเยอะเหมือนกัน…เเล้วก็พวกเเกที่เหลือ พวกเเกลืมกินข้าวกันมาหรือไง ทําไมเเรงดาบถึงมีเเค่นั้นกันฮะ ! ” มัตสึดะกวาดนิ้วไปตามร่างเล็กเหล่านั้นโดยเว้นเจ้าทาโร่ไว้
“พวกเเกรู้ไหมว่ามันยากเเค่ไหนกว่าจะเป็นซามูไรน่ะ ! ข้าจะบอกเอาบุญให้พวกเเกทุกตัวฟังไว้ เต็มที่พวกเเกก็เป็นได้เเค่ทหารราบของตระกูลโฮโจเท่านั้นเเหละ ส่วนพวกที่ไม่ผ่านก็จะต้องไปเป็นทหารเดนตายในสนามรบให้พวกศัตรูมาฆ่าอย่างไร้เกียรติก็เท่านั้น ! เเต่ถึงพวกเเกจะรอดมาได้ ของตอบเเทนสําหรับพวกเเกมันก็คงจะน้อยนิดอยู่ดี จําเอาไว้ด้วยล่ะ ! “
ลิลลี่คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าชายวัยกลางคนที่ดูสงบนิ่งก่อนหน้านี้จะเปลี่ยนนิสัยไปราวกับคนละคนเร็วขนาดนี้
เมื่อมองไปยังร่างเล็กที่โดนดุด่าอยู่ เเล้วจินตนาการภาพของเธอที่ไปอยู่ตรงนั้นด้วยเเล้ว ลิลลี่ก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมา
เสียงของมัตสึดะยังคงดังก้องต่อไปในหู
“เเม้ตระกูลของท่านโฮโจจะอ้างว่ามีทหารอยู่สองหมื่นนายก็จริง เเต่ในความเป็นจริงนั้นกลับมีเพียงเเค่ราวสามพันคนเท่านั้นที่เป็นทหารใต้สังกัดโดยตรง เเละถ้ายิ่งพวกเเกอยากจะเป็นส่วนหนึ่งในนั้นจริง ๆ ละก็จงพยายามให้มากกว่านี้ซะ ! ส่วนซามูไร..ฮึมเเม้เเต่ตระกูลของท่านโฮโจที่เป็นที่เป็นผู้ควบคุมภูมิภาคคันโตก็ยังมีเพียงเเค่หนึ่งร้อยคนก็เท่านั้น ส่วนตระกูลมัตสึดะของข้าก็มีเพียง ข้า ลุงมาซาฮิเดะ คิมูระ เเละคันซากิ เพียงสี่คนก็เท่านั้น เเถมพวกข้าสี่คนยังต้องปกป้องพื้นที่เเถบบริเวณนี้ด้วยตัวสี่คนเพียงเท่านั้น ! เพราะเเบบนั้นข้าก็หวังว่าพวกเเกจะช่วยเเบ่งภาระพวกนี้ได้ในอนาคตละกัน เเต่อนาคตเเบบนั้นคงอีกนานสําหรับพวกเเกเลยล่ะ การสอบผ่านให้ทหารใต้สังกัดตระกูลโฮโจก็ยากอยู่เเล้ว เเละยิ่งการเป็นซามูไรด้วยเเล้วละก็…พวกเเกคงเข้าใจใช่ไหมฮะ ! “
“ถ้าพวกเเกเข้าใจเเล้ว ก็ไปฝึกให้สมกับสิ่งที่เเกหวังไว้ซะ ! “
เเม้มัตสึดะจะพูดจบเเล้วเเต่คําเหล่านั้นก็ยังคงวนเวียนในหัวของลิลลี่อยูู่
‘เพราะงั้นมันถึงยากที่จะเป็นซามูไรสินะ ? ‘
เส้นคั่นใหญ่ ๆ ที่กั้นอยู่ระหว่างคนปกติ กับ ซามูไร ทัาให้ยากจะปีนข้ามไป เเละเมื่อปีนข้ามมันไปได้เเล้วก็คงจะเป็นอย่าง คุณมัตสึดะในตอนนี้ล่ะนะ
‘เเต่ถ้าให้เทียบกับผู้หญิงผมขาวคนนั้นเเล้วละก็..เธอคงจะเก่งกว่ามาก ๆ เลยล่ะ’
ยิ่งคิดถึงมันเเรงกระตุ้นในตัวเธอก็มีเเต่เพิ่มขึ้นเท่านั้น เเม้ตอนนี้เธอยังไร้ซึ่งพลัง เเต่ในอนาคตนั้นใครจะรู้กันล่ะ..
เเละเพื่อพี่สาวของเธอ..
หญฺิงสาวในชุดกิโมโนก้าวเท้าออกจากใต้ร่มไม้ไปยังลานบ้านตระกูลมัตสึดะอย่างเเน่วเเน่
…………………………….
[1] N: //>w<//
N: ยังเเปลอยู่น้าไม่ต้องกลัวหาย
