เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 894 ถึงตาเจ้าแล้ว

บทที่ 894 ถึงตาเจ้าแล้ว

บทที่ 894 ถึงตาเจ้าแล้ว

เมื่อเห็นว่าซือคุนได้สาบานแล้ว ซูอันก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขาเอนตัวพิงกำแพงอย่างสบาย ๆ และตรวจสอบตำแหน่งของผลท้อ “ข้าพระองค์พร้อมแล้ว ได้โปรดเริ่มต้นพะย่ะค่ะองค์รัชทายาท!”

สวีน้อยและเหอน้อยที่จัดเตรียมผลท้อให้กับซูอันแสดงความเห็นอกเห็นใจ เมื่อหลายปีก่อน รัชทายาทได้ตัดสินใจที่จะเรียนรู้วิธีขว้างมีดด้วยความตั้งใจ เขาได้วางผลท้อไว้บนร่างของเหล่าขันทีและจะหยุดก็ต่อเมื่อเขาสามารถปาถูกผลท้อทั้งหมดได้เท่านั้น

จากระดับทักษะปามีดของรัชทายาท เขาจะปามีดถูกเป้าหมายเพียงหนึ่งในสิบสองครั้ง หรือประมาณนั้น ส่วนใหญ่มาจากโชคช่วย ท้ายที่สุดมีขันทีมากกว่าโหลที่ต้องทนทุกข์ทรมาน

หากไม่โดนที่จุดสำคัญ พวกเขายังสามารถฟื้นตัวได้หลังจากพักฟื้นเป็นระยะเวลาหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกโจมตีจุดสำคัญจะตายทันที

“เร็วเข้า ถอยไปให้พ้น! ข้าจะเริ่มแล้วนะ!” รัชทายาทโบกมือให้ขันทีออกไปอย่างไม่อดทน

ไม่มีขันทีคนใดกล้าที่จะอยู่ต่อและรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว ทหารราชองครักษ์ก็เคลื่อนตัวออกไปให้ไกลที่สุด พวกเขาทั้งหมดยืนห่างจากจุดที่ซูอันยืนอยู่ค่อนข้างไกล

ซูอันรู้สึกขนลุก ฝีมือของรัชทายาทนี้แย่มากจนคนเหล่านี้ต้องถอยไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอ?

ซือคุนยิ้มกว้าง เขาสามารถนึกภาพตอนจบที่น่าสังเวชของซูอันได้แล้ว

สายตาของซูอันจ้องไปที่มีดในมือของรัชทายาท ความรู้สึกของอันตรายเริ่มทวีขึ้นเขาไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับพวกมัน ไม่ว่าการฟื้นฟูของเขาจะเร็วแค่ไหน

มีบางอย่างผิดปกติกับมีดพวกนั้น!

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามีดพวกนั้นแปลกตรงไหน แต่ซือคุนก็อยากให้เขารับมีดพวกนั้นเหลือเกิน นี่อาจหมายความว่าเขาได้ทำอะไรบางอย่างกับพวกมันอย่างแน่นอน!

เขาจ้องไปที่รัชทายาท สีหน้ารัชทายาทก็ว่างเปล่าจากนั้นก็ขว้างมีดออกไป

ฉึก!

มีดพุ่งเข้าเสียบผลท้อบนหัวของซูอันด้วยความแม่นยำสูงสุดและพุ่งผ่านไปปักคาที่ผนัง ด้ามยังสั่นเล็กน้อยจากความรุนแรงของการปา

ความเงียบอย่างน่าประหลาดปกคลุมทั่วทั้งห้อง ทุกคนจ้องมองฉากนี้ด้วยท่าทางมึนงง

“ได้ไง?!” ซือคุนขยี้ตา นึกว่าสายตาเขากำลังหลอกตัวเอง

มีดยังคงปักอยู่ที่ผนัง

รัชทายาทโชคดีเกินไปแล้ว! บัดซบเอ๊ย!

เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน หลังจากพลาดสิบครั้ง รัชทายาทก็ปามีดถูกเป้าหมายในที่สุด ซือคุนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ได้

รัชทายาทขว้างมีดเล่มที่สองออกไป และซือคุนก็ตกตะลึง ทำไมท่าทางของเขาจึงทะมัดทะแมงนัก?

มีดนั้นพุ่งตรงมาที่หว่างขาของซูอันผ่าผลท้อออกเป็นสองซีกพอดิบพอดี

“เยี่ยม! องค์รัชทายาททรงพระปรีชา!”

สวีน้อยและเหอน้อยจะปล่อยโอกาสที่สมบูรณ์แบบในการประจบประแจงรัชทายาทได้อย่างไร? ทั้งสองส่งเสียงเชียร์อย่างบ้าคลั่ง

ทหารราชองครักษ์ก็ส่งเสียงด้วย การขว้างให้ตรงเป้านั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเขา แต่นี่คือรัชทายาท! เป็นความสำเร็จที่น่ายกย่อง!

ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ นี่จะต้องเป็นเรื่องบังเอิญ…ใช่! เรื่องบังเอิญ…!!!

ซือคุนปลอบตัวเองอย่างต่อเนื่อง แต่เหงื่อเริ่มไหลลงขมับของเขาแล้ว การปลอบใจตัวเองของเขาดูเหมือนจะไม่เป็นผล ความเชื่อมั่นของเขาเริ่มสั่นคลอนแล้ว

รัชทายาทขว้างมีดออกไปอีกสองเล่ม ซึ่งพุ่งใส่ผลท้อที่อยู่บนมือขวาและซ้ายของซูอันได้พอดีอีกเช่นกัน!

ซือคุนรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงหัว ร่างกายของเขาอ่อนแรงและซวนเซจนต้องเกาะตู้มุกด้านข้างป้องกันไม่ให้ตัวเองทรุดลงกับพื้น

“เป็นไปได้อย่างไร? เป็นไปได้อย่างไร..!?” ในใจของซือคุนกำลังตื่นตระหนก ไม่ใช่เพียงเพราะเขาไม่สามารถทำร้ายซูอันได้สำเร็จ เขากังวลเรื่องอื่นด้วย การขว้างมีดถูกเป้าหนึ่งครั้งอาจเป็นเรื่องบังเอิญ แต่การถูกเป้าสี่ครั้งติดต่อกันจะเป็นเรื่องบังเอิญได้อย่างไร?

เป็นไปได้ไหมที่รัชทายาทแสร้งทำเป็นด้อยปัญญามาโดยตลอด? เขาจงใจหลอกทุกคนหรือเปล่า?

นี่ทำให้ซือคุนรู้สึกว่าคนแบบจักรพรรดิจะให้กำเนิดคนโง่ได้อย่างไร? เขาจะยืนกรานที่จะส่งต่อราชบัลลังก์ให้รัชทายาทได้อย่างไร ทั้งที่รู้ว่าลูกชายเป็นคนโง่?

พ่อลูกคู่นี้กำลังวางแผนการใหญ่อย่างแน่นอน!

จักรพรรดิจงใจทำให้ลูกชายดูโง่เขลา หลอกล่อคนที่ไม่จงรักภักดีเพื่อที่จะได้จับทั้งหมดในคราวเดียว!

แย่แล้ว! ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าไม่เคยให้ความเคารพต่อรัชทายาทเลย และมักจะทำเหมือนว่าเขาโง่เง่า รัชทายาทต้องจำเรื่องทั้งหมดได้อย่างแน่นอน…เสร็จแน่ ข้าเสร็จแน่ ๆ!

ซูอันไม่รู้ว่าประโยคคร่ำครวญทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในใจของซือคุน เพราะเขาเป็นคนเดียวเท่านั้นที่รู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้น

รัชทายาทผู้นี้ไม่ได้ปิดบังความสามารถอะไรเลย สติปัญญาของอีกฝ่ายอยู่ในระดับเดียวกับเด็กอย่างแท้จริง!

นี่คือเหตุผลที่ซูอันสามารถใช้ตราหยกควบคุมองค์รัชทายาทได้ชั่วคราว!

ตรานี้สามารถใช้ควบคุมสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาต่ำ ซูอันได้คิดถึงเรื่องนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้พบกับรัชทายาท คนธรรมดาไม่สามารถควบคุมด้วยตราหยกได้ แต่รัชทายาทโง่มากจนถือได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาต่ำ ซูอันรู้สึกทึ่งที่รู้ว่าตราหยกสามารถควบคุมอีกฝ่ายได้

ชายหนุ่มไม่เคยทดสอบความคิดนี้มาก่อน แต่ด้วยหายนะครั้งใหญ่นี้เขาจึงต้องลองดู มันค่อนข้างยากในตอนแรก แต่เมื่อเขาใช้ทักษะ ‘เป็นมิตรกับเศรษฐี’ รัชทายาทก็ไม่ขัดขืน ซูอันค้นพบว่าเขาสามารถควบคุมรัชทายาทได้ จากนั้นเขาก็ตกลงที่จะเดิมพันครั้งนี้กับซือคุน

ซูอันได้ใช้ตราหยกเพื่อควบคุมองค์รัชทายาทเมื่อครู่นี้ ดังนั้นคนที่ขว้างมีดนั้นไม่ใช่รัชทายาท แต่เป็นเขา

ด้วยระดับการบ่มเพาะของซูอัน การขว้างมีดจากระยะใกล้นั้นง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก

แน่นอนว่าเขาสามารถควบคุมองค์รัชทายาทได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น แต่เท่านี้ก็มากเกินพอแล้ว

ซูอันเคลื่อนตัวออกจากกำแพง ดึงมีดที่ปักคาอยู่ที่กำแพงทั้งหลายออกและส่งกลับไปให้รัชทายาท จากนั้นเขาก็มองซือคุนที่ยืนเกาะตู้มุกอยู่ด้วยอาการสั่นเทา “นายน้อยซือ ถึงตาเจ้าแล้ว”

เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า

เปลือกตาของซือคุนกระตุก เขาฝืนยิ้มอย่างยากลำบาก “พี่ซู ทำได้ยอดเยี่ยมไร้ที่ติ ไม่มีทางที่ข้าจะทำได้ดีกว่านี้อีกแล้ว ข้าจะไม่หลอกตัวเอง”

“โอ้? นายน้อยซือ เจ้าจะกลับคำพูดงั้นหรือ?” ซูอันเย้ย “เมื่อกี้เจ้าสาบานไปแล้ว จำไม่ได้เหรอ?”

ซือคุนแทบจะร้องไห้ เขาไม่เคยคิดที่จะทุ่มหินใส่เท้าตัวเอง! เขารู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่ารัชทายาทขว้างมีดทั้งสี่เล่มตรงเป้าได้อย่างไร!?

รัชทายาทยังคงคึกคักด้วยความตื่นเต้น “รีบไปยืนได้แล้ว วันนี้ข้ารู้สึกดีมาก ข้าต้องการเพลิดเพลินกับความรู้สึกนี้ต่ออีกสักหน่อย!”

รัชทายาทรู้สึกแปลกใจและเบิกบานอย่างเหลือเชื่อที่ตัวเองสามารถขว้างมีดได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ในตอนนี้ทักษะการปามีดของรัชทายาทกลับมาเป็นดังเดิมแล้ว เนื่องจากซูอันไม่สามารถควบคุมเขาได้นาน

ซือคุนมองไปที่รัชทายาทด้วยความสับสน เมื่อสักครู่นี้รัชทายาทได้แผ่กลิ่นอายลึกล้ำออกมา แต่ทำไมตอนนี้กลับดูเหมือนคนโง่อีกครั้ง?

เขาทำอย่างนี้เพื่อให้ข้าแพ้เหรอ?

ไม่มีทาง ข้าอยู่ข้างรัชทายาทมานานแล้ว! แม้ว่าข้าจะไม่เคยสร้างผลงานใหญ่ให้ในนามของเขา แต่ข้าก็อุทิศตน! ข้าควรจะเป็นคนสนิทของเขามากกว่าซูอันใช่ไหม?!!

จริงสิ รัชทายาทน่าจะวางแผนช่วยข้าปาผลท้อทั้งสี่ให้ถูกด้วยเช่นกัน ด้วยวิธีนี้ทุกคนจะไม่มีใครต้องเดือดร้อนแน่นอน!

——————————————————-