[“เรย์นะไปไหนของเธอเนี่ย…”]
ผมเเน่ใจว่าเรย์นะอยู่ในโรงเรียน เเต่กลับไม่เห็นหน้าค่าตาเลย
ประตูชั้นดาดฟ้ายังล็อคอยู่ เมื่อลองเข้าไปดูในห้องเรียนเรย์นะก็ไม่เห็นวี่เเววของเธอเลย
ดังนั้น ผมจึงไปหาเรย์นะที่บ้าน เเต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอเลยไม่ว่าจะกดกริ่งกี่ครั้งก็ตาม
[“ถัดจากเรีย ก็เป็นเรย์นะเหรอที่เก็บตัวเนี่ย…?”]
ผมนึกไม่ออกเเล้วว่าเรย์นะจะไปอยู่ที่ไหนอีก
[“เพราะเรายังคบกันยังไม่ถึงสองอาทิตย์เลยล่ะนะ…”]
ผมคิดวนไปมาอยู่ในหัวว่าจะทําอย่างไรดี
[“…คิดดูเเล้ว เเถวนี้มีที่นึงที่เธอชอบไปด้วยนี่นา”]
ทันใดนั้น สถานที่ที่เรย์นะอาจไปได้ผุดขึ้นมาในความคิดของผม
◇
[“มาทําอะไรในที่เเบบนี้เนี่ยเรย์นะ?”]
[“…รู้จักที่นี่ดีน่าดูเลยนะ ชินเซย์เนี่ย”]
เรย์นะนั่งอยู่คนเดียวบนม้านั่งในสวนสาธารณะในละเเวกเดียวกับเเมนชันของผม
[“นั่นเป็นผลจากการหาเธอทั่วเมืองอย่างบ้าคลั่งต่างหาก ไม่สิ…เหนื่อยหน่อยนะ”]
[“หลอกดาว”]
ผมก้มหัวลงทันทีที่ผมนั่งลงข้างๆเรย์นะที่กําลังหัวเราะคิกคัก
[“ขอโทษนะ! ที่ทําให้เรย์นะไม่สบายใจ…เเล้วก็ทําให้เธอเป็นคนจัดการเล่าพวกนั้นเอง”]
[“ไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันผิดเองที่สงสัยว่าชินเซย์เลือกคุณชิอินะ เหมือนกับเมื่อวานที่ฉันเเกล้งทําเป็นเห็นชินเซย์ไปที่บ้านของคุณชิอินะ เเต่ที่จริงฉันเเอบตามไปน่ะ”]
เรย์นะเอามือกุมหน้าผมเเละเงยหน้าของผมขึ้น
[“มีเรื่องอื่นอีก…ที่ฉันต้องขอโทษกับเรย์นะ”]
[“เรื่องอื่น?”]
[“คะ คือว่า…เมื้อกี้ ผมโดนโซระจูบครับ…”]
[“…หะ? ว่าไงนะ…?”]
ขณะที่เธอเปล่งเสียงอันเย็นยะเยือกออกมา ใบหน้าของเรย์นะซึ่งมีรอยยิ้มอันอ่อนโยนบนใบหน้าเมื่อครู่ได้หายไปในทันที
[“ชินเซย์…เรื่องนั้นเป็นมายังไงกันเเน่จ๊ะ…?”]
เรย์นะยกหางตาขึ้น เเละบีบเเก้มผมอย่างเเรงอย่างไม่ลดละ
ขณะนี้เรย์นะดูเหมือนฆาตกรเหี้ยมโหดอย่างไม่น่าเชื่อ
[“ขะ ขอโทษจริงๆ! ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะลดการป้องกันนะ! เเต่ความสามารถของเธอมันเหนือขั้นกว่า”]
[“…ช่างมันเเล้วกัน คงจะเหมือนกับตอนที่ฉันจูบนายที่มีช่องว่างเต็มไปหมดนั้นเเหละ”]
เรย์นะถอนหายใจด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ
[“…ยกโทษให้ฉันหรอ?”]
[“ก็โกรธอยู่หรอก เเต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายที่จะเลิกกับเเฟนเพียงเพราะเรื่องเเค่นั้นด้วย …เเล้วยิ่งไปกว่านั้น”]
เรย์นะมองไปทางอื่นโดยวางคางของเธอไว้บนมือของตนเเละมองไปยังที่ห่างไกล
[“นายโอเคที่จะคบกับฉันจริงๆหรอ? สําหรับชินเซย์เเล้วคุณชิอินะเป็นรักเเรกใช่ไหมล่ะ? มันไม่ใชเรื่องง่ายๆที่จะลืมเธอนะ”]
[“ก่อนที่พวกเราจะลืมกัน เเต่ต่อจากนี้ก็ต้องไปเจอกันที่ห้องเรียนนะ…”]
[“…เเล้วทําไมถึงเลือกฉันล่ะ?”]
เห็นได้ชัดว่าเรย์นะไม่พอใจสักเท่าไหร่ที่เธอถูกเลือก
[“นั่นสินะ นั่นก็เพราะ…”]
ขณะที่ผมคิดคําตอบอยู่นั่น ก็ได้มองไปยังบ่อทรายที่อยู่ใกล้เคียงโดยไม่รู้ตัว
ถ้าให้พูดตรงๆ เหตุผลที่ผมเริ่มคบกันก็คงเพราะถูกความรู้สึกของเรย์นะพัดพาไป
เธอจูบผมที่คาราโอเกะ จากนั้นพาผมไปที่บ้านของตน เเละบอกความรู้สึกที่ตัวเองมีให้ผม
ผมรู้สึกงุนงงและประหลาดใจมาก ที่จู่ๆ เรย์นะก็เข้ามาหาผม ทั้งๆที่เราไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากจนถึงตอนนี้
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าเราจะเป็นแฟนกันแค่ไม่กี่วัน แต่ผมก็ได้เห็นหน้าที่แท้จริงของเรย์นะในช่วงเวลานั้นเเล้ว
โดยปกติแล้ว เรย์นะจะเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลจนยากที่จะเชื่อว่าเธออายุเท่ากันกับเรา
ในทางกลับกัน การออกเดทกับเธอทําให้ผมเห็นความอิจฉาของเธอเเละอีกด้านที่ไม่คิดมาก่อน
ผมหลงใหลไปกับความน่ารักของเรย์นะโดยที่ไม่รู้ตัว ซึ่งเมื่อมองแวบแรกเเลดูเป็นผู้ใหญ่กว่าใครๆเเละยังเป็นคนที่พยายามทําตัวเองให้เหมือนเป็นผู้ใหญ่
[“เพราะว่าเรย์นะทุ่มเทกับฉันมากกว่าใครๆน่ะ”]
[“เป็นคําตอบที่ยอมรับไม่ค่อยได้เลยนะ ทั้งๆที่ชินเซย์ไม่รู้ด้วยซํ้าว่าทุ่มเทมากเเค่ไหน”]
เรย์นะพ่นลมหายใจออกมาจากจมูกด้วยความไม่พอใจ
[“เธอเข้าใจผิดอยู่อย่างหนึ่งนะ เรย์นะ”]
[“เรื่องที่ฉันเข้าใจผิด…?”]
[“จริงอยู่ที่ว่าเรียเป็นเเฟนคนเเรก เป็นคนเเรกที่เดทด้วยกัน เเละเป็นจูบเเรกของฉัน เเต่เธอไม่ใช่รักเเรกของฉัน”]
ผมรู้สึกได้ว่าเรย์นะนั่งอยู่ข้างๆผม กลั้นหายไปอยู่ครู่หนึ่ง
[“สวนสาธารณะแห่งนี้เก็บความทรงจำอันน่าขมขื่นสำหรับฉันไว้ ตอนที่ฉันอยู่ประถม ฉันชอบเล่นกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบมาที่นี่ทุกวัน เธอคนนั้นคือรักแรกของฉัน… แต่หลังจากวันหยุดฤดูร้อนครั้งนั้น เธอก็ไม่มาที่สวนนี้อีกเลย”]
ผมเฝ้ารอเด็กคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง คนที่หายไปราวกับเป็นเรื่องล้อเล่นในวันนั้น
ผมเฝ้ารอนานเป็นสัปดาห์ เป็นเดือน
ท้ายที่สุด ฤดูกาลก็ได้เปลี่ยนไป ผมตัดสินใจไม่รอเคยเธออีกไป โดยผมตระหนักกับตัวเองว่า จะไม่ได้เจอเธอในร่างเด็กเเล้วก็ตาม อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่ผมผ่านสวนสาธารณะเเห่งนี้ ผมมักจะมองหาเธอ
[“เด็กคนนั้น…จะทําอะไรอยู่กันนะ”]
[“…นั้นสินะ? ถึงจะถามฉัน ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ”]
เรย์นะยักไหล่เเละลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง
[“เอาล่ะ พวกเราไปโรงเรียนกันดีกว่า”]
[“เอ๋~…ไม่ใช่ว่าวันนี้จะลาหรอกหรอ?”]
[“ถ้าลา ฉันคงไม่ใส่ชุดเครื่องเเบบมาหรอกนะ”]
[“นั้นสินะ…”]
ผมเกาหัวเเล้วเดินออกจากสวนสาธารณะตามหลังเรย์นะที่บอกผมให้ ‘รีบๆมาได้เเล้ว’
เคียงบ่าเคียงไหล่กับเรย์นะ พวกเราค่อยก้าวเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย
[“…ชินเซย์ เกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี้น่ะ”]
[“หืม?”]
[“ฉันเชื่อว่า…เด็กคนนั้นยังคิดถึงนายอยู่อย่างเเน่นอน”]
———
จบไปเเล้วนะครับสําหรับเล่มเเรกของเรื่องนี้ ใช้เวลานานพอสมควร
ที่สําคัญเป็นครั้งเเรกในชีวิตที่เเปลนิยายเเบบนี้ด้วยครับ อาจจะใช้คําที่ไม่ได้สละสลวยสักเท่าไหร่ ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ เเต่หวังว่าอ่านเเล้วจะรู้สึกสนุกกับมันครับ
เล่ม 2 วางขาย 1 กันยายนนี้ ขอไม่รับปากว่าจะเเปลนะครับ อาจจะมีเป็นสปอยเเทนหรือไม่มีก็ได้ ยังไงก็รอติดตามหน้าเพจก็เเล้วกันครับ
ขอบคุณที่นักอ่านทุกท่านที่ติดตามจนมาถึงตอนสุดท้ายครับ
สุดท้ายเเล้วขอฝากเพจของผู้เเปลเองครับ FB : Mxgic (@Mxgicillust)
ไว้เจอกันใหม่ครับ
Uwaki Shiteita Kanojo wo Futtanochi, Gakuen Ichi no Bishoujo ni wo Mochikaeri Saremashita
© Makida Noriya, Sakura Hiyori 2023
