นั่นเป็นเรื่องราวในช่วงปลายเดือนมิถุนายนซึ่งอยู่ในฤดูฝน
ผมตื่นเเต่เช้าเเละกําลังทําอาหารเช้าที่บ้านใครบางคนอยู่
[“มีเครื่องปรุงครบครันเลยนะเนี่ย…”]
นี่เป็นครั้งเเรกที่ผมใช้ครัวของคนอื่นทําอาหาร เเละเมื่อลองมองจากโดยรวมเเล้ว มันเป็นครัวที่น่าใช้เเละมีความเเตกต่างจากที่ผมใช้อยู่ทุกวันมาก
ของที่เเช่อยู่ในตู้เย็นเเตกต่างจากบ้านของผมอย่างสิ้นเชิง เช่นเดียวกับจํานวนอุปกรณ์ที่ไว้ใช้สําหรับการทําอาหาร
ถ้าหากเรามีความคิดที่หลากหลายก็จะส่งผลให้เราสามารถทําอาหารได้หลากหลายเมนู
[“…เเต่สุดท้ายเเล้ว อาหารที่ทํา ก็เป็นอาหารที่กินอยู่เป็นประจําอ่ะนะ”]
นั่นก็คือ ไข่ดาวที่เสิร์ฟพร้อมซุบมิโซะเเละผักสลัด
บางทีเราควรจะทําอาหารที่มันดูซับซ้อนหลายขั้นตอนมากกว่านี้
ขณะที่ผมกําลังวางอาหารลงบนจาน ประตูที่นําทางไปสู่โถงทางเดินก็ได้เปิดออกอย่างเงียบๆ
[“──ฟุฟุ กลิ่นหอมเชียว ดูเหมือนว่าจะได้กินของอร่อยสินะ”]
เจ้าของของเสียงนั้นก็คือ ฟุตาบะ เรย์นะ เจ้าของบ้านเเห่งนี้เเละยังเป็นเเฟนสาวของผม โดยเธอได้ปรากฏตัวขึ้นหลังเสร็จจากฮัมเพลงขณะกําลังอาบนํ้า
เธอมีผมสีดํามันวาวจากนํ้าที่กําลังหยดลงมา กับเเก้มดูร้อนเล็กน้อยจากการอาบนํ้า
โดยมีผ้าเช็ดตัวที่พันรอบร่างสีขาวนวลดั่งหิมะ พร้อมเปิดให้เห็นร่องอกที่สวยงามบนหน้าอกของเธอเล็กน้อย
[“ฉันไม่รับประกันรสชาติหรอกนะ”]
[“เอ๋ ไม่มีความมั่นใจเลยนะ”]
เรย์นะ ที่หัวเราะคิกคัก ได้เดินเข้ามาหาผมพร้อมขาเรียวเปลือยเปล่าคู่นั้น
[“ขอบคุณนะ ที่อุตส่าห์ทําอาหารเช้าให้ เมื่อวานยังมาช่วยจัดห้องอีก”]
[“เรื่องเเค่นี้จิ๊บๆ ไม่เกินมือหรอกน่า”]
เมื่อวานหลังจากที่ทํากิจกรรมชมรมเสร็จ ผมได้เเวะไปที่บ้านเรย์นะเเละช่วยเธอจัดห้องใหม่
ผมอยู่ช่วยเธอจนดึกดื่น เลยตัดสินใจค้างที่บ้านเธอจนถึงตอนนี้
[“มะ…ไม่อยากเชื่อเลยว่า ต้องถึงขั้นที่รื้อเตียงเเล้วต้องมานั่งประกอบกลับเข้าไปใหม่ทั้งหมดเนี่ย”]
เพราะห้องของเรย์นะมีเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้น
เลยนึกว่างานจะเสร็จไว เเต่กันมาติดปัญหาตอนที่จะย้ายเตียงเนี่ยเเหละ
เรย์นะขอให้ย้ายเตียงที่อยู่ชิดกับผนังห้องไปทางหน้าต่าง
ซึ่งการที่จะยกเตียงจําเป็นต้องใช้คนสองคน เเต่มันหนักเกินกว่าที่พวกเราจะยกมันไหว เลยตัดสินใจต้องถอดทีละชิ้นส่วนเเล้วค่อยย้าย
[“ช่วยไม่ได้นี่นา ก็เพื่อนบ้านที่อยู่ข้างๆร้องเรียนมา”]
[“ร้องเรียน…เรื่องอะไร?”]
[” ‘ส่งเสียงดังกลางดึก’ น่ะ”]
[“เห…เรย์นะก็ส่งเสียงดังกลางดึกเหมือนกันสินะ”]
น่าเเปลกที่โดยพื้นฐานเเล้ว เรย์นะทําตัวสงบเสงี่ยมกับคนอื่นนอกจากผม
ไม่สิ…มันจะไม่เเปลกเลย ถ้าพวกเขารู้ใบหน้าที่เเท้จริงของเรย์นะที่เธอเเสดงให้ผมเห็นเพียงคนเดียว
จนถึงตอนนี้ เรย์นะ ก็ยังคงปฏิบัติตัวเหมือนเป็นกุลสตรีที่เกิดมาในครอบครัวลูกคุณหนูชนชั้นวรรณะสูง
นั่นเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียน เข้าถึงยากอีก เเละด้วยเหตุนี้เอง เธอจึงได้รับการยกย่องจากผู้คนมากขึ้นเรื่อยๆ
เเต่ว่าหลังจากที่เธอเริ่มคบกับผม เธอเริ่มทําตัวว่านอนสอนง่ายราวกับเเมว
ทําให้นิสัยที่เเท้จริงของเธอ ค่อยๆถูกเปิดเผยให้คนรอบตัวเห็นทีละนิด
[“เธอตะโกนออกมาดังๆหรอ?”]
[“ไม่ใช่เเบบนั้นสักหน่อย”]
เรย์นะมุ่ยปากด้วยความผิดหวัง
[“ถ้างั้น เธอทําอะไรตอนกลางคืนล่ะ?”]
[“นายนี่…ไม่รู้เลยสินะว่าใจฉันจะสื่อว่าอะไร”]
[“ไม่ต้องเลย เธอมีอะไรในใจอยู่ใช่ไหมเล่า?”]
[“ในใจ…”]
เรย์นะเอียงศีรษะเเละขมวดคิ้ว
[“…จะว่าไปเเล้ววันที่ฉันได้รับร้องเรียน คือวันหลังจากที่ชินเซย์มาค้างบ้านฉันวันเดียวเอง”]
เรย์นะยิ้มที่มุมปาก ราวกับเธอนึกอะไรบางอย่างออก
[“วันหลังจากที่ฉันมาค้างเหรอ?”]
[“คิดนานจังนะ…ฉันหมายความว่าเเบบนี้”]
เรย์นะยกผ้าเช็ดตัวที่พันรอบหน้าอกอย่างยั่วยวนขึ้นไปที่หน้าอกของตัวเอง
เมื่อผมเห็นเช่นนั้น ผมก็เข้าใจสิ่งที่เรย์นะจะสื่อในทันที
[“…คงไม่เป็นเเบบที่ฉันคิดใช่ไหม…”]
[“มันอาจจะเป็นเเบบสิ่งที่นายคิดก็ได้นะ”]
[“…ถามจริง”]
ผมพูดไม่ออก เพราะดูเหมือนว่าผมจะเป็นต้นเหตุของปัญหานี้
[“ฉันสงสัยจริงๆว่า เมื่อคืนเพื่อนบ้านเขาได้ยินไหมนะ?”]
[“ถ้างั้น เธอก็พูดค่อยลงหน่อยเซ้ เรย์นะ…”]
[“ถึงจะบอกฉันเเบบนั้นก็เถอะ นายเองก็ด้วยไม่ใช่รึไง?”]
เรย์นะที่กําลังหัวเราะหยอกล้อผมเล่น ได้เดินอ้อมมาข้างหลังเเละเข้าใกล้ผมอย่างเเนบชิด
เเขนอันเรียวยาวของเธอโอบกอดร่างกายของผม เเละทําให้ผมสัมผัสได้ถึงก้อนนุ่มนิ่มที่อยู่ภายใต้ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นที่อยู่ตรงเเผ่นหลัง
[“ดะ…เดี๋ยว เรย์นะ!?”]
[“ต้องเงียบไว้…เนอะ?”]
ในขณะที่ผมกําลังสับสนอยู่นั่น เรย์นะก็ได้เข้ามากระซิบเช่นนั้นข้างหูของผม
ลมหายใจร้อนชื้นของเธอได้มาโดนที่เเก้มของผม เเล้วยังได้กลิ่นหอมของเเชมพูจากเธออย่างชัดเจน
[“ไม่สิ เอ่อ…”]
[“ชู่ว… เดี๋ยวเพื่อนบ้านก็มาบ่นอีกหรอก”]
เรย์นะปิดปากของผมด้วยนิ้วชี้ของเธอ
จากนั้น เธอก็ใช้มือเเตะบริเวณรอบๆใบหน้าของผมอย่างนุ่มนวล เเล้วค่อยๆเคลื่อนนิ้วไปตามลําคอของผม
หลังจากนั้น ความรู้สึกเสียวซ่าก็ได้ไหลลงมาตามกระดูกสันหลังของผม
เเละเมื่อมือของเรย์นะ สอดเข้าไปในคอเสื้อเเละลูบผิวหนังอันเปลือยเปล่าของผม ผมก็ได้คว้าข้อมือของเธอตามสัญชาตญาณ
[“ฉะ… ฉันต้องไปจัดจานต่อเเล้ว ไว้เจอกันนะ”]
[“ฮืม…งั้น เรามากินของว่างกันดีกว่าไหม?”]
หลังจากพูดเช่นนั้น เรย์นะก็ได้เเลบลิ้นออกมา
[“ไม่น่ารักเลยนะ”]
[“ก็ตอนนี้มันเหมาะเจาะที่สุดนี่นา”]
[“รอเดี๋ย…อื้อ!?”]
ผมได้เปล่งเสียงเเปลกๆ ออกมาระหว่างบทสนทนานั้น
จู่ๆ ก็ได้มีมืออีกข้าง เอื้อมมาจับที่คางผม เเละบังคับให้ผมมองตรงไปข้างหน้า
เรย์นะจ้องมองผมด้วยสายตาอันน่าหลงใหล
[“ฉันรอไม่ไหวเเล้ว ฉันรอมานานมากเเล้วนะ”]
จากนั้น เรย์นะก็ได้นําริมฝีปากของตัวเองมาประกบกับปากผม
————————-
ปล. เล่ม 2 นี้เเปลเเบบจะลงตอนไหนก็ลง ไม่มีกําหนด
ปล 2. ถ้าเเปลตรงไหนผิดพลาดไป ขออภัยด้วยนะครับ
