ตำนานวังหลังของพระชายาขาบู๊ – ตอนที่ 92 งานอดิเรกลับ ๆ ของ ‘ขุนศึกหมาป่าเงิน’

เมื่อได้เห็นการแต่งกายของเฮเลนา อันดับแรกลูเครเซียก็ลังเล จากนั้นก็ขยี้ตาอยู่หลายรอบ เธอเอียงศีรษะอย่างฉงนเหมือนได้เห็นของแปลกประหลาด แล้วก็ค่อยจ้องมองดูเฮเลนาอีกครั้ง

จากนั้น ก็ฝืนยิ้มออกมา

“ก เกิดอะไรขึ้นหรือจ๊ะ หนูเฮเลนา……?”

“……ได้โปรดอย่ากล่าวอะไรมากไปกว่านั้นเลยค่ะ”

“ไม่หรอก ดูเหมาะมากเลยล่ะจ้ะ แต่ว่า……ปกติเธอไม่ได้แต่งตัวแบบนั้นใช่ไหมล่ะจ๊ะ? ก็เลยตกใจน่ะ”

เมื่อได้ฟังคำกล่าวของลูเครเซียดังนั้น เฮเลนาก็ได้แต่ก้มหน้าอย่างอดสู

แม้ทุกคนจะช่วยกันบอกว่าดูเหมาะดี แต่มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ถ้ามันเหมาะกับเฮเลนาจริงก็คงจะไม่มีใครทำท่าลังเลเหมือนอย่างลูเครเซียหรอก

แปลว่า ลูเครเซียก็แค่พูดด้วยความเห็นใจเท่านั้นเอง

ทำให้พระพันปีลูเครเซียผู้เป็นมารดาของแผ่นดินต้องมาแสดงความเห็นใจแบบนี้ มันเป็นบาปหนาขนาดไหนกันเนี่ย เฮเลนาชักอยากจะร้องไห้ขึ้นมา

“ชุดนี้นางกำนัลบังคับให้ข้าใส่……”

“อะ หนูเฮเลนาไม่ได้เป็นคนเลือกเองสินะจ๊ะ? ถึงว่า คิดอยู่เลยว่าดูต่างจากปกติมากทีเดียว”

“ไม่ค่ะ แต่ข้าเองก็รู้ตัวดีเลยล่ะ ว่าตนเองไม่เหมาะกับชุดแบบนี้”

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะจ๊ะ ถึงจะตกใจนิดหน่อย แต่หนูเฮเลนาก็ดูน่ารักดี เหมือนตุ๊กตาเลยล่ะ”

“……”

ต่อหน้าลูเครเซียที่หัวเราะ ‘หุหุหุ’ เฮเลนาก็ไม่สามารถตอบอะไรออกไปได้

ตั้งแต่เกิดมาจนป่านนี้ ไม่เคยมีแม้แต่ครั้งเดียวที่เธอจะโดนชมว่าเหมือนตุ๊กตา ไม่ว่าจะคิดยังไงก็เห็นได้ชัดว่ามันเป็นแค่คำปลอบใจเท่านั้นเอง

ทว่า ปัญหาในตอนนี้

ก็คือทิฟฟานี ที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่ด้านหลังของลูเครเซียนั่นเอง

“……เป็นอะไรเล่า พูดอะไรบ้างสิ ทิฟฟานี”

ทิฟฟานีมองตรวจสอบการแต่งกายของเฮเลนาตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นก็ทำสายตาจริงจัง แล้วก็ถอนหายใจแรง

มันก็เป็นธรรมดาสินะ ปกติแล้วเฮเลนาได้รับความนับถือจากพวกเธอในฐานะนักรบ หากได้มาเห็นเฮเลนาแต่งกายเหมือนสาวน้อยแบบนี้ ก็ช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลก ๆ

เคยมีช่วงที่เธอพูดเรื่องหูแมวเหมียวอะไรนั่นเหมือนกัน แต่เมื่อได้มาเห็นเฮเลนาแต่งกายแบบนี้เข้าจริงแล้ว เธอก็คงจะเปลี่ยนใจ—

“ดิอันนา!”

“ค่ะ ท่านประธาน!”

“จัดเตรียม!”

“เตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ!”

ทันทีที่ทิฟฟานีกล่าว ดิอันนาก็ได้ยื่นของบางอย่างให้ทันที

มันคือแคนวาสกับขาตั้ง พร้อมด้วยถ่านไม้สำหรับวาดภาพ ที่ไม่รู้ว่าไปเอามาจากตรงไหน

บรรดาคนของกองอัศวันหมาป่าเงินต่างก็ขยับกาย ช่วยกันเซ็ตแคนวาส และจัดเตรียมเก้าอี้ที่เหมาะสม

จากนั้นทิฟฟานีก็นั่งลงบนเก้าอี้นั้น พร้อมกับจับถ่านไม้ขึ้นมา

“……อีกแล้วเรอะ”

ผู้ที่กำลังอึ้งกับพฤติกรรมอันกะทันหันของทิฟฟานีนั้นประกอบด้วย ลูเครเซีย และอีกสามคนคือฟรองซัวส์ คลาริสซา มาริเอล ส่วนสำหรับกองอัศวินหมาป่าเงินแล้วนี่เป็นเรื่องธรรมดา และสำหรับเฮเลนา แม้จะไม่ได้เห็นมานานแล้วแต่นี่ก็เป็นเรื่องที่เธอได้ประสบพบเจอมาหลายครั้ง

ไม่รู้มีที่มาที่ไปอย่างไร แต่ทิฟฟานีนั้นมีฝีมือในการวาดภาพ แล้วก็มักจะเริ่มวาดภาพเฮเลนาโดยกะทันหันแบบนี้อยู่เรื่อย ไม่รู้จะเรียกว่ามีความเป็นศิลปินดีไหม แต่หากมีอะไรไปโดนใจเธอเข้า เธอก็จะสั่งให้เตรียมอุปกรณ์สำหรับวาดภาพโดยทันที

และเมื่อทิฟฟานีเริ่มจดจ่อกับการวาดภาพแล้ว เธอก็จะไม่ฟังเสียงของคนรอบข้างใด ๆ ทั้งสิ้น นอกจากนี้เธอยังไม่เคยออกคำสั่งอะไรกับเฮเลนาผู้เป็นนางแบบวาดภาพแม้แต่ครั้งเดียว ขอแค่มีร่างของเฮเลนาอยู่ในลานสายตาก็สามารถวาดออกมาได้ เป็นเทคนิคที่เรียกได้ว่าน่าฉงนเลยทีเดียว

“เอ่อ……ท่านลูเครเซียคะ”

“ห้ะ……เอ๋ อา ขอโทษนะจ๊ะ นี่ทิฟฟานีมีงานอดิเรกคือการวาดภาพสินะเนี่ย”

“ข้าเองก็ไม่ค่อยรู้ละเอียดนัก แต่ก็เคยเห็นเธอวาดอยู่บ่อย ๆ ค่ะ”

แม้มันจะน่าพิศวงตรงที่ทุกภาพมีเฮเลนาเป็นนางแบบหมดเลยก็เถอะ

ไอ้รูปภาพที่ทิฟฟานีวาดพวกนี้ มันถูกเอาไปเก็บไว้ที่ไหนกันนะ

มีครั้งหนึ่งเฮเลนาเคยพูดว่าอยากจะขอดูรูปที่เคยวาดมาจนถึงตอนนี้หน่อย แต่ทิฟฟานีก็ตอบว่าเธอไม่ได้เก็บไว้กับตัวซะงั้น บางทีมันอาจถูกเก็บรักษาไว้ในสถานที่อื่นที่ไหนสักแห่งก็เป็นได้

“เช่นนั้นแล้ว วันนี้มีธุระอะไรหรือคะ?”

“อ่า……ขอโทษทีนะ งานพิธีไว้อาลัยครบรอบหนึ่งปีกับงานราตรีเมื่อวานน่ะ ยากลำบากหน่อยนะจ๊ะ ฉันว่าจะมากล่าวขอบคุณสักคำน่ะ”

“งั้นหรือคะ เช่นนั้นก็ขอบพระคุณมากค่ะ”

‘หืม’ ตอนนั้นเอง เธอก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา

จะว่าไปแล้วในงานพิธีเมื่อวาน ทั้งที่เป็นงานระดับชาติแท้ ๆ แต่กลับไม่เห็นตัวลูเครเซียเลย

ผู้สืบสายเลือดของจักพรรดิที่มาออกงาน มีแค่ฟาร์มาสกับน้องสาวแองเจลิกาเท่านั้นเอง

อันที่จริงพระพันปีเองก็น่าจะต้องมาร่วมงานแบบนี้ด้วยไม่ใช่รึไงกันนะ

“เมื่อวานฉันไม่สามารถไปออกงานด้วยได้น่ะจ้ะ”

“ถ้าไม่เป็นการล่วงเกิน ขอถามเหตุผลได้ไหมคะ?”

“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกจ้ะ งานไว้อาลัยครบรอบหนึ่งปีของจักรพรรดิองค์ก่อนน่ะพระพันปีไม่สามารถไปร่วมได้อยู่แล้ว หลังจักรพรรดิเสียชีวิตชายาเอกจะต้องไว้ทุกข์เป็นเวลาสามปีน่ะจ้ะ ดังนั้นก็เลยปรากฏตัวในสถานที่ทางการไม่ได้”

“……เช่นนั้นเองหรือคะ”

เป็นประเพณีที่น่ารำคาญไม่น้อย คือความคิดจากใจจริงของเธอ

ต้องไว้ทุกข์ถึงสามปี ก็แปลว่าไม่สามารถออกนอกราชสำนักได้เป็นเวลาถึงสามปีเลยนั่นเอง

แค่จินตนาการถึงวันเวลาที่ต้องหาอะไรทำแก้เบื่อไปวัน ๆ เป็นเวลาตั้งสามปี เธอก็รู้สึกขนลุกแล้ว

“แล้วก็ ได้ยินมาว่าแองเจลิกาไปสร้างความเดือดร้อนให้หนูเฮเลนาไว้มากทีเดียวด้วยจ้ะ”

“ก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรเป็นพิเศษนะคะ”

“จู่ ๆ ก็เข้าไปตบหนูเฮเลนาเลยไม่ใช่หรือจ๊ะ”

“แต่ก็ไม่โดนนะคะ”

หากเป็นการตบระดับแค่นั้น ให้เธอหลบต่อเนื่องไปตลอดกาลก็ยังได้เลยมั้ง

แม้มันจะทำให้เธอกลายเป็นจุดสนใจไปไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้เกิดความเดือดร้อนโดยตรงแต่อย่างใดเลย

ในทางกลับกัน ฝ่ายแองเจลิกาที่โจมตีอย่างไรก็ไม่โดนต่างหาก ที่น่าจะเรียกได้ว่าเป็นฝ่ายต้องอับอาย

“จู่ ๆ ก็โดนตบ แต่ก็จะยกโทษให้งั้นรึ?”

“ในเมื่อตบไม่โดน ก็ไม่มีอะไรให้ต้องยกโทษนี่คะ”

“งั้นหรือจ๊ะ……ใจกว้างจังเลยนะ”

“เช่นนั้นหรือคะ?”

เฮเลนาเอียงศีรษะอย่างฉงนใจ

การตบของแองเจลิกานั้น แม้จะมีเจตนาเป็นปรปักษ์แต่ก็ไม่ได้มีรังสีฆ่าฟัน และสำหรับนักรบและนักสู้อย่างเฮเลนาแล้ว การโจมตีที่ไร้เจตนาฆ่าฟันนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากการฝึกฝน หากมีเจตนาฆ่าเธอก็จะโต้ตอบไปอย่างสมน้ำสมเนื้อ แต่กับการโจมตีที่ไม่มีเจตนาฆ่าฟันแม้แต่เศษเสี้ยวนั้น เฮเลนาก็ไม่ได้ใจแคบขนาดที่จะเก็บมาคิดแค้นอันใด

แต่หากมองจากมุมของลูเครเซีย วิธีคิดแบบนี้ของเฮเลนามันก็คงดูแปลกประหลาด

“เอาเถอะ งั้นก็ดีแล้วล่ะจ้ะ ถึงฉันจะคิดว่าควรให้เด็กคนมาขอโทษหนูเฮเลนาก็เถอะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ข้าเองก็ไม่ค่อยรู้ละเอียดนัก แต่ดูเหมือนท่านแองเจลิกาจะเคารพรักฝ่าบาทมากทีเดียว……จะรู้สึกเกลียดชังข้ามันก็ช่วยไม่ได้กระมังคะ”

“แต่ฉันก็อยากให้เด็กคนนั้นเลิกติดพี่ชายซะทีเหมือนกันนะ……”

‘เฮ้อ’ ลูเครเซียถอนหายใจเฮือกใหญ่

ถึงกระนั้น แองเจลิกาเองก็เพิ่งจะอายุสิบสองปี ในสภาพเช่นนั้นแต่กลับไม่มีทั้งบิดา แถมมารดาเองก็แทบไม่ได้ออกนอกราชสำนัก ก็คงไม่มีใครที่จะให้เธอเคารพรักได้อีกแล้วนอกจากพี่ชายนั่นแหละ พอมองว่าเป็นเพียงการกระทำของเด็ก ๆ เฮเลนาเองก็โกรธไม่ลงอยู่แล้ว

เพราะอย่างไรเสีย เฮเลนาเองก็มีพี่ชายที่อายุเกินเลขสามไปแล้วแต่ก็ยังไม่เลิกติดน้องสาวอยู่เหมือนกัน เทียบกับทางนั้นแล้วนี่ยังดีกว่ากันเยอะเลย

“เอาล่ะ ท่านลูเครเซียคะ ต้องขออภัยด้วยแต่จากนี้ข้าต้องไปนำการฝึกอบรมน่ะค่ะ”

“อุ๊ยแหม งั้นฉันขอร่วมด้วยหลังจากไม่ได้ร่วมมานานได้ไหมจ๊ะ? ทิฟฟานีเองก็ดูจะยุ่งอยู่ด้วยสิ”

“เช่นนั้นก็ โปรดยืนเรียงกับสามคนนั้นเลยค่ะ”

เมื่อมีลูเครเซียมาเข้าร่วมอย่างกะทันหัน ทั้งสามคนเองก็ซ่อนความลังเลเอาไว้ไม่มิด

แต่การที่ลูเครเซียมาร่วมฝึกแบบนี้ก็เป็นครั้งที่สองแล้ว เทียบกับครั้งแรกมันก็คงไม่ได้หนักหนาอะไรกระมัง

“เอาล่ะ เริ่มด้วยกายบริหารกันก่อน ทุกคนคลายกล้ามเนื้อกันซะ”

“ค่ะ!”

“ค่า”

“ค่ะ ท่านพี่หญิง”

“หุหุหุ”

แต่ละคนก็ต่างตอบคำ แล้วก็เริ่มคลายกล้ามเนื้อกันตามอัธยาศัย

ในเวลาเดียวกันเฮเลนาเองก็ทำกายบริหารไปด้วยเช่นกัน ทว่าเป็นเพราะสวมชุดที่ต่างไปจากทุกที ทำให้เคลื่อนไหวได้ไม่สะดวกนัก

‘เอาเถอะ เดี๋ยวก็ชินไปเองล่ะนะ’ เธอถอนใจพลางทำกายบริหารเบา ๆ

“ต่อไป เริ่มจากออกหมัดตรงเบา ๆ กัน ข้างซ้ายข้างขวาอย่างละร้อยครั้ง เริ่มได้!”

“หนึ่ง! สอง! สาม!”

‘ให้ฝึกออกหมัดตรงเพื่ออุ่นร่างกายกันก่อน จากนั้นค่อยฝึกวิชากระบองด้วยไม้กระบองที่พันผ้าฝ้ายซับแรงกระแทกแล้วกัน’ เฮเลนาวางแผนกำหนดการของวันนี้

สำหรับทั้งสี่คนรวมลูเครเซีย ให้ฝึกแค่ช่วงเช้าก็น่าจะเพียงพอ ดังนั้นควรจะใช้เวลาช่วงเช้าให้เกิดประโยชน์ แล้วก็ให้ทำการฝึกที่ใกล้เคียงกับการต่อสู้จริงมากที่สุดก็น่าจะดี

ระหว่างที่คอยแนะแนวปรับปรุงท่าทางของทุกคนที่กำลังออกหมัดตรงไปเรื่อย ๆ การออกหมัดขวาหนึ่งร้อยครั้งก็จบลงพอดี

ในขณะที่กำลังจะฝึกหมัดซ้ายต่ออีกร้อยครั้งนั่นเอง—

“……ฟู่ว สร้างผลงานที่ยอดเยี่ยมขึ้นมาแล้วค่ะ”

“สมกับเป็นท่านประธาน! เป็นภาพที่วิเศษมากค่ะ!”

“ท่านเฮเลนา……อา ช่างงดงาม……”

ดูเหมือนระหว่างที่กำลังฝึกกันอยู่ ภาพวาดของทิฟฟานีก็เสร็จสมบูรณ์ไปแล้ว

ทว่า เมื่อได้เห็นสีหน้าพร่ำเพ้อของบรรดากองอัศวินหมาป่าเงินที่มารุมกันเป็นฝูงอยู่รอบภาพวาดนั้นแล้ว

“……”

การที่เฮเลนาตัดสินใจว่า ‘ไม่ไปยุ่งจะดีกว่า’ นั้น ก็น่าจะเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว