“โอ้ย!!”
‘แปล้บ’ ความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาตามขาขวาอย่างกระทันหันทำให้ชาร์ลอตเตร้องแล้วก็เด้งตัวลุกขึ้นมา
เธออยู่บนเตียงนอนในห้องที่มืดสนิท ในแว้บแรกก็รู้สึกงุนงงกับสถานการณ์ที่ตัวเองอยู่ แต่ในไม่ช้า แม้จะกำลังเจ็บขาและอยู่ท่ามกลางความมืด แต่เมื่อเห็นเตียงอื่น ๆ ที่เรียงรายกันอยู่เธอก็นึกเรื่องราวออกในที่สุด
ความทรงจำหลังจากสิ้นสุดการฝึกจนถึงนอนหลับไปเมื่อคืน
ช่วงบ่ายเธอได้รับการสอนวิธีใช้ธนู ทว่าเพราะความเหนื่อยล้าทำให้เธอได้แต่ตั้งหน้าตั้งตายิงธนูด้วยสติที่พร่าเลือน หลังจากนั้นก็รับประทานอาหารเย็น อาบน้ำ แล้วก็เข้านอนไป
ความรู้สึกเหมือนกับปลายเท้าที่เธอควบคุมไม่ได้มันกำลังเกร็งตึงอย่างเอาเป็นเอาตาย ชาร์ลอตเตก็เคยแต่ได้ฟังมาอีกที แต่ดูเหมือนปรากฏการณ์นี้จะเรียกว่า “ขาเป็นตะคริว” กระมัง ใจจริงเธอก็ไม่นึกมาก่อนว่ามันจะเจ็บขนาดนี้
เมื่อผ่านไปสักพัก ในที่สุดขาเธอก็ได้ลูบขาซึ่งเคลื่อนไหวได้เป็นอิสระอีกครั้ง
“อูย……จริงเลย ๆ อะไรกันเนี่ยเจ้าคะ……”
คงเป็นเพราะวิ่งไม่หยุดหย่อนตอนช่วงเช้าจนสะสมความล้าเอาไว้มากกระมัง มันจึงมีปฏิกริยาโดยไม่ได้ตั้งใจเช่นนี้
ท้องฟ้ายังไม่สว่าง ยังเป็นตอนกลางคืนอยู่ ขืนตื่นนอนในเวลาแบบนี้คงส่งผลถึงวันพรุ่งนี้แน่
ในเมื่อความเจ็บมันสงบลงไปแล้ว เธอจึงนอนลงไปอีกครั้ง
หากไม่นอนเอาไว้ให้มากที่สุด มันอาจทำให้ง่วงนอนระหว่างการฝึกพรุ่งนี้ก็เป็นได้
“……”
ทว่านึกได้ถึงตรงนั้น เธอก็คิดขึ้นมา
การฝึกอบรมเมื่อวานกับวันนี้รวมเป็นสองวัน และยังมีแผนที่จะดำเนินต่อไปจนครบหนึ่งเดือน
ผู้ที่เข้าร่วมมีฟรองซัวส์ คลาริสซา มาริเอล แองเจลิกา รวมถึงชาร์ลอตเต โดยที่เธอไม่เคยพูดสักคำว่าอยากจะเข้าร่วม แต่รู้ตัวอีกทีก็โดนตัดสินให้เข้าร่วมไปแล้ว
ทำไมเธอถึงต้องมาตั้งอกตั้งใจร่วมในการฝึกพรรค์นี้ด้วยน่ะหรือ
หากเป็นชาร์ลอตเตเมื่อก่อนคงเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟแล้วก็ขัดขืน ไม่มีทางร่วมฝึกอย่างตั้งใจเป็นแน่ เหมือนกับแองเจลิกานั่นแหละ
ทั้งหมดนั้น
ก็มีสาเหตุมาจากสถานการณ์ของชาร์ลอตเตในปัจจุบัน
“เฮ้อ……”
อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ
แม้จะรู้ตัวดีว่าไม่ทำไม่ได้ แต่มันก็แน่อยู่แล้วว่าไม่อยากจะทำ
เพราะพรุ่งนี้เองเธอก็คงต้องขยับร่างกายจนเหนื่อยล้มพับไปอีกแน่นอน
“ตื่นอยู่หรือคะสนมฟ้าจันทรา”
จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเช่นนั้นมาจากด้านข้าง
เจ้าของเสียงนั้น ก็ไม่ต้องสงสัยว่าคือมาริเอลซึ่งนอนอยู่ถัดไปจากชาร์ลอตเตนั่นเอง
อันที่จริง พวกเธอเคยมีความสัมพันธ์ที่เกลียดชังไม่ลงรอยกันอยู่ ชาร์ลอตเตมองว่ามาริเอลคือ ‘กระฎุมพีชั้นต่ำ’ ส่วนมาริเอลก็มองว่าชาร์ลอตเตคือ ‘ขุนนางยาจกมีแต่ชื่อ’
ทั้งที่เป็นเช่นนั้น แต่กลับมารับการฝึกอบรมด้วยกันแบบนี้ได้ มันช่างน่าฉงนใจจริง ๆ
“……มีอะไรเจ้าคะสนมฟ้าดารา”
“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ ก็แค่ดันไปเห็นตอนเธอขาเป็นตะคริวร้อง ‘โอ้ย’ แล้วก็ลุกมาลูบขาอยู่เท่านั้นเอง”
“……”
ดูเหมือนจะถูกเห็นโดยคนที่ไม่อยากให้เห็นเสียได้ เพราะไม่รู้จะสวนไปว่าอะไรดี เธอจึงได้แต่เงียบ
ทว่าชาร์ลอตเตก็สัมผัสได้ว่าในถ้อยคำของมาริเอลนั้นมีความยินดีเจือปนอยู่เล็กน้อย
“อิฉันก็เหมือนกันค่ะ เท้าขวาเป็นตะคริวขึ้นมาเลยตื่นน่ะ”
“……ไม่เกี่ยวอะไรกับดิฉันนี่เจ้าคะ”
“ก็เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เกิดมาที่ได้วิ่งซะขนาดนั้นนี่นะ”
“……เจ้าค่ะ”
‘เฮ้อ’ เสียงถอนหายใจซ้อนทับกัน
การฝึกอบรมของเฮเลนานั้นเข้มงวดมาก เข้มงวดเกินไปด้วยซ้ำ ต้องออกกำลังในปริมาณที่ไม่เคยทำมาก่อนตั้งแต่เกิดมา
ใจจริงของเธอก็รู้สึกว่าไม่อยากจะทำอีกแล้ว
ทว่าก็ไม่อาจหนีไปได้
เธอจำเป็นที่จะต้องอยู่ในสถานที่นี้
“นี่ สนมฟ้าจันทรา”
“อะไรเจ้าคะสนมฟ้าดารา”
“ทำไมเธอถึงเข้าร่วมการฝึกอบรมนี้ล่ะ?”
“…..”
อยู่ ๆ ก็ถามอะไรที่ตอบยากเสียจริง
เพราะอยู่ท่ามกลางความมืดจึงมองไม่เห็นสีหน้า แต่น้ำเสียงของผู้ถามนั้นจริงจังอย่างไม่ต้องสงสัย
มันก็คงน่าฉงนใจจริง ๆ นั่นแหละ เพราะผู้ที่เคยเป็นศัตรูกับเฮเลนามากที่สุดก็คือชาร์ลอตเต
ทั้งที่เป็นแบบนั้น แต่กลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือมาเชื่อฟังคำสั่งอยู่เช่นนี้
การที่มาริเอลจะถามขึ้นมาเช่นนั้น มันเป็นเรื่องธรรมดาเสียยิ่งกว่าธรรมดา
“……ไม่เกี่ยวกับเธอเจ้าค่ะ เธอนั่นแหละทำไมถึงมาร่วมเจ้าคะ?”
“อิฉันน่ะ มองว่าการฝึกอบรมของท่านพี่หญิงทั้งหมดคือการทดสอบตัวเอง เมื่อข้ามผ่านการฝึกอบรมไปได้ก็จะเข้าใกล้ท่านพี่หญิงไปอีกก้าว ไม่มีเป้าหมายอื่นนอกจากนั้นหรอก”
“……ที่ว่า ‘ท่านพี่หญิง’ อะไรนั่นก็ไม่เข้าใจเลยเจ้าค่ะ”
“หากเธอเข้าใจถึงเสน่ห์ของท่านพี่หญิง สักวันก็คงเรียกเหมือนกันนั่นและ”
“ฮึ……”
แม้ชาร์ลอตเตจะไม่เห็นเหตุผลทำให้มาริเอลต้องหลงใหลบูชาถึงขนาดนั้นสักนิด แต่มาริเอลนั้นได้รับการฝึกของเฮเลนามาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว
ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่เธอจะเข้าร่วมรอบนี้ในฐานะส่วนขยายของการฝึกนั้น
‘เฮ้อ’ ชาร์ลอตเตถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ดิฉันจะนอนแล้ว อย่ามากวนเจ้าค่ะ”
“ช่วยตอบคำถามมาก่อนสิ”
“บอกไปแล้วไงเจ้าคะ ว่าไม่เกี่ยวกับเธอน่ะ”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย พวกเราน่ะเป็นสหายร่วมรบ ห้าคนต้องสามัคคีร่วมมือกันก้าวข้ามการฝึกอบรมนี้ไปให้ได้ ท่านพี่หญิงก็บอกแบบนั้นนี่นา”
“ในส่วนการฝึกก็จะตั้งใจฝึกเจ้าค่ะ แต่หากไม่ใช่การฝึกก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวสนิทชิดเชื้อกับเธอนี่เจ้าคะ”
“เฮ้อ……ดื้อดึงซะจริงนะ”
มาริเอลถอนใจเฮือกใหญ่
ทว่า ชาร์ลอตเตไม่มีทางเปิดเผยเป้าหมายของตนเองออกไปได้อย่างเด็ดขาด
แม้ว่าชาร์ลอตเตจะมาฝากตัวเป็นศิษย์ของเฮเลนา และตั้งอกตั้งใจร่วมฝึก ดูเหมือนกำลังเชื่อฟังอยู่เช่นนี้
แต่พวกเธอนั้นเป็นศัตรูกันอย่างไม่ต้องสงสัย—
“เอาเถอะ เธอก็อย่าแข็งข้อกับท่านพี่หญิงระหว่างการฝึกล่ะ”
“รู้ดีอยู่แล้วเจ้าค่ะว่าแข็งข้อแล้วจะเป็นอย่างไรน่ะ”
“นั่นสินะ อิฉันเอง ขนาดมั่นใจว่าเพื่อท่านพี่หญิงแล้วทนได้ทุกอย่าง……ก็ยังอยากยอมแพ้นิด ๆ เลยนี่นา”
“……”
ใจของชาร์ลอตเตนั้นยอมแพ้ไปตั้งนานแล้ว
หากทำได้ก็อยากจะหนีไปเดี๋ยวนี้ แต่สถานการณ์มันไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น
เพราะฉะนั้น ตอนนี้เธอต้องปกปิดเจตนาที่แท้จริงและเชื่อฟังต่อไปก่อน
เพื่อรอเวลานั้นที่จะมาถึงอย่างแน่นอน
“อิฉันเคยเกลียดเธอนะ”
“ดิฉันก็เกลียดเธอเจ้าค่ะ”
“แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้วล่ะ คงเป็นเพราะตอนนี้เธอดูคุยด้วยง่ายกว่าเมื่อก่อนรึเปล่านะ”
“……ตอนนี้ดิฉันก็ยังเกลียดอยู่เจ้าค่ะ”
“เอาเถอะค่ะ จะยังไงก็ได้”
‘หุ ๆๆ’ มาริเอลหัวเราะ
โดนบอกแบบนี้ หากจะบอกว่าไม่รู้สึกดีใจเลยก็คงเป็นเรื่องโกหก
ทั้งห้าคนที่กำลังรับการฝึกพร้อมกันอยู่ในตอนนี้
มันย่อมมีความรู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ทั้งยังรู้สึกว่าเป็นพวกพ้องกันอยู่ไม่มากก็น้อย และในขณะเดียวกันก็มีความรู้สึกแข่งขันกัน มีความคิดว่าไม่อยากจะแพ้
ดังนั้น หากเทียบกับก่อนหน้านี้ เธอก็ไม่ได้เกลียดชังอะไรมาริเอลขนาดนั้นแล้ว
แต่สำหรับชาร์ลอตเตผู้ไม่รู้จักซื่อตรง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจพูดออกไปเช่นนั้นได้
“จะนอนแล้วเจ้าค่ะ ไม่รีบนอนพรุ่งนี้จะลำบากเอา”
“นั่นสินะ ราตรีสวัสดิ์ ชาร์ลอตเต”
“……อย่ามาเรียกชื่อกันห้วน ๆ สิเจ้าคะ”
“เรียกอิฉันว่ามาริเอลก็ได้นะ”
“……หัดฟังคนอื่นบ้างสิเจ้าคะ”
‘จริง ๆ เล้ย’ ชาร์ลอตเตเกลี่ยศีรษะอย่างหัวเสีย
ไม่ได้คิดจะทำตัวสนิทสนมกันแบบนี้ และตราบใดที่มาริเอลยังเชื่อฟังเฮเลนาอยู่ก็ถือเป็นศัตรูของชาร์ลอตเต จะไปญาติดีกันไม่ได้เด็ดขาด
ดังนั้น เธอจึงตัดจบบทสนทนาเพียงเท่านี้
‘ฮึ’ ชาร์ลอตเตพ่นลมทางจมูกก่อนจะห่มผ้า
“นอนแล้วเจ้าค่ะ ราตรีสวัสดิ์”
“อื้ม ราตรีสวัสดิ์ชาร์ลอตเต เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“……เจอกันพรุ่งนี้ เจ้าค่ะ มาริเอล”
ชาร์ลอตเตหลับตาลง
สัมผัสได้ว่ามาริเอลเองก็กำลังห่มผ้านอนอย่างพึงพอใจ
ไม่คิดจะสนิทสนม ไม่คิดจะญาติดีด้วย
แต่ เอาเถอะ
หากเป็นแค่ระหว่างการฝึกนี้ ก็คงไม่เป็นไรกระมัง
เธอแก้ตัวกับตนเองเช่นนั้น พลางเริ่มเอื้อมมือเข้าสู่อีกฟากฝั่งของการหลับใหลอันแสนสบาย—
“โอ้ย—!!”
ก่อนที่
จะถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของแองเจลิกาซึ่งร้องประกาศความเจ็บปวดขึ้นมาด้วยสาเหตุเดียวกันกับชาร์ลอตเตเป๊ะ
