พลังแห่งหยาง ทำให้หลงเหยียนรู้สึกเหมือนร่างกายถูกเติมเต็มด้วยพลังที่ไร้ขีดกำจัด หลงเหยียนฝึกเพียงหนึ่งเค่อ1เท่านั้นก็สามารถรับรู้ได้ถึงพลังที่เพิ่มพูนภายในร่างกาย
บวกกับพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งภายในตัว เมื่อหลงเหยียนควบคุมได้ก็สามารถใช้งานได้แล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกสำเร็จเร็วกว่าคนอื่นเพียงเล็กน้อย แต่ระยะเวลาในการฝึกกลับสั้นกว่ามากโข
ตกดึก หลงเหยียนไม่หยุดพักแม้แต่เหมี่ยว2เดียว ใช้แสงจากดวงดาวอันน้อยนิด ฝึกฝนวิชาต่อไป ใช้จิตสัมผัสพลังต่อสู้ในกายที่หนาแน่น
บวกกับพละกำลังของหมัดลงทัณฑ์ คาดว่าต่อให้เจอเซียวปิงหลานอีก หลงเหยียนก็ไม่กลัวเขาแล้ว บางครั้งหลงเหยียนก็มีพละกำลังที่เทียบเท่าเขาได้
ดวงดารารวมตัวกันบนท้องนภา แสงดารานั้นถูกกายสุริยะดูดซึม…
ทันใดนั้น หลงเหยียนลืมตาขึ้นโดยฉับพลัน
“ตอนนี้พลังปราณในร่างกายข้าหนาแน่นมากขึ้นแล้ว ผ่านการต่อสู้ก่อนหน้านี้ รวมกับกายสุริยะ แถมยังมีพลังวิญญาณที่แข็งแกร่ง ดูเหมือนขั้นพละกำลังของข้าก็มาถึงปลายทางแล้ว งั้นก็ดี ข้าจะลองทำลายเส้นพลังขั้นที่สามต่อ”
วางมือทั้งสองข้างไว้ที่ลมปราณ สูดหายใจเข้าลึกๆ หลงเหยียนเริ่มใช้พลังจู่โจม
พลังปราณระลอกหนึ่งเริ่มพุ่งไปยังเส้นพลังขั้นที่สาม ครั้งนี้เขาไม่ได้เจ็บปวดเหมือนครั้งก่อนหน้า เมื่อมีพลังปราณมหาศาลเป็นเกราะกำบัง เพียงไม่นานเขาก็สามารถทะลุขั้นที่สามได้สำเร็จ
“ทำลายซะ ข้าต้องการพลัง ข้าต้องแกร่งมากกว่านี้ เซียวปิงหลาน ข้าอยากฆ่าเจ้า ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกประหลาดใจให้ได้!”
“อ๊าก!”
พลังปราณที่หนาแน่นในร่างกายคล้ายน้ำป่าที่กำลังทะลักใส่เขื่อนกั้นน้ำ ทั้งหมดพุ่งเข้าไปถึงเส้นพลังขั้นที่สาม ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จอีกครั้ง พลังปราณผสานกันทั้งหมด หลอมรวมกันเพื่อสร้างความมั่นคงของเส้นพลังขั้นที่หนึ่งและสอง
แม้แต่กระดูกในร่างกายก็เกิดการเปลี่ยนแปลง หลงเหยียนรู้สึกได้ว่ามันต่างไปจากเดิมมาก เส้นพลังแข็งแกร่งและใหญ่กว่าตอนแรกเป็นอย่างยิ่ง หลงเหยียนกำหมัด พลังที่ถูกส่งมาจากร่างกาย มีปริมาณมากกว่าตอนหลงเหยียนอยู่ระดับชีพมังกรขั้นที่สองหลายเท่า
เวลานี้ หลงเหยียนกระตุกยิ้มมุมปาก นึกถึงใบหน้าที่หยิ่งผยองของเซียวปิงหลาน ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย เขาอยากพุ่งไปตรงหน้าเซียวปิงหลาน แล้วทำให้เห็นว่าแท้จริงแล้วใครแข็งแกร่งกว่ากัน
ใช้เวลาเพียงไม่นาน หลงเหยียนก็ปรับสมดุลและสร้างความมั่นคงของพลังในร่างกาย ถ้าการพัฒนาของเขาเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เพียงไม่นาน ตนต้องกลายเป็นยอดฝีมือแห่งเมืองมังกร แค่คิดก็ทำให้หลงเหยียนตื่นเต้นเสียแล้ว
กายสุริยะยืมแสงพลังจากดวงอาทิตย์ กลางคืนมีดวงดาวเต็มท้องฟ้า การพัฒนาของพลังจึงมิสู้เท่ากลางวัน ถ้าเป็นไปได้ สิ่งที่กายสุริยะดูดซึมก็เป็นแค่อุณหภูมิที่ร้อนแรงเท่านั้น
“จริงด้วย ยืมแสงจากดวงดาว จากนั้นจุดไฟรอบๆ ลองดูว่ามันจะช่วยได้มากกว่าหรือไม่” เมื่อหลงเหยียนนึกขึ้นได้ก็ลุกขึ้นลงมือทันที
สนามฝึกถูกปกคลุมด้วยความมืดและห่างจากบ้านตระกูลหลงไกลโข ต้องไม่มีใครพบเห็นเป็นแน่
หลงเหยียนนำฟืนปริมาณที่มากเพียงพอมาวางล้อมรอบตัว จุดไฟ จากนั้นจึงเริ่มฝึกวิชาท่ามกลางแสงไฟ ตอนนี้ตนอยู่ในชีพมังกรขั้นที่สาม คาดว่าการฝึกกายสุริยะคงใช้เวลาสั้นยิ่งขึ้น
ผสานพลังหยาง พลังหยางเป็นพลังที่กระจายปกคลุมไปทั่วฟ้าดิน หลอมร่างกายของตน คล้ายในร่างมีเพลิงไฟจากแสงอาทิตย์ลุกโชน ความร้อนแรงจากดวงอาทิตย์สามารถหลอมละลายทุกสรรพสิ่ง หากฝึกวิชานี้สำเร็จ เขาก็สามารถดูดธาตุพลังจากแสงอาทิตย์มาใช้เป็นพลังปราณ
หลงเหยียนลองฝึกตามคำบรรยายในตำรา รวบรวมพลังดาราและความร้อนแรงจากรอบตัว จากนั้นก็หลอมรวมให้กลายเป็นพลังอาทิตย์ ผลที่ออกมาก็ดีกว่าตอนแรกจริงๆ
เพียงไม่นาน หลงเหยียนก็เริ่มสัมผัสถึงการเคลื่อนไหวของพลังดวงดาว จากนั้นจึงใช้จิตในการขับเคลื่อนพลังหยางอย่างช้าๆ
เมื่อพลังดวงดาวและพลังหยางในร่างกายหลงเหยียนเริ่มเกิดรอยต่อเล็กๆ แล้ว รอยต่อก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้น
ดวงดาวหลายสิบดวง หลายร้อยดวง หลายพันดวง… เมื่อพลังจากดวงดาวรวมกันภายในร่างกายหลงเหยียนในปริมาณที่มหาศาล พลังปราณก็หลอมละลายพลังดวงดาวอย่างรวดเร็ว ขณะที่พลังหยางเริ่มเพิ่มขึ้น พลังปราณก็เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน
“อะไรนะ เฮ้อ… แสงจำนวนมากขนาดนี้เข้าสู่ร่างกาย พุ่งเข้าไปในเวลาเพียงชั่วครู่ เกรงว่าคงเพิ่มจากเมื่อก่อนเป็นร้อยเท่า”
ธาตุพลังทุกอย่างที่ดูดซึมมาจากรอบตัว คล้ายพร้อมเปลี่ยนเป็นแสงที่ส่องสว่างทุกเมื่อ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาจากหลงเหยียนทั้งนั้น ถ้ายังไม่รีบหยุดการฝึกเพียงเท่านี้ เกรงว่าการควบคุมร่างกายก็คงเป็นเรื่องยากแล้ว
ตอนนี้ร่างกายหลงเหยียนเป็นเหมือนหลุมดำขนาดใหญ่ที่มิอาจหาใดเปรียบ ฝึกหลอมภายใต้แสงดาราอย่างต่อเนื่อง หลงเหยียนสัมผัสได้ว่าถึงเวลาที่ตนควรพอแล้ว
“เก็บ!” รอยต่อพลังที่ขยายใหญ่เปลี่ยนกลายเป็นเล็ก จนกระทั่งหายไปในที่สุด
แสงกะพริบวาบในร่างกาย หลงเหยียนลองเหวี่ยงหมัดออกไปกลางอากาศ พลังระลอกหนึ่งพุ่งออกไป ทำลายห้วงอากาศตรงหน้า แล้วเกิดเสียงดังแสบแก้วหู
ในใจหลงเหยียนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ผ่านการฝึกกายที่แข็งแกร่งแล้ว มิหนำซ้ำยังก้าวขึ้นไปถึงพลังชีพมังกรขั้นที่สาม ทำให้พละกำลังของเขาเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า
เพียงไม่นานหลงหยียนก็ขับแสงออกจากตัว ปล่อยกระจายกลับไปยังที่เดิม ภายใต้ท้องนภา เงาร่างนั้นถูกทอดยาวดูสูงใหญ่ ทิศตะวันออกเริ่มมีแสงอาทิตย์ปรากฏ ท้องฟ้าเองก็เริ่มเปลี่ยนกลายเป็นสีขาวในพริบตา
“เหนื่อยจริง ในที่สุดข้าก็พักได้แล้ว นับตั้งแต่วันนี้ ข้าสัญญาว่าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้ ข้ามิใช่หลงเหยียนที่ไร้วิญญาณยุทธ์ มิใช่คนที่ไร้ตัวตนอีกต่อไป ข้าต้องแกร่งขึ้น ต้องเหยียบทุกคนที่เคยหยามข้าไว้ใต้แทบเท้า เซียวปิงหลาน มาเถอะ บิดาจะรอเจ้าที่นี่เอง…”
เขาแทบทนรอไม่ไหวแล้ว ทิ้งตัวลงบนเตียง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วค่อยๆ หลับไป
“หลงเหยียน เจ้าก็เป็นได้แค่คนไร้ค่า เจ้าไม่มีวันล้มข้าได้หรอก ฮ่าๆๆๆ!” หลงเหยียนสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย เล็บมือเขาทิ่มเข้าเนื้อตัวเอง เลือดสดไหลออกมา เขากัดฟันลุกขึ้นมานั่งโดยเร็ว
“ข้ามีสิทธิ์พักด้วยเหรอ มีเวลาอีกสิบวันตระกูลก็จะจัดงานประลองแล้ว ถึงตอนนั้น ข้าต้องได้《วิชาหมัดสายฟ้าแปดทิศ》และ《วิชาหมัดมายา》มาให้ได้ ข้าต้องโดดเด่นขึ้น เมื่อไรที่ข้าเหยียบทุกคนเอาไว้ใต้แทบเท้า เวลานั้นถึงเป็นเวลาที่ข้าได้ลุกขึ้นมาอย่างผ่าเผย จะไม่มีใครดูถูกข้าอีก ข้าจะไม่ทำให้ท่านพ่อที่เป็นผู้นำตระกูลต้องขายหน้าเพราะข้าอีก”
หลงเหยียนนั่งทำสมาธิต่อ รวบรวมพลังปราณไว้ในจุดรวมปราณ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด จู่ๆ นอกห้องมีเสียงหัวเราะดังคึกคัก
หลงเหยียนลืมตาขึ้น ตอนนี้เขามีพละกำลังขั้นที่สาม จิตสัมผัสก็เพิ่มมากขึ้นไม่น้อย กระตุกยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็เปิดประตูเดินออกไป
เซียวปิงหลานยืนอยู่ด้านนอก มองมาที่หลงเหยียนด้วยสายตาหยิ่งผยอง ผู้ที่ยืนอยู่ทางซ้ายก็คือหลงเอ้าอวีที่เมื่อวานถูกหลงเหยียนซ้อมจนต้องให้คนแบกกลับไป ด้านหลังพวกเขาทั้งสอง ยังมีเด็กในตระกูลหลงอีกมาก พวกเขาล้วนมาเพื่อรอดูเรื่องสนุก
หลงเหยียนนึกไม่ถึงจริงๆ ว่าเซียวปิงหลานจะกล้ามาถึงตระกูลหลง อีกทั้งชายหนุ่มที่เป็นถึงคนในตระกูลหลงกลับยืนอยู่ด้านหลังเขา
ทุกคนต่างก็แสดงออกถึงความฮึกเหิม หลังจากเห็นหลงเหยียนแล้ว สถานการณ์ก็วุ่นวาย
เมื่อเซียวปิงหลานเห็นหลงเหยียนออกมา ใบหน้าก็ประกายความผยอง “ตกใจมากใช่หรือไม่ ข้าก็นึกว่าเจ้าจะมัวแต่ซ่อนอยู่ข้างใน เป็นเต่าที่เอาแต่มุดหัวอยู่ในกระดองเสียอีก ดูเหมือนจะมีความกล้าขึ้นมาบ้างแล้วนี่ แต่วันนี้ข้ากับท่านพ่อมาเป็นแขกในจวน ได้ยินมาว่าเจ้าทำร้ายเอ้าอวีที่เป็นเพื่อนรักข้า เจ้าว่าเราควรสะสางเรื่องนี้เช่นไร?”
หลงเหยียนเข้าใจดี เจ้าหมอนี่กลัวตนจะเปิดเผยความจริงที่บิดาเขาและลุงสองร่วมมือกัน จึงอยากฆ่าตนให้ตาย เพียงแต่เวลานี้มีคนตระกูลหลงอยู่มาก จึงมิอาจพูดออกมาส่งเดช หลงเหยียนยื่นมือออกไปชี้หน้าเซียวปิงหลาน สีหน้าไร้ซึ่งความกลัว
“เจ้าอุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้วยังต้องแสร้งทำหน้าซื่ออีกหรือ เจ้ามาเพื่อฆ่าข้า ยังจะหาเหตุผลบ้าบอเช่นนี้มาอ้าง อยากให้ข้าขายหน้าต่อผู้คนมากมายหรือ” หลังพูดจบ หลงเหยียนก็ชูนิ้วกลางให้เขาเป็นการท้าทายเซียวปิงหลาน
——————–
1 หนึ่งเค่อ เท่ากับ สิบห้านาที
2 เหมี่ยว (秒) วินาที
