ตอนที่ 7 สัญชาตญาณของเหยื่อ
หลังจากเสียเวลาทั้งหมดไปกับการทำอาหาร
ในที่สุดทุกสิ่งอย่างก็เตรียมพร้อมเสร็จสิ้น
หลงเหลือเพียงยกอาหารไปวางที่โต๊ะเท่านั้น
เซซิเลียเผยรอยยิ้มเบาบาง
ก่อนจะยกอาหารไปวางบนโต๊ะ
พร้อมกับฝันหวานไปด้วยว่าจะได้นั่งทานอาหารพร้อมกันทั้งสามคน
แต่ความเป็นจริงมันดันโหดเหี้ยมโหดร้ายเสมอ
ดวงตาของหล่อนเบิกกว้างขั้นสุด
เนื่องจากฟางข้าวที่นอนอยู่ตลอดดันหายตัวไปแล้ว
หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“…”
“หายไป?”
“…”
“หายไปไหน?”
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิ”
“อย่าบอกนะ—”
แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ครุ่นคิดเอาไว้ไม่มีผิด
พอเซซิเลียเดินเข้าไปใกล้หวังตรวจสอบที่เกิดเหตุ
เธอก็พอเจอกระดาษแผ่นหนึ่งวางเอาไว้
วางบนตัวของคุณฟางข้าวแมวตัวน้อยน่ารักของหล่อน
โดยเนื้อหาที่เขียนในกระดาษล้วนกระชับง่ายดายเป็นที่สุด
[ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งอย่าง ]
[ แต่อย่างที่คิดไม่เอาดีกว่า ]
[ ผมเกรงใจครับ ]
“…”
“เฮ้อ~”
“แม่คะ?”
เซซิเลียหันหน้าไปมอง
ก่อนพบเจอเซลิสลูกสาวคนสวยของหล่อน
ที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาในบ้าน
เปิดประตูหลังจากกลับจากโรงเรียน
“เซลิส?”
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”
“…”
“แม่ว่า”
“แม่อกหักแล้วล่ะ”
“คะ?!”
เซลิสที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาในบ้าน
ถึงกับทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะที่เห็นแม่ของตัวเอง
ทรุดตัวลงกับพื้นทั้งยังหันมากล่าวบอกว่าอกหัก
อกหักอะไร?
อะไรที่คืออักหัก
แต่ไม่ว่าจะถามอะไรออกไปก็เปล่าประโยชน์อยู่ดี
เนื่องจากอีกฝ่ายดันใจลอยไม่คิดตอบคำถาม
แต่มีหนึ่งสิ่งที่เธอรู้สึกได้ก็คือ
กับข้าวทั้งหมดล้วนเตรียมเอาไว้ให้สำหรับสามคน
แถมกลิ่นที่ยังหลงเหลืออยู่ในบ้าน
ยังเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยอีกต่างหาก
“…”
“กลิ่นนี่มัน?”
“…”
“ช่างเถอะ”
“ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเราอยู่แล้ว”
เซลิสถอนหายใจเลิกคิดทุกสิ่งอย่าง
ก่อนเดินกลับขึ้นห้อง
ปล่อยให้แม่ของตัวเองทรุดตัวอยู่อย่างนั้น
ปล่อยผ่านทุกสิ่งอย่างไปตามอารมณ์
—
ย้อนกลับไปไม่กี่นาทีก่อน
หึหึหึ
อย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด
สัญชาตญาณเหยื่อตัวน้อยของผมกำลังทำงานเต็มที่
ทำงานเต็มประสิทธิภาพ
ผมในตอนนี้กำลังแอบอยู่ตรงหัวมุมถนน
มองหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินเข้าบ้านไป
“…”
“เหนื่อยจัง~”
“…”
ใช่ครับ!
ใช่อย่างที่ทุกคนคิดเอาไว้ไม่มีผิด
คนที่พึ่งเดินเข้าบ้านไปก็คือคุณเซลิส
และบ้านที่เธอพึ่งเข้าไปก็คือบ้านที่้ผมพึ่งออกมา
ผมยิ้มหัวเราะออกมาทันที
หลังจากเชื่อมเรื่องราวทั้งหมดเข้าหากัน
“เกือบไปแล้วไหมล่ะ?”
“คิดจะลอบเล่นงานผมเหรอ?”
“มันไม่ง่ายหรอกนะ”
“…”
ถึงแม้ผมจะอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงเมื่ออยู่ต่อหน้านักล่าทั้งหลาย
แต่สัญชาตญาณของผมบอกเลยว่าแข็งแกร่งมาก
มากพอจะรับรู้ได้เลยว่าใครอยู่ด้วยแล้วปลอดภัย
ใครอยู่ด้วยแล้วอันตราย
พี่สาวเซซิเลียที่ยิ้มหัวเราะพูดคุยกับผมตลอด
ในช่วงตอนท้ายหลังจากที่เข้าครัวไป
ผมสัมผัสได้ถึงออร่าอันตรายมาก
สัญชาตญาณที่เคยนิ่งเงียบมาตลอด
มันบอกให้ผมรีบกลับบ้านทันที
ไม่งั้นอาจจะต้องสูญเสียอะไรบางสิ่งอย่าง
ซึ่งนั้นก็เป็นจริงด้วย
น่าเสียดายจริง
ยังอยากอยู่เล่นกับคุณฟางข้าวต่อจัง
แต่มัน
“…”
“อึก!” ผะ ผมไม่ได้ร้องนะ
“ลาก่อนคุณฟางข้าว”
“ผมจะจดจำช่วงเวลาที่ดีระหว่างเรา”
และแล้วเรื่องราวการพบเจอครั้งแรกของผมกับคุณเซซิเลียกับคุณฟางข้าวก็จบลง
—
เข้าสู่เช้าวันใหม่
ถามว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่เหรอ
ผมกำลังอบขนมปังอยู่ครับ
กลิ่นของมันช่างหอมมาก
ตารางชีวิตของผมในวันนี้มันค่อนข้างน่าตื่นเต้น
เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เลือกสายอาชีพครับ
อย่างที่บอกเอาไว้ตอนแรกก่อนหน้า
โลกที่ผมอยู่ในตอนนี้คือโลกที่เต็มไปด้วยพลังเหนือธรรมชาติ
เป็นโลกเหนือล้ำจินตนาการ
อาชีพที่มีให้เลือกทำจึงมีเยอะแยะมากมาย
และหนึ่งในสิ่งที่เป็นอาชีพในฝันของใครหลายคน
นั่นก็คือนักผจญภัยครับ
ก็แหม่~
เกิดเป็นลูกชายทั้งทีก็ต้องเป็นนักผจญภัยใช่ไหม
เก็บกวาดอสูรร้าย
ช่วยเหลือผู้คน
ต้องปราบจอมมาร
ปกป้องโลก
มันเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหมครับ?
อย่างน้อยที่สุดถึงผมจะเกิดมาเหมือนผู้หญิง
ทั้งยังถูกคนอื่นเข้าใจผิดอยู่บ่อย ๆ
โดยเฉพาะเวลาเข้าห้องน้ำ
จนเกือบจะถูกลากเข้าห้องน้ำหญิง
ขณะที่กำลังเข้าห้องน้ำชาย
“น้องสาวมาเข้าห้องน้ำกับพี่สาวเถอะ”
“ตะ แต่ผมเป็นผู้ชายนะ?!”
“ปะ ปล่อยครับ”
“แปปเดียวเดี๋ยวก็สบายตัวแล้ว”
“เชื่อพี่สาวนะ”
“ม่ายยยยย!”
กว่าจะอธิบายให้เข้าใจว่าผมเป็นผู้ชาย
เป็นผู้ชายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
มันก็ใช้ระยะเวลาไปหลายต่อหลายนาที
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
แต่ตอนอธิบายว่าผมเป็นผู้ชาย
เธอกับไม่ได้ร้องตะโกนกับยิ้มหัวเราะ
เป็นรอยยิ้มหัวเราะชวนหัวขนลุกไปหมด
ดีที่ผมอาศัยจังหวะเวลาที่คุณพี่สาวเผลอ
วิ่งหนีออกมาได้ก่อน
ไม่งั้นจะโดนทำอะไรบ้างก็ไม่ถูก
เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นได้ตลอด
เอาเถอะ
กลับมาเรื่องเดิมดีกว่า
ตอนนี้วันนี้เป็นวันเลือกสายอาชีพที่อยากทำ
ผมเลยต้องเอาของจำเป็นที่สุดไปด้วย
นั่นก็คือดาบ
“…”
“ไปครับ”
“วันนี้ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
“คุณดาบ”
ทักทายอย่างเช้าเสร็จเรียบร้อย
ก็ถึงเวลาต้องออกเดินทาง
แน่นอนว่าผมไม่ลืมเอาขนมปังไปด้วย
กลิ่นมันช่างหอมเหลือเกิน
อะ ได้เวลาแล้วไปครับ
—
สายตาของผมเบิกกว้าง
เนื่องจากพานพบเจอศัตรูตามธรรมชาติอย่างแท้จริง
เป็นศัตรูที่ยากจะต่อกรซึ่งหน้า
“…”
“นะ นั่นมัน!”
“…”
ก่อนจะถึงโรงเรียนอีกไม่ไกลมากนัก
ผมที่กำลังเดินอยู่บนท้องถนนกับเห็นใครบางคนเข้า
ใครบางคนที่กำลังเดินหน้านิ่งไปตามอารมณ์
เธอก็คือคู่ปรับตลอดกาลของผม
คุณเซลิสนักล่าเหยื่อที่พร้อมขย้ำผมตลอดเวลาที่มีโอกาส
ว่าแต่ปรกติไม่ได้เดินมาทางนี้นิ
ส่วนใหญ่จะใช้ซอย 21 นิ
ทำไมถึงเลือกมาทางนี้
หรือว่ามาดักรอเหยื่อตัวน้อยอย่างผม
เป็นไปได้
“…”
“น่าสงสัย?”
“…”
เขาบอกว่าความสงสัยมักฆ่าแมวเสมอ
เหมือนผมกำลังจะกลายเป็นแมวน้อยน่าสงสารตัวนั้นไปแล้ว
จะบอกว่าเหมือนคุณฟางข้าว?
ไม่เอาน่า~ อย่าเอาคุณฟางข้าวเข้ามาเกี่ยวสิ
แต่ทำยังไงได้ก็ในเมื่อมันสงสัยนิ
คงทำได้แค่ภาวนาขอให้ผมปลอดภัย
ทุกคนครับได้โปรดเอาใจช่วยผมด้วย
ขอให้ผมปลอด—
“ฮัดชิ้ว!”
“…”
“แย่ล่ะสิ”
“เหมือนผมจะเป็นหวัดละ?”
หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับผมนะ
รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยครับ
