ตอนที่ 8 คุณกระรอกไม่สนใจผมเลย
สวัสดีค่ะ
กลับมาที่ฉันคนดีคนเดิม
เซลิสเทีย ดิ ดิเอลร่าค่ะ
ต้องบอกว่าห่างหายไปนานพอสมควร
แต่เรื่องพวกนั้นช่างมันเถอะค่ะ
ถามว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?
กำลังเดินทางมุ่งหน้าไปโรงเรียนค่ะ
โดยเส้นทางวันนี้ที่เลือกใช้เป็นเส้นทางที่แตกต่างไปจากทุกวัน
ปรกติฉันจะใช้เส้นทางถนน 21 เป็นหลัก
ซึ่งเป็นเส้นทางที่ห่างจากจุดที่อยู่ตรงนี้อยู่พอสมควร
ไม่สิ ต้องบอกว่าห่างมากเลยก็ว่าได้
แล้วทำไมต้องมาเลือกใช้เส้นทางนี้?
คำตอบของคำถามมันชัดเจนอยู่แล้วปะ?
ใช่ค่ะ
เหมือนกับที่ทุกคนคิดเอาไว้ไม่มีผิด
นั่นก็เพื่อมาเจอนางฟ้าตัวน้อย
นางฟ้าตัวน้อยของฉัน
คนที่กำลังออกเดินตามติดไม่มีห่างในตอนนี้
อะ เหมือนเหยื่อจะติดแล้วด้วย
ฟางข้าวกะพริบตามองน่ารัก
คล้ายกำลังตื่นตระหนกตกใจที่เห็นพี่สาวคนนี้
แปลกใจใช่ไหมล่ะ?
ที่เห็นพี่สาวคนนี้ตั้งแต่เช้าเลย
หน้าตาน่ารักจัง
มาแบบนี้ฉันจะอดทนอดกลั้นต่อไปไม่ไหวเอานะ
มีดาบมาด้วยแหะ
ว่าแต่ดาบมันไม่ใหญ่ไปหน่อยเหรอ
ให้พี่สาวช่วยถือให้ไหม
ดูเหมือนจะหนักมากเลย
ขืนเข้าไปทั้งแบบนี้
คงไม่พ้นต้องโดนปฏิเสธแน่นอน
ทำยังไงดีถึงจะเข้าหาฟางข้าวตัวน้อยได้
ระหว่างที่ฉันกำลังระดมความคิด
หาทางช่วยเหลือนางฟ้าตัวน้อยตรงหน้า
“…”
ตอนนั้นเองที่เหล่านักเรียนรอบกาย
ก็เริ่มส่งเสียงยุ่งวุ่นวายอีกครั้ง
“สายแล้ว”
“รีบไปเถอะ”
“อือ”
เหล่านักเรียนรอบตัวต่างพากันออกวิ่ง
วิ่งหน้าตั้งโดยไม่สนใจใครคนอื่นรอบตัว
เนื่องจากมันใกล้ระยะเวลาเข้าเรียน
ตัวฉันเองก็ต้องรีบเหมือนกัน
ไม่งั้นคงได้บ่นด่าแน่นอน
อีกอย่างเลยคือ
เกิดทำให้ฟางข้าวเข้าสายไปด้วย
ชีวิตนี้ของฉันคงไม่พ้นต้องไร้ความหมาย
ต้องพาไปส่งให้ได้
ไม่ว่าจะต้องทำยังไงก็ตาม
ว่าแต่ไปขออุ้มได้ไหม?
เผื่อจะได้เร็วขึ้น
นะ นี่ไม่ใช่เพื่อตัวของฉันเองนะ
แต่เพื่อตัวของฟางข้าต่างหาก
ฉันพูดจริงนะ
ทุกคนต้องเชื่อสิ
ก่อนจะได้ทำอะไรเพิ่มเติม
พอฉันหันหลังกลับไปหวังเติมพลังยามเช้า
ฟางข้าวตัวน้อยก็หายไปแล้ว
หายไปจากสายตา
หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“…”
“ฟางข้าว?”
“…”
“หายไปไหนแล้ว”
“หรือว่าหนีขึ้นห้อง?”
ไม่ได้การล่ะ
ต้องรีบตามให้ทัน
ต่อให้อุ้มไม่ได้
แต่ฉันจะไม่พลาดเข้าห้องพร้อมกับฟางข้าวเด็ดขาด
ว่าแล้วฉันก็ออกวิ่งสุดฝีเท้าเลยค่ะ
รอก่อนนะฟางข้าว
พี่สาวคนนี้กำลังจะไปหา
ซึ่งตัวฉันหาได้ล่วงรู้
ว่าคนที่ฉันกำลังตามหา
หาได้หนีหายขึ้นห้องไป
—
ตัวผมฟางข้าวครับ
ตอนนี้ผมกำลังแอบอยู่หลังต้นไม้
พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะเล็กได้
ซึ่งก็ต้องขอบคุณพรสวรรค์ของเหยื่อน้อย
ที่ทำให้ผมสามารถหลบเลี่ยงเหล่าสัตว์นักล่าได้
ไม่งั้นโชคชะตาของผมคงไม่พ้นถูกกลืนทั้งเป็น
เหมือนคุณเซลิสจะวิ่งขึ้นตึกไปแล้ว
หรือว่าผมคิดมากเกินไป
คุณเซลิสไม่ได้มุ่งหน้าตรงมาหาผม
ไม่ได้เหลือบมองมาที่ผมด้วยซ้ำ
หรืออาจจะเหลือบมองแต่ผมไม่เห็น
ไม่ว่าจะอะไรก็ตามแต่เหมือนผมจะปลอดภัยแล้วตอนนี้
ผมหันสายตามองไปทั่วบริเวณ
เมื่อเห็นว่าเหล่าเพื่อนส่วนใหญ่เลือกวิ่งขึ้นห้อง
ไม่มีใครเหลือบมองสนใจมาที่ผม
ผมก็นั่งใต้ต้นไม้
พร้อมมองเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยน่ารักในมือ
มันคือกระรอกครับ
แต่คุณกระรอกตัวนี้มันเดินไม่ได้
คล้ายน่าจะตกจากต้นไม้
และขาก็น่าจะหักจนขยับไปไหนไม่ได้
ช่างน่าสงสาร
“…”
“ไม่ต้องกลัวนะ”
“พวกเราเป็นสัตว์ตัวน้อยเหมือนกัน”
“เพราะฉะนั้น”
“เดี๋ยวผมจะช่วยเอง”
คุณกระรอกตัวน้อยเงยหน้ามองด้วยล่ะ
น่ารักจัง
เอากลับบ้านไปเลี้ยงได้ไหม
ช่างเรื่องพวกนั้นก่อน
ตอนนี้สำคัญสุดคือต้องรักษาคุณกระรอก
คลื่นพลังสีขาวไหลมารวมที่ฝ่ามือของผม
ก่อนจะเริ่มเข้าแทรกแซงคุณกระรอกตัวน้อยเบื้องหน้า
พร้อมกับอาการบาดเจ็บทั้งหมดจะหายเป็นปลิดทิ้ง
คุณกระรอกตัวน้อยก็กับมากระโดดโลนเต้นได้อีกครั้ง
หลังจากกระโดดอยู่สองสาวรอบคุณกระรอกก็หันมามองหน้าผม
มองด้วยแววตาใสกระจ่างน่ารัก
อยากเอากลับบ้านแหะ~
“…”
“ไปเถอะครับ”
“…”
คุณกระรอกตัวน้อยร้องขึ้นมา
พร้อมวิ่งขึ้นต้นไม้ไป
ได้ทำความดีแบบนี้รู้สึกสดชื่นจัง
งั้นเราเองก็ไปบ้างดีกว่า
“ไปก่อนนะ~”
คุณกระรอกไม่มีทีท่าว่าจะหันมาเลย
ยังคงวิ่งหน้าตั้งขึ้นต้นไม้ตามเดิม
เอาเถอะผมรู้ว่าคุณกระรอกคอยแอบมองผมเสมอ
เช้าวันใหม่ด้วยการทำความดีแบบนี้ก็ไม่เลว
ทะ ที่ผมโดนคุณกระรอกเมิน
ผมไม่ได้เสียใจนะ
.
.
.
ครับ
ผมเสียใจครับ
ยอมลองอุ้มอีกครั้ง
ไปขอคุณกระรอก
คุณกระรอกจะให้รึเปล่า
—
กลับมาที่ห้องเรียน
ช่วงเวลาที่ฟางข้าวกำลังรักษาเจ้ากระรอกตัวน้อย
ทุกคนในห้องเรียนกำลังตื่นตระหนกตกใจเป็นที่สุด
เนื่องจากคนที่สมควรนั่งอยู่ในห้อง
ตอนนี้ดันหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
สถานการณ์เลยเข้าขั้นยุ่งวุ่นวาย
“…”
“ทะ ทำยังไงดี”
“หรือว่าจะไม่สบาย?”
“เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดหรือว่าเป็นไปได้?”
“ต้องเรียกรถพยาบาล”
“ฉันมีเบอร์ของผู้อำนวยการ—”
หลายคนเริ่มวิ่งวุ่นไปหมด
เพียงเพราะฟางข้างหายตัวไป
เซลิสนั่งกัดเล็บตัวเอง
ขณะสายตายังคงมองไปที่โต๊ะของฟางข้าว
“…”
“เธอหายไปไหนของเธอเนี่ย?”
และตอนนั้นเองที่ทุกคนกำลังสติแตก
เหลืออีกเพียงนิดเดียวจะวิ่งวุ่นออกไปนอกห้อง
ออกไปทำอะไรที่มันบ้าคลั่งสุดแสนจะวุ่นวาย
ประตูด้านหลังกับถูกเปิด
พร้อมกับเสียงหนึ่งดังนำหน้ามาเลย
“…”
“สวัสดีครับทุกคน~”
“…”
บรรยากาศกลับมานิ่งเงียบอีกครั้ง
ทุกคนล้วนนั่งอยู่กับที่
ไม่มีใครลุกไปไหน
ช่างแตกต่างกับเมื่อครู่เหลือเกิน
—
ผมมองเข้าไปในห้อง
บอกตามตรงครับ
ผมรู้สึกแปลกประหลาดมาก
เนื่องจากเมื่อกี้ตอนที่ยืนอยู่หน้าประตู
ผมได้ยินเสียงร้องดังลั่นห้องไปเลย
แต่พอเปิดประตูเข้าไปด้านใน
ทุกสิ่งอย่างกับเหมือนเดิมหมด
คล้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
ทุกคนในห้องล้วนนั่งนิ่งเงียบอยู่กับเก้าอี้ของตัวเอง
สายตามองตรงไปที่กระดาษ
คล้ายสิ่งที่ผมได้ยินเมื่อครู่
เป็นเพียงจินตนาการเพ้อฝันของผมคนเดียว
แบบนี้มันค่อนข้างน่าขนลุก
ผมกะพริบตามอง
พร้อมขยี้ตาหลายต่อหลายรอบ
ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้อง
ไปยังตำแหน่งที่นั่งของตัวเอง
“…”
หมับ!
“…”
มะ ไม่นะ
ผะ ผมโดนจับแล้ว
เป็นคุณเซลิสที่คว้าข้อมือของผมเอาไว้
แถมยังอาศัยจังหวะที่ผมเหม่อลอยอีกต่างหาก
เล่นแบบนี้ขึ้นโกงนิ
คุณเซลิสกัดปากตัวเองแน่น
พร้อมกล่าวถามขึ้นมา
“ทำไมถึงมาสาย?”
“…”
ไม่ใช่แค่คุณเซลิสคนเดียวที่สนใจ
เหมือนทุกคนในห้องจะให้ความสนใจทั้งหมด
เอายังไงดี
จะให้ผมบอกความจริงออกไป
ว่าไปช่วยเหลือคุณกระรอกก็ไม่ได้
ขืนบอกไปได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน
ระหว่างที่ผมกำลังลำบากใจ
ตอนนั้นเองที่ประตูห้องถูกเปิดอีกครั้ง
พร้อมกับอาจารย์สาวที่เดินเข้ามา
“นั่งที่ให้เรียบร้อย”
“…”
“คะ คือว่าอาจารย์มาแล้ว”
“…”
และแล้วผมก็ปลอดภัย
พอเป็นอิสระผมก็รีบกลับไปนั่งที่ตัวเองทันที
แน่นอนว่าระหว่างที่นั่งเก้าอี้
คุณเซลิสก็มองมาที่ผมตลอด
มองด้วยสายตาสงสัยใคร่รู้ตลอดเวลา
“…”
เลิกมองสักทีเถอะครับ
ถึงมองไปก็ไม่ได้อะไรหรอก
ตะ แต่ถ้ามองแบบนี้ต่อไป
ผะ ผมอาจจะร้องไห้ได้นะ
ขอร้องผมเป็นแค่เหยื่อตัวน้อย
อย่าทำแบบนั้นกับผมเลย
![จอมมารแค่อยากเป็นคนดี [反派少爷只想过佛系生活]](https://i3.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137048.jpg?resize=151,215 "จอมมารแค่อยากเป็นคนดี [反派少爷只想过佛系生活]")
