ตอนที่ 10 เลือกคู่ฝึกซ้อมตัวต่อตัว
ฉากภาพที่ผมกำลังเห็นในตอนนี้
มันช่างเป็นอะไรที่เหนือล้ำเกินกว่าจะจินตนาการเหลือเกิน
ภาพของคุณเซลิสกับอาจารย์ที่ฟาดฟันกัน
ด้วยดาบใหญ่เงางามในมือ
ฟาดฟันหลายสิบหลายร้อยกระบวนท่า
ฟาดฟันโดยไม่มีใครหน้าไหนบ่ายเบี่ยงเพี้ยงพลั้งแม้แต่นิดเดียว
นี่มันช่างสุดยอดเหลือเกิน
ถึงแม้ว่าจะสุดยอดยังไง
แต่ผมก็ดีใจไม่ลงแหะ
เนื่องจากฉากภาพที่ผมต้องการเห็น
กับไม่มีทีท่าว่าจะเกิดขึ้น
หลังจากแลกเปลี่ยนกระบวนท่า
มาอย่างยาวนานเกือบ 5 นาทีเต็ม
ในที่สุดผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางก็ปรากฎ
ซึ่งผลลัพธ์ที่ออกมามันช่างเป็นอะไรที่เหนือล้ำความคาดหมายอยู่ไม่น้อย
เนื่องจากมันออกมาเสมอ
ไม่มีผู้แพ้
ไม่มีผู้ชนะ
ทุกสิ่งอย่างล้วนจบลงเสมอ
ผมถอนหายใจ
“…”
“อย่างที่คิด”
“นักล่ายังไงก็ยังเป็นนักล่าเหมือนเดิม”
“คิดเอาชนะให้ได้”
“ใช้กำลังอย่างเดียวเห็นทีจะไม่พอ”
ขณะที่ผมกำลังจมอยู่กับห้วงความคิดของตัวเอง
อาจารย์สาวกับคุณเซลิสต่างพากันลดดาบของตัวเองลง
ก่อนจะก้มหัวทำความเคารพให้กันและกัน
“…”
“เป็นการดวลที่วิเศษมากค่ะ”
“ถึงอย่างนั้นก็เอาชนะอาจารย์ไม่ได้อยู่ดี”
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ”
“หากพวกคุณที่เป็นนักเรียนเกิดเอาชนะขึ้นมาได้เมื่อไหร่”
“พวกเราฐานะที่้เป็นอาจารย์คงขายหน้าน่าดู”
ทั้งสองต่างจับมือกันและกัน
แสดงให้เห็นน้ำใจนักกีฬาอย่างถึงที่สุด
แต่ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า
เหมือนแววตาของทั้งสองยังไม่ยอมจบ
ยังอยากจะฟาดฟันใหม่อีกรอบ
คุณเซลิสเดินกลับมาที่ตำแหน่งเดิม
นั่นก็คือตำแหน่งด้านหลังของผม
“…”
ผมได้แค่ก้มหน้าก้มตาอย่างเดียว
ไม่มีเหลือบมองใครหน้าไหน
ยังดีที่คุณนักล่าสาวไม่คิดกล่าวอะไรออกมา
ไม่งั้นบรรยากาศจากเดิมที่อึดอัดอยู่แล้ว
อาจอึดอัดหนักหน่วงเข้าไปใหญ่
ผมถอนหายใจโล่งอก
“…”
“นึกว่าจะโดนถามเข้าให้แล้ว—”
“คุณฟางข้าวคะ?”
“คุณฟางข้าว?”
เหมือนผมจะจมอยู่กับห้วงความคิดของตัวเองมากไปหน่อย
เลยไม่ได้ยินเสียงจากอาจารย์สาวหน้าห้อง
คุณเซลิสที่อยู่ด้านหลังเลยก้มหน้าลงมากระซิบผมข้างหู
กระซิบด้วยถ้อยคำหวานชื่นทำเอาผมสะดุ้งสุดตัวไปเลย
“อาจารย์กำลังเรียกเธออยู่”
“ครับ!”
“…”
“ตั้งใจฟังด้วยค่ะ”
“อย่าเอาแต่เหม่อลอย”
“คะ ครับ”
โดนต่อว่าจนได้
หลังจากอาจารย์สั่งสอนต่อว่าผมเป็นที่เรียบร้อย
ก็มาถึงช่วงเวลาต่อไป
เป็นช่วงเวลาแบ่งคู่ซ้อม
เพื่อประเมินระดับความสามารถของตัวเอง
และคู่ต่อสู้เบื้องหน้า
ซึ่งตรงจุดนี้แหละที่เป็นปัญหา
เนื่องจากผมไม่อยากจะคู่กับใครเลย
แน่นอนว่าไม่เกี่ยวกับว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
สำหรับผมแล้วจะคู่กับใครหน้าไหนก็ได้ทั้งนั้น
ติดที่สัญชาตญาณเหยื่อตัวน้อยของผม
มันกำลังร้องเตือนว่าให้นั่งนิ่งเงียบเอาไว้
และผมก็คิดถูกเป็นที่สุด
เพราะทุกคนในห้องเรียนต่างหันสายตามองหน้ากันและกัน
เป็นสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงกดดัน
ไม่มีใครหน้าไหนยอมใคร
ก่อนจะมีแยกเดินมาหาผม
“…”
“คุณฟางข้าว”
“มาคู่กับผมไหมครับ?”
“ถ้าผม—”
“เป็นฉันดีกว่าค่ะ”
“ถ้าคุณฟางข้าวมาคู่กับฉัน”
“รับรองได้เลยว่าจะลงมือให้เบาที่สุด—”
“เป็นฉัน”
“ฉันต่างหาก”
มันกลับมาอีกแล้วอีบรรยากาศแบบนี้
คุณเซลิสที่้จ้องมองด้านหลัง
ลอบถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
ตอนนั้นเองที่คุณเซลิสเดินเข้ามา
คล้ายต้องการจัดการปัญหาเบื้องหน้า
ซึ่งไอ้วิธีการของหล่อนที่คิดใช้งานใช้การ
คงไม่พ้นต้องลากผมไปเป็นคู่แน่นอน
เพราะฉะนั้นเพื่อประโยชน์สุขของตัวเอง
ผมคงต้องยืมมือบุคคลที่สาม
ระหว่างที่ทุกคนกำลังทะเลาะกัน
ผมวิ่งเข้าไปหาอาจารย์ที่กำลังยืนมองคนทุกคน
มองด้วยสายตาจนปัญญา
เหมือนอาจารย์จะสังเกตเห็นผมเดินเข้ามา
เธอเลยถามด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
ไม่มีเค้าโครงดุดันเลยแม้แต่น้อย
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”
“…”
“คือ”
“พูดมาได้เลยค่ะ”
“ผมจับคู่กับอาจารย์ได้ไหมครับ?”
“…”
สุ้มเสียงทั้งหมดนิ่งเงียบทันที
ก่อนสายตาทุกคู่จะหันมาจับจ้องมองไปที่อาจารย์สาว
ตอนแรกหล่อนนิ่งเงียบอึ้งนิ่งแข็งค้างไปนานหลายวินาที
ก่อนจะกลับมายิ้มอีกครั้ง
แถมยังเป็นรอยยิ้มที่ฉีกกว้างขั้นสุดอีกต่างหาก
ก่อนจะมอบคำตอบให้กับผม
“…”
“เห็นแก่คุณที่ร้องขอมา”
“จะยอมเป็นคู่ให้ก็ได้ค่ะ”
“เป็นคู่ซ้อมของฉันมันไม่ง่ายนะคะ”
“จะพยายามครับ”
“ดีมากค่ะ”
“งั้นคุณฟางข้าวเป็นคู่ของฉัน”
“ส่วนคนอื่นก็จัดการกันเองค่ะ”
“อย่าให้นานล่ะ”
อาจารย์ยิ้มกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ
ทำเอาเหล่าเพื่อนร่วมห้องของผมพากันกำหมัดทั้งหมด
รวมไปถึงคุณเซลิสด้วย
สายตาของคุณเซลิสในตอนนี้คล้ายอยากจะฉีกกระชากใครสักคน
ฉีกกระชากให้กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
บอกกล่าวตามตรงมันน่ากลัวมาก
เธอลอบสูดลมหายใจลึก
พร้อมเดินขยับเข้ามาใกล้ผมกับอาจารย์
“ไม่ได้ค่ะ”
“โปรดทบทวนอีกครั้ง”
“นักเรียนในห้องทั้งหมดลงท้ายด้วยเลขคู่ค่ะ”
“นั่นเท่ากับว่าทุกคนที่ยืนอยู่ในขณะนี้”
“ล้วนแล้วแต่ต้องมีคู่เป็นของตัวเอง”
“การที่้ฟางข้าวแยกไปจับคู่กับอาจารย์”
“ดูจะเป็นอะไรที่ผิดหลักการไปสักหน่อย”
“ฉะนั้นได้โปรดทบทวนใหม่อีกครั้งค่ะ”
“ฉันคิดว่านี่ไม่ใช่เพียงความคิดเห็นของฉันคนเดียว”
“แต่ยังรวมไปถึงคนอื่นด้วย”
“ได้โปรดค่ะ”
ไม่มีใครยอมใคร
ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันและกัน
อาจารย์สาวเพียงยิ้ม
พร้อมก้มหน้ามองมาที่ผม
ก่อนจะกล่าวตอบกลับไป
“งั้นฉันจะมอบสิทธิ์ให้กับคุณเซลิสเทีย”
“คะ?”
“ในเมื่อคุณเซลิสเทียได้แสดงความสามารถของคุณไปแล้ว”
“ก็ไม่มีความจำเป็นต้องหาคู่มาฝึกซ้อม”
“ฉันอนุญาตให้คุณพักค่ะ”
“แบบนั้นมัน—”
“อะ เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”
“…”
คำกล่าวแทรกแซงของผม
ทำเอาทุกคนนิ่งเงียบปากไปในทันที
คุณเซลิสดวงตาเบิกกว้างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองพึ่งจะได้ยิน
ส่วนอาจารย์กับยิ้มหัวเราะเบาบางรู้สึกชอบใจเป็นที่สุด
เลือกได้ระหว่างคุณเซลิสกับอาจารย์
ผมเลือกอาจารย์ดีกว่า
อาจารย์พยักหน้าให้กับตัวเองหลายต่อหลายครั้ง
“…”
“เห็นไหมคะ?”
“คุณฟางข้าวได้ตัดสินใจไปแล้วเรียบร้อย”
“หวังว่าคุณเซลิสเทียจะไม่ทำอะไรเกินเลย”
“…ค่ะ”
คุณเซลิสลอบกำหมัดแน่น
สายตาของเธอจ้องมองผมกับอาจารย์สาว
มองจนผมยังรู้สึกอึดอัด
ก่อนจะยอมไปนั่งอยู่ข้างสนาม
แน่นอนว่าระหว่างนั่งมอง
เธอจับจ้องมองมาที่ผมคนเดียวเลย
ซึ่งมันค่อนข้างน่าขนลุกไม่ออก
อาจารย์สาวยิ้มพร้อมกล่าวต่อ
“งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”
“มาเริ่มฝึกซ้อมกันค่ะ”
ทุกคนต่างแยกย้ายไปจับคู่
ผมได้แต่ถอนหายใจอยู่คนเดียว
หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นมานะ
