ตอนที่ 11 บุกไม่เก่งแต่ผมหลบเก่งมาก
หลังจากแบ่งคู่เสร็จสับเรียบร้อย
ทุกสายตาล้วนจับจ้องมองไปยังทิศทางอื่น
หาใช่คู่ฝึกซ้อมของตัวเอง
ซึ่งตำแหน่งสุดท้ายปลายทางที่สายตาจดจ้องมอง
นั่นก็คือฟางข้าว
ทุกคนล้วนต่างมองมาที่ผมกันหมด
ไม่มีใครหน้าไหนคิดทำอะไรอย่างอื่นเลยแม้แต่น้อย
บอกตามตรงสายตาของทุกคนกำลังทำให้ผมอึดอัด
ผมรู้ว่าทั้งหมดทั้งมวลล้วนเกิดขึ้นเพราะผม
เพราะผมเพียงคนเดียว
แต่ได้โปรด
เลิกมองสักทีเถอะครับ
อาจารย์สาวที่ยืนด้านตรงข้ามกับผม
เพียงหรี่ตามอง
ก่อนจะกล่าวถามเบาบาง
ถามกลับมาที่ผม
“…”
“คุณฟางข้าว?”
“ครับ?”
“พร้อมรึเปล่าคะ?”
“…”
“พร้อมครับ”
ผมพยักหน้าตอบกลับไป
ตอนนี้ไม่เกี่ยวกับว่าพร้อมไม่พร้อม
ต่อให้ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วล่ะ
อาจารย์สาวยิ้มเล็กน้อย
ขณะกวาดสายตามองไปทั่วร่างกายของผม
สายตาหล่อนมันน่ากลัวมาก
คล้ายต้องการลวนลามผม
ต้องการกลืนกินไม่มีหลงเหลือแม้แต่กระดูก
ระ หรือว่าอาจารย์เองก็เป็นนักล่าเหมือนกัน
ผมที่เห็นท่าไม่ดี
ก็เริ่มขยับเท้าก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว
“…”
บางทีแนวความคิดที่ว่าอยู่กับอาจารย์
จะปลอดภัยกว่าใครคนอื่น
เห็นทีต้องกลับไปคิดใหม่แล้วล่ะ
ระหว่างขณะที่ผมกำลังสั่นสะท้านหวาดหวั่นหวาดกลัว
ผู้ช่วยเหลือที่ไม่คาดฝันก็ปรากฏตัว
เป็นคุณเซลิสนั่นเอง
“อาจารย์คะ”
“เวลาของทุกคนมีค่า”
“อย่าได้ทำให้ทุกคนต้องเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“…”
“นั่นสินะ”
“งั้นเรามาเริ่มกันดีกว่า”
ปากบอกยินยอมโอนอ่อนให้
หากแต่แววตาของอาจารย์กับเย็นเฉียบ
คล้ายไม่ถูกใจที่พานพบเจอขัดขวาง
อาจารย์สาวหันสายตากลับมามองที่ผม
ก่อนตั้งดาบเตรียมพร้อมทุกเมื่อ
“เข้ามาค่ะ”
“ใช้ความสามารถทั้งหมดของคุณซะ”
“หากคุณทำได้ดี”
“ฉันจะมอบสิทธิประโยชน์แบบเดียวกับคุณเซลิสเทียให้”
“…”
“ไปละครับ!”
ผมกระชับดาบในมือแน่น
พร้อมถีบฝ่าเท้ามุ่งหน้าเข้าไปหาอาจารย์
ตำแหน่งแรกเริ่มเลยที่ผมเพ็งเล็งเอาไว้ก็คือช่วงลำตัว
ใบดาบพลันเคลื่อนไหวย้ายไปตำแหน่งปลายทางทันที
ซึ่งอาจารย์สาวหาได้หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย
อาจารย์ยกดาบขึ้นมากันเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย
“…”
“เป็นดาบที่ดีค่ะ”
“แต่ยังไม่พอหากต้องการโค่นฉัน”
อาจารย์สาวกดดาบของตัวด้วยเรี่ยวแรงที่มากขึ้น
บวกกับส่วนสูงที่สูงยิ่งกว่าทำให้ผมตกเป็นรองทันที
และเมื่อผมเพิ่มเรี่ยวแรงทั้งหมดเข้าไป
หวังต้องการสู้กับอีกฝ่าย
อาจารย์ก็พลันเผยรอยยิ้มขึ้นมากะทันหัน
“…”
“ยังอ่อนนะคะ”
“อะ?!”
สิ้นเสียงร้องของผม
อาจารย์สาวเลือกบิดดาบของตัวเอง
พร้อมบ่ายเบี่ยงใบดาบในชั่วพริบตา
ผลของการกระทำทำให้ผมที่ออกเรี่ยวแรงเต็มที่
พุ่งเข้าหาอาจารย์อย่างเต็มแรง
“…”
แน่นอนว่าไม่มีฉากภาพที่ผมเข้าไปในอ้อมกอดของอีกฝ่าย
มีเพียงฉากอาจารย์สาวย่างเท้าก้าวหลบ
ก่อนหมุนตัวอ้อมเข้ามาด้านหลังของผม
ซึ่งกำลังเปิดเผยแผ่นหลังโล่ง
เป็นช่องว่างร้ายแรงเป็นที่สุด
“…”
“หึ!”
อาจารย์สาวฉีกยิ้ม
ตวัดดาบแนวทางตัดผ่านเข้ากลางหลังผมเต็มแรง
ทำให้ผมกลิ้งกระเด็นไปด้านหน้า
ล้มอย่างไม่เป็นท่า
“ฟะ ฟางข้าว!”
“…”
“อย่าได้เข้ามาเด็ดขาด!”
แรงกดดันมหาศาลพวยพุ่งออกมาไม่ขาดสาย
เข้ากดขี่ข่มเหงทุกสรรพสิ่งล้อมรอบกาย
เหล่าเพื่อนร่วมห้องที่ต้องการเข้าช่วยเหลือในตอนแรก
ตอนนี้ทำได้แค่ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดท่า
ชะตากรรมเฉกเช่นนี้ล้วนไม่มีแบ่งแยกชายหญิง
กระทั่งตัวของเซลิสเทียเองก็ด้วย
เพียงแต่ว่าหล่อนยังดีกว่าทุกคน
เนื่องจากหล่อนยังประคองร่างกายตัวเองเอาไว้ได้
ยังไม่มีทรุดตัวนั่งลงกับพื้นเหมือนคนอื่น
อาจารย์สาวถามผมอีกครั้ง
หลังจากเห็นผมกลิ้งกับพื้น
“…”
“ยังไหวไหมคะ?”
“…”
“ไหวครับ”
“ผมยังไหวอยู่”
ผมยืนขึ้นมาอีกครั้ง
พร้อมพุ่งเข้าหาอาจารย์เหมือนเดิม
และผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางก็ออกมาเป็นเหมือนเดิมเช่นเดียวกัน
ไม่ว่าจะพยายามอีกกี่ครั้งก็จบเหมือนเดิม
จบที่ผมโดนเล่นงานกลับ
ผ่ายไปเกือบสิบรอบที่ผมล้ม
อาจารย์สาวหรี่ตามอง
มองร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลของผม
“…”
“ยอมเถอะค่ะ”
“ดึงดันต่อไปก็เปล่าประโยชน์”
“ผะ ผมยังไหวครับ”
“…”
อาจารย์สาวถอนหายใจ
ก่อนตัดสินใจเด็ดขาดขั้นสุด
ในเมื่อบอกกล่าวปรกติธรรมดาไม่ได้ผล
ก็ต้องปรับเปลี่ยนวิธีการ
เปลี่ยนไปใช้ยาแรงเพื่อยุติทุกสิ่งอย่าง
เธอกระชับดาบในมือแน่น
ก่อนพุ่งทะยานเข้ามาเล่นงานผม
หลังจากที่เป็นฝ่ายตั้งรับมาตลอด
ระยะห่างหลายเมตร
ถูกร่นระยะเพียงเสี้ยววินาที
เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น
ใบดาบก็มาปรากฏเบื้องหน้าผมเรียบร้อย
“…”
“ฟางข้าว!”
“…”
จังหวะนั่นเองที่เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน
ผมเห็นฉากภาพเหล่าเพื่อนร่วมห้องมากมายกำลังกรีดร้อง
รวมไปถึงฉากที่คุณเซลิสคล้ายต้องการวิ่งเข้ามาช่วยเหลือผม
ตอนนั้นเองที่ร่างกายของผมมันร้อนวูบขึ้นมากะทันหัน
ก่อนทุกสิ่งอย่างมันจะเกิดขึ้นรวดเร็วมาก
รวดเร็วเกินกว่าจะตอบสนองได้ทัน
ตูม!
“…”
“หึ?”
สีหน้าอาจารย์สาวแปรเปลี่ยน
เนื่องจากใบดาบคิดฟันผม
กับฟันโดนเพียงความว่างเปล่า
ก่อนใบดาบจะขับเคลื่อนด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล
ฟาดลงพื้นดินอย่างรุนแรง
อาจารย์สาวเงยหน้ามอง
มองด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ขั้นสุด
“หลบได้?”
“…”
“งั้นลองใหม่อีกครั้ง”
ฉากภาพเหมือนเดิมย้อนกลับมาใหม่
เพียงแต่ว่าเปลี่ยนด้านคนละคน
เปลี่ยนกันคนละมุม
เนื่องจากผมสามารถหลบเลี่ยงได้หมด
ไม่ว่าอาจารย์สาวจะลงมือขนาดไหนอย่างไร
ไม่ว่าจะพยายามขนาดไหน
ล้วนเปล่าประโยชน์
หลังจากฟาดฟันครั้งสุดท้ายไม่มีโดนตัว
อาจารย์สาวขมวดคิ้วแน่น
“เป็นไปไม่ได้”
“…”
“ละ หลบได้ไง”
“พระเจ้าช่วยหลบได้หมดเลย”
“นี่มัน”
ไม่ใช่แค่อาจารย์สาวอย่างเดียวที่งุนงง
ตัวของเหล่าเพื่อนร่วมห้องเองก็งุนงงไม่แพ้กัน
มีเพียงคุณเซลิสคนเดียวเท่านั้นที่หรี่ตามองมาที่ผม
หรี่ตามองพร้อมกับแววตาแปรเปลี่ยนไปหลายต่อหลายครั้ง
ไม่ใช่แค่คนทุกคนที่อยู่บริเวณนี้ที่งง
ตัวของผมเองก็งงเหมือนกัน
ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผมกันแน่
หรือจะเป็นสัญชาตญาณของเหยื่อตัวน้อย
แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร
เหมือนผมจะไม่ต้องเจ็บตัวแล้วล่ะ
.
.
.
เอายังไงต่อดีล่ะทีนี้
