ตอนที่ 15 กินที่โรงเรียนหรือว่ากินที่บ้านดี
ในระหว่างที่ผมกำลังนั่งสตรีมอยู่
ผมก็เหลือบไปเห็นข่าวสารบางอย่างเข้า
มันเด้งเข้ามาในโทรศัพท์ของเขา
“…”
“นี่มัน?”
“…”
มันคือข่าวด่วนที่ถูกรายงานขึ้นมา
เป็นข่าวเกี่ยวกับกิลด์นักผจญภัยที่กำลังระดมกลุ่มนักผจญภัยมากมาย
เพื่อเข้าปราบปรามดันเจี้ยนแตกนั่นเอง
หรือถ้าจะให้สรุปเข้าใจง่ายดายยิ่งขึ้นก็คือ
พวกเขากำลังระดมคน
เพื่อปราบปรามเหล่าอสูรร้ายที่หลุดออกมาจากกรง
กรงที่ชื่อว่าดันเจี้ยน
หัวคิ้วทั้งสองของผมขมวดแน่นเป็นปม
“…”
“ดันเจี้ยนแตก?”
“แถมยังไม่ไกลจากที่่นี่อีกต่างหาก”
“นี่มัน”
“อันตรายแหะ”
[ น้องชายของฉันได้เป็นหนึ่งในทีมปราบปรามด้วย ]
[ พี่ว่าน้องอยู่ที่บ้านเถอะนะอย่าได้ไปเลย ]
[ จริงด้วยอยู่ที่บ้านแหละอยู่คุยกับพวกเรา ]
ความเห็นมากมายถูกส่งมาให้ผม
ล้วนไปในทิศทางเดียวกันหมด
ล้วนต้องการให้ผมอยู่แต่ในบ้าน
ไม่ต้องการให้ออกไปไหน
ไม่ต้องการให้ผมเอาตัวเองไปวิ่งเล่นในป่า
ผมเพียงนั่งนิ่งเงียบพยายามครุ่นคิด
ก่อนจะถอนหายใจเหนื่อยอ่อนเป็นที่สุด
“ก็ได้ครับ”
“…”
“เนื่องจากสถานการณ์ตอนนี้มันค่อนข้างยุ่งวุ่นวาย”
“อีกทั้งด้วยการที่ดันเจี้ยนแตกแบบนี้ด้วย”
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีอันตรายแบบไหนรออยู่”
“…”
“ผม”
“ผมจะยอมอยู่แต่ในบ้านก็ได้ครับ”
แผนการที่อุตส่าห์วางเอาไว้เป็นอันต้องพังทลายไม่เป็นท่า
ถึงจะมีหงุดหงิดอยู่บ้าง
แต่ผมก็เข้าใจ
เข้าใจว่าทุกคนในช่องแชทล้วนเป็นห่วงผม
ไม่อยากให้ผมเป็นอะไรไป
ซึ่งความใจดีทั้งหลายที่ถูกส่งมอบมาให้
ผมจะเมินเฉยก็ไม่ได้ด้วย
“…”
“หรือว่าเราจะไปขอความช่วยเหลือ”
“จากเจ้าหญิงดาบแทน?”
[ จะขอความช่วยเหลือทำไม? ]
[ ใช่ ถ้าจะขอมาขอที่ฉันดีกว่า ]
[ ไม่ ต้องฉันสิ]
ผมกะพริบตามอง
พร้อมยิ้มหัวเราะโดยไม่คิดอะไรมากความ
พร้อมกวาดสายตามองเนื้อข่าวอีกครั้ง
มองภาพหญิงสาวที่กำลังยืนจับดาบแน่น
ยืนต่อหน้าผู้คนนับร้อยโดยที่สีหน้าไม่มีแปรเปลี่ยน
“…”
“นักผจญภัยระดับ S สินะ”
“อยากลองเจอสักครั้งจัง”
“ต้องเป็นคนที่วิเศษมากแน่เลย”
ผมกล่าวออกมาโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น
แค่กล่าวออกมาตามอารมณ์
กล่าวออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นปรกติธรรมดาทั่วไป
แต่เหมือนช่องแชทของผมจะไม่ยินยอมง่ายดาย
ทันทีที่คำพูดของผมที่บอกอยากจะเจ้าหญิงดาบ
มันก็เหมือนกับโยนน้ำมันเข้าไปในกองไฟ
ช่องแชทที่ไหลรวดเร็วอยู่แล้ว
ยิ่งไหลเร็วหนักหน่วงเข้าไปใหญ่
มันไหลเร็วมากจนผมอ่านไม่ทันแล้ว
สุดท้ายปลายทางเพื่อไม่ให้เกิดเหตุยุ่งวุ่นวาย
ผมเลยตัดสินใจที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย
ไม่คิดกลับมาคุยเรื่องเดิมอีก
อะ ถามว่าเป็นข้อความแบบไหนเหรอที่ส่งมา?
ไม่เอาน่า~
มันก็มีอยู่อย่างเดียวแล้วปะ
===
ช่วงเวลาตอนนี้คือช่วงเวลาเกือบจะเที่ยงคืน
เป็นเวลาที่้ผมต้องลงสตรีมเตรียมตัวเข้านอน
ผมเลยโบกมือสั่งลาครั้งสุดท้าย
“ไปล่ะครับ”
“บาย~”
[ ฝันดีจ๊ะ ]
[ ฝันดีจ๊ะน้องสาวสุดสวย ]
[ ผันดีน้องชายสุดที่รัก ]
หลังจากปิดสตรีมเรียบร้อย
ผมก็ลุกจากเก้าอี้
พร้อมบิดขี้เกียจไปตามอารมณ์
กว่าจะสตรีมเสร็จก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว
นี่มันช่างเป็นอะไรที่หนักหน่วงเหลือเกิน
ผมมองยอดรวมทั้งหมดที่ได้รับจากวันนี้
ยอดรวมโดเนทตั้งแต่ต้นจนจบสตรีม
เป็นจำนวนทั้งหมดทั้งสิ้น 15,000 กับอีกนิดหน่อย
ซึ่งมันเยอะมาก
ผมกะพริบตามองมันอยู่นาน
“ได้เยอะแบบนี้”
“หรือเราไม่ต้องออกไปหาของป่าแล้ว?”
“ไม่ต้องไปเรียนแล้ว?”
“อยู่เป็นสตรีมเมอร์นี่แหละ?”
“…”
“ได้ก็แย่ละ~”
รอยยิ้มหนึ่งสายปรากฏบนใบหน้าของผม
ผมรู้ว่าแนวคิดของผมมันค่อนข้างอันตราย
แต่ว่านะ ด้วยจำนวนเม็ดเงินที่ได้ในวันนี้
มันสูงถึง 15,000 บาท
เป็นใครก็ต้องหวั่นไหวเป็นปรกติธรรมดา
ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวผมก็ตาม
ผมส่ายหน้าไล่แนวทางความคิดไร้สาระ
ก่อนจะโยนโทรศัพท์ทิ้งลงเตียง
ตามด้วยมุ่งหน้าไปอาบน้ำ
===
ข้ามมาวันต่อมา
ในตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน
เป็นห้องเรียนที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
หะ ถามว่าทำไมผมถึงไม่เข้าป่าตามที่บอกเอาไว้เหรอ
นั่นก็เพราะว่ามันยังเป็นช่วงเวลาเรียนอยู่ยังไง
เกิดโดดเรียนมุ่งหน้าไปเข้าป่า
มีหวังโดนตามเล่นงานถึงบ้านแน่นอน
ฉะนั้นผมคงต้องรอคอยไปก่อน
จนกว่าเวลาเรียนทั้งหมดจะจบสิ้นลง
…
ล้อเล่นน่ะครับ
ก็ผมสัญญากับช่องแชทไปแล้วว่าจะอยู่แต่ในบ้าน
จนกว่าเหตุการณ์ทั้งหมดจะสงบลง
ฉะนั้นเรื่องเข้าป่าไปหาเรื่องราวสนุกสนานคงต้องละเอาไว้ก่อน
แต่นั้นหาใช่เรื่องราวสำคัญที่สุดสำหรับผมในตอนนี้
เนื่องจากตอนนี้มันดันเกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดขึ้น
เมื่ออยู่ ๆ ประตูห้องเรียนของผมก็ถูกเปิด
พร้อมกับใครบางคนเดินเข้ามา
แถมยังเป็นหน้าหล่ออีกต่างหาก
ผมกะพริบตามอง
ทุกคนในห้องเองก็นึกสงสัยใคร่รู้ไม่น้อย
สงสัยว่าอีกฝ่ายมาหาใครกันแน่
จนกระทั่งร่างหนุ่มหล่อมาหยุดหน้าผม
มาหยุดที่โต๊ะของผมพอดี
โอเคร เหมือนผมจะตกเป็นประเด็นอีกแล้ว
ว่าแต่พี่ชายหนุ่มหล่อมีธุระอะไรกับผมเหรอ
ผมเอียงคอมองด้วยความสงสัย
“…”
“สวัสดีครับ”
“สะ สวัสดีครับ”
“ผมมารบกวนเวลาของคุณรึเปล่า?”
“…”
“ไม่ครับ” ผมส่ายหน้าตอบ
“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นครับ”
“ผมรู้สึก—”
กึก!
เสียงบางสิ่งอย่างแหกแตกสลายคามือดังลั่น
บ่งบอกว่าการกระทำของพี่ชายหนุ่มหล่อ
ที่คิดเข้าหาผมเริ่มทำให้ใครบางคนในห้อง
ไม่พอใจ ไม่พอใจเป็นที่สุด
แน่นอนว่าไม่ได้มีเพียงแค่เสียงอย่างเดียวเท่านั้น
สายตาแววตาทุกคนล้วนแปรเปลี่ยนไปในทันที
เตรียมพร้อมเล่นงานทุกเมื่อ
หากพี่ชายตรงหน้าคิดทำอะไรเกินเลย
จะเป็นห่วงกันเกินไปแล้วนะครับ
ผมไม่ใช่เด็กน้อยสักหน่อย
ถึงแม้หน้าตาจะไม่ให้ก็เถอะ
พี่ชายหนุ่มหล่อยิ้มเลือกตัดเข้าประเด็นของตัวเอง
“…”
“ที่ผมมาในวันนี้”
“ผมอยากเอาของมาให้ครับ”
“ขนมปัง?”
“…”
“ไม่ใช่ของผมครับ”
“เป็นของคนอื่นฝากมาให้อีกที”
“ทานให้อร่อยนะครับ”
“…ครับ”
หลังจากอีกฝ่ายกล่าวจบ
ก็ยื่นอร่อยปังหอมอร่อยมาให้ผม
ด้วยความที่ผมปฏิเสธใครคนอื่นไม่เก่ง
บวกกับของอร่อยอยู่เบื้องหน้าแบบนี้แล้วด้วย
สุดท้ายปลายทางผมก็รับขนมปัง
รับมาพิจารณามองอยากลิ้มลอง
อะ ผมไม่ได้เห็นแก่ของกินหรอกนะ
ทะ ที่ผมรับมาก็เพื่อรักษาน้ำใจต่างหาก
แค่รักษาน้ำใจอย่างเดียวเท่านั้นนะ
ห้ามคิดเกินเลยเด็ดขาด
และแน่นอนว่าด้วยการรับขนมปังของผม
นั่นยิ่งทำให้สถานการณ์หนักหน่วงวุ่นวายอยู่แล้ว
ยิ่งยุ่งวุ่นวายหนักหน่วงเข้าไปใหญ่
เสียงนินทาของใครหลายคนนอกห้องที่จับจ้องมองเริ่มดังขึ้น
“หรือว่าจะสารภาพรัก”
“หนุ่มหล่อกับหนุ่มน้อย”
“ฟินค่า~”
ยิ่งเสียงนินทาดังมากขึ้นเท่าไหร่
นี่ก็ยิ่งทำให้ทุกคนในห้องของผมเดือดดาลมากขึ้นเท่านั้น
รวมไปถึงคุณเซลิสด้วย
วะ หวังว่าจะไม่มาเล่นงานผมนะ
ผมไม่ใช่คนผิดสักหน่อย
กึก!
“…”
เหมือนผมจะเห็นคุณเซลิสวางปากกาในมือลง
แต่เจ้าปากกาที่ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ
กับแหลกละเอียดหักกลายเป็นสองท่อนไปแล้วเรียบร้อย
นะ นี่มันช่างน่ากลัว
แถมคุณเซลิสยังเดินเข้ามาหาพวกเราอีก
คะ คิดจะทำอะไร
ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะ
ยะ อย่าเข้ามา
ถ้าจะเล่นงานก็เล่นงานคนอื่นไป
จนกระทั่งคุณเซลิสมาหยุดเบื้องหน้าพวกเราทั้งสอง
พร้อมบอกเรามีเรื่องต้องคุยกัน
ผิดคาดคนที่คุณเซลิสต้องการจะคุยกับไม่ใช่ผม
เป็นพี่ชายหนุ่มหล่อตรงหน้าแทน
“…”
“ขออนุญาตค่ะ”
“คุณเซลิสเทีย?”
“มีเรื่องบางอย่างที่ฉันต้องการพูดคุยกับคุณ”
“ไม่ทราบว่าพอจะเวลาว่างให้ไหมคะ?”
“ยินดีครับ”
“ได้คุยกับคนสวยแบบคุณ”
“ผมยินดีเสมอ”
“…”
“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นค่ะ”
มะ ไม่ได้นะ
ยะ อย่าไป
ห้ามไปเด็ดขาด
แววตาของคุณเซลิสมันไม่ปลอดภัยอย่างแรง
เกิดตามไปเมื่อไหร่รับรองได้เลยว่าโดนเล่นงานถึงตายแน่นอน
แต่พอผมจะบอกกล่าวเตือนออกไป
ก็โดนสายตาห้ามปราบจากคุณเซลิสเข้าให้
ด้วยสายตาสุดอันตรายสุดท้ายปลายทางผมก็ไม่ได้กล่าวออกไป
ทำได้แค่สวดภาวนาอยู่ในใจเท่านั้น
สวดภาวนาขอให้อีกฝ่ายปลอดภัย
“…”
“ผมมีมุมลับเอาไว้ใช้พูดคุยโดยเฉพาะ”
“ไม่ทราบว่าพอจะเป็นไปได้ไหมครับ?”
“เป็นพื้นที่ลับ?”
“ครับ”
“…”
“ยิ่งลับยิ่งดีค่ะ”
“ฉันชอบพื้นที่เงียบสงบ”
ระ รอยยิ้มนักล่า
ตายแน่ ตายแน่นอน
พี่ชายอย่าตอบนะ!
“เหมือนกันครับ”
“งั้นก็ขอให้ผมนำทาง”
“ค่ะ”
เรียบร้อย
รอคอยเก็บศพได้เลย
ผมมองคุณเซลิสพาพี่ชายหน้าหล่อจากไป
ก่อนจะก้มมองเจ้าขนมปังในมือตัวเอง
ตัดสินใจว่าจะทำยังงั้นกับมันดี
จะกินที่นี่หรือเก็บกลับไปกินที่บ้าน
หอมมาก~
ที่บ้าน~
ที่โรงเรียน~
หะ เรื่องพี่ชายน่ะเหรอ
ทำไมผมต้องสนใจด้วย
เรื่องขนมตรงหน้าต่างหากที่สำคัญ
ว่าแต่จะเลือกทางไหนดี
“ตัดสินใจยากจัง”
