ตอนที่ 20 ความบ้าคลั่งของช่องแชท
[ เจ้าหญิงผู้สำเร็จโทษ ]
คือชื่อที่ฉันใช้ท่องโลกกว้างในโลกอินเทอร์เน็ต
เป็นชื่อสำหรับปกปิดตัวตนแท้จริง
เป็นตัวตนแท้จริงที่ไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนรับรู้
ไม่ต้องการให้รู้ว่าเนื้อแท้ของฉัน
เป็นคนยังไง
มีจิตใจนิสัยใจคอยังไง
หรือคิดอยากจะทำอะไรก็ได้
โดยไม่ต้องเป็นกังวลกับสายตาของใครคนอื่นที่กำลังจับจ้องมอง
ถามว่าทำไมต้องปกปิดตัวตนด้วย?
มันเป็นเรื่องปรกติอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?
ที่คนเราอยากจะมีช่วงเวลาส่วนตัวกันบ้าง
เป็นกันทุกคนแหละค่ะ
ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวฉัน
ยิ่งกับฉันด้วยยิ่งต้องการความเป็นส่วนตัวเข้าไปใหญ่
อย่าลืมว่าตัวฉันคนนี้เป็นถึงนักผจญภัยระดับ S
เป็นชนชั้นที่เรียกได้ว่าอยู่บนจุดสูงสุดของสังคม
ชนชั้นที่ไม่ว่าใครเห็นเป็นต้องหวาดหวั่นหวาดกลัว
ถึงแม้ว่าช่วงแรกจะรู้สึกดีกับการที่ใครสักคน
เข้ามาสรรเสริญเยินยอ
แต่พอนานเข้า
มันกับกลายเป็นว่า
แทนที่จะรู้สึกดีกับคำชื่นชม
ฉันกับรู้สึกรำคาญ
น่ารำคาญคล้ายแมลงตัวน้อยกำลังไต่ตามร่างกาย
บอกกล่าวตามตรงค่ะ
มันน่าขยะแขยง
สังคมชั้นสูงที่เคยวาดฝันเอาไว้ว่าอยากย่างเก้าเดินท่องเที่ยว
กับเต็มไปด้วยคนสวมหน้ากากเยอะแยะมากมาย
ที่คอยจ้องแต่จะหาผลประโยชน์เข้าหาตน
หรือหนักหน่วงยิ่งกว่า
เข้ามาหวังเพื่อพิชิตตัวฉัน
อยากลากพาฉันเข้าห้องนอน
ไปกระทำต่ำช้าระบายความใคร่
สนองตัณหาตัวเอง
ฉันสวยไหม?
ค่ะ!
สวยมากค่ะ
เห็นแบบนี้แต่ฉันสวยมากเลยนะ
สวยมากเลยล่ะจะบอกให้
อันดับสาวงามของเมือง
ล้วนมีฉันติดอยู่บนหัวตารางตลอด
ไม่เคยมีหลุด 1 ใน 3 ยิ่งกลายเป็นนักผจญภัยระดับ S
แฟนคลับของฉันยิ่งเพิ่มพูนเป็นเท่าทวีคูณ
ถามว่าแล้วทำไมต้องพูดยืดยาวขนาดนี้?
นั่นก็เพราะฉันเบื่อค่ะ
ใช่ค่ะ เบื่อกับสังคมต้องคอยระมัดระวังตัวตลอดเวลา
ต้องคอยเข้าหาอำนาจ
ต้องคอยหามิตรสหายเพิ่มเติม
มีเพียงสถานที่แห่งนี้เท่านั้น
ที่ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ในชื่อของเจ้าหญิงสำเร็จโทษ
ไม่ต้องกังวลสายตาใครคนอื่น
ไม่ต้องระมัดระวังตัว
อยากจะทำอะไรก็ทำ
ทำได้ตามใจที่ตัวเองต้องการ
และนอกจากจะเป็นชื่อที่ใช้สำหรับท่องอินเทอร์เน็ต
ชื่อของเจ้าหญิงผู้สำเร็จโทษยังเป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนยอดเยี่ยมของใครคนหนึ่ง
ใครคนหนึ่งที่คอยเยียวยาหัวจิตหัวใจของฉันเสมอมา
อ๊า เทพตัวน้อยของฉัน
แน่นอนว่าไม่ใช่ผู้สนับสนุนปรกติธรรมดา
แต่เป็นถึงหนึ่งในผู้สนับสนุนกระเป๋าหนัก
เปย์เยอะแจกเยอะ
เป็นผู้สนับสนุนยอดเยี่ยมที่พร้อมทุ่มเงินจำนวนมหาศาลให้
ขอเพียงเทพตัวน้อยของฉันบอกกล่าวร้องขอ
บอกมาเลยค่ะ
ว่าต้องการเท่าไหร่
พี่สาวคนนี้พร้อมให้ได้เสมอ
ทุกครั้งที่เทพตัวน้อยสตรีม
เจ้าหญิงสำเร็จโทษอย่างฉันย่อมไม่พลาดเข้ามาโดเนท
เข้ามาสนับสนุนด้วยเม็ดเงินอันแสนน้อยนิด
อาจจะเรียกได้ว่าเป็นเพียงเศษเงินในกระเป๋า
แต่สำหรับใครคนอื่นอาจเป็นเม็ดเงินที่เยอะแยะมากมายมหาศาล
ทุกสิ่งอย่างมันควรดำเนินไปตามปรกติ
เว้นเพียงวันนี้ที่หัวคิ้วของฉันขมวดเข้าหากัน
ขมวดเข้าหากันแน่นในรอบหลายต่อหลายวัน
เนื่องจากสุ้มเสียงอีกฝ่ายที่บอกกล่าวเล่าเรื่องราว
เรื่องราวชีวิตปรกติประจำวัน
ดันเงียบหาย
แถมยังหายไปเลย
หายไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
นี่มันไม่ปรกติ
น้องชายน้องสาวของพวกเราหายไปไหน
ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่สังเกตเห็น
ทุกคนในช่องแชทที่สังเกตเห็นต่างพากันสติแตก
พร้อมพิมพ์ส่งข้อความเข้ามาไม่ขาดสาย
[ เกิดอะไรขึ้น ]
[ ทำไมถึงเงียบไป ]
[ เหมือนเมื่อกี้ฉันจะได้ยินเสียงแปลก ๆ ด้วย ]
[ หรือว่าจะเกิดอันตรายกับน้องสาวคนสวย? ]
[ ตะ ต้องรีบช่วยเหลือ ]
[ น้องสาวกำลังตกอยู่ในอันตราย ]
หัวสมองกำลังทำงานอย่างหนัก
จินตนาการถึงสถานการณ์เลวร้ายขั้นสุด
มือไม้พากันสั่นสะท้านไปหมด
แววตาของฉันสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
มันมาพร้อมกับหนึ่งห้วงอารมณ์
เป็นห้วงอารมณ์บ้าคลั่ง
ที่พร้อมระเบิดทำลายล้างทุกเมื่อ
ขอเพียงถูกกระตุ้นด้วยปลายนิ้ว
“…”
“นะ นี่มัน”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ตอบกลับมาเถอะ”
“อย่าเงียบแบบนี้สิพี่สาวเป็นกังวลนะ”
“ตอบมา”
“ตอบมา”
“ตอบ”
“ตอบ”
“ตอบ”
“ตอบ #(#%*(#%*”
แววตาที่เคยสดใสมาตลอด
พลันแปรเปลี่ยนกลายเป็นดำมืดมากไปด้วยแรงกดดัน
ฉันในฐานะเจ้าหญิงผู้สำเร็จโทษเริ่มรัวนิ้วพิมพ์ถามในช่องแชท
พิมพ์ข้อความเดิมซ้ำไปซ้ำมานับสิบนับร้อยครั้ง
บอกกล่าวตามตรงพฤติกรรมในตอนนี้
มันช่างน่าหวาดหวั่นหวาดกลัวไม่น้อย
ใช่ หากเป็นคนปรกติธรรมดาที่้เห็นคงรู้สึกเหมือนกัน
ติดที่ในช่องแชทล้วนทำเหมือนกันหมด
ทำเหมือนกับฉัน
ต่างพากันสแปมข้อความเยอะแยะมากมาย
สแปมชนิดที่ว่าหากลงดาบแบนเตะออกจากห้อง
คงไม่ต่ำกว่าหลักสิบหลักร้อย
แต่ถึงจะพยายามพิมพ์ถามกลับไปยังไง
อีกฝ่ายก็ยังคงนิ่งเงียบตามเดิม
และความเงียบงันที่ดำรงเพียงไม่กี่นาที
มันกำลังจะแปรเปลี่ยนสถานการณ์ทั้งหมด
ทุกคนในช่องแชทต่างพากันอดทนอดกลั้นต่อไปไม่ไหว
กลุ่มช่องแชทผู้ทรงอำนาจในโลกอินเทอร์เน็ต
รวมถึงในโลกแท้จริงเริ่มคิดลงมือขยับเนื้อตัว
คิดต้องการพลิกแผ่นดินตามหาเขา
เพียงหวังให้เขาปลอดภัย
ไม่เกิดอะไรขึ้นกับเทพตัวน้อยของตน
แม้วิธีการกระบวนการทางความคิดอาจจะผิดแปลก
แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันมาจากความเป็นห่วงเป็นใยอย่างแท้จริง
ถึงมันจะมีหนึ่งส่วนแปลกประหลาดที่เข้ามาผสมปนเปก็เถอะ
ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
หนึ่งในคนที่คิดใช้อำนาจตามหาใครสักคน
ใครสักคนที่ไม่ยังเคยพานพบเห็นหน้า
มือทั้งสองกำแน่น
หัวคิ้วเลิกขึ้นสูง
แววตาดำมืดไร้แสงสว่าง
เสียงร้องตะโกนให้ใครสักคนเข้ามาในห้อง
เข้ามาตอบสนองความต้องการของตน
“…”
“แอนดี้!”
“…”
“ไปหาที่อยู่ของน้องชายมาให้ฉัน”
“ไปหามาให้เร็วที่สุด”
“ท่านค่ะ”
“คือ”
“แต่ว่าการจะหาข้อมูลส่วนตัวอย่างที่อยู่อาศัย”
“ดิฉันคิดว่าทางบริษัทคงไม่ปล่อยผ่านอย่างแน่นอน”
“โดยเฉพาะกับห่านทองคำอย่างเขา—”
“ไม่!”
“ฉันไม่สนใจ”
“ไปหามา”
“ไปหามาให้ได้”
“…”
ตลอดเนื้อตัวสาวงามกำลั่งไหว
คลื่นความตายกำลังพวยพุ่งไม่ขาดสาย
กระทั่งหล่อนที่เป็นข้ารับใช้ยังรู้สึกอึดอัด
คล้ายจะโดนฆ่าล้างตลอดเวลา
ฉันก้มมองมือตัวเอง
พร้อมกล่าวโดยไม่รู้ตัว
“น้องสาวน้องชายกำลังตกนั่งที่ลำบาก”
“ต้องใช่แน่”
“มะ เมื่อกี้เขายังคุยกับพวกเราอยู่เลย”
“ทำไมถึงเงียบหายไปล่ะ”
“เบื่อพวกเราแล้วเหรอ”
“หรือว่าเกิดอุบัติเหตุ”
“ต้องเกิดอุบัติเหตุสิ”
“ไม่มีทางที่น้องชายน้องสาวจะเบื่อฉันอยู่แล้ว”
“ไม่มีทาง”
“ไม่มีทางแน่นอน”
“ละ แล้วถ้าเกิดน้องชายเบื่อขึ้นมา”
“อะ อะ อะ อะ”
“…”
“กรี๊ดดดดดดดด!”
เสียงกรีดร้องดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง
หญิงสาวข้ารับใช้กะพริบตามอง
มองผู้เป็นนายกำลังกรีดร้องโหยหวน
หล่อนมองนิ่งแข็งค้างอยู่หลายต่อหลายวินาที
ก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าถอยหลัง
ถอยออกไปจากห้อง
ปล่อยให้หญิงสาวผู้เป็นนายได้ใช้เวลากับตัวเอง
พอปิดประตูห้องเสร็จสิ้นเรียบร้อย
หล่อนยืนก้มหน้ามองพื้นพลางถอนหายใจ
“วันนี้สงสัยคงไม่ได้นอน”
“…”
“อ๊า~ นี่มันโอกาสฟ้าประทาน”
“รอก่อนนะคะ”
“น้องชายสุดวิเศษของดิฉัน”
“ดิฉันกำลังจะไปหาเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ว่าจบหญิงสาวเริ่มหอบกระหาย
พร้อมใช้นิ้วเรียวงามลูบไปตามลำตัว
ขณะครางออกมาไม่มีหยุดหย่อน
พฤติกรรมแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับหล่อนแค่คนเดียว
แต่ยังเกิดขึ้นกับใครอีกหลายต่อหลายคน
ที่ได้รับคำสั่งลักษณะคล้ายคลึงกัน
คำสั่งตามหาสตรีมเมอร์ปริศนา
