ตอนที่ 21 สติผมหลุดไปแล้วเรียบร้อย
เฉกเช่นเดียวกับเจ้าหญิงผู้สำเร็จโทษ
ผู้ที่กำลังกลายเป็นบ้าเป็นหลังเพียงเพราะใครคนหนึ่งหายไป
เหล่าแฟนคลับทั้งหลายที่กำลังจับจ้องไลฟ์
โดยเฉพาะกับเหล่าผู้ทรงอำนาจทั้งหลาย
ล้วนต่างเริ่มมอบหมายคำสั่งสุดแหกแปลกประหลาด
หวังตามหาใครคนหนึ่งที่ไม่เคยพานพบหน้ามาก่อน
แต่ก่อนเรื่องราวมันจะบานปลายไปจนถึงขั้นนั้น
เสียงที่ห่างหายไปนานหลายต่อหลายนาที
ก็กลับมาอีกครั้งกลับมามอบความสุขให้กับพวกหล่อน
กลับมามอบแสงสว่างตามเดิม
ไม่มีจางหายไปไหน
“…”
“มาแล้วครับ”
“มาแล้ว~”
“ขอโทษนะที่ผมหายไปโดยไม่บอกกล่าว”
“ไม่ครับ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“แค่ออกไปเอาของที่สั่งไว้”
“…”
“ใช่ครับ”
“พอดีผมสั่งของ—”
หนึ่งในหญิงสาวผู้ทรงอำนาจ
มากไปด้วยเงินทองและอำนาจบารมี
ทั้งยังเป็นผู้ติดหนึ่งในสิบผู้สนับสนุนกระเป๋าหนัก
เป็นท่อน้ำเลี้ยงให้กับฟางข้าวได้ใช้ชีวิตต่อ
เธอหรี่ตามองจ้องเขม็ง
ขณะหัวสมองกำลังครุ่นคิดไตร่ตรอง
คล้ายต้องการจับผิดอีกฝ่าย
“ออกไปเอาของที่สั่งเอาไว้?”
“ดึกขนาดนี้เนี่ยนะ?”
“หรือว่าเป็นอาหาร?”
“ข้าวเย็น?”
บอกกล่าวว่าไม่เป็นอะไร
บอกกล่าวว่าเมื่อกี้มีของมาส่ง
ทุกสิ่งอย่างในสายตาหล่อน
มันช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน
คล้ายอีกฝ่ายกำลังโกหกปกปิดบางสิ่งอย่าง
แม้หล่อนจะสงสัยใคร่รู้ต้องการหาคำตอบ
แต่การตั้งคำถามกับเทพตัวน้อยของตน
นี่มันช่างไม่ต่างอะไรไปจากการหันหลังให้กับคนที่ตนหลงใหลหลงรัก
เพราะฉะนั้นต้องเชื่อมั่น
ต้องไม่สงสัยให้มากความ
เมื่อตัดสินใจได้แล้ว
หญิงสาวผู้ทรงอำนาจ
ยกมือร้องเรียกให้คนรับใช้เข้ามาใกล้
เข้ามาเพื่อหวังถ่ายทอดคำพูดของตน
“…”
“ท่านคะ?”
“…”
“เตรียมการไปถึงไหน?”
“เกือบเสร็จแล้วค่ะ”
หญิงสาวผู้ทรงอำนาจ
กล่าวเด็ดขาดไม่มีช่องว่างให้ปฏิเสธ
กล่าวตัดขาดทุกสิ่งอย่าง
“ยกเลิกให้หมด”
“ถอนกำลังกลับมา”
“คะ?”
“…”
“ฝากขอบคุณทุกคนด้วย”
“เท่านี้แหละที่จะบอก”
เรียบง่ายกระชับไม่มีเปลืองคำพูด
แม้ในใจข้ารับใช้สาวต้องการจะบอกกล่าว
ต้องการจะสอบถามกลับไป
แต่เธอก็หักห้ามเอาไว้ก่อน
เนื่องจากการเข้าไปขัดขวาง
ในขณะที่คุณหนูสาวของตนกำลังเสพสุข
ไปกับสุ้มเสียงนุ่มนิ่มชวนฝัน
มันก็ไม่ต่างอะไรไปจากการรนหาที่ตาย
ทั้งยังจะตายอย่างทุกข์ทรมานอีกต่างหาก
ข้ารับใช้สาวเลือกก้าวออกจากห้อง
พร้อมมุ่งหน้าไปหาเหล่าลูกน้องผู้จงรักภักดี
ปล่อยให้คุณหนูของตนได้อยู่ตามลำพัง
อยู่เสพสุขกับสิ่งบันเทิงใจต่อไป
===
หลังจากได้รับฟังเรื่องราวทั้งหมด
ได้รับรู้ว่าคำสั่งที่ได้รับมอบหมายเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
ล้วนเป็นโมฆะไม่จำเป็นต้องทำตาม
ทุกคนในห้องต่างเหลือบมองหน้ากันและกัน
คล้ายกำลังมึนงงสับสนไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว
ว่ามันกำลังเกิดเรื่องบ้าบออะไรขึ้น
ข้ารับใช้สาวยังคงทำหน้าที่ตามเดิม
ทำหน้าที่ถ่ายทอดคำสั่ง
“…”
“ยกเลิกภารกิจค่ะ”
“…”
“ครับ?”
“คุณหนูพึ่งสั่งการลงมา”
“เหมือนว่าเหตุการณ์ทั้งหมดล้วนเป็นเพียงการเข้าใจผิด”
“เป็นแค่การเข้าใจผิดปรกติธรรมดา”
“ไม่มีอะไรผิดแปลกเกิดขึ้น”
ข้ารับใช้สาวกล่าวพลางถอนหายใจ
คู่สนทนาคือชายร่างสูง
ผู้เป็นหัวหน้าชุดปฏิบัติการ
ทั้งยังเป็นคนสนิทของนายหญิงแม่ของคุณหนูสาว
อีกฝ่ายเพียงนิ่งเงียบแข็งค้าง
ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นสูง
เลิกคิ้วถามเอาความมั่นใจจากตน
“เข้าใจผิด?”
“เข้าใจผิดสินะ”
“เอาให้แน่นะครับว่าเข้าใจผิด”
“…”
หญิงสาวนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
“เดี๋ยวฉันจะไปหาข้อมูลเพิ่มเติม”
“ถ้ายืนยันเสร็จสิ้นเรียบร้อย”
“จะมาแจ้งให้ทราบอีกที”
“…”
พอกล่าวเสร็จสิ้น
ข้ารับใช้สาวเลือกก้าวเท้าออกจากห้อง
ปล่อยให้ทุกคนได้เปิดปากพูดคุยอีกครั้ง
เรียกได้ว่าบรรยากาศเมื่อครู่
มันช่างชวนให้รู้สึกอึดอัดหัวจิตหัวใจเหลือเกิน
กระทั่งตัวหัวหน้าหน่วยเองยังถอนหายใจ
ถอนหายใจออกมาไม่มีรักษาท่วงท่าผู้เป็นใหญ่
“…”
“เอาไงต่อดีครับ?”
“ไม่รู้สิ”
“ตอนนี้ขอแค่ให้ทุกอย่างมันเป็นเพียงการเข้าใจผิดก็พอ”
“ไม่งั้นพวกเราทุกคนแย่แน่”
“…”
“พวกเรากลับก่อนไหมครับ?”
“แล้วปล่อยให้หน่วยอื่นทำแทน”
หัวหน้ายิ้มเย้ยหยัน
พร้อมเปิดทางให้ถอยเต็มที่
“เอาสิ”
“กลับเลย”
“ถ้าแกกล้ามากพอ”
“…”
เจ้าตัวคนถามยิ้มแห้ง
พลางส่ายหน้า
เกิดทำจริงชีวิตคงหาไม่
“ไม่ดีกว่าครับ”
“ผมยังไม่อยากตาย”
“…”
“ดี งั้นเตรียมตัวให้พร้อม”
“อย่าได้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวเด็ดขาด”
“เข้าใจไหม?”
“ครับ!!”
หัวหน้ากลุ่มกวาดสายตามองทั่วบริเวณ
พอกล่าวเสร็จสิ้นเจ้าตัวเหลือบหันไปมองหน้าต่าง
มองออกไปยังท้องฟ้าดำมืด
“…”
“ไม่อยากออกไปเลย”
“…”
===
บนโลกอินเทอร์เน็ตตอนนี้กำลังสั่นสะท้าน
เนื่องจากเหตุการณ์ผิดแปลกบางสิ่งอย่าง
กำลังเกิดขึ้นในเมืองทั้งยังเกิดขึ้นรวดเร็ว
รวดเร็วเกินกว่าจะตอบสนองได้ทันท่วงที
[ เกิดอะไรขึ้นทำไมกิลด์มากมายถึงส่งคนลงถนน ]
[ น่าจะเกิดอะไรสักอย่างหรือว่าจะเป็นเรื่องมอนสเตอร์เมื่อหลายวันก่อน ]
[ ฉันเห็นคุณดาบประกายแสงด้วย ]
[ นักผจญภัยระดับ A เหรอ? ]
[ ฉันเองก็เห็นเหมือกกัน ]
[ นี่มันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่กว่าที่คิดก็ได้ ]
[ เห็นด้วยอย่างยิ่ง ]
อาจจะบอกได้ว่า
ทุกคนในตอนนี้ล้วนต่างตื่นตระหนกตกใจ
ตื่นตระหนกตกใจขั้นสุด
เพียงเพราะเห็นนักผจญภัยวิ่งเยอะแยะมากมายเต็มถนน
แน่นอนว่ายังไม่มีใครหน้าไหนล่วงรู้ถึงต้นสายปลายเหตุ
ถึงต้นสายปลายเหตุแท้จริง
ที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ผิดแปลกเฉกเช่นเกิดขึ้น
===
ในขณะเดียวกัน
อีกมุมหนึ่งของเมือง
เด็กน้อยคนหนึ่งกำลังปั้นหน้าเคร่งเครียด
ใช่ครับ เด็กน้อยคนนั้นคือผมเอง
ผมฟางข้าวครับ
ถามว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?
กำลังก้มหัวขอโทษทุกคนอยู่ครับ
โทษฐานที่หนีหายไปโดยไม่บอกกล่าว
ซึ่งถ้าหากยึดตามหลักความเป็นจริง
ผมไม่มีความจำเป็นต้องขอโทษด้วยซ้ำ
เพราะมันไม่ใช่ความผิดของผมเลยแม้แต่น้อย
แต่จะให้ทำยังไงได้
เกิดผมบอกกล่าวไปตามตรง
ทุกคนผู้ชมทางบ้านอาจไม่สบายใจ
หรือหนักหน่วงยิ่งกว่าอาจกระวนกระวายใจ
ไม่เป็นอันทำอะไร
ฉะนั้นเพื่อตัดปัญหาทั้งหมด
ผมขอรับเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว
ไม่มีบ่ายเบี่ยงหลบเลี่ยงไปไหน
นอกจากก้มหัวขอโทษ
ผมยังอธิบายเพิ่มเติมไปอีก
เพื่อหวังให้ทุกคนใจอ่อน
สบายใจมากขึ้น
ส่วนจะได้ผลหรือไม่
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
“…”
“ขอโทษครับ”
“…”
“ขอโทษที่หายหน้าไปโดยไม่บอกกล่าว”
“ครั้งต่อไปผมจะระมัดระวังให้มากกว่านี้”
“สัญญาเลยครับ”
“…”
[ ถ้าพูดถึงขนาดนั้นพวกเราเองก็คงต้องยอมรับล่ะนะ ]
[ สัญญาต้องเป็นสัญญาห้ามผิดคำพูดเด็ดขาด ]
[ จริงนะ ที่เธอพูดออกมาทั้งหมด? ] ( เจ้าหญิงผู้สำเร็จโทษ )
[ ที่เธอบอกจะไม่ทำอีก? ] ( เจ้าหญิงผู้สำเร็จโทษ )
“…”
“ครับ”
“…”
“ขอสัญญาว่าจะไม่หายไปไหน”
“ถ้ามีธุระหรือเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นที่ส่งผลกระทบ”
“จนทำให้ผมต้องหายไปจากหน้าจอ”
“ผมจะบอกกับทุกคนแน่นอน”
“สัญญาครับ”
เพียงเท่านี้ก็ทุกสิ่งอย่างก็
“หิว”
เงียบไปเลยครับ
“มีอะไรให้กินอีกไหม?”
เงียบครับได้โปรด
“หิว—”
“นี่!”
ทำไมต้องเวลานี้ด้วย
ช่วยเงียบสักครู่จะได้ไหมครับ
อย่าได้ทำให้ผมต้องตกที่นั่งลำบาก
และนั่นไงครับ
ช่องแชทเริ่มไหลอีกครั้ง
แถมความเร็วยังน่าหวาดหวั่นหวาดกลัวอีกต่างหาก
เอาอีกแล้ว
จะอธิบายยังไงดีเนี่ย
[ หิว? ]
[ เหมือนได้ยินเสียงคนอื่น? ]
[ เสียงผู้หญิงหรือผู้ชาย? ]
[ มีใครคนอื่นอยู่ในห้องด้วย? ]
[ หรือจะว่าจะเป็นแฟน? ]
[ ฟะ แฟน กรี๊ดดดดดดดด ]
[ ฆ่า มันฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ]
[ บังอาจกล้าแย่งเทวดาตัวน้อยของฉัน ]
[ ตามหามันเดี๋ยวนี้! ] ( พี่สาวทรงอำนาจ )
[ ตอบ ตอบ ตอบ ตอบ ตอบ ตอบ ] ( เจ้าหญิงผู้หญิงสำเร็จโทษ )
งะ งานเข้า
ต้องรีบแก้ไขโดยด่วน
เมื่อตัดสินใจเสร็จสิ้นเรียบร้อย
ผมรีบหันสายตา
หันไปหาใครบางคน
ที่กำลังนั่งจ้องผมในระยะประชิด
พร้อมกล่าวบอก
ด้วยน้ำเสียงที่เบาที่สุด
เท่าที่จะเป็นไปได้
“…”
“ออกไปก่อนครับ”
“เดี๋ยวผมหาอะไรให้กิน”
“แน่นะ?”
“ครับ”
“…”
“ตกลง”
“จะรอนะ”
เหมือนจะได้ผล
พี่สาวปริศนากลับไปนั่งที่เดิม
พอเห็นพี่สาวกลับไปนั่งที่เดิมเสร็จ
ผมก็เริ่มโกหกอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าจะไม่อยากก็เถอะ
แต่เพื่อประโยชน์สุขของคนทุกคน
ผมพร้อมครับ
“มะ เมื่อกี้ผมพูดกับคนอื่นน่ะ”
“เป็นคนข้างบ้านครับ”
“ใช่ครับ”
“ผม—”
“…หิว”
“อ๊ากกกกก เงียบ!”
“ขอให้ผมได้พูดก่อน!”
“…”
“มะ ไม่ได้พูดกับพวกพี่สาวทั้งหลาย”
“ผมพูดกับคนอื่นต่างหาก”
“หมายถึงฉัน?”
===
หลังจากใช้เวลาร่วมชั่วโมง
ในการแก้ไขแก้ตัว
ในที่สุดผมก็เป็นอิสระสักที
บอกกล่าวตามตรงนี่มันช่างเหนื่อยเหลือเกิน
ถะ แถมทุกคนในช่องแชทยังน่ากลัวอีกด้วย
ไม่เอาแล้วครับ
ผมไม่เอาแล้ว
“…”
“หิว”
“…”
รอยยิ้มแห้งผุดบนหน้าผม
“โลกอินเทอร์เน็ตมันช่างน่ากลัว”
“…”
“โลกความเป็นจริงก็โหดร้ายเหมือนกัน”
“…”
“เสร็จแล้วเหรอ?”
พี่สาวปริศนาเอียงคอถาม
…
ครับ
ช่างมันเถอะครับ
ตัวผมในตอนนี้สติหลุดไปแล้วเรียบร้อย
