ตอนที่ 26 ลืมเอาหนังสือเรียนมา
ข้ามผ่านไปหลายต่อหลายวัน
หลังจากเหตุการณ์พานพบเจอพี่สาวเซซิเลีย
ในที่สุดผมก็ได้ชีวิตปรกติประจำของตัวเองกลับคืนมา
เป็นช่วงชีวิตปรกติธรรมดา
ที่ไม่มีใครหน้าไหนเข้ามายุ่งวุ่นวายด้วย
ไม่ว่าจะทั้งเพื่อนร่วมห้อง
คุณเซลิส
อาจารย์สาว
หรือแม้กระทั่งพี่สาวแปลกประหลาด
ไม่มีใครหน้าไหนคิดเข้ามายุ่งวุ่นวาย
ช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเหลือเกิน
จนกระทั่งวันนี้
วันที่ผมไม่ได้เอาหนังสือมา
“…”
“อยู่ไหน?”
“…”
“หรือว่าไม่ได้เอามา”
“เป็นไปไม่ได้”
“อย่างผมเนี่ยนะที่จะลืม”
ลืมเอาหนังสือเรียนมา?
มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วปะ
ต้องเกิดอะไรขึ้นผิดแปลกขึ้นอย่างแน่นอน
หรือจะมีใครคนอื่นแอบเปิดกระเป๋าผม
พร้อมเอาหนังสือของผมไป
เป็นไปได้
เป็นไปได้มาก
ดูจะเป็นไปได้มากที่สุดแล้ว
…
หะ จะบอกว่าผมเป็นคนลืมเองต่างหากเหรอ?
สะ เสียมารยาทครับ
ครั้งก่อนหน้า
ผมก็แค่ผิดพลาดเล็กน้อยเอง
ไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่ด้วยซ้ำ
แค่เดินหลงวนอยู่ที่เดิมนับ 10 นาที
ไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลก
พวกคุณเองก็ต้องเคยเดินหลงแบบเดียวกับผมแหละ
หรือไม่จริง?
ต้องจริงอยู่แล้วปะ
อย่ามาเนียนปฏิเสธ
…
กลับเข้าประเด็นเดิมดีกว่า
ในระหว่างที่อาจารย์ประวัติศาสตร์กำลังสอนอยู่
ทางเดียวที่จะทำให้ผมสามารถเล่าเรียนได้เต็มประสิทธิภาพ
นั่นก็คือหาหนังสือมาดูประกอบ
แต่ในเมื่อผมไม่ได้เอาหนังสือมาโรงเรียน
วิธีการใดที่จะทำให้ผมหลุดพ้นจากสถานการณ์เบื้องหน้าได้
คำตอบง่ายดาย
ง่ายดายมากจนไม่ต้องเสียเวลาคิดให้เหนื่อยเปล่า
ต้องยืมครับ
ยืมเพื่อนร่วมห้องใครคนอื่น
ติดที่ว่าจะยืมใครล่ะครับ
“…”
“หนังสือไม่ได้เอามา”
“…”
“หายืมใครดี?”
“!!!”
เพียงแค่บอกกล่าวเบาบาง
พึมพำกับตัวเองโดยไม่คิดอะไรให้มากความ
ตอนนั้นเองที่ทุกคนในห้อง
ต่างหันสายตา
หันมามองทิศทางเดียวกันหมด
แน่นอนว่าปลายสายตา
ย่อมต้องตกมาที่ผม
ทำเอาผมสะดุ้งไปเลยที่เห็น
“…”
“คะ ครับ?”
“…”
ขณะที่ผมกำลังตื่นตระหนกตกใจ
กับปรากฎการณ์ที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า
คุณเซลิสที่นั่งไม่ห่างไกลมากนัก
เรียกได้ว่านั่งเคียงข้างกันเลย
กับเปิดเผยยิ้มหัวเราะออกมา
ซึ่งต้นสายปลายกำเนิดของรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
ผมพอคาดเดาได้ไม่มากก็น้อย
อาจเป็นเพราะตัวของคุณเซลิสอยู่ใกล้ตัวผมสุด
ด้วยตัวผมที่นั่งอยู่ติดหน้าต่าง
ไม่ว่ายังไงคนที่ผมต้องยืมหนังสือ
ก็คงไม่พ้นต้องเป็นคุณเซลิส
แต่ถามเถอะครับ
กลับถามผม
ว่าผมจะกล้ายืมหนังสือคุณเซลิสรึเปล่า?
คำตอบคือ
ไม่มีทาง
ไม่มีทางเด็ดขาด
ต่อให้ผมมีความกล้ามากมายกว่านี้
สัก 5 – 10 เท่าก็ตาม
…
ในขณะที่ผมกำลังจมจ่อมอยู่กับห้วงความคิดของตน
กำลังหาทางออกจากสถานการณ์เบื้องหน้า
ผมดันเผลอปล่อยเนื้อปล่อยตัว
ปล่อยให้คุณเซลิสได้ทำตามใจชอบ
ทำตามใจตัวเองต้องการ
เริ่มจากทีละนิด
ขยับเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า
ขยับเข้ามาใกล้
เข้ามาใกล้ผม
จนในท้ายที่สุดในช่วงระยะเวลาไม่ถึงนาที
เธอก็บุกเข้ามาถึงตัวผมเรียบร้อย
“…”
“นิ”
“…”
“ครับ!”
ผมที่หันมาและเจอหน้าคุณเซลิส
ก็เผลอร้องตะโกนออกมา
ร้องตะโกนจนอาจารย์รวมถึงเพื่อนร่วมห้อง
ต่างหันหน้ามาทิศทางเดียวกันหมด
ไม่มียกเว้นใครหน้าไหนทั้งสิ้น
“…”
“คุณฟางข้าว?”
“…”
“ผะ ผมเปล่าครับ”
กล่าวจบผมก็นั่งลงทันที
คุณเซลิสก็ยื่นหนังสือให้ผม
พร้อมกล่าวถามอีกครั้ง
“ดูด้วยกันไหม?”
“…”
“ผม”
“ไม่ดีกว่า—”
“คิดให้ดีค่ะ”
“คิดให้ดีก่อนจะตอบ”
ด้วยวิชาประวัติศาสตร์เป็นวิชาที่อาศัยความจำเป็นหลัก
หากไม่มีหนังสือประกอบเวลาเรียนด้วย
มันจะยากเป็นเท่าตัวในการทำความเข้าใจในแต่ละอย่าง
หลังจากไตร่ตรองอยู่กับตัวเอง
ไตร่ตรองคิดทบทวนไปมาหลายต่อหลายตลบ
ในที่สุดผมก็จำต้องยินยอมโอนอ่อนไปในที่สุด
ยอมดูหนังสือคู่กับคุณเซลิส
“ถ้าทำอะไรเกินเลย”
“…”
“ผมจะร้องนะ”
“ตามสบายเลย”
“ถ้าเธอต้องการ”
คุณเซลิสยิ้มหัวเราะเบาบาง
พร้อมเคลื่อนหนังสือมาอยู่ระหว่างกึ่งกลาง
บอกกล่าวตามตรง
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัดสินใจครั้งนี้ถูกต้องรึเปล่า
แต่ผมสัญญาครับ
สัญญาว่าจะระมัดระวังตัวให้มาก
พะ เพราะฉะนั้นคุณเซลิสครับ
ขอร้องล่ะ
อย่าทำอะไรที่มันไม่ดีต่อหัวใจผมเลย
ผมกลัวนะ
===
ในระหว่างที่อาจารย์กำลังสอน
สอนประวัติศาสตร์อันน่าสนุก
ผมกับรู้สึกหนาววูบร้อนไปตลอดทั้งตัว
เนื่องจากผมสัมผัสได้ถึงสายตาของใครคนหนึ่ง
สายตาที่กำลังจับจ้องมองไม่มีปล่อยผ่าน
ผมที่อดทนอดกลั้นต่อไปไม่ไหว
เลยตัดสินใจกล่าวถามกลับไป
ถามว่าทำไมถึงได้มองมาที่ผม
“…”
“คะ คือมีอะไรรึเปล่าครับ?”
“…”
“วันนี้อาการดีนะว่าไหม?”
“ครับ?”
หัวคิวทั้งสองเลิกขึ้นสูง
คำตอบกับคำถามไปคนละทางกันเลย
บอกกล่าวตามตรง
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าคุณเซลิสต้องการอะไรกันแน่
แต่ที่แน่นอนเลยคืออยู่ให้ห่างเข้าไว้เป็นการดีที่สุด
ไม่ต้องเข้าไปยุ่งวุ่นวาย
ไม่ต้องเอาตัวเองไปเสี่ยง
“…”
“มือสวยดีนะ”
“…”
“!!!”
พะ พระเจ้าช่วย
กว่าจะรู้สึกตัวอีกที
คุณเซลิสก็ตรงเข้ามาคว้ามือผมเป็นที่เรียบร้อย
แถมยังจับบีบไปมาอีกต่างหาก
ผมที่โดนจับสัมผัสโดยไม่ทันตั้งตัว
เลยเผลอกระชากยกมือขึ้นสูงทันที
และด้วยการยกมือค้างโดยไม่รู้ตัว
มันก็สร้างปัญหาใหม่ให้ผมได้ในทันที
เนื่องจากมันเป็นช่วงตอบถามของอาจารย์
แน่นอนว่าด้วยมันสมองของผม
ย่อมไม่มีปัญหาอยู่แล้วกับการถามตอบ
เพียงแต่การต้องวิ่งเต้นไปมาบนมือของคุณเซลิส
บอกกล่าวตามผมไม่ชอบเลย
“…”
“สมแล้วที่ได้ผลการเรียนระดับ 1 ของห้อง”
“…”
ผมถอนหายใจ
เลือกเมินทุกสิ่งอย่าง
ก่อนกลับมาตั้งใจเรียนอีกครั้ง
ในขณะที่แรงกดดันทั่วทั้งห้องกำลังโถมใส่คุณเซลิส
แต่เธอหาได้สนใจไม่
ยังคงยิ้มหัวเราะตามเดิม
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สมกับสัตว์กินเนื้อ
ช่างเป็นอะไรที่แข็งแกร่งเหลือเกิน
…
หวังว่าผมจะอยู่รอดปลอดภัยนะ
