ตอนที่ 28 สองบวกหนึ่งเท่ากับโอกาสโดนรุมกินโต๊ะ
“…”
ผมกะพริบตามอง
พร้อมตั้งคำถามในใจ
ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะครับ
ทำเอาตกอกตกใจหมด
พวกเราทั้งสองอาจารย์ลูกศิษย์
ต่างหันสายตาไปจดจ้องมองที่คุณเซลิส
จดจ้องมองด้วยแววตาแปลกประหลาด
และเหมือนคุณเซลิสจะรู้ตัวว่าตัวเองพึ่งทำอะไรลงไป
เลยกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ทั้งยังสั่นเครือจนยากจะเชื่อว่าออกจากปากสาวมั่นอย่างคุณเซลิส
ปฏิกิริยาแบบนี้ผมพึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก
ผมเชื่อว่าอาจารย์ก็น่าจะเหมือนกัน
คงคิดไม่ถึงว่าคุณเซลิสจะตอบสนองเฉกเช่นนี้ออกมา
“ขะ ขอโทษ”
“เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ก็แค่”
“แค่…”
ปราศจากสุ้มเสียงกล่าวต่อ
นิ่งเงียบไม่มีตอบคำถาม
ใบหน้าของคุณเซลิสเริ่มแดงเล็กน้อย
ทั้งยังบ่ายเบี่ยงหลบหน้า
คล้ายไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนรับรู้
เหมือนอาจารย์สาวจะรู้ตัว
ว่าสถานการณ์ที่เป็นอยู่เริ่มเกินเลย
เลยแกล้งไอออกมาหลายต่อหลายครั้ง
พร้อมหันมาถามผมหวังเปลี่ยนเรื่อง
แน่นอนว่าผมเองก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
ไม่มีแตกแถว
ไม่มีทำอะไรนอกลู่นอกทาง
“จะ จริงสิ?”
“เห็นตัวเล็กแบบนี้”
“แต่พละกำลังใช่เล่นเลยนะ”
“มีเคล็ดลับอะไรรึเปล่า?”
“…”
คิดจะเปลี่ยนหัวข้อ
มีเยอะแยะให้เลือกถาม
คุณถามอะไรออกมาเนี่ย
อีกทั้งด้วยสายตาอาจารย์สาวที่กวาดมองผมตั้งหัวจรดปลายเท้า
กวาดมองทุกสัดส่วนแบบไม่มีปิดบัง
บอกกล่าวตามตรง
สายตาของอาจารย์มันช่าง
ช่างชวนให้รู้สึกอึดอัดหัวจิตหัวใจเหลือเกิน
โดยเฉพาะเมื่อมาหยุดที่เรียวแขนของผม
จะ จะมองอะไรนักหนาครับ
เลิกมองได้แล้ว
นั่นไง
บอกให้เลิกมอง
พอไม่เลิกมอง
คุณเซลิสก็มองตาขวางใส่อาจารย์ทันที
เปลี่ยนจากท่าทีเขินอาย
แปรเปลี่ยนกลายเป็นสาวแกร่งอีกครั้ง
เพิ่มเติมคือแรงกดดันมหาศาลที่พวยพุ่งออกมา
“…”
“คุณฟางข้าว?”
“…”
เห็นสักทีสิครับ
ด้านหลังน่ะ
รีบหันกลับไปมองเร็วเข้า
ก่อนมันจะสายเกินแก้
น่าเสียดายที่อาจารย์สาวหาได้สนใจ
ยังคงเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับผม
ผมเลยทำได้แค่ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
พร้อมภาวนาอยู่ในใจขอให้อีกฝ่ายปลอดภัย
อย่างว่าล่ะนะคิดแย่งเหยื่อของคนอื่น
ก็ต้องเป็นธรรมดาที่จะโกรธโมโหเดือดดาล
เพื่อให้สถานการณ์ยังคงดำเนินต่อไปได้
ผมเลยต้องตอบคำถามกลับไป
แม้ใจไม่อยากจะตอบก็ตาม
“เคล็ดลับ?”
“เคล็ดลับสินะครับ”
“…”
“มันไม่มีอะไรมากหรอกครับ”
“ผมก็แค่ฝึกทำขนมปังทุกวัน”
“แค่ฝึกอย่างเดียวรู้ตัวอีกที”
“ก็ยกของพวกนี้ได้สบายแล้วล่ะ”
เห็นเป็นเรื่องตลก
แต่มันเป็นความจริงแท้แน่นอน
ไม่มีปลอมแปลงแม้แต่นิดเดียว
สายตาของคุณเซลิสพลันแปรเปลี่ยน
มันสว่างวาบขึ้นมาทันที
ไม่รู้เหมือนกันว่าต้นสายปลายเหตุมันมาจากไหน
อาจเพราะอยากได้วิธีการออกกำลังกายฉบับผม
หรืออาจจะสนใจเกี่ยวกับขนมปังของผมก็ได้
แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็ช่างมันเถอะ
ส่วนทางด้านอาจารย์สาวหลังจากได้คำตอบ
เธอเลือกกะพริบตาครุ่นคิดอยู่กับตัวเอง
ครุ่นคิดเป็นจริงเป็นจังผิดกับเจตนาแรกเริ่ม
ที่หวังถามเพื่อเปลี่ยนเรื่องไปมาเท่านั้น
“…”
“ฝึกทำขนมปังสินะ”
“…”
“ฝึกทำขนมปังแบบไหน”
“ถึงได้มีส่วนช่วยในเรื่องนี้”
อาจารย์สาวหรี่ตามอง
เอียงคอถามด้วยความสงสัย
ก่อนความสงสัยจะหายไป
เมื่อมีแนวคิดหนึ่งไหลเข้ามาในหัวสมองแทน
“อือ~”
“ช่างเถอะ”
“…”
“ว่าแต่เป็นแขนที่ขาวเนียนเหลือเกินนะ”
“ยากจะเชื่อว่าเป็นแขนของผู้ชาย”
“อะ อาจารย์”
“อาจารย์ขอลองจับได้ไหม?”
หะ?!
จับอะไรนะ?
จะจับแขนของผม
แปลก ๆ ล่ะนะอาจารย์
ผมว่าไม่ใช่ล่ะ
นี่มันไม่ใช่เลย
ขณะที่ผมกำลังตื่นตระหนกตกใจ
กับคำขอสุดกล้าแกร่งดุดันไม่มีเกรงใจใคร
พระผู้ช่วยให้รอด
ก็เข้ามาแทรกแซงสถานการณ์ทันที
ไม่ปล่อยให้อาจารย์ได้ทำตามใจปรารถนา
ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นพระผู้ช่วยให้รอด
หรือเป็นจอมมารไม่หวังแบ่งเหยื่อตัวน้อยให้ใคร
แต่ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหน
ผมก็รับได้ทั้งนั้นแหละ
ดีกว่าปล่อยให้อาจารย์สาวเข้าประชิดถึงตัว
“…”
“อาจารย์คะ?”
“…”
เสียงหอบหายใจดังขึ้น
ดังหอบหลายต่อหลายครั้ง
มาพร้อมกับใบหน้าของอาจารย์ประวัติศาสตร์ที่มัน
มันค่อนข้างน่าหวาดหวั่นหวาดกลัวยังไงก็ไม่รู้
คล้ายต้องการกลืนกินผมทั้งเป็น
ดีนะที่คุณเซลิสหักห้ามเอาไว้ก่อน
ไม่งั้นโชคชะตาของผมคงไม่พ้นต้องตกกลายเป็นของอาจารย์
ตะ แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมปล่อยผ่าน
ปล่อยให้คุณเซลิสเข้ามาใกล้ได้ตามใจชอบนะ
ไม่มีทาง
ไม่มีทางเด็ดขาด
คุณเซลิสไม่ได้ช่วยผมโดยบริสุทธิ์ใจสักหน่อย
ช่วยเพราะไม่อยากให้เหยื่อของตัวเองโดนแย่งไปต่างหาก
เพราะฉะนั้นไม่นับครับ
ไม่มีนับเป็นบุญคุณแน่นอน
อีกอย่างถ้าผมเกิดเผลอปล่อยลดเกราะป้องกันตัวเมื่อไหร่
ปล่อยให้ผ่านไปได้เพียงเพราะใจอ่อน
คนที่จะเข้ามากลืนกินผมเป็นคนต่อไป
คงไม่พ้นต้องเป็นคุณเซลิสที่อยู่เบื้องหน้าผม
ผมมั่นใจ
มั่นใจมากด้วย
อาจารย์สาวประวัติศาสตร์ที่โดนตักเตือน
เลือกเผยรอยยิ้มแห้ง
ก่อนจะหัวเราะออกมาหวังกลบเกลื่อน
กลบเกลื่อนทุกสิ่งอย่าง
“ละ ล้อเล่นน่ะ”
“อาจารย์แค่หยอกล้อเท่านั้นเอง”
“อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังไปสิ”
“…”
“จริงนะคะ?”
“…”
“อาจารย์?”
“…จริงสิ”
อาจารย์ครับ!
เวลาตอบน่ะ!
มองตาด้วยสิครับ!
ให้ตายสิครับ!
ตอนนี้ผมไว้ใจใครได้บ้างเนี่ย
ขณะกำลังถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
ถอนหายใจให้กับสถานการณ์เบื้องหน้าที่กำลังเกิดขึ้น
ประกายสายหนึ่งไหลผ่านเข้ามาในหัวสมอง
พร้อมกับแนวคิดสุดอันตราย
เป็นแนวคิดที่ไม่เคยครุ่นคิดมาก่อน
…
ดะ เดี๋ยวก่อนนะ
ไม่ใช่ว่าตัวผมในตอนนี้
กำลังอยู่ท่ามกลางสัตว์กินเนื้อหรอกเหรอ?
สัตว์กินเนื้อ ( นักล่า ) 2 + สัตว์กินพืช ( เหยื่อ ) 1
คำตอบที่ออกมาคือ
โดนกินทั้งเป็นหนักกว่าเดิม
…
อะ?!
หรือจะเกิดโอกาสรุมกินโต๊ะ
เป็นการร่วมมือเฉพาะกิจ
ระหว่างอาจารย์สาวกับคุณเซลิส
เป็นไปได้
เป็นไปได้ก็…ล่ะครับ
ทะ ทำยังไงดีเนี่ยล่ะทีนี้!
