ตอนที่ 31 พี่สาวจะแอบอ้างไม่ได้นะครับ
รอยยิ้มยังคงเดิม
ยังคงเดิมไม่มีแปรเปลี่ยน
ผิดกับเรี่ยวแรงที่ใช้กอดรัดตัวผม
ดันเพิ่มเติมมากขึ้นจนขยับไปไหนไม่ได้
จะแรงเยอะไปไหนเนี่ย?!
ไม่ขยับเลย!
“…”
“อุก!”
“…”
“ใจเย็นรึยัง?”
พี่สาวผมแสนสวยพลันก้มหน้ามองผม
พร้อมกล่าวถามด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม
นุ่มนวลชวนฝัน
หะ ถามว่าในระหว่างที่ผมกำลังโดนกอดรัดผมทำอะไรอยู่เหรอ?
คำตอบง่ายดาย
ง่ายดายเป็นที่สุด
…
ผมดิ้นอยู่ครับ
ดิ้นรนไปมาในอ้อมกอดของเธอ
ในอ้อมกอดของพี่สาวแสนสวย
แต่หลังจากดิ้นไปมาหลายต่อหลายครั้ง
ดิ้นจนไม่รู้ว่าจะดิ้นยังไงแล้ว
ดิ้นจนรับรู้ว่าเปล่าประโยชน์
หาค่าไม่ได้
ผมก็เลยตอบกลับไป
เลือกยินยอมโอนอ่อนให้
ไม่มีคิดต่อต้านอีก
หนุบ!
“…”
“อืออออออออออ!!!”
“…”
“อ๊ะ~”
กะ ก็หน้ามันอยู่ตรงหน้าอกเธอพอดีนิ
มันช่วยไม่ได้
ใช่ มันช่วยไม่ได้
ไม่ใช่เพราะผมอยากอยู่สักหน่อย
อีกอย่างผมไม่มีเจตนาด้วย
เพราะฉะนั้นจะมาถือโทษโกรธกันไม่ได้นะ
ริ้วรอยแดงระเรื่อหายลับไปจากใบหน้าพี่สาว
หวนคืนกลับมาสง่างามอีกครั้ง
“…”
“จ๊ะ รู้แล้วจ๊ะ”
“…”
“ถ้าปล่อยแล้วอย่าร้องนะ”
พี่สาวผมทองกล่าวเบาบาง
คล้ายต้องการให้ผมสงบจิตสงบใจ
แน่นอนว่าผมเองก็ไม่ได้ต่อต้าน
เลือกยินยอมทำตามแต่โดยดี
…
ว่าแต่ที่ผมพูดออกไปเมื่อกี้นี่
ฟังเข้าใจด้วยเหรอ?
เก่งจัง
ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
หรือว่าพูดไปเรื่อยเปื่อยเหมือนกับผม
เป็นไปได้
“…”
“ดีขึ้นไหมจ๊ะ?”
“…”
เมื่อเห็นผมพยักหน้าขณะหน้าจมหน้าอก
พี่สาวแสนสวยผมทองก็ปล่อยให้ผมเป็นอิสระ
ปล่อยให้ผมได้กลับมายืนด้วยขาของตัวเองอีกครั้ง
และหลังจากที่ผมได้อิสระกลับคืน
ผมย่อมไม่พลาดที่จะเปิดปากถาม
ถามคำถามที่ค้างอยู่ในหัวสมอง
“…”
“คะ คือว่า”
“…”
“ที่นี่ที่ไหน?”
“ละ แล้วคุณเป็นใครครับ?”
ไม่มีคำตอบ
ตอบกลับมา
มีเพียงคำถามแปลกประหลาด
ที่ถามกลับมาแทน
“มองหน้าฉันได้ด้วย?”
“ครับ?”
“…”
“ไม่รู้สึกแปลกอะไรบ้างเหรอ?”
“ตอนที่มองหน้าฉัน”
เป็นคำถามที่แปลกประหลาดมาก
ทำไมผมต้องรู้สึกแปลกแยกแปลกประหลาดด้วย
ไม่สิ
ตั้งแต่แรกเริ่มต้น
ทำไมต้องถามคำถามขึ้นมาแทน
แทนที่จะตอบคำถามของผม
ผมเอียงคอมองด้วยความสงสัย
เมื่อไม่อาจรับรู้เจตนาอีกฝ่ายได้เลย
ผมเลยต้องตอบกลับไปตามตรง
ตอบกลับไปโดยไม่มีบ่ายเบี่ยง
เลือกตอบตรงตามที่หัวใจคิด
“…”
“ระ รู้สึกครับ”
“…”
“รู้สึก—”
“คะ คุณพี่สาวสวยเกินไป”
“…ผมเลยไม่กล้ามอง”
ผะ ผมไม่ได้หลอกลวงทุกคนนะ
พี่สาวตรงหน้าผมเธอสวยจริง ๆ สวยมากด้วย
อาจจะมากกว่าคุณเซลิสอีก
ตะ แต่จะไปบอกไม่ได้นะ
ว่าผมชมคนอื่นว่าสวยกว่า
ไม่งั้นคุณเซลิสอาจจะหันมาฉีกผมให้กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
แค่คิดจินตนาการอย่างเดียวก็สั่นกลัวแล้ว
พี่สาวผมทองกะพริบตามอง
ดูตื่นตะลึงเล็กน้อยกับคำตอบของผม
ก่อนจะหลุดหัวเราะเสียงเบาออกมา
“หุหุหุ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
“…”
“ผะ ผมทำอะไรผิดเหรอ?”
“มะ ไม่ใช่หรอกจ๊ะ”
“แค่รู้สึกแปลกเล็กน้อยเท่านั้นเอง”
“สวยสินะ”
“…”
“ไม่ได้หัวเราะแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย?”
“…”
“สำหรับคำถามที่ว่าที่นี่คือที่ไหน?”
พี่สาวผมทองเผยรอยยิ้มงดงาม
พร้อมกล่าวตอบคำถามตามตรง
ตอบโดยไม่มีบ่ายเบี่ยงแม้แต่น้อย
“ที่นี่คือห้องทำงานของฉันจ๊ะ”
“…”
“ส่วนตัวฉัน”
พี่สาวผมทองทาบมือลงบนหน้าอก
พร้อมโค้งตัวแนะนำตัว
แนะนำตัวอย่างสง่างาม
ทุกท่วงท่าล้วนสะกดสายตาให้หันมอง
ก่อนริมฝีปากเบาบางจะเอ่ยนาทของตน
นามที่พี่สาวต้องการให้ผมรับรู้
“เทพธิดาแห่งการเริ่มต้น”
เอ๊ะ?!
“นั่นแหละคือนามของฉัน”
หะ?!
“คือตัวตนแท้จริงของฉันคนนี้”
หลังจากแนะนำตัวเสร็จสิ้น
ความเงียบงันเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้องทันที
สายตาของผมมองตรงไปหาพี่สาว
ไม่ต้องให้ใครคนอื่นบอก
ผมก็รู้ว่าตัวผมในตอนนี้คงไม่พ้น
ต้องทำสีหน้าแปลกประหลาดออกไปแน่นอน
ดวงตาคู่งามกะพริบมองพร้อมหลุดพูด
“ทะ เทพ”
“…”
“ใช่จ๊ะ”
เทพธิดาแห่งการเริ่มต้นยิ้มหัวเราะเบาบาง
คล้ายกำลังพึ่งพอใจกับปฏิกิริยาของผม
“ถามมาได้ถ้าเธอต้องการ”
“ฉันพร้อมมอบคำตอบให้เธอได้เสมอ”
“…”
“คำถาม?”
ถามคำถามสินะ
ในเมื่อพี่สาวเบื้องหน้าเปิดโอกาสให้ผมถาม
งั้นผมจะถามล่ะนะ
“คุณป่วยอยู่เหรอ?”
“…”
“เอ๊ะ?!”
“ผมแนะนำได้นะ”
“ถ้าพี่สาวต้องการหาหมอ”
ผมเข้าใจครับ
ผมเข้าใจเลย
มีบางครั้งที่ผมเองก็แอบอ้างเป็นคนอื่นเหมือนกัน
นี่ไม่ใช่ว่าผมคิดทำอะไรเลวร้ายหรอกนะครับ
ก็แค่อยากจะเล่นเป็นคนอื่น
แค่นั้นเอง
ผมรู้ว่าพวกคุณเองก็น่าจะเคยเป็นแบบเดียวกับผม
ต้องเคยสวมบทบาทเป็นตัวละครที่เรานิยมชมชอบ
พร้อมวิ่งเล่นไปทั่วบริเวณ
แหกปากร้องตะโกนเหมือนกับคนบ้า
ผมเข้าใจครับ
ผมเข้าใจดีเลยล่ะ
พี่สาวตรงหน้าเองก็น่าจะเป็นแบบเดียวกับผม
ไม่สิ
อาจจะหนักกว่าด้วยซ้ำ
ถึงกับอ้างตัวเป็นเทพเลย
หนักนะครับ
หนักมาก
ไม่เป็นไรครับ
“ผมรู้จักหมอเก่ง ๆ เยอะแยะเลย”
“พวกเขาเหล่านั้นต้องช่วยเหลือพี่สาวได้อย่างแน่นอน”
“ตะ แต่—”
ผมใช้เวลาไปหลายต่อหลายนาที
ในการโน้มน้าวให้ใครคนหนึ่งเห็นดีเห็นงามกับผม
อย่าดูถูกผมนะครับ
เห็นแบบนี้แต่ถ้าผมได้พูดขึ้นมา
ไม่ว่ากับใครผมก็โน้มน้าวได้หมดแหละ
อะไรนะ คุณเซลิสเหรอ?
รายนั้นไม่นับครับ
คุณเซลิเลีย? อาจารย์สาวทั้งสอง? พี่สาวปริศนา?
ยะ เยอะเกินไปแล้วครับ
กะ กลับเข้ามาประเด็นเดิมดีกว่า
…
เหมือนพี่สาวผู้อ้างตัวเป็นเทพจะนิ่งแข็งค้างไปเลย
ฟังอยู่รึเปล่าครับ
หรือว่าหลับในไปแล้ว
นอนทั้งที่ิยืนอยู่เนี่ยนะ
น่าจะเป็นไปได้อยู่
“พี่สาว?”
“…”
“หรือว่าผมพูดอะไรผิดไป”
“…”
“ฉะ ฉันคือเทพธิดาจริง ๆ นะ”
“ไม่ได้โกหกสักหน่อย”
พี่สาวลอบกัดปากตัวเอง
มองผมด้วยสายตาน้อยอกน้อยใจ
แถมยังกล่าวตัดพ้อให้ผมได้ยินอีก
ผมเอียงคอมอง
พร้อมตอบกลับไป
ตอบด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา
“…”
“เทพธิดาตัวจริง?”
“…”
“เทพธิดาตัวจริงสินะ”
อาการหนักกว่าที่คิด
ถึงกับแยกความเป็นจริงไม่ออกเลยเหรอ
งั้นก็…
“หาหมอเถอะครับ”
“เดี๋ยวผมพาไป”
ว้าว~
น้ำตาไหลเลยเหรอเนี่ย?
ทุกคนดูสิครับ
พี่สาวแสนสวยที่เรียกตัวเองว่าเทพธิดา
ดีใจจนน้ำตาไหลเลยแหละ
พระเจ้าช่วย
ได้ช่วยเหลือคนอื่นแบบนี้
มีความสุขจัง~
เทพธิดาตัวจริงต้องดีใจกับผมแน่นอน
ที่ช่วยเหลือคนที่แอบอ้างเป็นเธอได้
…
ว่าแต่แค่พาไปหาหมอปรกติธรรมดา
ทำไมต้องร้องไห้ด้วย
แปลกคนแฮะ
