หลังจากที่ถูกสแตปฏิเสธมา ท่านโนอะก็กลับมาที่โรงแรมที่พวกเราพักกัน ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดเลย
จากนั้น ท่านโนอะก็ไปกระซิบอะไรซักอย่างกับพ่อบ้านที่ตามมาด้วย ก่อนที่เขาจะขอตัวกลับไปที่ห้องของตัวเอง
จะว่าไป พ่อบ้านคนนั้นดูจะหงุดหงิดอยู่นะ ตอนที่เร่งรุดออกไป ดูท่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องเงินๆ ทองๆ ที่จะใช้ซื้อตัวสแตนั่นแหละนะ
ดูเหมือนพ่อบ้านจะเก็บเงินที่เหลืออยู่จากเจ้านาย จากพ่อของท่านโนอะเอาไว้ล่ะมั้ง
แล้ววันรุ่งขึ้น สาวใช้อย่างคุณนีน่าก็เข้ามาที่ห้องของท่านโนอะ แล้วเรา 3 คนก็ได้คุยกันนิดๆ หน่อยๆ แบบรวบรัด
และตอนเที่ยงของวันนั้น พวกเราก็มาอยู่ที่หน้าร้านเหล้านี่อีกครั้งนึง
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ คุโระ”
“รับทราบค่ะ”
ท่านโนอะฝืนเปิดประตูที่แขวนป้ายเอาไว้ว่า [CLOSED (ปิด)] ออก ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในร้าน
“ขอโทษด้วยที่มารบกวน! ผู้จัดการร้านอยู่มั้ย?”
หลังจากที่ท่านโนอะตะโกนเรียก ที่หลังร้านก็ดูจะมีเสียงดังเอะอะโวยวายลอยมา
ไม่นานนัก ก็มีชายคนนึงรีบวิ่งออกมาจากทางห้องครัว
“อ- อะไรเนี่ย? ร้านยังไม่เปิดเลย แล้วนี่เด็กเข้ามาทำอ-… ผมดำกับผมทอง!? นี่มันบ-”
ทันใดนั้น ท่านโนอะก็หยิบเอาของบางอย่างที่เหมือนกับสมุดออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
มันถูกประดับเอาไว้ด้วยตราอาณาจักรเอโดรัม และตราประจำตระกูลเทียไลท์ ทั้งคู่ทำจากทองคำ เป็นของที่มีเพียงแต่ขุนนางชนชั้นสูงเท่านั้นจึงจะได้รับอนุญาตให้คราบครองเอาไว้
“อ่า… อ้อ ท่านเป็นขุนนางนี่เอง ขอโทษด้วยครับดันเผลอเสียมารยาทไปซะได้! แฮะๆ”
หรือก็คือ เป็นสิ่งที่ใช้สร้างความประทับใจให้กับสามัญชนได้เป็นอย่างดีเลยนั่นเอง
“ขอโทษเรื่องประตูหน้าร้านด้วยแล้วกันนะ ไว้ฉันจะมาชดเชยให้ทีหลัง แต่ที่สำคัญ ฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องนิดหน่อย”
“ม- มีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“ก็แค่เรื่องง่ายๆ อดีตพ่อค้าทาส ไบรอน ฉันมาที่นี่เพื่อจะเจรจาซื้อขายกับคุณ”
“ฮึก!?”
ท่านโนอะพูดแบบนั้น พลางเดินเข้าไปใกล้ไบรอนที่โค้งหัวลงมาอยู่
รายงานข้อมูลที่ได้มากจากคุณนีน่า สาวใช้ที่ออกไปสืบค้นข้อมูลของคนที่ชื่อไบรอน กลายเป็นว่ามันน่าสนใจเกินคาดเลย
ชายคนนี้ เดิมนั้นเป็นที่รู้จักกันในฐานะพ่อค้าทาสผู้มีชื่ออยู่พอควรเลย ดูเหมือนเขาจะทำการซื้อขายทาสเด็กที่พ่อแม่เอามาขาย ไม่ก็ทาสในเรือนเบี้ยที่เกิดจากพวกทาสมีลูกกันล่ะนะ
แต่เมื่อปีก่อน มีการเปิดเผยว่าทาสเด็กที่เขามีนั้นหลายคนเป็นเด็กที่ถูกลักพาตัวมา จนเจ้าตัวถูกออกหมายจับจากทางการเข้า
“ด้วยวีรกรรมที่เคยก่อขึ้นมากมาย ใบอนุญาตประกอบการซื้อขายทาสของคุณจึงถูกระงับ คุณก็เลยถูกบังคับให้ต้องเอาสินค้าที่เหลือมาใช้เป็นตัวประกัน ถ้าเรื่องนี้แดงขึ้นมาล่ะก็ คุณก็จบเห่”
“อึก…!”
“เพราะแบบนั้นแหละ มาเจรจากันดีกว่า ขายทาสคนนึงของคุณให้ฉันทีสิ แบบนั้น คุณอาจจะพอกอบกู้อะไรมาจากสถานการณ์ตรงนี้ได้บ้างก็ได้นะ”
“หา? ขาย? ทำไมไม่ยึดเอาไปเลยล่ะ?”
“ใช่ ฉันจ่ายให้โดยไม่มีอะไรหมกเม็ดไว้หรอก แน่นอนว่า ฉันคาดหวังส่วนลดดีๆ อยู่นะ เป็นข้อเสนอที่ไม่เลวเลยล่ะว่ามั้ย?”
“ค- ครับ ล- แล้ว ทาสที่ท่านอยากได้คือ?”
“เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักผมสีฟ้าที่ชื่อสแตน่ะ ฉันอยากได้เด็กคนนั้น”
“สแต?”
ไบรอนเอียงหัวไปด้วยความสับสน รวมกับความงงที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เจ้านั่นคงไม่เข้าใจหรอกว่าเอาตัวพวกผมชั้นต่ำมาจะมีประโยชน์อะไร
“ฉันจ่ายให้ประมาณนี้แหละ คิดว่าไง?”
“น- นี่มัน…!?”
ท่านโนอะเอาเงินวางลงบนโต๊ะโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรตัวไบรอนเลยซักนิด
เงินก้อนนั้นก็ไม่ใช่น้อยๆ หรอก แต่ก็ไม่พอจะซื้อตัวทาส 1 คนอยู่ดี
“น- นั่นสินะครับ แต่ ถึงจะเป็นอดีตพ่อค้าทาสไปแล้ว แต่ข้าก็ยังมีเกียรติของพ่อค้าอยู่นะ ถ้าไม่มากกว่านี้อีกเท่าตัวล่ะก็ ข้าก็คงยอมรับไม่ได้หรอก”
“อีกเท่าตัวงั้นเหรอ?”
“นี่แกเข้าใจจุดยืนของตัวเองหรือเปล่า? อยากให้ฉันจับแกซะตรงนี้ แล้วโยนแกเข้าซังเตซะตอนนี้เลยมั้ย?”
“กึก”
“ใจเย็นก่อนคุโระ เราต้องเอาตัวสแตไปจากที่นี่นะ ทางนั้นยังถือไพ่เหนือกว่าเราอยู่”
“…ค่ะ”
“เข้าใจแล้ว ฉันจะเตรียมเงินจำนวนนี้เอาไว้―――จริงสิ ฉันเอามาให้คืนพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”
“คืนพรุ่งนี้สินะ เข้าใจแล้วครับ แฮะๆ”
จังหวะนั้น ฉันไม่พลาดที่จะเห็นสีหน้าของไบรอนที่เปลี่ยนไปแวบนึง แต่ฉันก็เลือกที่จะเมินมันไป
“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ฉันขอเช่าตัวสแตไปได้มั้ย?”
“เอ๊ะ? หมายความว่ายังไงครับ?”
“คุณเก็บเงินก้อนนั้นไว้เป็นเงินต้นก่อนเลยก็ได้ กลับกัน ฉันขอยืมตัวของสแตไปซัก 1 วันจะได้หรือเปล่า? คุณยังถือสิทธิความเป็นเจ้าของเอาไว้ก็ได้ จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องที่เราจะยักยอกขโมยตัวเธอไปด้วย ว่าไงล่ะ?”
“ฮ- หา? คือ มันก็สมเหตุสมผลอยู่นะครับ ข้าไม่ติดขัดอะไรหรอก แต่ว่า…”
“งั้น ฉันขอเช่าตัวสแตไปจนถึงคืนพรุ่งนี้นะ ไปกันเถอะ คุโระ”
“ค่ะ”
ท่านโนอะเริ่มออกเดิน ฉันก็เดินตามท่านไป โดยมีสายตางุนงงของไบรอนมองไล่หลังมา
“ทำแบบนี้จะดีเหรอคะท่านโนอะ? ชายคนนั้นต้องวางแผนบางอย่างเอาไว้แน่นอนเลยค่ะ”
“ก็คงงั้นแหละ เพราะแบบนั้นไงฉันถึงได้จงใจเอาเงินมาแค่ครึ่งเดียวน่ะ”
“ว่าแล้วเชียว ฉันก็สงสัยอยู่เลยว่าทำไมตอนนั้นท่านถึงขอให้ฉันแบ่งเงินออกเป็น 2 ถุง”
“ฉันฝากเงินไว้ที่คุโระนี่ ได้เอามาด้วยหรือเปล่า?”
“ค่ะ อยู่นี่”
ฉันหยิบถุงที่ซ่อนไว้ที่เอวออกมาและส่งให้ท่านโนอะ
ท่านโนอะเปิดดู ยิ้มอย่างพอใจกับสิ่งที่อยู่ข้างในนั้น ก่อนจะเข้าไปที่คอกสัตว์ที่อยู่ติดกับร้านเหล้า ซึ่งฉันก็ก้าวเดินตามฝีเท้าของท่านไปด้วย
ข้างในนั้น เด็กๆ ต่างหลับเป็นตายกันหมดเลย ส่วนสแตนั้นถูกดันไปติดอยู่ที่ขอบฝั่งนึงของคอก
“―――บนตัวมีแผลมากขึ้นนะคะ”
“ทั้งๆ ที่ฉันเพิ่งรักษาให้เมื่อวานนี้เอง ดูเหมือนเธอจะถูกทุบตีอีกหลังจากนั้นสินะ”
“จะโดนนายท่านตี เจ็บ ก็เลย ไม่เอา”
พอนึกถึงคำพูดของสแตเมื่อวานนี้ขึ้นมา มือของฉันมันก็กำแน่นขึ้นมาแบบไม่ได้ตั้งใจเลย
“ท่านโนอะ ท่านตั้งใจจะปล่อยชายคนนั้นให้ลอยนวลจริงๆ น่ะเหรอคะ?”
“อือ ถ้ามีคนรู้ว่าฉันมาที่นี่ แม้แต่ฉันเองก็ต้องมีปัญหาเหมือนกัน ถ้าชายคนนั้นยินยอมส่งตัวสแตมาให้ฉันแต่โดยดี ฉันก็จะยอมปล่อยไป”
“แต่ว่า”
“ใช่ ‘ถ้าชายคนนั้นยินยอมส่งตัวสแตมาให้ฉันแต่โดยดี’ ล่ะก็นะ?”
“…?”
รอยยิ้มแสยะปรากฏขึ้นบนหน้าของท่านโนอะ แบบที่ท่านจะทำเมื่อวางแผนการร้ายอะไรบางอย่าง
แต่เพราะอะไร ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
“เอาล่ะ รีบรักษาตัวสแต แล้วพาตัวเธอไปกับเรากันดีกว่า”
“ค่ะ… อาเระ? ท่านโนอะ ไม่ใช่ว่าท่านบอกว่าบ่ายนี้ท่านมีหมายกำหนดการอยู่แล้วหรอกเหรอคะ?”
“อ๋า เรื่องนั้นไม่มีปัญหา มันเป็นเรื่องนู่นนี่เกี่ยวกับท่านพ่อน่ะ”
“อ่า ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ”
ท่านโนอะพูดราวกับไม่ใช่เรื่องที่สลักสำคัญอะไรเลย
ไม่ว่าจะยังไง พ่อของท่านโนอะที่ชีวิตของเขาไม่ต่างอะไรจากลูกไก่ในกำมือของท่านโนอะ ไม่มีทางจะเอาชนะท่านโนอะได้เลยสินะ
เพราะแบบนั้นแหละ จะยกเลิกไปก็เลยไม่ได้กวนใจอะไรท่านโนอะเลยซักนิดเดียว
ท่านโนอะร่ายเวทแสงเยียวยาให้กับสแต ก่อนจะลูบแก้มของเธออย่างเบามือ
“สแต ตื่นได้แล้ว”
ตอนนั้น เปลือกตาของสแตก็เปิดลืมทันที แล้วเธอก็ผุดตัวลุกขึ้นนั่งพอเธอเห็นท่านโนอะ
“……?”
“ทำไมทำหน้าตาตกใจอีกแล้วล่ะเนี่ย?”
“ก็ปกติอยู่แล้วนะคะ เรื่องมันเกิดขึ้นปุบปับเลย”
“สแต ขอโทษนะที่เอาเรื่องนี้มาพูดแบบกะทันหันซักหน่อย แต่ฉันตัดสินใจจะซื้อตัวเธอแล้วนะ”
“……??”
“เหมือนจะยังงงๆ นะ”
“ก็น่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ อายุจิตใจของท่านโนอะไม่สอดคล้องกับอายุร่างกาย แต่เธอเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาเลยนะคะ จะให้เธอเข้าใจก็คงต้องใช้เวลาซักหน่อย”
“แต่คุโระเข้าใจได้ทันทีเลยนี่”
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนแล้วกันนะคะ สแต หมายความว่า นายท่านของเธอเปลี่ยนจากผู้ชายคนนั้นมาเป็นท่านโนอะคนนี้แล้วไงล่ะ”
“นาย ท่าน”
“ใช่แล้ว”
อาจจะยังงัวเงียเพราะพึ่งตื่นก็ได้ สแตถึงได้แสดงท่าทางงุนงง พร้อมกับมีเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นเหนือหัวเธอเต็มไปหมดเลย
“เอาเถอะ มัวแต่อยู่ที่นี่ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก ไปกันเถอะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ เธอก็ด้วยนะ สแต”
สแตเอียงคอไปทางด้านข้าง รู้สึกเหมือนว่าเธอจะสับสนยิ่งกว่าเดิมซะอีก
เหมือนเธออยากจะถามว่าเราจะไปไหนกันเลยแฮะ
“เราจะออกไปนอกสลัมนี่กัน ไว้เธอลองตัดสินใจเอานะ ระหว่างท่านโนอะกับชายคนนั้น ใครที่ดีกว่ากัน”
“ฉันเตรียมเงินเพิ่มเอาไว้ก็เพื่อการนี้นี่แหละ ยังไงมันก็เป็นเงินของคนอื่นอยู่แล้ว มาใช้มันกันอย่างอิสระตามใจกันเลยดีกว่า”
“เดี๋ยวสิ นี่ไม่ใช่เงินอีกส่วนที่ใช้ซื้อตัวสแตหรอกเหรอคะ?”
“ฉันคิดถึงเรื่องนั้นเอาไว้แล้วล่ะ ทีนี้ก็ ไปกันเถอะ”
“อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิคะท่านโนอะ! ช่วยไม่ได้นะ… เอ้า เธอก็มาด้วยสิ”
“……???”
ทั้งๆ ที่สแตยังตามเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทันเลย แต่ท่านโนอะก็เดินตรงไปที่ทางออกแล้ว
ฉันลุกเดินตามท่านไป พลางคว้ามือของสแตตามออกมาด้วย
TN: ขอต้อนรับสู่รายการ [เหลี่ยม ชน เหลี่ยม]
แต่ ท่านโนอะน่าจะรู้สึกได้ว่ามีอะไรแปลกๆ แล้วล่ะมั้ง ตอนนี้
