จักรพรรดิมังกร – ตอนที่ 498

แม้เหล่าผู้ชมจะส่งเสียงโห่ร้องไม่หยุด แต่หลี่โม่ยังคงยืนหยัดในแผนการของตนเอง เดินเข้าไปใกล้ๆบรูซอย่างเชื่องช้าเหมือนเดิม

จางเต๋ออู่ที่อยู่ในห้องส่วนตัวกำลังมองฝีเท้าของหลี่โม่ ส่ายหัวอย่างเหยียดหยาม: “หลี่โม่มันกำลังทำบ้าอะไร ชัดเจนแล้วสินะที่ไม่มีความมั่นใจจะต่อยกับบรูซ”

จางเต๋ออู่คิดว่าหลี่โม่แค่มาขำๆ ไม่ได้มีท่าทีจะต่อยมวยเลยสักนิด

ราชินีของสำนักหลงเหมินกำลังมองจอภาพอย่างสงบนิ่ง: “รีบร้อนอะไรล่ะ ต้องรอจนกว่าผลลัพธ์จะออกมาสิแล้วค่อยสรุป เพราะรีบสรุปจนเกินไปคนมากมายถึงได้ล้มเหลวไง”

“คุณพูดถูกครับ”

จางเต๋ออู่โค้งตัวพูด จ้องไปที่หน้าจอต่อ

บรูซไม่มีการเคลื่อนไหว เพียงแค่จับตาดูฝีเท้าของหลี่โม่อย่างไม่คาดสายตา

วินาทีนี้การเคลื่อนไหวของหลี่โม่ในสายตาของเขาเหมือนกับการเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ดูแล้วอืดอาดมาก มองตรงไหนก็ดูเป็นจุดอ่อนทั้งนั้น

เป็นยาที่มหัศจรรย์จริงๆ ดูแล้วมีโอกาสที่จะชนะ เพียงแค่จับจุดอ่อนเขาให้ได้!

บรูซยิ้มมุมปากเบาๆ กล้ามเนื้อทั้งร่างกายค่อยๆเกร็งตึง พละกำลังเริ่มค่อยๆรวมตัวกัน หลังจากรอให้หลี่โม่เข้ามาใกล้ ก็จะโจมตีเขาอย่างรุนแรงให้ตายในหมัดเดียว

หลี่โม่รู้สึกว่าบรูซค่อนข้างแปลก จึงนึกถึงคำพูดของฉู่จงเทียนที่พูดก่อนหน้านี้อีกครั้ง เดาว่าบรูซน่าจะใช้ยากระตุ้นร่างกาย

ยังห่างจากบรูซอีกสองเมตร จู่ๆหลี่โม่ก็ก้าวไปข้างหน้าทันที ราวกับจะเริ่มโจมตีบรูซแล้ว

บรูซหรี่ตาลง ตอบโต้กลับด้วยการปล่อยหมัดขวาออกไป โจมตีไปทางใบหน้าของหลี่โม่อย่างเด็ดเดี่ยว

หมัดนี้รวมพลังของบรูซไว้เกินครึ่ง เพียงแค่ต่อยอย่างหนักแน่น ก็สามารถทำให้หลี่โม่เกือบตายแน่นอน

แต่ในวินาทีที่บรูซปล่อยหมัดออกไป ร่างของหลี่โม่ที่พุ่งไปข้างหน้ากลับถอยหลังออกมา

หลี่โม่สังเกตการเคลื่อนไหวของบรูซอยู่เงียบๆ พบว่าร่างกายของบรูซเหมือนกับไม่ค่อยสมดุลกัน

บรูซเห็นหลี่โม่ถอยกลับไป บนใบหน้าจึงปรากฏความแค้นเคืองออกมาเล็กน้อย

ร่างกายบัดซบ! ถ้าตอบสนองได้เร็วเหมือนสมองจะดีขนาดไหนนะ! ถ้าเร็วได้อย่างนั้น หมัดเมื่อครู่คงต่อยเจ้าลิงผิวเหลืองนั่นตายไปแล้ว!

“Fuck! นี่แกไม่กล้าลงมือกับฉันใช่ไหม!”

บรูซคำรามออกมาด้วยความเดือดดาล รู้สึกว่าหลี่โม่กำลังหยอกล้อตนเอง

ผู้ชมด้านล่างส่งเสียงฮือฮา พากันตะโกนโหวกเหวก

“หลี่โม่ แม่งเอ๊ยรีบๆลงมือสิ พวกฉันมาดูแกต่อยมวย! ไม่ใช่มาดูแกปล่อยไก่!”

“ไอ้ตัวตลกอัปลักษณ์ ฉันยังคิดว่าแกจะแสดงทักษะเจ๋งๆออกมา ไม่คิดว่าเขาจะอ่อนปวกเปียกอย่างนี้!”

“ไอ้บ้าหลี่โม่ ถ้าแกต่อยไม่ได้ก็รีบๆคุกเข่าอ้อนวอนซะสิ! พวกฉันอยากดูการแข่งขันที่ดุเดือดเลือดพล่าน!”

หลี่โม่กวาดสายตาไปที่ผู้ชมด้านล่าง ใช้มือแสดงท่าทางให้พวกเขาหุบปาก

ท่าทางมือของหลี่โม่ก่อให้เกิดความไม่พอใจที่มากขึ้น คนที่อยู่ในแถวร่วมกันก่นด่ามากขึ้นเรื่อยๆ

“เศษสวะที่สมควรตายอย่างแก กล้ามาต่อยฉันไหมล่ะ!”

บรูซคำรามออกมาอย่างโมโห

“ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ เก่งนักแกก็เข้ามาต่อยฉันสิ”

หลี่โม่ยิ้มพูดขึ้น

บรูซลังเล การตอบสนองที่รวดเร็วของสมองกับการตอบสนองของร่างกายไม่สอดคล้องกัน ทำให้บรูซไม่ค่อยกล้าเป็นฝ่ายโจมตีก่อน

แต่ทว่านึกถึงที่ตนเองมีเวลาไม่มาก บรูซจึงกัดฟันก้าวออกไป

พุ่งถลันออกไป ในเวลาเดียวกันบรูซก็บิดเอวปล่อยหมัด ตามด้วยแรงจากเอวกับพละกำลังที่พุ่งไปข้างหน้า ส่งแรงทั้งหมดออกไป

หมัดนี้ของบรูซรวดเร็วเป็นพิเศษ แม้แต่ในสายตาของผู้ชมมากมาย ก็เห็นเพียงแค่เงาเลือนลางของหมัดบรูซเท่านั้น

“โอ้ว พระเจ้า หมัดนี้ของบรูซเจ๋งเกินไปแล้ว ไม่นึกว่าจะเห็นแค่เงาลางๆเท่านั้น!”

“หมัดนี้มีพลังหนักแน่น ด้วยประสบการณ์ที่ฉันดูการต่อยมวยมาหลายปี เพียงแค่หลี่โม่โดนต่อยอย่างจัง ก็ต้องลอยละลิ่วออกไปแน่ๆ”

“นี่สิถึงจะเป็นการแข่งขันที่ยอดเยี่ยม สงสัยว่าไอบ้าหลี่โม่นั่นทำอะไรไม่เป็นเลย ก็ไม่รู้ว่าเข้ามาปะปนในสนามได้ยังไง”

ทุกคนต่างก็คิดว่าหมัดที่องอาจห้าวหาญของบรูซหมัดนี้จะเอาชนะได้กันทั้งนั้น พากันรู้สึกว่าหลี่โม่จะโดนบรูซจัดการด้วยหมัดนี้แน่นอน

จางเต๋ออู่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย พูดอย่างพึงพอใจ: “สงสัยหลี่โม่จะจบเห่แล้ว หวังว่าอีกเดี๋ยวจะเหลือลมหายใจให้เขาอีกสักหน่อย จะได้ถามว่ากุญแจลับอยู่ที่ไหน”

แม้ว่าสีหน้าราชินีของสำนักหลงเหมินจะสงบนิ่ง แต่มือทั้งคู่กลับจับแก้วน้ำแน่น เส้นเลือดที่หลังมือปูดขึ้น เปิดเผยความประหม่าของราชินีสำนักหลงเหมินในตอนนี้ออกมา

ห้องทำงานที่ด้านหลังเวทีประลอง ทอมป์สันกับแคลตี้กำลังจ้องอยู่ที่หน้าจอ

“นายว่ายังไง? สนามนี้บรูซมีความหวังจะชนะไหม?”

ทอมป์สันถามเบาๆ

“ผมไม่รู้ครับ คิดว่าบรูซเองก็คงไม่รู้ แค่หวังว่ายาจะพอช่วยเขาได้บ้าง ถ้าได้ยาของสำนักหลงเหมินก็คงดี นั่นสิถึงจะเป็นยาเสริมความแข็งแกร่งจริงๆ”

ในใจของแคลตี้ไม่แน่ใจ อันที่จริงก่อนหน้านี้หลี่โม่ก็แสดงพละกำลังที่แข็งแกร่งเกินไปออกมาให้เห็นแล้ว

ต่อให้บรูซจะแข็งแกร่งกว่านู่หลั่ง แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งกว่ามากมาย อีกอย่างตอนที่นู่หลั่งโดนหลี่โม่โจมตีจนตาย หลี่โม่ก็เหมือนกำลังหยอกเล่นเหมือนกัน

ในจอภาพหลี่โม่เคลื่อนไหวแล้ว หลี่โม่ยกแขนขึ้น เหมือนรอให้หมัดนี้ของบรูซต่อยเข้ามาบนกำปั้นของตนเองอย่างนั้น

หนังตาของบรูซกระตุกเบาๆ ในใจรู้สึกวิกฤตเพิ่มขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

อยากจะบ้า! ทำไมฉันถึงรู้สึกกลัวได้นะ!

แขนของเขาแค่ยกขึ้นเท่านั้น ยังไม่ได้ออกแรงแม้แต่นิดเดียว เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้เกิดการข่มขู่ ฉันไม่ควรจะมีความรู้สึกหวาดกลัวอย่างนี้สิ!

บรูซกัดฟัน อดกลั้นความหวาดกลัวในใจ โจมตีเข้าไปที่หลี่โม่อย่างแน่วแน่

หลี่โม่อมยิ้มมุมปาก

หมัดของทั้งสองคนกำลังจะปะทะกัน ส่วนเอวของหลี่โม่ส่งแรงออกมาทันที ร่างกายสั่นไหวเล็กน้อย บนแขนประสบโอกาสที่จะระเบิดความองอาจห้าวหาญออกมา

ปึ้ง!

หมัดต่อหมัดปะทะกัน เกิดเสียงดังกังวานไปทั่ว

ตามมาติดๆด้วยเสียงกระดูกแตก

แค่เห็นว่าตั้งแต่กำปั้นจนถึงแขนของบรูซค่อยๆเปลี่ยนแปลงรูปร่าง ผิวหนังกล้ามเนื้อเริ่มมีเลือดซึมออกมา ตามมาด้วยแขนขวาที่ผิดรูปผิดร่างของบรูซลู่ตกลงมา

แม้ว่าบรูซจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่เห็นทั้งแขนขวาของตนเองที่เปลี่ยนแปลงไป บรูซก็พอจะรู้ว่าแขนขวาใช้การไม่ได้แล้ว

แค่หมัดเดียวเท่านั้น!

ไม่นึกว่าจะทำให้เกิดพละกำลังที่น่าหวาดกลัวขนาดนี้ นี่ทำให้บรูซรู้สึกหวาดผวาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“Fuck! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! แกทำให้แขนขวาของฉันใช้การไม่ได้ได้ยังไงกัน!”

บรูซตะโกนออกมา

“แค่ให้เป็นที่ระลึกเล็กๆน้อยๆกับแกเท่านั้นเอง ตอนนี้แกคงจะรู้ความร้ายกาจของฉันแล้วสินะ ยอมแพ้ถอนตัวไปแล้วฉันจะไว้ชีวิตแก” หลี่โม่พูดอย่างเมินเฉย

บรูซถอยไปสองก้าว สายตาที่ไม่มีชีวิตชีวากำลังมองหลี่โม่ เข้าใจแล้วว่าตนเองกับหลี่โม่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ระดับเดียวกันตั้งแต่แรก ต่อให้ใช้ยา ก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของหลี่โม่ได้

ส่วนเหล่าผู้ชมด้านล่างในตอนนี้ตัวแข็งเป็นหินกันไปหมด ใครๆก็คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ เมื่อครู่ได้เห็นบรูซที่แข็งแกร่ง แต่ไม่นึกเลยว่าเดิมทีเขาจะไม่ใช่ศัตรูที่เหมาะสมของหลี่โม่อยู่แล้ว