ผู้รับผิดชอบสนามบินปรากฏตัวต่อหน้าหลี่โม่พร้อมกับลูกน้องของเขาอย่างรวดเร็ว
ฉู่จงเทียนกล่าวทักทายผู้รับผิดชอบสนามบิน และหลังจากที่ฉู่จงเทียนเปิดเผยตัวตนของเขา ผู้รับผิดชอบสนามบินที่ค่อนข้างเย่อหยิ่งในตอนแรกก็แสดงความเคารพในทันที
ผู้รับผิดชอบสนามบินอาจสามารถวางอำนาจในสนามบินได้ แต่นอกสนามบินที่ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ความน่าเกรงขามในตัวเขาก็ลดลงทันที
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสมาชิกในครอบครัวทุกคนอาศัยอยู่ในเมืองฮ่าน ถ้าเขาทำให้คนเหล่านี้ระคายเคือง สมาชิกในครอบครัวของเขาจะต้องประสบภัยพิบัติเพราะเขาแน่ๆ
“ท่านเทียนครับ ถ้ามีธุระอะไรท่านออกคำสั่งก็พอ ไม่เห็นต้องมาที่นี่ด้วยตัวเองเลย”
ผู้รับผิดชอบสนามบินกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“มีคนติดหนี้คุณหลี่ ฉันมาเพื่อช่วยทวงหนี้ คุณรีบสั่งให้คนของคุณนำบันทึกภาพมาให้คุณหลี่ดูเร็วๆ”
ผู้รับผิดชอบสนามบินมองไปที่หลี่โม่ตามสายตาของฉู่จงเทียน
แม้ว่าหลี่โม่จะดูเด็กมาก แต่ผู้รับผิดชอบสนามบินก็ไม่กล้าที่จะดูหมิ่นหลี่โม่เลย เพราะอย่างไรก็ตามเขาคือนายท่านที่ฉู่จงเทียนยังต้องคอยปรนนิบัติ
“คุณหลี่ครับ รบกวนรอสักครู่นะครับ ผมจะให้ลูกน้องเอาบันทึกภาพมาทันที”
ผู้รับผิดชอบสนามบินโบกมือเรียกลูกน้องของเขา และลูกน้องคนหนึ่งก็เปิดโน๊ตบุ๊คที่ถือไว้ในมือและเริ่มใช้งานอย่างคล่องแคล่วในทันที
ไม่นานบันทึกภาพของกล้องวงจรปิดก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโน๊ตบุ๊ค ผู้รับผิดชอบสนามบินหยิบโน๊ตบุ๊คจากมือของลูกน้องแล้วเดินไปหาหลี่โม่ด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ
“คุณหลี่ เชิญดูได้เลยครับ นี่คือบันทึกภาพในตอนที่พวกเขาเข้าไปในสนามบินครับ”
หลี่โม่กับฉู่จงเทียนและคนอื่นๆ มองไปที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คด้วยกัน วิดีโอเริ่มขึ้นจากกองรถของทอมป์สันเข้ามาในสนามบิน
หลี่โม่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย: “เร่งความเร็ว”
ผู้รับผิดชอบสนามบินตะลึงงันเล็กน้อย และให้ลูกน้องมาดำเนินงานด้วยสายตาของเขา
ลูกน้องเคาะแป้นพิมพ์สองสามครั้ง จากนั้นวิดีโอก็เร็วขึ้นในทันที
“คุณคิดว่ามันโอเคไหม? ตอนนี้มันเดินหน้าเร็วขึ้นสี่เท่า ซึ่งเป็นความเร็วที่เหมาะสมที่สุดแล้ว”
“เร็วกว่านี้”
หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ทำตามที่คุณหลี่บอกเร็วๆ คุณหลี่บอกให้เร่งเพิ่มกี่เท่านายก็เร่งกี่เท่า”
ผู้รับผิดชอบสนามบินตรวจใส่ลูกน้องของเขา
ลูกน้องก้มศีรษะและพูดเสียงแผ่วเบาว่า: “คุณหลี่ครับ คุณต้องการเร่งความเร็วเป็นกี่ทวีคูณดีครับ?”
“เร็วขึ้นยี่สิบสี่ทวีคูณ”
ทันใดนั้นลูกน้องคนนั้นก็เบิกตากว้างจนลูกตาแทบจะหลุดออกจากเบ้าตาอยู่แล้ว
“ยี่…ยี่สิบสี่ทวีคูณเหรอ? ความเร็วนั้นสูงเกินไปแล้ว คุณจะมองไม่เห็นอะไรเลย!”
ผู้รับผิดชอบสนามบินเตะมือเขาอย่างเหี้ยมโหด: “ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง? ฉันบอกให้ทำทุกอย่างที่คุณหลี่สั่งให้ทำไง!
“ครับๆ”
ลูกน้องไม่กล้าพูดอะไรอีก เขาปรับความเร็วในการเล่นของวิดีโอเป็นยี่สิบสี่ทวีคูณทันที
เมื่อความเร็วเพิ่มขึ้น ทุกสิ่งที่เคลื่อนไหวได้ในบันทึกภาพจากกล้องวงจรปิดจะรวดเร็วดั่งสายฟ้าแลบ
ผู้รับผิดชอบสนามบินรู้สึกเวียนหัวทันทีที่มองดูได้สองสามครั้ง และไม่สามารถมองต่อไปได้เลย
เฉินเสี่ยวถงและคางเหวินซิงก็สีหน้าดังกล่าวเช่นกัน พวกเขาทั้งสองไม่สามารถรับความเร็วของวิดีโอที่สูงเช่นนี้ได้ จึงเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที หากพวกเขาดูต่อไปพวกเขาอาจจะอ้วกออกมาทันที
ส่วนฉู่จงเทียนยังพอทนไม่ไหว แต่สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีเลย
หลี่โม่ดูด้วยสีหน้าปกติ ดูเหมือนว่าความเร็วนี้จะไม่ส่งผลกระทบใดต่อเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
ในไม่ช้าหลี่โม่ก็เอื้อมมือไปกดแป้นเว้นวรรค และเนื้อหาการบันทึกภาพบนหน้าจอก็หยุดลง
นั่นคือช่วงเวลาที่รถซ่อมบำรุงออกจากด้านหลังของเครื่องบิน
เนื้อหาทั้งหมดในวิดีโอกล้องวงจรปิดไม่พบจุดน่าสงสัยเลย สิ่งเดียวที่ทำให้หลี่โม่รู้สึกมีพิรุธคือรถซ่อมบำรุงคันนั้น
“ทำไมช่วงเวลานี้ถึงมีรถซ่อมบำรุง?”
หลี่โม่ถามในขนาดที่ชี้ไปที่รถซ่อมบำรุงที่อยู่ในบันทึกภาพ
ผู้รับผิดชอบสนามบินขมวดคิ้วและกล่าวด้วยความสงสัยว่า: “อันนี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน ตามหลักแล้วพวกเขาไม่น่าจะซ่อมแซมเครื่องบินกัลฟ์สตรีมคันนี้ในเวลาที่เครื่องบินกำลังจะบินออกนี่นา!”
“มีบันทึกของเจ้าหน้าที่ซ่อมบำรุงหรือไม่?” หลี่โม่ถาม
ผู้รับผิดชอบสนามบินมองไปที่ลูกน้อง: “นายไม่ได้ยินที่คุณหลี่ถามเหรอ? ตรวจสอบบันทึกของเจ้าหน้าที่ซ่อมบำรุงเดี๋ยวนี้!”
“ผมเป็นหัวหน้าของแผนกซ่อมบำรุง เราไม่เคยจัดแจงพนักงานไปซ่อมแซมเครื่องบินกัลฟ์สตรีมที่เพิ่งบินออกไปในเมื่อสักครู่นี้ ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่ารถซ่อมบำรุงไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร”
หัวหน้าแผนกซ่อมบำรุงตื่นตระหนกจนมีอาการอ่อนแรงเล็กน้อย
ผู้รับผิดชอบสนามบินตวาดเสียงดังว่า: “ไอ้พวกไร้ประโยชน์! เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง? ตรวจสอบเจ้าหน้าที่แผนกซ่อมบำรุงทุกคนทันที ดูว่าใครเป็นคนขับรถซ่อมบำรุง!”
“ครับ ผมจะตรวจทันทีเลยครับ”
หัวหน้าแผนกซ่อมบำรุงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมาติดต่อลูกน้องทันที และเริ่มติดตามว่าใครเป็นคนขับรถบำรุงคันนั้น
ส่วนหลี่โม่ก็กดดูวิดีโอจากกล้องวงจรปิดต่อ และเห็นรถซ่อมบำรุงขับเข้าไปในโกดังซ่อมบำรุง มุมปากของเขาก็ขยับขึ้นเล็กน้อย
“โกดังนี้มีไว้เพื่ออะไร?”
“มันคือโกดังซ่อมบำรุงนะครับ ยานพาหนะที่ต้องซ่อมแซมและวัสดุสิ้นเปลืองต่างๆที่ใช้ในการซ่อมบำรุง จะถูกเก็บไว้ในโกดังนั้นหมดเลย”
เมื่อมองไปที่ประตูโกดังที่ปิดสนิทหลังจากรถบำรุงเข้าไปจากวิดีโอ หลี่โม่แตะคางของเขาเบาๆ: “เปิดประตูโกดังตอนนี้ได้ไหม?”
“ได้… ได้ครับ ประตูโกดังของเราสามารถควบคุมได้จากระยะไกล ผมสามารถให้ลูกน้องเปิดได้ทุกเมื่อ”
ผู้รับผิดชอบสนามบินรีบตอบทันที
“เปิดประตูโกดัง แล้วให้คนของคุณล้อมโกดัง ไอ้ฉู่ไปที่นั่นกันเถอะ”
พูดจบหลี่โม่ก็โบกมือเรียกฉู่จงเทียน และทั้งสองก็เดินไปที่ Mercedes-Benz เตรียมขับรถไปที่โกดังซ่อมบำรุง
เฉินเสี่ยวถงตามไปทันที หลี่โม่หยุดเฉินเสี่ยวถงด้วยสายตา
“ไม่ต้องตามมา รออยู่นี่แหละ”
“ว่าไงนะ! ฉันจะช่วยพี่เอง เมื่อกี้นี้ฉันก็ช่วยพี่มาตั้งเยอะ”
เฉินเสี่ยวถงทำปากจู๋และมองไปที่หลี่โม่ด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ
หลี่โม่รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย และในขณะที่เขากำลังลังเลนั้น เฉินเสี่ยวถงก็คว้าแขนของหลี่โม่ไปกอดอย่างแน่น และตัวเธอก็แขวนอยู่บนร่างของหลี่โม่ราวกับโคอาล่า
“ฉันไม่สน ฉันจะไปกับพี่ อย่าแม้แต่จะคิดที่จะทิ้งฉันไว้ที่นี่!”
“โอเคๆ แต่เธอต้องเชื่อฟังนะ เข้าไปแล้วห้ามลงจากรถเด็ดขาด”
หลี่โม่ประนีประนอมอย่างไม่เต็มใจ
เฉินเสี่ยวถงยิ้มและพูดอย่างร่าเริงว่า: “ไม่มีปัญหา ฉันจะเชื่อฟังอย่างแน่นอน”
หลี่โม่ส่ายหัว และเมื่อเขากำลังจะขึ้นรถคางเหวินซิงก็รีบวิ่งเข้ามา
“อาจารย์ครับผมขอไปด้วยคน ขนาดเฉินเสี่ยวถงยังไปเลย ผมยิ่งไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตามพวกคุณไป อีกอย่างผมสามารถช่วยคุณจับตาดูเสี่ยวถงไว้ จะไม่ปล่อยให้เธอสร้างปัญหาให้กับพวกคุณอย่างแน่นอน”
คางเหวินซิงหาเหตุผลให้กับตัวเขาเอง
เฉินเสี่ยวถงจ้องไปที่คางเหวินซิงด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก: “นายอยากมีเรื่องหรือไง? เดี๋ยวนายได้เจอดีแน่!”
“อาจารย์หญิงน้อย ฉันแค่หาข้อแก้ตัวให้ตัวเองเท่านั้น มิฉะนั้นอาจารย์จะไม่ให้ฉันไปด้วย”
คางเหวินซิงกระซิบ
คำว่าอาจารย์หญิงน้อย ทำให้เฉินเสี่ยวถงยิ้มหน้าบานทันที: “เห็นแก่ความรู้เหตุรู้ผลของนาย ฉันช่วยนายสักครั้งหนึ่งก็ได้”
หลี่โม่มองไปที่ทั้งสองโดยไม่รู้ควรพูดอะไรดี และส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้: “ขึ้นรถ!”
“ครับผม!”
คางเหวินซิงโห่ร้องด้วยความดีใจและเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถทันที
