The Demon Prince goes to the Academy
ตอนที่ 22
มีคนบอกว่าไดบุน เคยสร้างตัวตนมากมายให้กับผู้คนที่ไม่มีต้นกำเนิด เขาพาฉันไปที่สำนักงานเขตใกล้ๆพระราชวังอิมพีเรียล เจ้าหน้าที่ดูราวกับว่าเขาเคยเห็นไดบุนมาหลายครั้งแล้ว บางทีก็คงสงสัยว่าทำไมเขาถึงมาอีก
“วันนี้คุณดูเรียบร้อยดีนะครับ”
“เพราะครั้งนี้ผมพาลูกมาด้วย”
“ฉันไม่รู้ว่าคุณใส่ใจมากขนาดนั้น”
เป็นเพราะไดบุนรับบทเป็นผู้ปกครองของฉันในวันนี้ เขาจึงสวมเสื้อผ้าสะอาดและอาบน้ำในวันนี้ ฉันทำเช่นเดียวกัน เจ้าหน้าที่ก็ดูไม่จุกจิกอะไร ราวกับว่าสิ่งนี้เคยเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ยกเว้นเรื่องที่เราดูค่อนข้างเรียบร้อย
เขาไม่มีข้อสงสัยหรือมีคำถามใด ๆ ดำเนินการตามขั้นตอนอย่างรวดเร็ว
เมื่อฉันได้รับแหวนของเดรดฟีนฉันคิดอย่างหนักและยาวนานว่าจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ของฉันเป็นอะไรดี โดยธรรมชาติแล้วฉันควรจะมีผมเยอะ
ฉันไม่ควรหล่อเกินไปหรือขี้เหร่เกินไป
ฉันอยากจะใช้ชีวิตเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา แต่ฉันไม่ต้องการดึงดูดความสนใจด้วยรูปลักษณ์ของฉันมากเกินไป นั่นคือสิ่งแรกที่เอเลริสบอกฉัน
ฉันเลยพยายามทำให้ตัวเองดูดีในระดับปานกลาง ผมบลอนด์หยิกเล็กน้อย ตาสีฟ้า ทั้งสีผมและสีตานั้นหายากเป็นพิเศษ มันดีพอที่จะดูดีกว่าค่าเฉลี่ยเล็กน้อย หน้าตาดีนิดหน่อย แต่ไม่ถึงกับหล่อมาก
“ชื่อ”
“ฉันชื่อไรน์ฮาร์ด”
“คุณเกิดที่ไหน?”
“ฉันไม่รู้”
“โว้ว…. ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาจากเมืองไหนเหรอ?”
เจ้าหน้าที่มองมาที่ฉันค่อนข้างหงุดหงิด
“ใช่ ฉันจำไม่ได้จริงๆ เพราะฉันถูกทอดทิ้งตั้งแต่ยังเด็ก”
“…….”
เขาไม่ได้ขอข้อมูลเพิ่มเติมหลังจากนั้น เขาบอกให้ฉันวางมือบนหินมานาที่หน้าโต๊ะ ดูเหมือนเขาจะตรวจสอบบางอย่างแล้วพยักหน้า
“ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับตัวคุณเลย… แต่ดูแล้วคุณมีชีวิตที่ค่อนข้างสุจริต”
จู่ๆ เขาก็พูดเรื่องไร้สาระออกมา แต่ฉันก็พอเข้าใจได้คร่าวๆ ว่าหมายความว่าอย่างไร ดูเหมือนว่าจะเป็นเครื่องอ่านลายนิ้วมือ ดังนั้นหากฉันถูกเจ้าหน้าที่จับได้หลังจากที่ฉันก่ออาชญากรรมเล็กๆ น้อยๆ ข้อมูลของฉันก็จะถูกลงทะเบียนไปแล้ว เด็กจรจัดอย่างฉันมีแนวโน้มที่จะก่ออาชญากรรม แต่เมื่อเห็นว่าฉันไม่มีประวัติเช่นนั้น เขาจึงสันนิษฐานว่าฉันดำเนินชีวิตอย่างชอบธรรม
ท้ายที่สุด บ้านเกิดและที่อยู่ของฉันไม่เป็นที่รู้จัก แต่ฉันก็ไม่สามารถปล่อยว่างไว้ได้ ดังนั้นฉันจึงสร้างวันเกิดกับสองคนนั้น บ้านเกิดถูกกำหนดให้เป็นเมืองที่เหมาะสมซึ่งหายไปนานแล้ว และที่อยู่ของฉันอยู่ทางใต้ของสะพานบรอนซ์เกต
มันดูเหมือนว่าฉันเป็นเจ้าของสะพาน แต่จริงๆ แล้วฉันอาศัยอยู่ใต้สะพาน
เนื่องจากความที่ก้าวหน้าของจักรวรรดิ พวกเขามีเครื่องมือวิเศษที่ฉันสามารถถ่ายรูปบัตรประจำตัวของฉันได้
ไดบุนและฉันออกจากสำนักงาน เจ้าหน้าที่ส่งเราออกไปพร้อมกับการเตือนให้กลับมาเพื่อต่ออายุบัตรเป็นระยะๆ
ดังนั้น
ไม่ต่างจากสำนักงานเขตสมัยใหม่เลยจริงๆ
มันเหมือนกันเกินไป! ถึงขั้นช็อกเลยก็ว่าได้!
อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นสิ่งที่ดี!
“นั่นค่อนข้างง่ายเลย”
“เราให้ของบางอย่างแก่เขา ดังนั้นแน่นอนได้ว่ามันจะราบลื่น”
ฉันคิดว่าเจ้าหน้าที่ได้รับสิ่งต่างๆมากมาย ฉันรู้สึกว่าเขาง่ายเกินไป ถ้าเขาถูกจับได้ว่าทำเรื่องแบบนี้ ผลลัพธ์ที่จะออกมาค่อนข้างชัดเจน
ฉันตรวจสอบบัตรประจำตัวที่อยู่ในรูปของบัตรโลหะ
มันแสดงรูปภาพ ชื่อของฉัน วันเกิด และหมายเลขประจำตัวประชาชน ไม่ต่างจากบัตรประจำตัวประชาชนสมัยใหม่มากนัก เช่นเดียวกับการลงทะเบียนข้อมูลไบโอเมตริกซ์
แค่รูปลักษณ์ที่ดูเป็นแฟนตาซียุคกลาง แต่ความสะดวกก็ไม่ได้แตกต่างจากโลกสมัยใหม่มากนัก
อีกครั้งมันเป็น’ แฟนตาซี ‘ยุคกลาง
อย่างไรก็ตาม
โดยสรุปแล้ว
มันสะดวกดี
เมืองนี้ยังคงตื่นเต้นอย่างบ้าคลั่งจากชัยชนะของพวกเขา บรรยากาศนั้นจะคงอยู่ไปอีกนานแสนนาน เมื่อทหารผ่านศึกกลับมาจะยิ่งกว่าเดิมอีก
เทศกาลยาวนานจะตามมา
ตอนนี้ฉันมีบัตรประจำตัวแล้ว ฉันจึงตัดสินใจดำเนินการสมัครเข้าวิหารอย่างราบรื่น
“ว่าแต่วิหารจะยอมรับใครก็ตามที่มีเงินเหรอ? ไม่ใช่ว่า… พวกเขาจะไม่ยอมรับสามัญชนหรืออะไรทำนองนั้นเหรอ?”
ระหว่างทางไปวิหารไดบุนก็เอียงหัว..
“อืม ฉันไม่เคยได้ยินอะไรแบบนั้นมาก่อน”
ค่าเล่าเรียนนั้นสูงมากจนแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าโรงเรียน เว้นเสียแต่ว่าใครจะเป็นลูกของขุนนาง มีพ่อแม่ที่ร่ำรวย หรือเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวพ่อค้า
ถ้าใครมีความมั่นใจที่จะจ่ายหลายร้อยล้านวอนต่อปี ขึ้นอยู่กับว่าเลือกสาขาไหนเป็นหลัก คนนั้นก็มีอิสระที่จะไป หากต้องการศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาจะต้องจ่ายเงินสองเท่า
50 เหรียญทองเป็นค่าเฉลี่ย ค่าเล่าเรียนอาจเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนที่ไม่สามารถจินตนาการได้ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับสาขาวิชาหลัก แน่นอนว่ามีระบบทุนการศึกษา และมีบางกรณีที่เด็ก ๆ ได้รับการยกเว้นค่าเล่าเรียนโดยขึ้นอยู่กับว่าพวกเขามีส่วนช่วยเหลืออาณาจักรมากน้อยเพียงใด
ดังนั้น หลังสิ้นสุดสงคราม เหรียญรางวัลจำนวนมากจะถูกส่งออกไป ทำให้วิหารเต็มไปด้วยนักศึกษาใหม่มากกว่าปกติโดยเริ่มในปีหน้า
วิหารมีราคาแพงมากเพราะพวกเขานำเงินที่ได้รับจากค่าเล่าเรียนจำนวนมหาศาลนั้นไปลงทุนใหม่ให้กับเด็กที่มีความสามารถ คนอื่นส่วนใหญ่ไม่ได้รับการศึกษาเข้มข้นขนาดนั้น
ไดบุนพาฉันไปที่เขตเอเรเดียน
นั่นคือที่ตั้งของเขตกวานักและมหาวิทยาลัยแห่งชาติโซลในเกาหลี
ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือวิหารเป็นสถาบันการศึกษาที่ใหญ่กว่ามากซึ่งครอบคลุมเขตกวานักทั้งหมด ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จำนวนนักเรียนจะสูงตามไปด้วย หมายความว่าเงินที่เข้าสู่โรงเรียนแห่งนี้ก็สูงพอๆ กัน
ไม่เพียงแค่นั้น เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ที่ไม่ใช่นักเรียนเดินไปรอบๆ วิทยาเขตวิหารได้ติดตั้งสิ่งกีดขวางทางกายภาพเช่นเดียวกับสิ่งกีดขวางเวทมนตร์ขนาดใหญ่ที่ปิดกั้นผู้ที่ไม่ใช่นักเรียน คณาจารย์ หรือผู้ที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป ระบบรักษาความปลอดภัยของวิหาร การป้องกันอาชญากรรม และสิ่งกีดขวางที่สร้างขึ้นนั้นเหมือนกับของปราสาทอิมพีเรียลทุกประการ
มีเด็กๆ กล่าวกันว่ามาจากครอบครัวที่มีอำนาจของแต่ละประเทศ ดังนั้นพวกเขาจึงสร้างสภาพแวดล้อมที่พวกเขาสามารถโฟกัสกับการเรียนได้เต็มที่โดยไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัย นั่นเป็นเหตุผลที่ทุกคนสามารถส่งลูกของตนไปยังที่ห่างไกลได้อย่างสบายใจ และคงเป็นเรื่องใหญ่หากมีนักเรียนคนใดได้รับอันตรายหรือถูกลักพาตัวขณะที่พวกเขาเดินไปรอบ ๆ มหาวิทยาลัย ดังนั้นพวกเขาจึงทุ่มสุดตัว เน้นมาตรการความปลอดภัย
แน่นอนว่ามีช่องโหว่เพราะต้องมีเหตุการณ์เกิดขึ้นในนิยาย
หากมาตรการป้องกันและรับมือสมบูรณ์แบบเกินไป เหตุการณ์ต่างๆ ก็ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ ไม่มีใครต้องการแบบนั้นโดยเฉพาะฉัน
อย่างไรก็ตาม วิหารเป็นชื่อจริงของเมือง ดังนั้นจึงไม่สมเหตุสมผลนักที่จะบอกว่าเรามาถึงวิหารตั้งแต่แรก รถไฟมานาไม่สามารถเข้าไปในวิหารได้ด้วยซ้ำ
เรามาถึงที่ทำการรับสมัครด้านนอกวิหาร ไดบุนไม่สามารถปิดปากของเขาได้
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ ทำไมคนเยอะจัง”
ศูนย์ให้คำปรึกษาการรับเข้าเรียนเองก็ใหญ่พอที่จะเรียกว่าโรงเรียนได้แล้ว และที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าคือจำนวนคนที่รออยู่ใกล้ทางเข้า
พวกเขาเป็นคนที่รอเข้ารับการศึกษา พวกเขาทั้งหมดดึงตั๋วหมายเลขซึ่งทุกคนเป็นเด็กที่มีพ่อแม่อยู่ข้างๆ
ไดบุนไม่เข้าใจว่าทำไมคนรวยมากมายพยายามส่งลูกเข้าวิหาร
ฉันรู้ว่ามันเกี่ยวกับอะไร
“อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้?”
“นายหมายความว่าอย่างไร?”
“เด็กที่มีความสามารถพิเศษสามารถเข้าวิหารได้ฟรี นั่นคือสิ่งที่พวกเขาพยายามยืนยันที่นี่”
“มันจะมีกรณีแบบนั้นด้วยเหรอ?”
“ไม่มีใครสามารถรู้ได้”
ฉันพูดราวกับว่ามันเป็นแค่การเดา แต่ที่จริงมันคือความจริง แม้จะเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาในการจ่ายค่าเล่าเรียน แต่ก็มีผู้ปกครองบางคนที่คิดว่าลูกของพวกเขามีพลังพิเศษหรือเป็นอัจฉริยะ
ผู้ปกครองที่ไม่สามารถจ่ายค่าเล่าเรียนได้จะมาที่นี่พร้อมกับลูก ๆ ของพวกเขาโดยคำนึงถึงความเป็นไปได้นั้น
แน่นอนว่าพวกเขาส่วนใหญ่ถูกส่งกลับด้วยความผิดหวังที่ลูกๆของพวกเขาไม่มีพรสวรรค์ให้ค้นพบ แต่ถ้าพวกเขาค้นพบเด็กที่มีความสามารถพิเศษมันจะทำให้พวกเขาเข้าโรงเรียนได้อย่างแน่นอน
ความเป็นไปได้นั้นต่ำมาก
มีสี่พลังในโลกนี้โดยรวม
พลังการต่อสู้ เวทมนตร์ พลังศักดิ์สิทธิ์
และพลังที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากสามสิ่งนี้ พลังที่ไม่เคยถูกไขปริศนาแม้ผ่านไปนานแล้วก็ตาม พลังเหนือธรรมชาติ
การต่อสู้ไม่ใช่แค่การวิ่งได้ดีเท่านั้น แต่ยังสามารถแสดงพลังเหนือมนุษย์ได้หลังจากที่โตขึ้น นั่นคือกรณีของ อาร์โทเรียส อัศวินของดยุคซาเลเรียนที่ไล่ตามฉันต้องเป็นคนที่มีพลังคล้ายๆ กัน อย่างไรก็ตาม แม้แต่ในด้านของแดนปีศาจก็มีสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งกว่ามาก มีเหตุผลที่การ์กอยล์สามารถบดขยี้อัศวินผู้ช่ำชองเหล่านี้ได้ในการโจมตีครั้งเดียว
ไม่ว่าในกรณีใด ผู้ที่มีศักยภาพในการพัฒนาพลังเหนือมนุษย์จะได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ต่อไป
เด็กที่ฉลาดผิดปกติหรือถูกค้นพบว่ามีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์จะได้เรียนต่อด้านเวทมนตร์
ผู้ที่แสดงพรสวรรค์ในพลังศักดิ์สิทธิ์จะดำเนินไปตามเส้นทางของนักบวชหรือพาลาดิน
และบ่อยครั้งมากที่บางครั้งเด็ก ๆ ก็ตื่นขึ้นมาด้วยความสามารถที่แปลกประหลาด พลังเหล่านี้เรียกว่าพลังเหนือธรรมชาติ ยังไม่ได้รับการอธิบายอย่างถ่องแท้ เพราะมันไม่ใช่ความสามารถที่สามารถเรียนรู้และใช้งานได้เหมือนเวทมนตร์ บางคนอาจควบคุมไม่ได้ด้วยซ้ำ
นั่นคือเหตุผลที่จักรวรรดิดูแลเป็นพิเศษต่อพลังเหนือธรรมชาติเหล่านี้ พวกมันไม่ได้ใช้เป็นทรัพยากรในสงครามโลกปีศาจ แต่พวกมันอาจเป็นอันตรายมากขึ้นอยู่กับบุคคล ขึ้นอยู่กับระดับของอันตราย ผู้ใช้ที่มีพลังเหนือธรรมชาติที่คิดว่าไม่สามารถควบคุมได้จะถูกกำจัดไปอย่างลับๆ
สำหรับเด็กที่มีพลังเหนือธรรมชาติวิหารทำหน้าที่เป็นสถาบันในการหัดเข้าสังคมตลอดจนเรียนรู้วิธีควบคุมและพัฒนาความสามารถของพวกเขา
แน่นอนว่าเด็กส่วนใหญ่ที่มารวมตัวกันที่นี่มักจะไม่ได้เรียนวิชาใดในสี่ชั้นเรียนนี้เลย
การมีพรสวรรค์นั้นหายาก หายากจริงๆ
“ว่าแต่ด้วยคนมากมายที่นี่ วันนี้ถึงตาเราหรือยัง”
ไดบุนดูเหมือนจะคิดเกี่ยวกับปัญหาที่เป็นจริงมากขึ้น ผมค่อนข้างแน่ใจว่าถ้าเราไปต่อแถวที่นั่นจะต้องรอนานแน่ๆ บางทีนานจนประตูปิด เลยไม่รู้ว่าวันนี้จะได้เข้าไปหรือเปล่า
แน่นอนว่านั่นเป็นความกังวลที่ไม่จำเป็น
“เรามาสมัคร ไม่ใช่มาขอคำปรึกษาใช่มั้น”
เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อทดสอบพรสวรรค์ฟรี เพราะเราไม่มีเงินเพียงพอหรือบางอย่าง
“อ่า ถูกต้อง”
เราผ่านทางเข้าเพื่อสมัครเข้าเรียนอย่างภาคภูมิใจ ไม่ใช่สำนักงานแนะแนวการรับเข้าเรียน
สถานที่รับสมัครเงียบไม่เหมือนกับสำนักงานให้คำปรึกษาการรับเข้าเรียน แน่นอนว่ามีคนอยู่ที่นั่น แต่สถานที่ที่พวกเขารออยู่ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรามาก
มีพ่อแม่บางคนที่บ่นอุบอิบเมื่อคิดว่าพวกเขาจะต้องบอกลาลูกในไม่ช้านี้ อาจเป็นเพราะพวกเขามาจากที่ไกล และลูกบางคนที่บ่นว่าไม่อยากไป
ไม่ว่าวิหารจะดีแค่ไหน คุณก็สามารถหาคนแบบนั้นได้เสมอ พวกเขาจะคิดอะไร เพียงเพราะต้องแยกทางกับพ่อแม่
“เอิ่ม นี่คือเคาน์เตอร์รับสมัคร….”
เห็นฉันกับไดบุนที่ดูเรียบร้อยแต่ก็ค่อนข้างจน พนักงานเคาน์เตอร์ก็พยายามค่อยๆ นำทางเราไปยังอีกฝั่งหนึ่ง
“เอ่อ เอ่อ…. นั่นคือ….”
ไดบุนยืนตัวแข็งอยู่ข้างๆ ฉัน บางทีอาจเป็นเพราะนั่นเป็นครั้งแรกที่เขามาในสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้ร่ำรวยมหาศาล ไม่ ทำไมผู้ปกครองของฉันถึงกลัว ฮะ?
“ฉันมาที่นี่เพื่อจ่ายค่าเล่าเรียน”
ตรงกันข้าม เมื่อฉันพูดอย่างใจเย็น พนักงานดูค่อนข้างเขินอายต่อการกระทำเมื่อครู่
