The Demon Prince goes to the Academy
ตอนที่ 25
นี่เรียกว่าความพอใจส่วนตัว
ตามปกติแล้ว ผู้อ่านทิ้งนิยายเรื่องนี้ด้วยความรังเกียจต่อการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนั้น แต่ฉันจะทำไงได้ ตอนนั้นฉันคิดว่านั่นจะเป็นการพัฒนาที่ดีที่สุด แน่นอนว่ามันจะดีกว่าถ้าฉันเทมัรไปโดยปล่อยให้มันยังไม่เสร็จเหมือนเคย แต่ทันใดนั้นฉันก็บังคับให้ทำมันให้เสร็จโดยวิธีใดวิธีหนึ่ง
ถ้าคุณทำเรื่องโง่ๆ วันหนึ่งคุณจะต้องรับผลของมัน
เพราะการพัฒนาที่บ้าคลั่งนั้น ตอนนี้ฉันจึงต้องรับผลที่ฉันก่อเอง ไม่ว่าฉันจะชอบหรือไม่ก็ตาม สถานการณ์วุ่นวายที่จู่ๆ เกทก็เปิดออกในโลกนี้ ส่งโลกนี้ไปสู่ความพินาศกำลังใกล้เข้ามาทุกขณะ
มันเป็นเรื่องแนวชีวิตประจำวันและอีกครึ่งหนึ่งเป็นเรื่องราวแปลกๆ เกี่ยวกับการต่อต้านเกท
ตอนนี้ฉันมีสามตัวเลือก
ฉันสามารถรอให้ตอนจบมาถึงในขณะหลบในที่ปลอดภัยโดยไม่สนใจข้อเท็จจริงที่ว่าฉันมีความรู้เกี่ยวกับเกทเหล่านี้
สองฉันสามารถฝึกฝนจนไปถึงสถานะที่สามารถต่อสู้ได้ก่อนที่เกทจะเปิดและกระโดดเข้าสู่สถานการณ์ทันที
และสุดท้าย
ฉันสามารถกำจัดสถานการณ์ของการเปิดเกทได้โดยใช้ฟังก์ชัน “เขียนใหม่”
สำหรับตัวเลือกที่สองฉันไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมวิหารแต่ตัวเลือกที่สามกำหนดให้ฉันเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อเรื่องหลักเพื่อรับคะแนนความสำเร็จ
เนื่องจากฉันเคยผ่านประสบการณ์ชีวิตหรือความตายมาหลายครั้งแล้วในส่วนอารัมภบท ฉันไม่มีความมั่นใจใดๆ ในการต่อสู้หรือเห็นคนตายต่อหน้าฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์เกทเปิด
ถ้าเป็นฉัน ฉันคงเลือกที่จะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งและเฝ้าดูไฟที่ค่อยๆ มอดลงโดยที่ไม่ต้องสนใจมัน
แม้จะขี้ขลาดแต่ชีวิตของฉันก็มีค่ามากกว่า
อย่างไรก็ตามซาร์เคการ์, โลยาร์และเอเลริสได้ผลักไสฉันออกจากสิ่งนั้น เมื่อข้อแก้ตัวของฉันถูกปิดกั้นทีละข้อ ฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้
ยังไงซะ ถ้าความจริงนี่คือเรื่องแย่ๆ ที่ฉันก่อขึ้น ฉันต้องรับผิดชอบบางอย่าง เป็นไปไม่ได้สำหรับฉันที่จะรับผิดชอบอย่างเต็มที่ แต่ถ้าฉันสามารถทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ที่กำหนดได้ ฉันคงจะทำอย่างนั้นอย่างแน่นอน
ฉันไม่รู้ว่าเป็นไปได้มั้ยที่จะหยุดไม่ให้เกทเปิด มันคงเป็นไปไม่ได้
หากไม่ได้ผล ฉันก็ต้องแข็งแกร่งขึ้นด้วยคะแนนความสำเร็จและกำจัดสัตว์ประหลาดที่ออกมาจากเกท
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความบ้าบอของฉันเอง ฉันจึงต้องทำบางอย่างเกี่ยวกับอนาคตที่มีเพียงฉันเท่านั้นที่รู้
“เฮ้อ….”
ฉันมาถึงหน้าแรกของเรื่องหลักแล้ว
วิหาร
ฉันต้องกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป หรือไม่ก็ต้องกำจัดสถานการณ์ประตูนั้นออกไป หรือฉันอาจลงเอยด้วยพรสวรรค์ที่ไร้ประโยชน์ ซึ่งไม่มีค่าอะไรเลย
ฉันไม่เก่งในสิ่งที่ชอบด้วยซ้ำ ดังนั้น ฉันควรพยายามให้หนักขึ้นในสิ่งที่ไม่ชอบรึเปล่านะ?
เหงื่อเย็นไหลลงบนใบหน้าของฉัน
* * *
วิหารแบ่งออกเป็นสามส่วนหลัก: ประถม 6 ปี มัธยมต้น 3 ปี และมัธยมปลายรวมอุดมศึกษา 6 ปี นอกจากนี้ยังมีบัณฑิตวิทยาลัยเพื่อการศึกษาต่อ
แน่นอนว่ามีสิ่งอำนวยความสะดวกในเครือและห้องโถงสำหรับวัตถุประสงค์พิเศษกระจายอยู่มากมายที่นี่และที่นั่น กล่าวอีกนัยหนึ่ง มีสนามกีฬาและสิ่งอำนวยความสะดวกพิเศษอื่น ๆ รวมทั้งคอนเสิร์ตฮอลล์
เนื่องจากวิทยาเขตมีขนาดใหญ่เกินกว่าจะเดินสำรวจได้วิหาีจึงมีรถรางสายแยกต่างหากที่ให้บริการภายในเท่านั้น แน่นอนมันฟรี
การเข้าวิหารเป็นครั้งแรก ฉันสามารถเข้าไปข้างในด้วยบัตรประจำตัวนักเรียนที่ออกให้ล่วงหน้ารวมถึงใบอนุญาตเข้าด้วย
วิทยาเขตอันกว้างใหญ่ของวิหารถูกขับเน้นด้วยท้องฟ้าสีครามที่แผ่กระจายอยู่ตรงหน้าฉัน มันไม่ได้รู้สึกเหมือนว่าจินตนาการของฉันมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ
มันยิ่งใหญ่มากและประณีตกว่าที่ฉันคิดไว้มาก จนฉันหุบปากไม่ลง ไม่มีทางที่ฉันจะนึกภาพสิ่งนี้ได้ด้วยคำอธิบายที่เป็นลายลักษณ์อักษรที่ฉันให้ไว้อย่างจำกัด
ท่ามกลางนักเรียนจำนวนนับไม่ถ้วนที่สวมเครื่องแบบต่างๆ ไปมา ฉันยืนตัวเปล่าอยู่ที่ทางเข้า ไม่รู้ว่าควรเรียกความรู้สึกนี้ว่ารู้สึก ประหลาดใจหรือกระอักกระอ่วนใจดี
ในวิหารมีรูปแบบการเรียนที่แตกต่างกันมากมาย ดังนั้นฉันจึงสร้างชุดรูปแบบนี้ขึ้นโดยมีเครื่องแบบที่หลากหลาย แต่การเห็นความหลากหลายนั้นตรงหน้าทำให้ฉันรู้สึกแปลก
รูปปั้นและโคมไฟข้างถนนที่เหมือนสวนสาธารณะขนาดใหญ่ รวมถึงสิ่งอำนวยความสะดวกทางการศึกษาต่างๆ ดูเหมือนงานศิลปะอิสระมากกว่าการตกแต่งโรงเรียน
รถรางยังวิ่งอย่างเงียบ ๆ ไปตามรางที่สร้างขึ้นในวิทยาเขตขนาดใหญ่แห่งนี้
มันเป็นการผสมผสานระหว่างความคลาสสิกและความทันสมัย และในทางหนึ่ง มันเป็นความผิดปกติชนิดหนึ่งที่มีแต่ฉันเท่านั้นที่รู้
ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา ฉันสามารถชื่นชมมันในภายหลังได้
สถานที่ที่ฉันควรจะไปคือหอพักของรอยัลคลาสซึ่งอยู่ใกล้กับสถาบันอุดมศึกษา
เนื่องจากมีนักเรียนมากกว่า 100,000 คน สิ่งอำนวยความสะดวกในหอพักจึงต้องใหญ่โต
รอยัลคลาสของอุดมศึกษามีนักเรียนประมาณ 20 คนต่อชั้น และส่วนมัธยมปลายมี 6 ชั้น ดังนั้นจึงมีนักเรียนทั้งหมด 120 คนในแผนกอุดมศึกษา
นั่นเป็นจำนวนที่ค่อนข้างน้อย สิ่งนี้ยังแสดงให้เห็นว่ามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มีพรสวรรค์จริงๆ
ดังนั้น ชั้นเรียนที่ฉันจะเข้าจึงมีนักเรียนเฉลี่ย 10 คนต่อชั้นเรียน นักเรียน 20 คนจะถูกแบ่งออกเป็นคลาส A และ B แม้ว่าฉันจะถูกเพิ่มเข้ามาในภายหลัง แต่คราวนี้ก็น่าจะมีนักเรียน 21 คน
ฉันลงจากรถรางของวิหารตรงจุดที่เขียนไว้ในคู่มือ
ทันทีที่ฉันลงไป ฉันเห็นทางลาดเรียงรายไปด้วยเสาที่นำไปสู่อาคารหอพัก
ฉันรู้สึกไม่เข้าใจเลยว่าทำไมหอพักสูง 7 ชั้นแห่งนี้จึงจุคนได้ประมาณ 120 คน
มันใหญ่มากอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ว่าฉันจะเขียนว่า ‘พวกเขาได้รับการปฏิบัติที่ดีเป็นพิเศษ!’ อย่างไรก็ตาม เมื่อได้เห็นสิ่งนี้ด้วยตาของฉันเอง ฉันก็เริ่มสงสัยว่าสิ่งนี้โอเคจริงๆหรือ ฉันไม่คิดว่าแม้แต่ขุนนางระดับสูงก็สามารถอาศัยอยู่ในสถานที่แบบนี้ได้ รู้มั้ย?
ฉันทั้งขมขื่นและมีความสุขเพราะหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันเขียนลงในนิยายของฉัน
ฉันเดินไปมาระหว่างเสาเหล่านั้น ขณะที่เงาของพวกเขาผ่านฉันไปด้วยความเร็วสม่ำเสมอ ฉันเริ่มรู้สึกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะเข้าไปในสถานที่ที่ฉันไม่ควรเข้าไป
ฉันคิดว่ามันคงค่อนข้างหนักใจถ้าฉันยังคงรู้สึกแบบนี้ทุกวัน ลืมเกี่ยวกับท่อระบายน้ำใต้ดินบรอนซ์เกตกันเถอะ แต่ร้านขายม้วนกระดาษของ เอเลริสนั้นสบายใจกว่ามากเมื่อเทียบกับที่นี่
เมื่อเดินผ่านทางเข้าหอพักซึ่งอยู่สุดเสา ฉันมองเห็นเพดานรูปโดมสูง มองขึ้นไป และบันไดหินอ่อนที่นำไปสู่ชั้นบน
ล็อบบี้เป็นส่วนรวมและเชื่อมต่อกับชั้น 1 และชั้น 2 ผ่านบันไดด้านซ้ายและขวา ที่รู้ก็เพราะตั้งมาอย่างนั้น..
ชั้น 1 เป็นปี 1 ชั้น 2 เป็นปี 2 เป็นต้น
ดังนั้น เมื่อเกรดสูงขึ้น นักเรียนก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น แน่นอนฉันเขียนว่ามีบางสิ่งที่คล้ายกับลิฟต์ มันใช้งานได้ด้วยเวทมนตร์ลอยตัวหรืออะไรทำนองนั้น สิ่งที่อยู่ตรงกลางโดมน่าจะเป็นลิฟต์ตัวนั้น
เมื่อมองไปที่โครงสร้างของอาคาร ห้องสำหรับคลาส A จะอยู่ทางซ้าย และห้องสำหรับคลาส B จะอยู่ทางขวา นักเรียนทุกคนที่อยู่ในคลาส A โดยไม่คำนึงถึงเกรดจะอยู่ทางด้านซ้าย เช่นเดียวกับคลาส B และด้านขวา
ฉันรู้คร่าวๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้
“คุณเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม”
“อา ใช่”
นักเรียนรุ่นพี่ใส่ชุดเดียวกับฉันเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับแฟ้มเอกสาร
เป็นนักเรียนหญิง….
“ฉันชื่อ เซเรส แวน โอเว่น เป็นนักเรียนปีที่ 5 และเป็นประธานสภานักเรียนรอยัลคลาส สวัสดี?”
“อ่าใช่ สวัสดีครับ”
ใช่ มันเป็นอย่างนั้น แม้ว่ากรมการอุดมศึกษาจะมีประธานนักเรียนและรองประธานโดยรวม แต่แต่ละคลาสเรียนก็มีประธานนักเรียนและรองประธานแยกเป็นของตนเอง
ดังนั้น รอยัลคลาสจึงมีประธานสภานักเรียนและรองประธานเป็นของตัวเอง
จำนวนนักเรียนที่สภานักเรียนต้องจัดการมีจำนวนมหาศาล ดังนั้นพวกเขาจึงมีอำนาจมากมาย ในการเริ่มต้น มีนักศึกษามากกว่า 50,000 คนที่เป็นส่วนหนึ่งของภาควิชาการอุดมศึกษา
อย่างไรก็ตาม อำนาจของสภานักเรียนรอยัลคลาสซึ่งมีจำนวนนักเรียนน้อยกว่าหนึ่งในร้อยของแผนกมัธยมปลายก็ค่อนข้างสูงเช่นกัน นี่คือรอยัลคลาสหนึ่งในสองเสาหลักแห่งวิหาร
แน่นอนว่าเนื่องจากจำนวนสมาชิกที่ค่อนข้างน้อย สภานักเรียนรอยัลคลาสจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องช่วยเหลือในบางสิ่ง
เหมือนการแนะนำนักเรียนใหม่
ไม่ว่าพวกเขาจะได้รับการต้อนรับจากคนภายนอกดีเพียงใด ไม่มีการปฏิเสธว่าคนภายในรอยัลคลาสนั้นขาดแคลน
ฉันมอบรหัสนักเรียนให้นักเรียนรุ่นพี่ที่แนะนำตัวเองว่าเป็นประธานสภานักเรียน และเธอตรวจดูแฟ้มของเธอเพื่อหาชื่อของฉัน
“ไรน์ฮาร์ด ไม่มีนามสกุล…. ชั้นปี 1-A คุณได้รับมอบหมายให้อยู่ห้อง A-11 เรามาเริ่มกันเลยจากนี้ไป”
“อา ครับ”
เธอยื่นมือออกมาและฉันก็คว้าไว้ นักเรียนชั้นปีที่ 5 เป็นผู้ใหญ่แล้วตั้งแต่อายุ 21 ปี
ประธานนักเรียนที่อยู่ข้างหน้าฉันคงจะอยู่ปีสุดท้ายในปีหน้าและคงจะมีงานยุ่ง ดังนั้นเราคงไม่ค่อยมีการติดต่อมากนัก อย่างไรก็ตาม การทิ้งความประทับใจที่ดีนั้นไม่เคยผิด
โดยไม่คำนึงถึงทักษะที่แท้จริงของเธอ ประธานสภานักเรียนรอยัลคลาสเป็นบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดในหอพักนี้รองจากครู แล้วเธอก็พูดกับฉันด้วยรอยยิ้ม
“บางทีหลังจากที่ทุกคนมาถึงแล้ว พวกเขาอาจจะให้คุณไปรวมกันที่ล็อบบี้ส่วนกลางเพื่อต้อนรับและตักเตือนบางอย่าง เป็นเรื่องปกติที่จะพักผ่อนสั้นๆ หลังจากที่คุณเก็บของทุกอย่างแล้ว แต่อย่าเผลอหลับลึกเกินไป เข้าใจมั้ย”
“ครับ”
ฉันลากกระเป๋าเดินทางไปข้างหลังแล้วเดินไปที่โถงทางเดินด้านซ้าย แสงแดดที่ส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างผสานกับเงาก่อตัวเป็นตาข่ายที่ซับซ้อนบนพื้น ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นฉากแบบนี้
ทันทีที่ฉันผ่านล็อบบี้หลัก ล็อบบี้สำหรับคลาส 1-A ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน แม้ว่ามันจะเล็กกว่าอีกที่ แต่ก็ยังเป็นห้องโถงที่น่าเกรงขาม มีโซฟา โต๊ะ และโต๊ะอ่านหนังสือที่สามารถนั่งพักผ่อนได้
นั่นคือที่ที่เด็ก ๆ ของคลาส B มารวมตัวกัน กินของว่าง พูดคุยและสมรู้ร่วมคิด แม้ว่านั่นจะหมายถึงล็อบบี้ฝั่งตรงข้ามก็ตาม
เริ่มจากโถงนี้มีทางเดินไปสู่หอพัก ห้องทดลองเวทมนตร์ ห้องอ่านหนังสือ โรงยิมในร่ม และสิ่งอำนวยความสะดวกเพิ่มเติมอีกมากมายรวมถึงร้านอาหาร มันทำหน้าที่เป็นศูนย์กลาง จุดหลักน่าจะเป็นล็อบบี้หลัก
มีสิ่งอำนวยความสะดวกบางอย่างเพิ่มเข้ามาเมื่อเกรดเพิ่มขึ้น แต่ส่วนใหญ่แล้วพื้นฐานคล้ายกัน
ตอนนี้ฉันมาถึงสถานที่ที่ฉันจำได้ว่ามีในโลกนี้แล้ว ฉันรู้สึกสบายใจขึ้น แต่สุดท้ายฉันก็ยังขาดรายละเอียด ดังนั้นฉันจึงยังคงมีความอึดอัดใจอยู่บ้าง
มันเป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนที่อธิบายได้ยาก
ฉันเข้าไปในห้องโถงที่นำไปสู่หอพักและมุ่งหน้าไปยังห้อง A-11 แค่แท็กรหัสนักศึกษาประตูก็เปิดทันที นั่นไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับฉัน ทุกอย่างถูกขับเคลื่อนด้วยเวทมนตร์
ห้องนี้ค่อนข้างใหญ่สำหรับคนเดียว มีเตียงที่จัดไว้อย่างเรียบร้อย ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่และหน้าต่าง มีแม้แต่ห้องอาบน้ำ ภายในห้องไม่หรูหราเท่าภายนอก แต่ได้รับการออกแบบด้วยความรู้สึกที่สะอาดและทันสมัย ค่อนข้างสะดวกกว่ามาก ถ้ามันฉูดฉาดเกินไปก็จะทำให้ฉันปวดตาได้
ขณะนี้มีเพียงสิ่งของพื้นฐานเท่านั้นที่มีอยู่ในห้องนี้ แต่ถ้านักเรียนขอสิ่งอื่น ๆ ก็จะเพิ่มเข้ามา ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์ฝึกกายภาพหรือห้องทดลองเวทมนตร์ ตราบใดที่มันอยู่ในอำนาจของวิหารอะไรก็สามารถเพิ่มเข้าไปในห้องนี้ได้
นี่เป็นสภาพแวดล้อมที่ดีที่สุดที่ใคร ๆ ก็สามารถมุ่งความสนใจไปที่การพัฒนาความสามารถของตนเองได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกังวลกับเรื่องอื่น ๆ
เมื่อฉันเปิดตู้เสื้อผ้า ฉันพบชุดเครื่องแบบที่ทำขึ้นมากมายเพื่อให้พอดีกับตัวฉันแขวนอยู่ในนั้น นี่เป็นบริการที่นักเรียนธรรมดาๆ ของวิหารได้เพียงฝันถึง
ฉันหยิบของออกจากกระเป๋าแล้วเก็บเข้าตู้ทีละชิ้น ฉันไม่ได้นำสิ่งของมามากมายเพราะฉันสามารถได้ทุกสิ่งที่ต้องการเพียงแค่ขอพวกเขา
สิ่งที่ฉันควรพกติดตัวเสมอคือแหวนของเดรดฟีนและ เปลวไฟแห่งวันอังคาร เผื่อในกรณีฉุกเฉินที่ไม่คาดคิด
หลังจากเก็บข้าวของเสร็จ ผมก็นอนลงบนเตียง
ฉันไม่รู้ว่าฉันมาถึงกี่โมง แต่ฉันเป็นคนเดียวที่ลงที่สถานีหอพักรอยัลคลาส
เมื่อนักเรียนทั้งหมดมาถึง ฉันก็ต้องเผชิญหน้ากับนักเรียนทั้งห้อง A และห้อง B เมื่อสภานักเรียนเรียกพวกเรา พวกเขาบอกว่ามันจะเป็นแค่งานเลี้ยงต้อนรับธรรมดาๆ เหมือนการทักทายมากกว่า ไม่ใช่งานเลี้ยง
ที่นั่นฉันจะได้เห็นตัวอักษรทั้งหมดที่ฉันเขียน
อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างที่รบกวนจิตใจฉัน
ห้องของฉัน
ห้อง A-11
วิหารเป็นสถานที่ที่ชอบจัดอันดับผู้คน แน่นอนว่าหมายเลขห้องไม่ได้ถูกสุ่มออกมา ห้อง A-11 หมายความว่าสำนักงานรับสมัครเห็นว่า “ความสามารถ” ของฉันต่ำที่สุดในบรรดาความสามารถระดับ A ปีแรก
ใช่ การได้เป็นส่วนหนึ่งของคลาส A เป็นเรื่องมหัศจรรย์ในตัวมันเอง ฉันไม่มีพรสวรรค์เลยแม้ว่าความถนัดของฉันจะไม่มีที่สิ้นสุดก็ตาม
ฉันถูกจัดให้อยู่ในรอยัลคลาสของวิหารซึ่งแบ่งเป็นคลาส A และ B และฉันอยู่อันดับต่ำสุดในคลาส A
อะไรเนี่ย?
ฉันสามารถจินตนาการได้ว่าฉันจะตกอยู่ในปัญหาประเภทใด
โอ้ นายคือผู้ชายที่ ‘มีความถนัดไร้สิ้นสุด’ ที่ฉันเคยได้ยินมาใช่ไหม แต่นายไม่อ่อนแอไปหน่อยเหรอ?
เฮ้ เฮ้ เมันก็แค่อ่อนแอไม่ใช่เหรอ?
นายอยู่ในคลาส A? มันเกิดขึ้นยังไง?
ฉันคิดว่าฉันน่าจะได้ยินอะไรแบบนั้น
ฉันอยากไปคลาส B มากกว่า
เฮ้อ ฉันจะถูกนักเรียนอันดับสูงกว่าฉันรังแกเหรอ?
ฉันไม่ต้องการเป็นคนแรกหรือคนสุดท้าย เพียงว่าสถานการณ์แปลก ๆ นี้คาดเดาไม่ได้
และฉันไม่รู้ว่าทุกอย่างจะดำเนินไปได้ด้วยดีหรือไม่
ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครตกอันดับเพราะฉันเลยแม้แต่น้อย
เห็นได้ชัดว่าคลาส A และคลาส B กำหนดให้มี 10 คนในนั้น แต่ฉันมีหมายเลข 11 นั่นหมายความว่าฉันเข้ามาในฐานะสมาชิกนอกโควต้าเดิม
จะดีไหมถ้าคนโง่หัวร้อนบางคนโดนไล่ออก? ไม่มีคนอย่างงั้นเหรอที่จะโดนเตะเพื่อที่ฉันจะมาแทน?
ไม่ เดี๋ยวก่อน แบบนั้นพวกเขาอาจจะลงเอยด้วยการไล่คนสำคัญออกไป ขอบคุณพระเจ้า ที่มันเป็นอย่างที่มันควรเป็น
ฉันเห็นผู้คนมากมายลงจากรถไฟมานาในระยะไกลจากหน้าต่างของฉัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาถึงทีละคน
ถ้าการคาดเดาของฉันเป็นจริง
เห็นได้ชัดว่าจะมีสิ่งที่เกิดขึ้นที่ผิดไปจากภาคแรกอย่างมากในตอนเริ่มต้น
ฉันสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ฉันหยิบสมุดและเครื่องเขียนที่เตรียมไว้ออกมา
มาเรียงลำดับความคิดกันเถอะ มันอาจจะยากสำหรับฉันที่จะจำทุกๆ ตัวะครและอาจเป็นไปได้ว่ามีตัวละครบางตัวที่ไม่ปรากฏตัว ดังนั้นฉันจึงไม่รู้จักพวกเขาเลย มีตัวละครบางตัวที่ปรากฏตัวในบันทึกของฉันเท่านั้น และเป็นเหมือนกับอากาศ ฉันตั้งค่ารายละเอียดส่วนตัวของนักเรียนทั้งหมด 20 คน แต่ไม่ใช่ทุกคนที่มีส่วนสำคัญ เพราะถ้าทั้ง 20 คนมีบทบาทสำคัญ การเขียนของฉันคงยุ่งเหยิง
แน่นอนว่างานเขียนของฉันพังหลังจากเกทเปิดตรงกลางเรื่อง
ถึงอย่างไร
คลาส A และ B
ฉันควรจัดระเบียบข้อมูลส่วนบุคคลของนักเรียนทุกคนที่นึกถึง
หนึ่งสองสาม
“…..”
เนื่องจากมีคนมากกว่าเจ็ดคน ฉันจึงจำไม่ค่อยได้
ความทรงจำของฉันดีมาก….
ฉันใช้สมองอย่างหนักเพื่อคิดชื่อตัวละครที่ไม่ได้ใช้ทั้งหมดและจัดระเบียบมัน โชคดีที่แม้ฉันจะจำชื่อพวกเขาไม่ได้ทั้งหมด แต่ฉันก็ยังรู้ว่าพวกเขาเป็นคนประเภทไหน
* * *
เป็นเวลาบ่ายแก่ๆหรือหัวค่ำ
[นักเรียนของรอยัลคลาสโปรดรวมตัวกันที่ล็อบบี้ นักเรียนของรอยัลคลาสทุกคน โปรดรวมตัวกันที่ล็อบบี้]
ในที่สุด การประกาศเรียกนักเรียนทั้งหมดของ รอยัลคลาสก็ดังขึ้น ฉันออกมาจากห้องของฉันซึ่งอยู่ทางซ้ายสุดและสามารถมองเห็นด้านหลังของเพื่อนร่วมชั้นเดินไปมาขณะที่พวกเขาฟังการประกาศ
ตอนนี้ฉันต้องทำหน้าที่เป็นน้องใหม่ในโรงเรียน
เท่าที่ฉันคิดว่าฉันต้องรีบขึ้นก้าวของฉันก็หนักขึ้นและหนักขึ้น ฉันหมดแรงแล้ว
นักเรียนของคลาส A และ B รวมตัวกันที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง สมาชิกสภานักเรียนยืนอยู่บนบันไดสูงที่นำขึ้นไป
และมีคนในแต่ละชั้นยืนพิงราวกั้นมองลงมาที่เรา นักเรียนชั้นปีที่ 6 ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดไม่ได้ออกมาดูเลยด้วยซ้ำ
แต่ทำไมนักเรียนรุ่นพี่ทุกคนถึงตัดสินใจมองนักเรียนใหม่ที่มาในครั้งนี้?
“เอาล่ะ ทั้งคลาส A และคลาส B เข้าแถวตามลำดับของคุณ เริ่มจากหมายเลข 1”
ทุกคนเข้าแถวตามคำพูดของประธานนักเรียนบอกพวกเขาไม่มีระเบียบวินัยเลย พวกเขายังคงเป็นเด็กอยู่ดี ฉันอยู่หลังสุดของคลาสเอ
โดยปกติแล้วนักเรียนรุ่นพี่ไม่ควรมาดูนักเรียนใหม่ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ยากทุกปี
อย่างไรก็ตาม พวกเขากำลังมองดูพวกเราทุกคนที่นี่ ฉันพบสิ่งที่แตกต่างตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว
“เอาล่ะ เราจะเริ่มต้นด้วย A-1 ”
“ฉันเบอร์ทัส เดอ การ์เดียส!”
แค่ได้ยินชื่อก็ขนลุกแล้ว เบอร์ทัส เดอ การ์เดียส ฉันได้ยินเสียงของชายผู้เกือบทำให้ฉันตาย
มันเป็นเสียงที่มีชีวิตชีวาและสดใสสำหรับคนที่ชั่วร้าย
เขาไม่ได้แสดงอำนาจใด ๆ และดูเหมือนเป็นคนทำงานหนัก
มันแปลก
เดิมที เบอร์ทัสเข้าไปในวิหารโดยปกปิดตัวตนของเขา แต่ตอนนี้เขากำลังแนะนำตัวเองอย่างเปิดเผยด้วยนามสกุลของเขา ดังนั้นรอยัลคลาสทั้งหมดจึงรู้ว่าเขาเป็นเจ้าชาย
ดังนั้น เดิมที นักเรียนคนอื่นๆ ไม่ควรสนใจนักเรียนใหม่ แต่หลังจากได้ยินข่าวว่าเจ้าชายเข้าโรงเรียน พวกเขาก็กระตือรือร้นที่จะมาดู
การแนะนำยังคงดำเนินต่อไป ฉันเพียงแค่พูดชื่อของฉัน
แน่นอนว่าไม่มีใครสนใจฉันเลย
“เอาล่ะ เรามาเริ่มการแนะนำคลาส B กันเลยดีมั้ย? ตอนนี้ B-1 คุณช่วยแนะนำตัวเองให้เพื่อนๆ รู้จักหน่อยได้มั้ย?”
ฉันเข้าใจทันทีว่าทำไมทิศทางของความคืบหน้าของเหตุการณ์นี้จึงแตกต่างไปจากเดิม..
“ฉันชื่อชาร์ลอตต์ เดอ การ์เดียส”
คนที่ไม่ควรมาที่นี่
ชาร์ลอตต์อยู่ในรอยัลคลาสของวิหาร
