<มุมมองของฮิซามูระ สึคาสะ>
…เอ๊ะ? เมื่อไหร่ชั้นจะตื่นจากฝันนี่สักทีล่ะ
นับตั้งเเต่ที่ชั้นกลายมาเป็น ฮิซามูระ สึคาสะ ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงเเล้ว
ตอนนี้ชั้นกลับมาที่บ้านของตัวเอง เเล้วในขณะที่นอนอยู่บนเตียงก็เล่นโทรศัพท์ไปด้วย
ชั้นเล่นโทรศัพท์อย่างกับว่าอยู่ในโลกเเห่งความจริงจนทําให้ลืมไปเลยว่าตอนนี้ชั้นอยู่ในโลกของมังงะ
ตอนนี้เหมือนชั้นจะฝันว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในโลกของมังงะที่ชอบ “เพราะมีลูกคุณหนูที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กขัดขวางอยู่ เลิฟคอมธรรมดาๆคงเป็นไปไม่ได้”
ยิ่งกว่านั้นคงเพราะชั้นมีชื่อเดียวกันกับ ฮิซามูระ สึคาสะ ตัวละครจากมังงะล่ะมั้ง ชั้นเลยกลายมาเป็นตัวเขาในฝันนี่
ชั้นคิดว่าตัวเองจะตื่นทันทีหลังจากที่สารภาพรักอย่างร้อนเเรงกับเซย์จังตอนหลังเลิกเรียนนั่นเเล้ว เเต่ทําไมชั้นถึงยังไม่ตื่นขึ้นสักทีล่ะ?
ถึงจะอยู่ในความฝันชั้นก็ยังกินข้าวได้ตามปกติเเถมมันยังรู้สึกสมจริงมากเรื่องรสชาติเองก็ปกติด้วย
จะว่าไปที่นี่เป็นความฝันจริงๆงั้นเหรอ?
มันสมจริงมากๆถึงขนาดที่ชั้นสงสัยออกมาเเบบนั้นเลยล่ะ
เเต่เรื่องที่ว่าชั้นได้เข้ามาในโลกของมังงะน่ะ ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนมันก็ไม่สมจริงเลยสักนิด
ถึงชั้นจะไม่เคยมีความฝันที่ชัดเจนขนาดนี้มาก่อน เเต่ตอนนี้คิดว่าเป็นฝันไว้ก่อนดีกว่า
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะดูเหมือนชั้นจะกลายเป็น ฮิซามูระ สึคาสะ ตัวละครจากมังงะจริงๆสินะ”
ในหลายชั่วโมงมานี้ชั้นส่องกระจกดูตัวเองหลายรอบ เเต่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ยังเป็นหน้าเดิมของชั้น
มันเป็นหน้าของ ฮิซามูระ สึคาสะ ในโลกเเห่งความจริงไม่ใช่หน้าของ ฮิซามูระ สึคาสะ ตัวละครจากมังงะ
ไม่รู้ว่าเพราะอยู่ในฝันรึเปล่า เเต่ชั้นจําหน้าของฮิซามูระ สึคาสะ ตัวละครจากมังงะไม่ได้เลย
ถึงอย่างนั้นต่อให้จําไม่ได้ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“ถึงจะดีที่ยังอยู่ในฝันก็เถอะ เเต่ไม่มีอะไรให้ทําเลยน้า~”
ชั้นพึมพําออกมาเเบบนั้นในขณะที่นอนอยู่บนเตียง
ตั้งเเต่เมื่อกี้นี้ชั้นเล่นเกมมือถือเเละดูวิดีโอบนเว็บไซต์อยู่หรอก เเต่เรื่องเเบบนั้นในโลกความจริงก็สามารถทําได้
จะว่าไปจนถึงเมื่อกี้ชั้นยังลืมไปเลยว่านี่เป็นโลกเเห่งความฝัน
หรือบางทีตัวชั้นในโลกเเห่งความจริงจะถูกรถบรรทุกชนเเละอยู่ในภาวะโคม่าจนทําให้ตื่นขึ้นไม่ได้งั้นเหรอ
พอลองคิดเเบบนั้น ตัวชั้นก็กลัวกับการที่จะลืมตาตื่นขึ้นมาทันที
เลิกคิดเรื่องน่ากลัวเเบบนั้นดีกว่า
ก่อนอื่นไหนๆก็มาอยู่ในโลกของมังงะที่ชั้นชอบทั้งที มาคิดถึงเรื่องที่จะทําได้เเค่ภายในฝันนี้ดีกว่า
จะทําอะไรดีนะ.. อ๊ะ!
“จริงด้วย ลองติดต่อใครสักคนผ่านโทรศัพท์ดูดีกว่า”
มีเเอพเเบบนั้นไหมนะ.. เจอเเล้ว! RINE
ถึงชื่อจะต่างจากเเอพในโลกเเห่งความจริงนิดหน่อย เเต่จุดนั้นชั้นจะไม่สนละกัน
ชั้นเปิด RINE เเละตรวจสอบว่า ฮิซามูระ สึคาสะ มีรายชื่อติดต่อกับใครบ้าง
โอ้ ดูเหมือนชั้นจะเจอ ชิเกโมโตะ ยูอิจิ ตัวเอกของมังงะด้วย
ก็คงต้องเป็นเเบบนั้นเเหละนะ ตอนนี้ชั้นเป็นเพื่อนสนิทของ ชิเกโมโตะ ยูอิจิ เเน่นอนอยู่เเล้วที่จะมีข้อมูลติดต่อของเขา
นอกจากนี้.. มีของ ฟุจิเสะ ชิโฮะ ด้วยงั้นเหรอ? เเถมยังมีของ โทโจวอิน คาโอริ อีก!
ฮิซามูระ สึคาสะ นายมีข้อมูลติดต่อของนางเอกหลักทั้งสองเลยเหรอ?
เเป๊ปนะ ถ้าอย่างนั้น.. หรือว่าจะมีของเธอคนนั้นด้วยงั้นเหรอ!
“เจอเเล้ว!”
ชั้นนอนอยู่บนเตียงเเต่ว่าชั่วขณะที่ชั้นเจอชื่อของเธอคนนั้น ชั้นดีใจจนเผลอลุกยืนขึ้นมา
บนหน้าจอของ RINE ตอนนี้มีคําว่า [ชิมาดะ เซย์] อยู่
อย่างที่คิดมีข้อมูลติดต่อของเซย์จังจริงๆด้วยสินะ!
เยี่ยม! เเน่นอนว่าชั้นจะต้องติดต่อเธอไปอยู่เเล้ว!
ชั้นไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ในโลกนี้ไปได้อีกนานเเค่ไหนด้วยนี่นะ
ไม่มีทางที่ชั้นจะไม่ติดต่อหาเธอหรอก
เอาล่ะ จะเขียนว่ายังไงดีนะ
ชั้นมั่นใจว่าเธอจําเรื่องสารภาพรักก่อนหน้านี้ได้ งั้นชั้นจะพูดถึงเรื่องนั้นละกัน
ถ้าเป็นไปได้ ชั้นอยากจะได้คําตอบของเธอต่อให้จะผ่านทาง RINE ก็เถอะ
เเละหวังว่าจะได้โทรคุยกันด้วย.. เอาล่ะ!
“ก่อนอื่นชั้นจะพิมพ์ข้อความไปก่อนละกัน ส่ง!”
ถ้าได้ข้อความตอบกลับเร็วๆก็คงดีน้า.. โอ๊ะ ขึ้นว่าอ่านเเล้วด้วยนี่!
◇ ◇ ◇
“อ๊ะ..!? ระ..รอเเป๊ปนะ ชิโฮะ! เมื่อกี้คือว่ามี RINE ส่งมาจากฮิซามูระน่ะ!”
[เอ๊ะ โกหกน่า!? ส่งมาว่ายังไงหรอ!?]
“คุ… [เซย์จัง ยังตื่นอยู่รึเปล่า? ทุกเรื่องที่พูดวันนี้เป็นความรู้สึกของชั้นจริงๆนะ ชั้นจะไม่เร่งให้รีบบอกคําตอบหรอก เเต่ชั้นจะดีใจมากนะถ้ามันเป็นคําตอบที่ดีน่ะ] ส่งมาเเบบนั้นน่ะ..”
[ว้าว! ว่าไงดีล่ะสุดยอดไปเลย! รู้สึกใจเต้นเลยล่ะ! นี่ เซย์จังเองก็รีบตอบกลับไปสิ!]
“ฉะ.. ฉันจะตอบกลับยังไงดีล่ะ!?”
[เรื่องนั้นเซย์จังต้องคิดเองนะ! นั่นไง ไม่เกี่ยวกับฉันหรอก สิ่งที่สําคัญน่ะคือความรู้สึกของเซย์จังต่างหากล่ะ!]
“นะ..นั่นเป็นคําพูดที่ฉันบอกกับชิโฮะวันนี้ไม่ใช่เหรอ! อย่ามาเลียนเเบบนะ!”
[ฟุฟุ~ นั่นสินะ เเต่ก่อนอื่นต้องรีบตอบกลับก่อนนะ มันขึ้นว่าเธออ่านเเล้วใช่ไหมล่ะ]
“อ๊ะ จริงด้วย เอ่อ… จะทํายังไงดีล่ะเนี่ย!”
◇ ◇ ◇
…ดูเหมือนจะไม่มีข้อความตอบกลับมาเเฮะ
มันผ่านมาห้านาทีเเล้วหลังจากที่ขึ้นว่าอ่านเเล้ว
ไม่สิ ต่อให้มันจะขึ้นว่าอ่านเเล้ว เเต่เธออาจจะอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถตอบกลับทันทีได้ก็ได้นี่นะ
สถานการณ์ที่ไม่สามารถตอบกลับทันทีได้.. อะไรกันนะ อาบนํ้างั้นเหรอ?
คุ… ไม่ได้นะ จะมาจินตนาการถึงเซย์จังขณะอาบนํ้าไม่ได้นะตัวชั้น!
เเม้เเต่ในฉบับมังงะก็ยังไม่มีฉากเซอร์วิสของเซย์จังมากขนาดนั้นเลยนี่นะ ชั้นอยากจะให้คุณผู้เเต่งช่วยวาดฉากเซอร์วิสของเซย์จังออกมาให้มากกว่านี้หน่อยในอนาคต
ป๊อม~ ป๊อม~
“อ๊ะ.. มาเเล้ว!”
หลังจากที่ได้ยินเสียงที่เป็นเอกลักษณ์นั่น ชั้นก็เปิดหน้าต่าง RINE ขึ้นมาทันที
ข้อความตอบกลับของเซย์จังคือ…
[ขอบคุณนะ ความรู้สึกของฮิซามูระทําให้ฉันมีความสุขจริงๆ เเต่ว่าฉันอยากจะให้รอสักหน่อย ฉันเองก็อยากจะเผชิญหน้ากับความรู้สึกของนายอย่างจริงจังเหมือนกัน]
….! ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารักอะไรอย่างนี้!
ชั้นเเคปหน้าจอข้อความนี้โดยไม่รู้ตัว
ไม่สิ ถึงจะบอกว่าเเคปหน้าจอเเต่ภาพก็คงอยู่ในฝันนี่ล่ะ ชั้นไม่คิดว่าจะเอามันไปในโทรศัพท์ของโลกเเห่งความจริงด้วยได้หรอก
ดูเหมือนเธอจะนึกเรื่องการสารภาพรักของชั้นอย่างจริงจัง เเละกําลังคิดอยู่
เเค่ข้อความนี้เพียงอย่างเดียวก็สามารถถ่ายทอดเรื่องนั้นออกมาได้
ถึงจะน่าเสียดายที่ไม่ได้คําตอบจากเธอ เเต่เเค่ได้รู้ว่าเซย์จังเป็นคนจริงจังเเละนิสัยดีอย่างที่คิดไว้ ก็คุ้มค่าที่ส่งข้อความไปเเล้ว
ถ้าชั้นถูกบอกมาว่า “ฉันจะลองคบกับนายเล่นๆดูก็ได้” ถ้าถูกบอกออกมาเเบบนั้น ถึงจะดีใจเเต่ก็คงรู้สึกขัดเเย้งอยู่ด้วยเล็กน้อย
หรือเพราะนี่เป็นฝันชั้นอาจจะเเค่สร้างอิมเมจของเซย์จังขึ้นมาเอง เเละคิดว่าเธอจะส่งข้อความเเบบนี้มาก็ได้
…ไม่ต้องคิดให้ลึกซึ้งดีกว่า
ไหนๆก็อยู่ในฝันเเล้ว ชั้นต้องเพลิดเพลินไปกับมันสินะ
เเต่ว่าก่อนอื่นชั้นต้องส่งข้อความตอบกลับก่อนล่ะนะ
◇ ◇ ◇
“ชะ.. ชิโฮะ มันขึ้นว่าอ่านเเล้วเเท้ๆ ทําไมเขายังไม่ตอบกลับมาเลยล่ะ..!”
[เซย์จัง มันพึ่งจะสามนาทีหลังจากที่เธอส่งข้อความไปเองนะ เขาเองก็คงกําลังคิดว่าจะตอบกลับข้อความนั่นยังไงดีเหมือนกันนั่นเเหละ]
“มะ.. มันเป็นข้อความที่ทําให้ต้องคิดถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
[อืม คงจะใช่มั้ง? บางทีถ้าเป็นฉันอาจจะสลบก่อนที่จะได้คิดคําตอบก็ได้นะ]
“ทะ.. ทําไมล่ะ!?”
[ก็เเบบข้อความที่น่ารักน่าเอ็นดูนั่น เเค่อ่านอย่างเดียวก็คงทําให้สลบเเล้วล่ะ]
“ก่อนส่งชิโฮะบอกว่าข้อความมันไม่เป็นไรไม่ใช่หรือไง!”
[อืม รูปประโยคมันก็ไม่ผิดหรอก ฉันมั่นใจว่าเขาจะสามารถรู้ได้เเน่ว่าเซย์จังจริงจังเเค่ไหน เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ]
“อืออ… อ๊ะ! มะ.. มาเเล้ว!”
[เขียนไว้ว่ายังไงบ้างเหรอ?]
“ขะ..เขาบอกว่า [ชั้นเองก็ดีใจที่เซย์จังคิดเรื่องนั้นอย่างจริงจังเหมือนกัน ขอบคุณนะ เเค่คําว่าชอบคงไม่พอ] น่ะ”
[เซย์จัง มีต่อจากนี้อีกใช่ไหมล่ะ?]
“ทะ.. ทําไมถึงรู้ล่ะ!”
[ก็เซย์จัง ดูออกง่ายนี่นา เเล้วต่อจากนั้นล่ะ?]
“คะ.. เเค่คําว่าชอบคงไม่พอ ชะ.. ชั้นรักเธอ… บอกออกมาเเบบนั้นน่ะ”
[ว้าว! ฉันเองก็เริ่มรู้สึกอายขึ้นมาด้วยเเล้วสิ!]
“คะ.. คนที่รู้สึกอายที่สุดคือฉันต่างหาก! ทําไมตัวฉันต้องเป็นคนอ่านมันออกมาด้วยล่ะ..!?”
ติดตามเพจผู้เเปลได้ที่ Ao2Sides
