“ฮืออ…อ่าาา…” (นักแปล :!!!???)
เมื่อถึงรุ่งเช้า ผมตื่นขึ้นมาก่อนที่น่าฬิกาปลุกจะดัง นานแล้วที่ผมสามารถตื่นได้เองโดยไม่ต้องใช้นาฬิกาปลุก
“ผมเผลอหลับไปนานกว่าที่คิดแหะ”
ดูจากเวลาที่ผมหลับไป ผมนอนไปนานมากเลย
แล้วผมก็รู้สึกแปลกๆเลยเปิดผ้าห่มขึ้นดู
“อี้ เปียกเหงื่อไปหมดเลย ผมต้องอาบน้ำหน่อยแล้ว”
คอผมแห้งผาก ผมเลยดื่มน้ำเล็กน้อยก่อนจะเดินไปอาบน้ำ
“อ่า สดชื่นจังเลย”
หลังจากออกมาจากห้องน้ำ ผมเตรียมตัวจะไปโรงเรียนและทำอาหารเช้าง่ายๆ
วันนี้ผมตัดสิ้นใจจะทำ ขนมปังปิ้งและไข่ดาว
ผมปิ้งขนมปังไม่นานมากเพื่อให้มันยังมีความนุ่มฟู หลังจากนั้นผมก็ว่างเบคอนที่สุกแล้วด้านบน ก่อนจะโป๊ะด้วยไข่ดาว ท้ายที่สุดผมโรยเกลือและพริกไทยลงไป และแล้วมันก็เสร็จ
มันเป็นอาหารเช้าง่ายๆแต่อร่อย ใช้เวลาในการเตรียมไม่นาน และยังทำให้ท้องของผมอิ่มได้
ผมมักจะกินมันและพบว่ามันจะกินง่ายมากด้วยมีดและซ้อม
หลังจากผมทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ผมมีเวลาอีกนิดหน่อยก่อนจะถึงเวลาที่รถบัสจะมา ปกติแล้วผมมักจะใช้เวลานี้ดูทีวี หรือ เล่นโทรศัพท์
มันแปลกดีที่ช่วงเวลาที่เหลือนี้ทำให้ผมรู้สึกสบายใจ
ผมเปิดทวิตเตอร์ขึ้นมาตามความเคยชิน และสังเกตุจำนวณแจ้งเตือนมหาสารที่ได้รับ
“หืมม มีอะไรเกิดขึ้นหรอ?”
ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่การแจ้งเตือนนั้นเป็นของแอคเค้า ชิราฮิเมะ ยูกะ ไม่ใช้จากแอคเค้าหลักของผม
“บางที่คงจะเป็นผลตอบรับของคลิปของผมละมั้ง?”
ผมตรวจสอบการแจ้งเตือนและพบกว่าคนหลายร้อยคนกำลังกดติดตามผม
“อะไรเนี้ย…?”
ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ ผมได้ยินมาว่าวีทูปเบอร์ได้ยอดผู้ติดตามยากโดยเฉพาะคนที่ไม่มีบริษัทหนุนหลัง
บางที่อาจจะเพราะชื่อเสียงจากงานวาดของอาจารย์ยูรุ
การโฆษณานั้นได้ผลดีเยียมอย่างไม่ต้องสงสัย
ผมต้องรีบอัพคลิปใหม่ให้เร็วที่สุดแล้ว!
ผมตอบกลับทุกข้อความสนับสนุนที่ส่งเข้ามา
แต่ผมกลับกังวลว่าผมจะรับมือกับจำนวนผู้ติดตามที่เพิ่มขึ้นในอนาคตไม่ได้ มันแอบเศร้านิดหน่อยที่ช่วงเวลาที่ผมจะสามารถตอบกลับทุกคนได้ทันจะคงอยู่ได้ไม่นาน
ถึงยังงั้น ผมก็อยากจะตอบกลับข้อความให้ได้มากที่สุดที่จะเป็นไปได้ กว่าจะรู้ตัวอีกที่ก็ถึงเวลาที่จะต้องไปแล้ว ผมมุ่งหน้าไปที่จุดจอดรถบัสและขึ้นรถบัสไปโรงเรียน
ถึงแม้ว่าผมจะขึ้นรถบัสแต่มันก็ใช้เวลาเพียงแค่ 20 นาที มันจึงใช้เวลาไม่นานนัก
********************************
เมื่อมาถึงโรงเรียน ผมเข้ามาในห้องเรียนและทักทายยูโตะกับสาวๆ
หลังจากเป็นที่รู้กันว่าผมเป็นวีทูปเบอร์ ผมเริ่มเป็นที่สนใจมากขึ้นจากสาวๆในห้อง
ในระหว่างคาบเรียนผม ผมตั้งสมาธิกับการเรียนและการจดโน๊ตในส่วนที่สำคัญ
ผมไม่อยากเสียเวลาทบทวนมาเกินไป เพราะงั้นผมจึงตั้งใจจดจำเนื้อหาในชั้นเรียน
ช่วงเวลาพักเที่ยง ผมกับยูโต๊ะตัดสินใจไปหาอะไรกินด้วยกันที่โรงอาหาร
“จากว่าไป ยูกิ นายเริ่มชาแนลของนายเมื่อวานใช่ไหม?”
“ช่าย! แต่ผมหลับไปทันที่หลังเลยจากนั้น…”
“นายนี้หลับง่ายตลอดเลยนะ”่
“ก็นะ ผมไม่สามารถฝืนความง่วงได้”
เขากรอกตาใส่ผม เวลาง่วงๆมันห้ามกันไม่ได้หรอกเนอะ?
“ถึงนายจะนอนเยอะขนาดนั้นแต่นานไม่โตขึ้นเลยนะ…”
“อย่าพูดถึงมัน…อย่าพูดถึงมัน…”
ผมพึมพำโดยไม่รู้ตัว มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากสำหรับผม
“ทะ-โทษที่”
“ก็นะ บางที่ผมก็รู้สึกว่าคงโตไปกว่านี้ไม่ได้แล้วหละ….”
“ดูจากพ่อแม่นายแล้วก็ไม่ค่อยแปลกใจเลย มันคงเป็นกรรมพันธุ์ของนาย เป็นลักษณะที่ไม่ค่อยน่าพอใจสำหรับผู้ชายซักเท่าไหรละนะ…”
“จริง พ่อผมดูอายุน้อยมากเทียบกับอายุของเขา แม่ผมก็สวยมาก”
“ทำไมผมต้องได้ความสูงมากจากพ่อ กับ ทรงผม ผิวพรรณ และใบหน้าของแม่ด้วย??!!”
“ส่วนสูงของนายเป็นปัญหาที่สุดสินะ”
“ไม่ว่าผมจะไปไหน ผู้คนก็ทำเหมือนผมเป็นโชตะ แย่กว่าเลยเห็นเป็นเด็กผู้หญิง!!”
“มันไม่มีข้อดีอะไรเลยเหรอ”
“ก็…มันรู้สึกไม่แปลกแยกเวลากินของหวานกับผู้หญิง….ละมั้ง?”
“ในทางปฏิบัตินายก็เป็นผู้หญิงสินะ”
“ผมเป็นผู้ชาย สาบานเลย!”
“รู้น่า รู้น่า” ยูโตะตอบซ้ำๆขณะหัวเราะไปด้วย
“เรามาถึงโรงอาหารแล้ว ยูกิ”
“เฮ้อ…”
“เฮ้ เลิกซึมได้แล้ว นายอยากกินอะไร”
“ไม่รู้สิ ผมไม่ได้มาโรงอาหารนานแล้ว”
“ปกตินายทำข้าวกล่องมากินเองนิ”
“เมื่อคืนผมหลับไปเร็วมากเลยไม่มีเวลาเตรียมมา”
“พอมาคิดดู ทำไมนายไม่ลองถ่ายคลิปนายทำข้าวกล่องหละ”
“หืม? มันไม่เฉพาะกลุ่มไปหรอ”
“ตอนนายจะพูดปิดคลิป นายสามารถพูดว่า ทานให้อร่อยน้า โอนี่จัง และโอเน่จัง พลังทำลายล้างจะต้องรุนแรงสุดๆไปเลย นายคิดว่าไง?”
“อืมม ทดลองหลายๆไอเดียก็เป็นอะไรที่น่าสนใจ ละมั้ง”
“พูดเรื่องเทคนิค นายมีอุปกรณ์สำหรับมันไหม?”
“โทรศัพท์ของผมมีกล้องที่ดี เพราะงั้นไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ”
“ถ้างั้นทำไมไม่ลองดูหละ? ข้าวกล่องของนายน่ากินทุกวันเลย เพราะงั้นน่าจะมีคนชอบมากกว่าที่คิดนะ”
“ผมคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะลอง”
“ฉันว่าคนดูต้องตกใจแน่ที่นั้นจะเป็นคลิปแรกหลังจากคลิปเปิดตัวของนาย”
“อืมม ก็จริง”
“โอ๊ะ ถึงคิวเราแล้ว ตอนนี้ฉันอยากกินข้าวหน้าเนื้อหละ งั้นฉันจะสั่งชุดข้าวหน้าเนื้อ”
“งั้นผมเอาชุดคาราเกะ (ไก่ทอดญี่ปุ่น)”
เราสองคนเดินไปที่เค้าเตอร์พร้อมกับยื่นตั๋วอาหารให้กับแม่ครัว
““นี้ครับ””
“ชุดข้าวหน้าเนื้อกับชุดคาราเกะนะ ได้เลยเดียวก็เสร็จแล้ว รอตรงนี้แป๊ปหนึ่งนะ”
““ครับผม””
ผ่านไปไม่นาน อาหารทั้งสองชุดก็เสร็จ
โรงอาหารของโรงเรียนไม่เคยทำให้ผิดหวัง ถึงแม้อาหารบางส่วนจะเป็นของที่เตรียมไว้ก่อนแต่ระยะเวลารอไม่ได้แย่เลย
“มานั่งตรงนี้ละกัน”
“โอเค”
ข้าวคาราเกะราดด้วยซอสเปรี๊ยวหวานเข้ากันกับข้าวสวยร้อนๆได้เป็นอย่างดี
ในชุดมีสลัดจานเล็กๆ และซุบมิโสะ ทำให้มันเป็นมื้อที่สมดุลมาก
หลังจากผ่านไป 10นาที อาหารทั้งสองชุดก็หมดลง
“ขอบคุณสำหรับอาหาร”
“เรากลับห้องกันเลยไหม”
“เอาสิ”
ผมผ่านคาบเรียนในช่วงบ่ายไปด้วยความงัวเงีย พอท้องอิ่มผมก็รู้สึกง่วงสุดๆเลยหละ
*********************************
ตอนนี้ยังเรื่อยๆ ชิวๆ ส่วนคนแปลกำลังกำหมัดกับตอนที่ 6-7 อยู่…..
ว่าแต่น้องยูกิจะขี้เซาไปแล้วนะ
– A Cup of Owls
