ก่อนหน้านี้มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับอาจารย์ยูรุทำให้เราต้องว่างสายกันไปก่อน
ผมรู้สึกผิดนิดหน่อยที่แกล้งเธอมากไป แต่เธอชมว่าผมน่ารัก เพราะงั้น มันช่วยไม่ได้จริงๆ
ยังไงก็เถอะ ผมว่างแผนว่าจะไปซื้อเกมสำหรับไลฟ์ เพราะงั้นพรุ่งนี้ผมจะไปร้านเกม
แล้วผมก็ได้รับสายเรียกเข้าจากยูโตะ
“โย๊ว ยูกิ ยินดีด้วยกับไลฟ์นะ”
“ขอบคุณ! ว่าแต่นายมีอะไรหรอ?”
ดูเหมือนว่ายูโตะได้ดูไลฟ์ของผมด้วย
ผมรู้สึกเขินนิดหน่อยแหะ
“อ่อ พรุ่งนี้นายทำงานถึงช่วงบ่ายใช่ไหม?”
“ช่าย กะของผมเลิกตอนบ่ายโมง” ผมดูตารางงานแล้วตอบกลับไป
“ฉันว่างแผนว่าจะฝึกซ้อมทั้งวันแต่ดูเหมือนว่าฉันจะซ้อมได้ถึงแค่ตอนเที่ยง เราออกไปเที่ยวกันหน่อยไหม ไหนๆก็ว่างกันทั้งคู่แล้ว”
ดูเหมือนว่ายูโตะจะว่างเพราะกิจกรรมชมรมเลิกเร็วกว่าที่คิด ผมเองก็อยากไปดูพวกเกมด้วย ช่วยเขาไปด้วยก็ไม่ใช่ความคิดแย่เท่าไหร
“อ่อ ผมกำลังคิดว่าจะไปหาซื้อเกมที่คนดูส่งเข้ามาขอพอดีเลย สนใจมาช่วยผมไหม?”
“เอาสิ ไปดูเกมใหม่ๆก็ดีเหมือนกัน ฉันไปด้วย”
“เพราะเราจะไปดูเกม งั้นเราเจอกันที่สถานีดีไหม?”
“ฟังดูดี ร้านเกมอยู่ใกล้สถานีพอดี เจอกันแถวนั้นตอนบ่าย 2 นะ”
“ได้เลย”
“โอเค เจอกันพรุ่งนี้”
“เค๊ เจอกาน”
วันต่อมา…
“ฟู พาร์ทไทม์เหนื่อยมากเลย….”
ผมโยนชุดทำงานของผมใส่เข้าไปในเครื่องซักผ้าแล้วอาบน้ำ ก่อนจะออกไปข้างนอกอีกรอบ
“น่าจะโอเคแล้ว ไปที่สถานีดีกว่า”
ผมเดินไปที่สถานีในชุดไปรเวท
หืม? ผมใส่ชุดอะไรนะหรอ?
ผมใส่หมวกแก๊ป เสื้อทีเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่แล้วก็กางเกงสีฟ้า อ่อ ผมใส่ร้องเท้าสีขาวด้วย
ผมมีกระเป๋าสะพายไหล่สีดำด้วยนะ
เมื่อผมไปถึงสถานี ผมเห็นยูโตะจึงรีบวิ่งไปหาเขาเพื่อทักทาย
“เฮ้ ยูโตะ อ๊ะ-”
ผมลีมไปว่ามันมีทางต่างระดับ
ตอนที่ผมคิดได้มันก็ไม่ทันแล้ว และผมกำลังจะล้มลง
เวลาดูจะช้าลงไปชั่วขณะ
แต่ทว่า….
“เธอโอเคไหมมม?”
นั้นเป็นเสียงของผู้หญิง
เธอมีวิธีการพูดเป็นเอกลักษณ์ โทนเสียงสบายๆ และยืดยาวเวลาจบประโยค
เธอสูงกว่าผมและคว้ำตัวผมไว้ในอ้อมกอดของเธอ สองแขนเธอรวบตัวผมไว้ป้องกันไม่ให้ผมล้มลง
“เอ่อ ผมโอเค! ขอบคุณนะครับ! ผมคิดว่าผมจะล่มลงไปแล้ว…”
ผมรู้สีกเขินนิดหน่อย
ผมอยู่ในท่าที่เหมือนกับนางเอกตอนกำลังเต้นรำ
หน้าของผมเริ่มร้อนผ่า
“ไม่มีใครชอบเจ็บตัวหรอกน้าา ฉันดีใจที่เธอโอเคคค”
ผู้หญิงคนนั้นปล่อยผมก่อนจะยิ้มแล้วเดินจากไป
“เธอสวยจัง…”
“แต่เสียงเธอฟังดูคุ้นๆจัง…. หรือผมคิดไปเองนะ”
“เฮ้ ยุกิ น่ากำลังทำอะไรอยู่? นายโอเคนะ?”
ยูโตะที่เห็นผมเกือบล้มเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง
“อือ ผมโอเค ผู้หญิงเมื่อกี้ช่วยผมไว้ ผมเลยไม่เป็นอะไร”
“โอ๋ ดีแล้ว เราไปกันได้ยัง?”
“อือ ป่ะ!”
*****************
ผมเรามุ่งหน้าไปที่ร้านเกม และมองหาเกมสยองขวัญซึ่งดูเหมือนจะเป็นคำขอที่นิยมมากที่สุดจากแบบสอบถาม
“นายเล่นเกมสยองได้สบายๆเลยนิ ยูกิ”
“ช่าย ผมเล่นทุกเกมในชีรี่ R* หมดแล้ว” (ผู้แปล : เกมซอมบี้ในตำนาน)
ใช่แล้ว ตอนไลฟ์ผมแกล้งทำเป็นว่าผมกลัวเกมแนวนี้ แต่จริงๆแล้วผมชอบมันมากเลยหละ
.…ตราบเท่าที่มันไม่แหวะๆเกินไปอะนะ
“จริงด้วยนายชอบชีรี่ R* ใช่ไหม”
“ใช่ อ่อ แต่ผมยังไม่ได้เล่นภาคล่าสุดที่เป็น VR นะ”
“งั้นเอาภาคนั้นละกัน”
“ห่ะ?”
“แต่ถ้าผมเล่นแล้วมันดูไม่สนุกเพราะผมเล่นได้แบบไม่กลัวเลยหละ?”
“ไม่หรอก ฉันมั่นใจว่านายจะทำได้ดี”
“ถ้างั้นผมควรจะซื้ออันนี้สินะ?”
“เอาเลยพวก ฉันการันตีเลยว่านายจะต้องทำคลิปดีๆออกมาได้แน่นอน”
“และสัญญากับฉันนะว่าจะอัดคลิปในรอบแรกที่นายเล่น!”
ด้วยแรงกระตุ้นจากยุโตะ ผมเริ่มเล่นเกมในคืนนั้นและจบลงที่ผมกรีดร้องจนคอแทบแตก
แต่นั้นเป็นเรื่องของอนาคต
****** มุมมองของ ??? *****
ระหว่างที่กำลังรอรถบัสเพื่อกลับบ้านที่ป้ายรถบัสหน้าสถานี ฉันเห็นเด็กผุ้ชายคนหนึ่งกำลังวิ่งขึ้นทางลาดและสะดุดล้ม
ฉันอยู่ด้านหลังเขาพอดี โดยสัญชาตญาณฉันหมุนตัวคว้ำเขาไว้ในอ้อมแขนของฉันเพื่อหยุดไม่ให้เขาล้มลงไป
“เธอโอเคไหมมม?”
ดูเหมือนเด็กที่ฉันช่วยไว้จะเป็นเด็กหนุ่มที่มีหน้าตาละมุนละไมเหมือนเด็กผู้หญิง
“เอ่อ ผมโอเค! ขอบคุณนะครับ! ผมคิดว่าผมจะล่มลงไปแล้ว…”
บางทีเขาอาาจะเป็นเด็กผู้หญิงก็ได้
เสียงของเขาน่ารักมากเลย
“ไม่มีใครชอบเจ็บตัวหรอกน้าาา ฉันดีใจที่เธอโอเคคค”
หลักจากบอกไปแบบนั้นฉันก็รีบเดินออกมาากตรงนั้น
ผมพยายามหุบยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เพราะทุกอย่างมันสมบูรณ์แบบมาก ร่างกายเล็กๆของเขา หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม เสียงหวานใส่นั้น
ฉันคือผู้หญิงที่ชอบ โลลิ และโชตะ แต่ไม่มีคนสนิทของฉันคนไหนรู้
ตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่าฉันจะได้มีโอกาศเจอเด็กคนนั้นอีกครั้ง
***********************
ยูกิหนีไป…..
นางเอกคนที่ 2 ออกมาแล้ว หรือ 3 กันนะ
ว่าแต่ยูกิกับยูโตะก็มีเคมีที่น่าสนใจ…. หรือว่าเรื่องนี้ควรจะมีแท๊ก Yaoi กันนะ?
-A Cup of Owls
![เล่ห์รักกลกาล [ส่วนที่ 1 ภาคสยบใต้หล้า]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/4197.jpg?resize=151,215 "เล่ห์รักกลกาล [ส่วนที่ 1 ภาคสยบใต้หล้า]")
