ชื่อของฉันคือ อิชิโนเสะ ฮารุกะ
ฉันใช้ชีวิตวัยเรียนเงียบๆอยู่ในโรงเรียน แต่ความจริงแล้วฉันเป็นนางแบบมืออาชีพ
ทุกครั้งที่ฉันต้องไปทำงานในฐานะนางแบบ เอเจนซี่ของฉันจะมารับฉันหลังจากเลิกเรียนประมาณเกือบ 1 ชั่วโมง
เพราะงั้นฉันเลยใช้เวลาเกือบชั่วโมงนั้นในห้องชมรมวรรณกรรม
ที่โรงเรียนนี้ชมรมวรรณกรรมก็ไม่ต่างกับชมรมกลับบ้าน เพราะงั้นเลยไม่ค่อยมีใครมาที่ห้องนี้เท่าไหร่
หรือต้องพูดว่า ไม่ค่อยมีใครมาเท่าไหร่”แล้ว”
อย่างน้อยเมื่อสองเดือนก่อนกับอีกสองสัปดาห์ก่อน…
เมื่อก่อนมักจะมีนักเรียนอีกคนหนึ่งในห้องนี้
เขาเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่เป็นรุ่นน้องของฉัน
ตอนนี้แรกก็แปลกใจในรูปร่างหน้าตาและเสียงที่ออกสาวมากๆของเขา
พวกเราเจอกันช่วงใบไม้ผลิ
เขาเข้าร่วมชมรมวรรณกรรมและเข้าร่วมกิจกรรมชมรมอย่างตั้งใจ
แต่เพราะว่าที่ปรึกษาชมรมของเราแทบไม่เคยโผล่หน้ามาเลย พวกเราเลยฆ่าเวลาด้วยการอ่านหนังสือ
ตอนแรกเขาอ่านหนังสือจริงจังมาก แต่พอเราเริ่มรู้จักกันเราก็เริ่มคุยกันเรื่องงานอดิเรกและสิ่งที่สนใจ
เพราะว่าไม่มีใครคนอื่นที่อ่านหนังสืออยู่ เราจะคุยเสียงดังมากแค่ไหนก็ได้โดยไม่ต้องกลัวโดนดุ
มันสนุกมากเลย
ระหว่างการเรียน การทำงานนางแบบ และการที่ไม่มีเวลาทำอะไรที่อยากทำเวลาอยู่บ้าน ช่วงเวลานี้มันคือที่ๆฉันสบายใจมากที่สุด
แต่ทว่ากิจวัตรประจำวันนั้นก็พังทลายลงในบ่ายวันหนึ่งของฤดูใบไม้ผลิ
โทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เพราะมีสายเข้าในช่วงเวลาที่ไม่ปกติ
“สวัสดีค่ะ ฮารุกะพูดสายค่ะ”
“ขอโทษนะฮารุกะจัง! มันมีงานด่วนเข้ามาแล้วตอนนี้ฉันก็ไปรับเธอไม่ได้ ฉันขอให้คนอื่นไปรับเธอแทนฉันแล้ว เธอไปเจอเขาได้ไหม?”
คนที่โทรมาคือผู้จัดการจากเอเจนซี่ของฉัน
“เข้าใจแล้วค่ะ ฉันไม่ติดอะไร แต่…ฉันมีเรื่องที่อยากจะทำช่วงวันหยุด เพราะงั้นอย่าให้มันเกิดขึ้นบ่อยนะคะ”
“ฉันขอโทษจริงๆ! เขากำลังจะถึงที่นั้นแล้ว ฉันเชื่อใจว่าเธอจะจัดการที่เหลือได้นะ!”
“โอเคค่ะ”
ฉันเดินออกไปรอที่หน้าโรงเรียนอย่างไม่เต็มใจ แล้วใครบางคนที่ไม่ใช่คนขับรถคนเดิมก็มารับฉัน
“ขอโทษที่เปลี่ยนตารางกระทันหันนะ ฮารุกะจัง”
คนขับรถวันนี้เป็นชายหนุ่มที่ดูไร้ความกังวล
ฉันรู้ว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดี เพราะฉันทำงานกับเอเจนซี่มาหลายครั้งแล้ว
แต่ฉันไม่อยากให้มีการเข้าใจผิดกันเกิดขึ้น โดยเฉพาะกับผู้ชายที่อายุยังน้อย
แต่เพราะเขามารับฉันถึงที่นี้ ฉันพูดอะไรมากไม่ได้
“ไม่เป็นไร มันไม่ได้มีปัญหาอะไร”
ฉันยิ้มเบาๆก่อนจะขึ้นไปบนรถ
“โอเค เราจะตรงไปที่บ้านของเธอก่อนตามปกตินะ”
“ขอโทษที่ต้องรบกวน และขอบคุณค่ะ”
หลังจากวันนั้น เด็กหนุ่มคนนั้นก็ไม่มาที่ชมรมวรรณกรรมอีกเลย
ฉันกลายเป็นคนๆเดียวที่ยังอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั้น
“อ่าาา ฉันสงสัยจังว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันอยากคุยกับเขาอีกจัง…”
“หว่าหว่าหว่า…”
ผมเห็นผู้ชายสุดเท่คนหนึ่งมารับรุ่นพี่ของผม
ผมลืมให้ของบางอย่างกับยูโตะก่อนที่จะไปชมรม และตอนที่ผมเอาของไปให้เขา ก็ผมเห็นรุ่นพี่ของผม และคนที่ผมคิดว่าเป็นแฟนของเธอ
“มีอะไรหรือเปล่า?”
ผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักพูดกับผมที่ยังไม่ได้สติ
“อะเอ่อ คนนั้นๆ เขาเป็นใครหรอ…”
“หืม? นั้น ฮิชิโนเสะชังไม่ใช่หรอ? บางที่คงเป็นแฟนหนุ่มของเธอละมั้ง? ฉันได้ยินมาว่าเขามารับเธอบ่อยๆหลังจากกิจกรรมชมรม
มีแฟนนี้ดีจังน้า ฉันละอิจฉาเธอจริงๆ”
“ขะเขาเป็นแฟนของเธอ? เข้าใจแล้ว…มันก็สมเหตุสมผลดี…”
“หืม เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? นี้!”
ผมช็อคมากจนวิ่งหนีออกมา
ผมรีบเอาของที่ลืมไปให้ยูโตะ และรีบตรงกลับบ้าน ร้องไห้อยู่คนเดียวจนเผลอหลับไป
หลังจากนั้น ผมไม่สามารถที่จะพาตัวเองไปที่ห้องชมรมได้ เพราะการที่ได้เห็นรุ่นพี่จะทำให้ผมรู้สึกโดดเดี่ยว
สองเดือนกับอีกสองสัปดาห์ต่อมา ผมก็ได้เริ่มต้นเข้าสู่เส้นทางของวีทูปเบอร์ จนถึงทุกวันนี้
**************
ตอนนี้เป็นตอนสั่นๆก่อนจะขึ้นบทใหม่ครับ
ใครเชียร์รุ่นพี่ ยินดีด้วยครับ เรือของคุณได้ไปต่อ
มาลุ้นกันว่า ระหว่าง คาโอรุ(มาม๊ายูรุ) ฮานะ(ฟุวาจิ) ฮารุกะ(รุ่นพี่) หรือว่ายูโตะ(พระเอก?) จะคว้าหัวใจของยูกิไปได้กัน
-A Cup of Owls
