“อืมมม ฉันคิดว่ามันเหมาะกับเธอมากเลยนะ เรามีเครื่องสำอางตัวอย่างจากหลายบริษัทเลยที่นี่ เธอลองใช้พวกมันได้นะ ฝังดูดีไหม? ลองดูหน่อยไหม?”
คุณพนักงานโน้มน้าวผมพล่างเน้นย้ำถึงชุดและเครื่องสำอางที่เหมาะกับผม
“เอ่อ อืมม บางทีแต่งหน้าอาจจะมาเกินไป…”
ผมพยายามจะปฏิเสธ แต่เธอบอกว่า…
“เราจะให้เธอได้ลองชุดที่อยากใส่ด้วยนะ! ใส่ชุดน่ารักๆและทำให้คุณผู้หญิงที่มากับเธอมีความสุขไง!”
“ผมไม่คิดว่าใส่อะไรแบบนั้นจะทำให้เธอมีความสุขนะ…”
“พูดอะไรของเธอนะ? คุณผู้หญิงคงไม่ถ่อมาถึงที่นี่เพื่อตัดชุดและวัดตัวเธอ ถ้าเธอไม่ได้อยากให้เธอใส่พวกมันหรอกนะ!”
“จริงหรอ…”
“ฉันรู้ดีเลยหละ! ถ้าเธอแต่งหน้าและใส่ชุดที่ฉันเลือกให้ แล้วมันไม่น่ารักหละก็ ฉันจะรับผิดชอบที่บังคับเธอเอง! ฉันจะไม่ยอมให้เด็กหนุ่มน่ารักแบบเธอใส่อะไรที่ไม่เหมาะกับเธอหรอกนะ!”
“ระเราต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรอ”
ผมไม่รู้ว่าอะไรถึงทำให้คนคนนี้คึกได้ขนาดนี้ แต่ผมก็คิดว่าลองซักชุดสองชุดก็คงไม่ได้แย่อะไร ใช่ไหม? ผมควรคิดว่ามันคือการฝึกสำหรับตอนใส่ชุดคอสเพลย์ด้วย
“เอ่อ โอเค! ผมจะทำมัน ผมจะลองดู!! ในทางกลับกัน ช่วยทำให้ผมดูน่ารักมากๆเลยนะ!”
“นั้นหละที่ฉันอยากได้ยิน! ไว้ใจฉันได้เลย!!”
แล้วคุณพนักงานก็เริ่มแต่งหน้าให้ผม เธอถามผม
“เธออยากแต่งให้ออกมาเป็นแบบไหน?”
“ในกรณีนี้ อืมม คุณทำให้ผมดูเหมือนเด็กผู้หญิงในภาพนี้ได้ไหม?”
ผมเอารูปของ ชิราฮิเมะ ยูกะ ให้คุณพนักงานดู
“หืมมม เข้าใจแล้ว รอแปปนะ ฉันจะไปเอาของที่ต้องใช้”
“โอเค!”
ผ่านไปสามนาทีเธอก็กลับมา
*******
“หืม แปลกจัง พวกเขายังวัดตัวไม่เสร็จอีกหรอก?”
“รุ่นพี่ พวกเขาไม่ใช้เวลานานแบบนี้ตลอดหรอ?”
“ไม่นะ มันไม่เคยเป็นแบบนี้ เธอจัดการเอกสารได้ไหม เดียวฉันจะไปเช็คพวกเขาก่อน?”
“แน่นอน”
เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในทางเชื่อมระหว่างห้อง เขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านใน
ด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงแอบมองเข้าไปข้างในช่องว่างระหว่างประตู
“(โอ๊ เขากำลังแต่งหน้าหละ เขากำลังจะลองส่วมชุดงั้นหรอ?)”
คิดว่ามันน่าสนใจ เขาเดินกลับมาที่ห้องหลัก แล้วรอพวกเขาแต่งตัวจนเสร็จ
“ฉันกลับมาแล้ว”
“นั้นเร็วมาก รุ่นพี่”
“พวกเขาน่าจะใช้เวลาอีกนิดหนึ่ง แต่ไม่มีอะไรต้องกังวล”
“ฟิ่ว ค่อยสบายใจหน่อย”
“จะว่าไป เธอเจอเด็กคนนั้นได้ยังไงหรอ คาโอรุจัง?”
“จริงๆแล้วนี้เป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกันจริงๆ…”
“เขาขอให้ฉันออกแบบตัวละคนวีทูปเบอร์ให้ และจ่ายให้ฉัน 5 แสนเยน”
“แล้วไหงเธอมาออกแบบชุดให้เขาหละ?”
“เขาถามถูกถามว่าเขาจะไปเปิดบูทที่งานคอมมิคเก็ตไหมตอนที่เขากำลังไลฟ์ แต่เขาบอกว่าเขาจองไม่ทัน ฉันก็เลยคิดว่านี้จะเป็นโอกาสที่จะได้เจอเขาตัวเป็นๆ”
“เดียวก่อนนะคาโอรุจัง เธอสนใจเด็กนั้นหรอ? คิดแบบนั้นกับโชตะมันผิดกฎหมายนะรู้ไหม?”
“รุ่นพี่ เขาอายุ 17 แล้วนะ ปีหน้าเขาก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว”
“ล้อดันเล่นใช่ไหม? เด็กนั้นอายุ 17 เนี้ยนะ?!”
“น่าตกใจใช่ไหม? ฉันก็ตกใจเหมือนกัน”
“ฉันอยากได้เด็กนั้นมาเข้าสังกัดยิ่งกว่าเดิมอีกตอนนี้…”
*******
“แล้ว เราก็เสร็จแล้ว!” คุณพนักงานบอกแล้วก็ส่งชุดมาให้ผม
“เปลี่ยนเป็นชุดนี้! ฉันจะออกไปรอนะ ถ้าเธอเสร็จแล้วก็บอกได้เลย!”
“อะ โอเค!” ผมถือชุดที่เธอให้มาไว้ในมือแล้วตอบกลับไป
“ผมต้องใส่เจ้านี้หรอ….”
เธอให้ร้องเท้ามีมันเงากับผม ถุงเท้ายาวสีขาว ชุดเดรสสีดำที่ออกแบบคล้ายๆกับ อลิ* จาก อสิ* ในแดนมหัจรรย์ แล้วก็ริบบิ้นสีดำอันใหญ่
“ผมจะทำมันออกมาได้ดีไหมนะ…”
ผมแปลกใจมากที่ชุดออกแบบมาให้ใส่ง่ายมาก ผมเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว
“เอาหละ ทุกอย่างดูโอเค ผมไม่รู้ว่าจะติดริบบิ้นอันนี้ยังไง ผมควรจะขอให้เธอช่วยดีไหมนะ?”
ผมเรียกคุณพนักงานที่รออยู่ด้านนอกแต่ไม่ได้รับการตอบรับทำให้ผมรู้ตัวว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น
“ผมควรจะทำยังไงดี? ผมควรจะรอเธอไหม?”
ระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น…
“ขอโทษที่ทำให้รอนะ! ฉันไปเอาของที่ลืมนะ!” เธอบอกก่อนจะสวมวิกให้กับผม
เมื่อผมสวมวิก สิ่งสุดท้ายก็คือริบบิ้น
“เสร็จแล้ว! เธอยังไม่เห็นใช่ไหมเธอดูเป็นยังไง? เธออยากดูไหม?”
“ผมอยากเห็น…”
“ฉันกะไว้แล้ว อะนี้ ลองดูสิ!”
เธอหยิบกระจกมาจากในห้อง แล้วถือมันให้ผม
แล้วบนนั้นก็มีสาวน้อยแสนสวยกำลังจ่องมองผมอยู่
“ว้าว ฉันต้องพูดเลยว่าฉันทำได้ดีมาก…” คุณพนักงานพูดด้วยใบหน้าพึ่งพอใจ
“นี้…ผมหรอ?”
ผมไม่สามารถซ้อนความสับสนจากภาพสะท้อนในกระจกได้
ผมขยับตัวและเปลี่ยนท่าทาง แต่เด็กผู้หญิงในกระจกก็ขยับตาม
ในอีกความหมายนึง นี้คือตัวผมอย่างแน่นอน
“โอ๊ะ ฉันมีความคิดดีๆ” อยู่ๆคุณพนักงานก็พูดขึ้นเธอหยิบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่จากในห้องออกมา
“เธอถืออันนี้ให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
“แน่นอน!”
ผมทำตามที่บอกแล้วกอดตุ๊กตาตัวหมีตัวนั้นไว้ แล้วเธอก็ทำตามอีกครั้ง สาวสวยที่หน้าตาเหมือน ชิราฮิเมะ ยูกะ
“ผมดู…..น่ารัก”
“ใช่ เธอน่ารัก! เธอมีความน่ารักอยู่แล้ว แล้วชุดนี้ก็แสดงมันออกมาได้เป็นอย่างดี! มันไม่มีทางที่มันจะไม่เหมาะกับเธอ เอาหละ ตอนนี้เราไปทำให้สองคนนั้นตกใจกันดีกว่า!”
“โอ๋!”
เมื่อพวกเรากำลังจะเข้าไปยังห้องที่คาโอรุซังกับผู้ชายคนนั้นกำลังรอเราอยู่ ผมก็รู้สึกประหม่า และหัวของผมก็เต็มไปด้วยควมกังวล
“เธอโอเคไหม เธอประหม่าหรอ?”
“ผมประหม่าจนขาผมเริ่มสั่น…”
“ถ้าแบบนั้นทำไมเธอไม่ลองกลายเป็นตัวละครที่เธอกำลังคอสเพลย์หละ? เธอแสดงแบบนั้นได้ไหม?”
“กลายเป็นเธอ…กลายเป็น ชิราฮิเมะ ยูกะ”
ผมหลับตาลงและสบับบุคลิก
ผมคือชิราฮิเมะ ยูกะ จากยูกิ เป็น ยูกะ
ผมคือ….ชิราฮิเมะ ยูกะ
ผมทำได้ ไปกันเถอะ!
[ตอนนี้ผมโอเคแล้ว]
“หืม?”
[ตอนนี้ผมคือชิราฮิเมะ ยูกะ ไม่ต้องห่วงนะ โอเน่จัง]
“อุ๊ก!!! (ชะงัก) ฟู…. งั้นเราไปกันนะ?”
[อือ!]
**********
[ขอโทษที่ทำให้รอน้า โอเน่จางง]
“ฟุเอ๋?!”
“โอ๋?”
พวกเขาหันมามองตัวความตกใจ
[คุณคิดว่าไง? มันเหมาะกับผมไหม? ดูแปลกหรือเปล่า?]
“หว่าาาาาา!!”
“พระเจ้าช่วย!!!!”
แล้วทั้งสองคนก็หมดสติไป
*********
“ฮาาา ฮาาา เอิ่ม รุ่นพี่ เกิด….อะไรขึ้น?” ฉันหายใจเสียงดัง แล้วหันถามรุ่นพี่ของฉัน
“ฉันรู้ว่าเขาจะแปลงโฉม แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้…”
“ทำไมเขาถึงได้น่ารักขนาดนี้?!”
[อิอิ ขอบคุณที่ชมว่าผมน่ารักน้า คาโอรุโอเน่จัง!]
“ฮิฮิฮิ ด้วยความยินดียยยยย!”
“คาโอรุจัง ตังสติก่อน!”
“อุก เกือบไปแล้ว…ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่”
“ให้ตายเถอะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย มันสมบูรณ์แบบมาก เธอไม่มีทางมองออกเลยว่าเขาเป็นเด็กผู้ชาย เขาเกิดมาผิดเพศจริงๆ”
“นางฟ้าน่าตาแบบนี้เองสินะ…”
“คาโอรุจัง แน่ใจนะว่าโอเค?”
“ฉะฉันโอเค!”
[เอ่อ คุณมองผมแบบนั้น ผมเริ่มจะเขินแล้วนะ…]
ยูกิคุงพูดก่อนจะมุดหน้าหลบหลังตุ๊กตาหมี
“ทำไมเธอทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลยยยยย?!”
“เธอเล็งแบบนี้ไว้แต่แรกแล้วสินะคนสวย?!”
“ฮิฮิฮิ เป็นยังไงบ้างคะผู้จัดการ? พลังทำลายล้างของเขาสูงมากเลยใช่ไหม?” พนักงานสาวถามรุ่นพี่
“เธอสร้างอะไรขึ้นมา?!”
“ฉันคิดว่ามันน่าจะออกมาดี ฉันเลยทำสุดฝีมือเลย….”
เหมือนเธอได้แปลงร่างให้กับยูกิคุงเลยหละ
“นี้ ยูกิจัง ฉันขอคุยด้วยแปปหนึ่งได้ไหม?”
[โอนี้จัง ตอนนี้ผมคือ ชิราฮิเมะ ยูกะ ช่วยเรียกผมว่ายูกะด้วยน้า]
“คุ.. โอเค ยูกะจัง!”
[คุญอยากคุยเรื่องอะไรหรอ โอนี่จัง?]
“เธอมาเป็นนางแบบให้เราได้ไหม?”
[หืม อันนี้เป็นงานจากบริษัทเลยหรอ?]
“ใช่แล้ว!”
[แต่ไม่เคยทำงานแบบนั้นมาก่อนเลยนะ มันจะไม่เป็นอะไรหรอ?]
“แค่ให้เราแต่งตัวให้เธอแล้วถ่ายรูป แค่นั้นก็พอแล้ว!”
[แล้วก็เป็นวีทูปเบอร์อยู่ด้วย เพราะงั้นถ้าเราจะทำแบบนี้กัน พวกเราถ่ายคลิปด้วยได้ไหม?]
“กรณีนี้ เรามาทำคลิปรวมรูปด้วยดีกว่า! เราจะให้มันเป็นลงได้เฉพาะชาแนลของเธอแล้วให้เธออัพโหลดบนนั้น!”
[ถ้าคุณคิดว่ามันโอเค ผมจะทำ ผมไม่รู้จะทำได้ดีแค่ไหน แต่ผมจะพยายามนะ]
“เยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!”
“วันนี้ก็เย็นมากแล้ว เดียวยูกะจังจะมีหยุดยาวหน้าร้อน ใช่ไหม? ทำไมเราไม่มาถ่ายทำกับช่วงนั้นหละ”
[ได้เลย ผมโอเค!]
“โอเค เพื่อเป็นการตอบแทน ฉันจะจัดการเรื่องค่าใช้ในการตัดชุดให้เอง ถ้าเธอโอเคกับมันนะ”
“หืม? จะดีหรอรุ่นพี่?”
“ไม่มีปัญหาเลยทีรัก! ที่จริงแล้ว ถ้าเธอสวมมันก็เหมือนเป็นการโฆษณาให้บริษัทของเรา!”
“ส่วนยูกะจัง เราจะจ่ายเงินเป็นสองเท่าของยอดคนดูรายเดือนของคลิปเป็นไง?”
[เอ๋? เยอะขนาดนั้นเลยหรอ? จะดีหรอ?]
“นางแบบสำหรับถ่ายรูปจะมีรายได้ไม่กี่หมื่นเยนเป็นอย่างมาก แต่เธอช่วยเราโฆษณาด้วย เพราะงั้นเราเลยสามารถจ่ายได้สบายๆ แน่นอนว่าเราจะโปรโมทคลิปทางโซเชีบลมีเดียแอ๊คเค้าของบริษัทเราด้วย มันน่าจะสร้างรายได้ได้ในระดับหนึ่งเลยหละ”
“แล้วก็ระหว่างที่เรากำลังรอเธอ ฉันได้เช็คยูทูปชาแนลของเธอด้วยนะ แล้วมันก็มีผู้ติดตาม 10,000 คนแล้ว! ฉันรู้สึกเหมือนฉันพึ่งเจอสมบัติเลยหละ!”
“เอ๊ะ?”
[เอ๊ะ?]
ผู้ติดตาม 10,000 คน?
มันเกิดอะไรขึ้น?
******************
คุณพนักงาน Good Job ( = w=) b
ตอนนี้แปลไว้นานแล้วว่าจะลงแต่เช้าแต่งานเข้าวันหยุดจนได้มาลงดึกๆเลย แล้วเจอกันตอนต่อไปนะครับ
-A Cup of Owls
