[สะสวัสดี ชิราฮิเมะ ยูกะ มาแล้ว!]
ผมพยายามซ้อนความกังวลใจเอาไว้่ขณะกล่าวคำทักทายประจำตัวออกไป
– !?
– ห่ะ?!?
– นี้มันหมายความว่ายังไงกัน?!
– อะไรเนี้ยยยยยย?!
[เอ่อ ผม ชิราฮิเมะ ยูกะ และคุณผู้หญิงสุดสวยคนนี้คือ มาม๊ายูรุ!]
“พวกเธอบางคนอาจจะเคยเจอฉันที่บูทในงานอีเว้นมาบ้างแล้ว ฉัน คาคิซากิ ยูรุ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” มาม๊ายูรุยิ้มให้กับกล้องแล้วพูด
– พวกเขาสวยทั้งคู่เลย
– อ่า ทั้งสองคนน่าร๊าก
– ฉันไม่ได้คิดว่าออฟไลน์คอแลปนี้จะเป็นการไลฟ์แบบเห็นหน้าจริง lolol
– กรี้ดดดด น่ารัก!
<อุคิกุโมะ ฟุวาริ ￥10,000>
ยูกะจางงงง น่ารักที่สุดเลยยยย
<อุคิกุโมะ ฟุวาริ ￥10,000>
สลับที่กับฉันเถอะ อาจารย์ยูระ
– เอ่อ
– มีอะไรบางอย่างโผล่ออกมา…
– น่ากลัว
[เอ่? เอิ่ม ขอบคุณสำหรับซุปเปอร์แชทนะฟุวาริโอเน่จัง แต่คุณไม่ต้องลำบากหรอกน้า แค่แชทปกติผมก็มีความสุขแล้ว!]
– อุคิกุโมะ ฟุวาริ : เธอนี้น่ารักจัง ยูกะจัง…เธออยากให้ฉันส่งไปอีกไหม…?
– ฟุวะจังน็อตหลุดไปตั้งแต่เริ่มแล้ว
– อย่าพยายามสลับตัวกับมาม๊ายูรุเหมือนเป็นเรื่องปกติสิฟระ
– ทำไมฉันรู้สึกอยากส่งซุปเปอร์แชทจัง XD
[แล้วก็นะ ผมไม่ค่อยได้แต่งตัวแบบนี้ ทุกคนคิดว่ามันเหมาะกับผมไหม?]
ผมพูดแล้วมองกล้องด้วยสายตาออดอ้อน
– อุฟ
– อะ
– อุคิกุโมะ ฟุวาริ : /หายใจแรง
– อะ… อะ….
– อุก
<ก็แค่โอนี้จังที่ผ่านทางมา ￥5,000>
แค่มองฉันก็กินข้าวได้สิบถ้วยแล้ว
– ถามจริง…
– พลังทำลายล้างมากกว่า 9000
– ให้พวกเราเดาเพศจากสิ่งนี้…
– มันมีแค่ตัวเลือกเดียว ผู้หญิง!
– แน่นอน
– ไม่มีข้อโต้แย้ง
– สวัสดี ไม่มีทางหรอกนะที่คนน่ารักแบบนี้จะเป็นผู้หญิง!
– ^ ไอ้หมอนี้ต้องการจะสื่ออะไรฟระ…
– เอ่อ..
[ดูจากท่าทางของทุกคนแล้ว มันน่าจะเหมาะกับผมนะ ดีใจจัง!]
– น่ารัก
– มาก
– เวลาที่เธอเขินอายแต่ก็ยังยิ้มอยู มันคือสมบัติล้ำค่า
[เราจะไม่ได้ทำอะไรกันพอดีถ้ายังคุยกันอยู่แบบนี้ เพราะงั้นหยุดพูดคุยกันก่อนเนอะ!]
– ก็นะ
– โอเค๊
– พวกเธอจะทำอะไรกันต่อ?
– พวกเธอจะทำอะไร?
– ฉันอยากไปอยู่ตรงนั้นเหมือนกันนะ…
[วันนี้พวกเราอยู่ที่ออฟฟิศของกอรี่คิ้ว และผมคิดว่าคุณผู้จัดการ….? มันโอเค? ใช่ไหม?]
คุณผู้จัดการยกนิ้วเป็นสัญญาณบอกว่า โอเค
[เขาบอกว่าโอเค! ดูเหมือนว่าผู้จัดการและพนักงานจะเตรียมชุดที่คิดว่าจะเหมาะกับผมไว้หลายๆแบบ เพื่อที่จะได้เห็นภาพและเป็นไอเดียสำหรับตอนทำคลิปรูปภาพ ผมจะได้ลองชุดหลายๆแบบหละ!
– หว่า
– ในอีกความหมายถึง พวกเราจะตายกันหมด
– นั้นเป็นคำลาตายใช่ไหม
– ฉันยังไม่อยากตาย
– แต่พวกนายก็อยากเห็นไม่ใช่หรอ?
– แน่นอน!
– อยู่แล้ว!
– แน่นอนอยู่แล้ว!
– ถูกต้อง!!!!
[พวกเขาพึ่งจะบอกผมเรื่องนี้เมื่อกี้เองอะนะ….]
ผมพึ่มพาสายตามองไกลออกไป
– ยูกะจัง….
– ผู้จัดการ มาม๊ายูรุ ทำได้ดีมาก!
– ขอบคุณสำหรับสิ่งนี้ ฉันคิดว่าฉันสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกวันแล้ว
– ฮะฮะ… แค่นี้มันก็เทเทมากแล้ว แต่มันยังมีอีกเยอะ…
“ฉันเข้าใจความรู้สึกทุกคนนะ ยูกะจังนะน่ารักมากเลยใช่ไหมหละ?”
พูดจบมาม๊ายูรุก็ขยับเข้ามาหาผม
“มานี้มะ”
[เอ่?]
มาม๊ายูรุนั่งลงบนโซฟา แล้ววางผมลงบนตักของเธอ ก่อนจะเริ่มลูบหัวผม
– หา?
– ห่ะ???
– อุคิกุโมะ ฟุวาริ : ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้ จำเอาไว้เลย!!!!
– ฟุวะจัง?!
– มันเป็นการประกาศสงคราม!
– อ่าาาาาาาา! เครื่องวัดพลัง เทเทของฉันกำลังจะระเบิดดดดดด!!
[หว่าววววว?!?!?!?]
ผมส่งเสียงแปลกๆออกไปเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
มันช่วยไม่ได้
มันไม่ใช่ประสบการณ์ที่จะหาได้ง่ายๆ การที่จะได้นั่งบนตักของพี่สาวแสนสวย
“ลูบ ลูบ อ่า… มีความสุขจัง ฉันอยากทำแบบนี้มานานแล้ว…ขอบคุณนะ ยูกะจัง…”
– อะ…อะ… อ่า….
– ฉากนี้มันควรจะได้เอาไปแขวนแสดงในงานนิทรรศการ
– อุคิกุโมะ ฟุวาริ : กรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรซ์
– ฟุ 55555 วะ 55555 จางงงงงงงง 55555
– มันได้ผลกับเธอมาก 555
[อู อา เอ่อ…]
– ยูกะจังเองก็ดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ก๊ากก
– นี้หละ ใบหน้าของคนที่กำลังสติหลุด
– อ่า….เทเท…เทเท….มากเกินไป…
– การที่ได้เห็นฉากนี้ ฉันรู้สึกมีความสุข ถึงแม้ว่าฉันจะต้องตายก็ตาม….
– โย่ว เอาจริงๆนะ ขนาดนั้นก็…
– นับฉันไปด้วยเลย…
มันอาจจะฟังดูแปลกๆ แต่ผมไม่ได้รู้สึกแย่อะไรกันมัน
***********
[เอ่อ ยูรุโอเน่จัง?]
“จ้า ยูกะจัง?”
[คือผมเริ่มรู้สึกอายแล้ว…เพราะงั้น…]
“หืม ฉันไม่ได้ยินเธอเลย?”
[ผมรู้สึกอาย…เพราะงั้นคุณช่วยปล่อยผมลงได้ไหม….]
“ขออีกสิบนาที ไม่สิ แค่ห้านาทีก็พอ!”
– มีคนโลภ 555
– พวกเราจะตายกันหมดถ้าต้องดูฉากนี้อีกห้านาที
– ลาก่อนนะเพื่อน
– ไม่ อย่าตามแสงนั้นไป!!
<โอนี้จังผู้บรรลุ ￥3,000>
ฉันอวยพรให้ทุกคนปลอดภัย
– เพื่อนนนน!!!!
– RIP เราได้เสียคนดีๆไปแล้ว…
– เขาเป็นคนที่ดี…
หลังจากนั้น มาม๊ายูรุก็ลูบหัวผมต่อไปอีกห้านาที
– เอิ่ม มาม๊ายูรุ?
– มาม๊า ยูรุ?!
– ดูยูกะจังสิ!
– ตาของเธอ!!!!
[อ่า…]
เพราะสถานการณ์และมาม๊ายูรุที่ลูบหัวไม่หยุด ดวงตาของยูกะจังนั้นได้เหม่อลอยออกไปแล้ว
“โอ๋ไม่นะ ฉันทำเกินไปหรอ?! คือแบบว่าเธอน่ารักเกินไปฉันก็เลย….”
– เราเข้าใจนะแต่มันก็เกินไป!!!
– ยูกะจังช่างน่าสงสาร…
– เธอโคเคไหม?
“ฉะฉันจะทำยังไงดี?”
เมื่อมาม๊ายูรุเริ่มจะลนลานนั้นเอง..
[โอเน้จัง เอาอีกๆ]
“ห่ะ?”
[ลูบหัวผมอีก!]
ชิราฮิเมะ ยูกะ เริ่มอ้อนวอนด้วยแววตาเหม่อลอย
“เธอแน่ใจนะ?”
[อือหือ ผมชอบเวลาคุณลูบหัว โอเน่จัง มันรู้สึกดีมากเลย]
– อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!?!?!?!?!?!
– นี้มันอะไรกัน?!?!!?
– อ๊ากกกกก!!!!
– อุคิกุโมะ ฟุวาริ : ฉันทนไม่ไหวแล้ว… ฉันเจ็ปปวดเหลือเกิน…
[ครั้งหน้าเราไปคาราโอเกะด้วยกันน้า ฟุวาริโอเน่จัง!]
– อุคิกุโมะ ฟุวาริ : เย้!!!!
– อุคิกุโมะ ฟุวาริ : ฉันจะไปแน่นอน!!!
– ดีใจด้วยนะ ฟุวะจัง
– ความสงบสุข..กลับมาแล้ว…?
[ยูรุโอเน่จัง ลูบอีกๆ!]
“อะโอเค!”
มาม๊ายูรุลูบหัว ชิราฮิเมะ ยูกะ ต่อไป
[อิอิ ผมรักคุณ โอเน่จัง]
“หะหา?!?!?”
– มันมีคนโดนลูกหลงมากเกินไปไหมหรือเปล่า ไลฟ์พึ่งจะเริ่มเองนะ?
– ฉันน่าจะมาได้แค่นี้…
– เหมือนกัน…
“ฮาา ฮาา… ฉันคิดว่าจะต้องตายแล้ว…”
– ถ้าเธอโดนในระยะประชิดขนาดนั้น มันแน่นอนอยู่แล้ววาาจะต้องตาย…
– นี้มันระดับเดียวกับ อาวุธทำลายล้างเลยนะ…
– ฉันมองว่ามาม๊ายูรุอดทนได้ดีมากเลยนะ
“แต่ฉันควรจทำยังไงดี?”
– ยูกะจังน่าจะสติหลุดไปอีกนานเลย…
– จะพูดไงดี เธอกำลังละเมออยู่หรอ?
– เหมือนเธอสวมบทบาทของน้องสาวไว้แล้ว?
“ยังไงก็เถอะ มาเรียกสติเธอกันก่อนดีกว่า”
มาม๊ายูรุพูดกับ ชิราฮิเมะ ยูกะ เพื่อที่จะเรียกสติของเธอกลับคืนมา
********************
ตรูแปลอะไรไปฟระ….
-A Cup of Owls
