วันนี้เป็นวันที่สองของงานคอมมิกเก็ต และเพราะพวกเราไม่จำเป็นต้องดูแลบูท คาโอรุซัง ยูระซัง และผม เลยจะไปที่ลานคอสเพลย์ด้วยกัน
ผมตรงไปที่ห้องแต่งตัว เหมือนกับเมื่อวาน ผมเปลี่ยนเป็นชุดที่คาโอรุซังส่งให้
“อ่า….ชุดนี้มันสวยมาก…”
ชุดมันระยิบระยับแม้ว่าจะเป็นสีดำ มันเป็นชุดที่เรียกกันว่าเดรส
มันเป็นอะไรที่เจ้าหญิงหรือผู้หญิงจากชนชั้นสูงในยุคกลางจะใส่กัน
“มีเครื่องประดับผมด้วย… บางที่ผมควรจะให้พวกเขาช่วยใส่ให้ที่หลัง”
เครื่องประดับผมออกแบบเหมือนกับดอกลิลลี่ ซึ่งเหมาะกับเดรสสีดำมาก
“โอเค! ผมคิดว่าผมดูดีแล้ว”
เมื่อผมเปลี่ยนชุดเสร็จผมก็ได้ยินเสียงพูดคุยรอบข้าง
“นี้พวก เขามันอีกระดับเลยวะ”
“เขาสวยเกินกว่าจะมาอยู่ในห้องแต่งตัวผู้ชาย!”
“อยากรู้จักเลยว่าเขาคอสเพลย์เป็นใคร…”
“มันนี้มันเป็นชุดเดรสสินะ…มันดูดีมาก”
“เขาจะมาพรุ่งนี้ไหม…? อยากรู้จักว่าเขาจะใส่ชุดอะไรตอนนั้น….”
ผมได้ยินคนพูดถึงผม ทำให้ผมรู้สึกอายนิดหน่อย
แต่ว่าไม่มีใครพูดไม่ดี เพราะงั้นผมคิดว่าชุดคงเหมาะกับผม
ทำเป็นไม่สนใจคอมเม็น ผมเก็บของและตรงไปยังจุดนัดพบ
ในระหว่างนี้เองผมก็สลับบุคลิค
เมื่อผมมาถึงจุดนัดพบผมก็เห็นคาโอรุซังและยูระซังโบกมือให้ผม
พวกเขาทั้งคู่ใส่ชุดแบบเดียวกับผม พวกเราเข้าคู่กันหละ! (ผู้แปล : เข้าคี่?)
[ขอโทษที่ทำให้รอน้า โอเน่จัง!]
“ไม่หรอก พวกเราพึ่งมาถึงกันเอง โอ๋ ให้ฉันช่วยใส่เครื่องประดับผมนะ”
“ช่าย! ชุดนี้มันเหมาะกับเธอมากเลย!”
[ฮิฮิ ดีจัง! แล้วก็ชอบคุณน้า คาโอรุโอเน่จัง!]
“ยินดีเลย เราจะไปที่ลายคอสเพลย์ตรงนั้นกัน แล้วถ้าเธอเจอพวกตากล้องน่ากลัวๆ อย่าลังเลที่จะปฏิเสธเขาไปนะ โอเค?”
“เธอต้องปฏิเสธไปตรงๆ ไม่งั้นพวกเขาจะไม่ยอมหยุด!”
[โอเค! ผมจะปฏิเสธไปตรงๆเลย!]
แล้วพวกเราก็มาถึงลานคอสเพลย์
[โอ๋ ว้าว นี้มันสุดยอดไปเลย!]
“มันเป็นภาพที่น่าประทับใจเสมอเลย ใช่ไหม?”
“แค่คิดว่าคนส่วนใหญ่ที่นี้คอสเพลย์กันหมดก็สุดยอดแล้ว”
รอบๆพวกเรานั้นคือผู้คนมากมายในชุดคอสเพลย์ที่หลากหลาย
มีผู้หญิงที่แต่งคอสเพลย์เป็นตัวละครหลักและเพื่อนๆจากอนิเมะสาวน้อยเวทย์มนตร์ที่กำลังดัง
แล้วก็มีผู้ชายที่แต่งชุดแบบเดียวกัน
บางคนทำเลียนแบบหุ่นยนต์ชื่อดังจากลังกระดาษ และมีฮีโร่จากหนังโทคุหลายเรื่อง (ผู้แปล : โทคุ คือพวก คาเม็นไรเดอร์ ซุปเปอร์เซ็นไต อัลตร้าแมน ฯลฯ)
ในนั้นยังมีคนที่ทำแค่แปะชื่อหุ่นยนต์บนลังกระดาษ แต่พวกเขาก็ดูเหมือนจะกำลังสนุกอยู่
“ขอโทษคนะครับ! ขอถ่ายรูปได้ไหมครับ?”
ชายคนหนึ่งเข้ามาหาเราตอนที่ยินนิ่งกันอยู่
[ได้เลย! ถ่ายออกมาสวยๆเลยน้า โอนี้จัง!]
“อั๊ก!”
ชายหนุ่มที่ถึงกล้องอยู่ลังเลอยู่ชัวครูก่อนจะตั้งท่าถ่ายรูป
“อะโอเค พร้อมไหม?”
[พร้อม!]
“เอาเลย”
“ชีสสส!”
พวกเราสามคนยิ้มให้กันกล้อง โดยมีผมอยู่ตรงกลาง
“ขอบคุณครับ! มันโอเคไหมถ้าผมจะเอาไปลงทวตเตอร์?”
[ไม่มีปัญหาเลย! ผมชิราฮิเมะ ยูกะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ! โอนี้จัง!]
“อึ….”
ชายหนุ่มรีบเดินจากไปหลังจากถ่ายเสร็จ
“เขาพึ่งจะโดนดาเมจที่หัวใจไป”
“ช่าย หนูคิดเหมือนกัน”
พวกเราได้ยินเสียงคนรอบข้างคุยกัน
“นั้นชิราฮิเมะ ยูกะไม่ใช่หรอ?!”
“ชิราฮิเมะ ยูกะ? นายหมายถึงวีทูบเบอร์สาวดุ้นอะนะ?”
“หืม? ยูกะจังมาหรอ?”
“เธออยู่ไหน? เธออยู่ไหน?!”
“โอออออ! ฉันจะต้องไปเจอยูกะจางงงงงงง!!”
ขณะที่ทุกคนกำลังโวยวายกัน พวกเขาหลายคนก็มุ่งหน้ามาทางพวกเรา
“อ่าาาาา! เธอสวยและน่ารักมากกก!!! เราถ่ายรูปได้ไหม?!”
“ฉะฉันด้วย ได้ไหม?!”
“ฉันด้วย!”
“ฉันด้วย!!”
“ฉันด้วย!!!”
“ฉันด้วย!!!”
“แล้วก็ฉันด้วย! ด้วยโปรด!”
[อะอือ ได้เลย! แต่ถ่ายมุมต่ำไม่เอาน้า โอเคไหม โอนี้จัง โอเน่จัง?]
“โอเคคคค!!!”
เสียงของกล้องถ่ายรูปดังไปทั่ว
ผู้คนก็เริ่มมารวมตัวกันมากขึ้นเพราะเสียงกล้อง
[หว่าาาา มะมีคนเยอะเลย!]
“ฉันไม่นึกเลยว่าจะเป็นแบบนี้”
“มะมันทำให้ฉันรู้สึกอาย….”
หลังจากที่ทุกคนถ่ายรูปกันเสร็จ พวกเขาก็ขอบคุณพวกเราเลยจากไป
แต่ทว่ายังมีผู้ชายคนหนึ่งเหลืออยู่
“ผมดีใจที่ได้เจอกับเธอยูกะจัง! ผมอยากจะไปซื้อหนังสือของเธอเมื่อวานแต่ทำไม่ได้ เพราะงั้นผมเลยดีใจมากที่ได้เจอเธอวันนี้! ผมจะสนับสนุนเธอต่อไปนะ เพราะงั้นสู้ๆนะ!”
[อือหือ! ขอบคุณนะโอนี้จัง!]
“อุฟ…มันคงลำบากแย่ในอากาศแบบนี้ นี้เครื่องดื่มเกลือแร่ ดื่มมันได้เลยนะ ผมพึ่งซื้อมันมาจากตู้กดน้ำตรงนั้น เพราะงั้นมันยังเย็นอยู่เลย!”
[โอ๋ ขอบคุณมากๆเลยน้า ผมดีใจมากเลย! ผมยังมีแผนจะขายแพ็คเสียงหลังจากนี้ เพราะงั้นถ้าคุณสนใจอย่าลืมฟังมันน้า!]
“จริงหรอ?! ผมจะซื้อมันแน่นอน! ระวังเป็นลมแดดหละ โอเค? คุณก็ด้วยนะอาจารย์ยูระ แล้วก็ เอ่อ…”
“ฮะฮะฮะ คุณคงไม่รู้จักฉัน ฉันยูระ ฉันคือริกเกอร์ของยูกะจัง! คุณเองก็อย่าลืมดื่มน้ำเยอะๆหละ!”
“ริกเกอร์?! งั้นเธอก็คือปะป๊าของยูกะจังนะสิ แล้วก็นะมันคงจะน่าอายมากสำหรับโอตาคุทุกคนถ้าผมเป็นลมอยู่ตรงนี้ เพราะงั้น ไปก่อนนะ!”
แล้วชายคนนั้นก็จากไป
[ขะเขา ค้อนข้างจะสุดยอดในหลายๆความหมายเลย เนอะ โอเน่จัง…?]
“ฉันก็ตกใจเหมือนกัน…”
“นี้แหละความรู้สึกของคอมมิกเก็ต สนุกจัง!”
หลังจากนั้นคนหลายคนก็เข้ามาเป็นระยะๆ ถ่ายรูปและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
เมื่อมันใกล้จะเที่ยงแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“อ่า… ในทุกสุดฉันก็หาเธอเจอ…”
[หืม? เสียงนี้มัน…]
“อ่าาาาาาาาาาาาาา เธอน่ารักจังเลย ยูกะจางงงงง!!!!”
ตรงนั้นคือ ฟุวาริโอเน่จังที่ดวงตาเต็มไปด้วยความเคลิบเคลิ้ม
“นี้! ฉันถ่ายรูปเธอได้ไหม?”
[ดะได้สิ…]
ฟูวาริโอเน่จังถ่ายรูปเป็นจำนวนมาก
[อะเอ่อ ฟุวะ-]
“ฮานะ เรียกฉันว่าฮานะโอเน่จัง”
“ฉันไม่อยากโดนจับได้ที่นี้…เพราะงั้น…”
ก็จริงเปิดเผยตัวตนของโอเน่จังที่นี้คงเป็นหายนะ
[โอเค เข้าใจแล้ว ฮานะโอเน่จัง!]
“ฉันคิดว่าตายตรงนี้ก็ไม่เสียใจแล้ว…”
[โอเน่จัง?!]
“คุณคงจะเป้นอาจารย์ยูรุ… เดียวนะ ยังมีอีกคน? อะไรกันเนี้ย?”
“โอ๋ ฉันหรอ? ฉันยูระ ดูแลเรื่องริกกิ้งโมเดลให้กับยูกะจัง ยินดีที่ได้รู้จักนะ!”
“อ่า ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน เธอคงเดาได้แล้ว ฉัน อุซึโรกิ ฮานะ คนที่อยู่เบื้องหลัง คนที่เธอก็รู้อะนะ”
“ส่วนฉันเหมือนที่เธอเดา ฉันยูสะ คาโอรุ นามปากกาของฉัน คาคิซากิ ยูรุ ยินดีที่ได้รู้จัก”
แล้วพวกเขาทั้งสามคนก็จับมือกัน
แต่ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันมีประกายไฟระหว่างคาโอรุโอเน่จังกับฮานะโอเน่จัง?
“ฉันดีใจที่ได้เจอเธอวันนี้ เมื่อฉันควรจะได้หยุดแต่ผู้จัดการของฉันทำงานพลาดและฉันก็ไม่ได้ซื้อหนงสือเล่มใหม่ด้วย…”
[คุณซื้อหนังสือเล่มใหม่ไม่ได้?… เอ่อ ผมคิดว่าคุณก็รู้ว่าคุณเป็นวีทูปเบอร์คนโปรดของผม แต่ เอ่อ นี้ชุดหนังสือ! ผมคิดว่าจะเอามันไปที่บูทของบริษัทที่หลัง… ผมให้คุณนะ ฮานะโอเน่จัง!]
“โอ๋…ฉันมีความสุขจัง ฉันจะร้องไห้…”
ฮะฮานะโอเน่จังดูจะเซนซิทีฟกว่าที่ผมคิด
“ผู้จัดการของฉันบอกว่าไม่ว่ายังไงก็จะหามันมาให้ได้ แต่เธอก็ทำไม่ได้ ฉันเสียใจมากเลย แต่นี้มันทำให้ฉันดีใจมาก! ขอบคุณนะยูกะจัง!”
ได้รับคำขอบคุณและรอยยิ้มแบบนี้ก็ทำให้ผมมความสุขเหมือนกัน
“แต่ฉันไม่ควรจะรบกวนพวกเธอนาน ฉันจะเกะกะคนอื่น น่าเสียดายแต่ไว้เจอกันใหม่นะ เธอยังมีออฟคอแลปกับฉันอยู่นะ!”
หลังจากโบกมือลา ฮานะโอเน่จังก็จากไป
“(คนๆนี้เป็นคู่แข่งที่น่ากลัวจริงๆ…)”
ความคิดของคาโอรุโอเน่จังมาไม่ถึงผม
พอถึงช่วงบ่ายมันก็ร้อนเกินกว่าพวกเราจะทนไหว พวกเราเลยกลับไปที่โรงแรม
**วันๆ ของช่างภาพมือสมัครเล่นคนหนึ่ง**
คุณเรียกผมว่าเรียกผมว่า ตากล้องมือสมัครเล่นผู้ศรัทธาในการถ่ายภาพมุมต่ำ ได้ถ้าคุณต้องการ
วันนี้ได้มาเจอกับสาวน้อยสุดน่ารักเข้า ผมก็ต้องถ่ายภาพอันมหัศจรรย์จากมุมด้านล่างขึ้นมาอยู่แล้ว
เหมือนกับทุกครั้ง ผมรีบเคลื่อนไหวบันทึกภาพอันเป็นนิรันดิ์ของเธอด้วยเลนกล้องคู่ใจ แต่เธอกลับตอบกลับมาด้วยประโยคเดียว
ไม่มีอะไรหยุดผมได้ ไม่มีหรอก
[หืมมม คุณชอบอะไรแบบนี้หรอโอนี้จัง? น่าขนลุกอะ]
ผมขนลุกไปถึงกลางหลัง
ในครั้งเดียว คำพูดของเธอทำให้ผมรู้สึกผิดบาป
“ผะผมขอโทษ ผมขอถ่ายมุมปกติได้ไหม?”
ไม่เหมือนปกติ ผมถ่ายรูปในมุมธรรมดาๆและลองดูรูป
เด็กสาวที่มองผมด้วยสายตาเย็นชาไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว แทนที่ด้วยร้อยยิ้มอันเปร่งประกายที่ส่องสว่างให้กับผม
“หือ ผมก็สามารถถ่ายภาพมหัศจรรย์ได้แม้ว่าจะถ่ายมุมธรรมดาๆสินะ”
ผมขอโทษกับทุกคนที่ผมทำให้ไม่พอใจมาตลอดในหัวใจของผมและตัดสินใจจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ยังไงก็ตามเมื่อผมโพสต์รูปในฟอรัมออนไลน์ ผมก็พบว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจริงๆแล้วเป็นผู้ชาย
ผมไม่อยากจะเชื่อเลย
*****************
ภัยสังคม -1…ละมั้ง?
-A Cup of Owls
