รุ่งเช้ามาถึงแล้ว แล้วผมก็ตื่นขึ้น
หลังจากเรื่องเมื่อวานผมรู้สึกซึมๆนิดหน่อย แต่วันนี้ผมไม่มีหน้าที่หรือเรื่องด่วนที่ต้องทำ ผมเลยปล่อยพวกมันไว้ก่อน ไม่ไปคิดมากถึงพวกมัน
อะไรหรอ? หนีความจริง? …เปล่านะ!
ยังไงก็เถอะ วันนี้ควรจะเป็นวันที่ผมกลับบ้าน แต่เพราะว่างานถ่ายแบบเสร็จเร็วกว่าที่คิดไว้ทำให้ผมมีเวลาให้กับตัวเองเพิ่มอีกสองวัน
(ผู้แปล : ตรงนี้คนเขียนน่าจะลืมอธิบายน้องไม่ได้กลับบ้านแล้วเพราะติดงานถ่ายแบบนะครับพอเสร็จเร็วเยสามารถอยู่เที่ยวต่อได้อีก 2 วันตามตารางงานถ่ายแบบเดิม)
ตอนที่ผมกำลังไตร่ตรองว่าจะไปเที่ยวที่อากิฮาบาระดีไหม ผมก็ได้รับข้อความในทวิตเตอร์
มันมาจากรุ่นพี่ของผม
ดูเหมือนว่าเธอก็มีเวลาว่างเพราะวันเหลืออยู่เหมือนกันและกำลังคิดจะไปอากิฮาบาระ
เธอแนะนำให้เราไปด้วยกัน ผมเลยคิดว่าถ้าคาโอรุซังและคนอื่นๆไม่มีแผนอะไรพวกเราสามารถไปด้วยกันได้ คิดแบบนั้นผมก็ไปที่ห้องของเธอ
ผมเคาะประตูเบาๆและรอซักพักก่อนที่มันจะเปิดออก
“ยูกิคุงมีอะไรหรอ?”
คาโอรุซังโผล่ออกมาด้วยชุดเดรสเหมือนกับกำลังจไปที่ไหนซักแห่ง
บางที่เธอคงที่เรื่องที่ต้องทำอยุ่แล้วมั้ง?
“เอ่อ ผมมาเพื่อถามว่าพวกคุณมีแผนจะไปไหนไหมวันนี้ แต่ดูจากชุดแล้วเหมือนคุณจะมีเรื่องต้องทำใช่ไหมฮะ?”
“อ่อ วันนี้ฉันไม่ว่างเลย เพราะงั้นเธอทำตัวตามสบายเลยนะยูกิคุง!”
“อ่อ แล้วถ้าเธอต้องการเงิน ผมโอนเงินที่ได้จากยอดขายในงานคอมมิคเก็ตให้บัญชีของเธอแล้ว ตรวจสอบมันด้วยหละถ้าเธอมีเวลา!”
“ขอบคุณ!”
ยอดขายหรอ อืม….อย่างรู้จังว่าผมได้มาเท่าไหร่
ตอนที่กลับไปที่ห้อง ผมตอบกลับรุ่นพี่ไป ยินยันว่าผมจะไปกับเธอแล้วผมก็นั่งชิลอยู่ในห้องซักพัก
อยู่ๆผมก็คิดจะตรวจสอบยอดที่ได้รับมาในบัญชีของผม
“หืม? นี้มันอะไรเนี้ย?”
เพื่อที่จะอธิบาย บริการทำหรับทำโค๊ดทำหรับดาวโหลดเป็นการจ่ายครั้งเดียวในราคา 50,000 เยน แล้วหลังจากนั้นคนกี่คนก็ได้จะสามารถเข้ามาดาวโหลดได้ในระยะเวลาที่กำหนด
เพราะงั้นในมือของผมนั้นมี จำนวณเงิน 500 เยน คูณด้วยจำนวนที่ขายได้
และจำนวณที่ขายได้ก็คือ 5000 ครั้ง
“2.5 ล้านเยน….?”
เมื่อผมเห็นยอดเงิน หัวของผมก็….
“ผมจะจัดการเรื่องภาษียังไงดีหละ….?”
ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย
ผมจะปรึกษากับครอบครับตอนที่กลับบ้าน
ผมจะไปหาพวกเขาหลังเลิกเรียน
ตอนที่ผมกำลังไตร่ตรองอยู่นั้นดอง ผมก็ได้รับข้อความจากรุ่นพี่ ผมควรจะเตรียมตัวไปอากิฮาบาระได้แล้ว
*******************
“แบบนี้จะดีหรอโอน่จัง?”
“อืม วันนี้ไม่เป็นไรหรอก”
ฉันรู้ว่ายูกิคุงจะไปเที่ยวด้วยวันนี้
เพราะว่ารุ่นของฉันอุสาบอกฉันมาก่อนเลย
เพื่อเป็นการตอบแทนที่เขาช่วยฉันจัดการเรื่องการแต่งตัวของฉัน เขาขอให้ฉันให้โอกาสฮารุกะจังได้ใช้เวลากับยูกิคุงวันหนึ่ง
พอได้ยินเหตุผลแล้วฉันก็ปฎิเสธไม่ลง
มันน่าเศร้าที่ต้องอยู่ห่างจากคนที่เธอชอบ
“ถ้าฉันอยู่ในสถานการณ์เดียกับเธอ ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน”
“หนูเข้าใจ พี่นี้เป้นผู้ใหญ่มากเลยนะโอเน่จัง”
“เธอคิดแบบนั้นหรอ?”
อย่างน้อยฉันก้มีความสุขถ้าเขาสามารถสนุกไปกับมันได้
***************
“ขอโทษที่ทำให้รอนะฮะรุ่นพี่!”
“ไม่เลย ไม่เลย ฉันเองก็พึ่งมาถึง”
ผมเรียกรุ่นพี่ที่รอผมอยู่ที่สถานี แล้วก้ผมสังเกตุว่าเธอดูต่างจากปกติ ชุดเดรสแสนสวยแต่ก็ไม่โดดเด่นมากเกินไปทำให้บรรยายเหมือนเธอตอนที่เป็นนางแบบ
“คุณมีบรรยากาศต่างกับตอนอยู่ที่โรงเรียนเลยนะ ผมแปลกใจนิดหน่อยเลยหละ”
“ฮะฮะ มันเหมาะกับฉันไหม?”
เธอหมุนตัว อวดชุดของเธอให้ผม กระโปรงของเธอพลิ้วไปมา
เสื้อขาวคู่กับกระโปรงสีฟ้าอ่อน
มันดุเหมาะกับเธอมาก แต่ผมอายเกินกว่าจะพูดออกไปและจบลงที่พูดอ้อมๆออกไป
แต่เธอก็ยังถามผมว่ามันเหมาะกับเธอไหม
“มันเหมาะกับคุณ….มากเลย”
“หน้าเธอแดงนิดหน่อยนะ เธออายที่จะชมฉันหรอ?”
“มะไม่เลยฮะ!”
“อืม…. ถ้าเธอพูดแบบนั้นฉันก็จะไม่เส้าซี้หรอกนะ เราจะไปไหนกันดีหละ?”
“จริงๆแล้วผมมีที่ที่อยากจะไปอยู่ละ” ผมพูดแล้วบอกจุดหมายของผมให้กับเธอ
“น่าสนใจ ฉันเองก็อยากลองที่นั้นเหมือนกัน”
“ใช่ไหมฮะ? งั้นเราไปกันเลยไหม?”
“แน่นอนไปกันเลย!”
“เย้!”
แล้วพวกเราก็มุ้งหน้าไปที่ตึกขนาดใหญ่ในอากิฮาบาระ ตึก UTX
มันอยู่ใกล้ๆกับสถานีแค่เดินไม่นานก็มาถึงแล้ว ซึ่งดีมากเลย
ในตึกๆนี้ บริษัทวีทูปเบอร์เจ้าใหญ่ สองเจ้า วีไลฟ์ และ อิมานานจิ ได้เช่าพื้นที่สำหรับจัดอีเว้นของตัวเองเอาไว้หนึ่งสัปดาห์หลังจากคอมมิคเก็ต
“ว้าว! นี้มันรุ่นยอดไปเลยฮะรุ่นพี่ มีสินค้าของวีทูปเบอร์หลายคนเลย! พวกเขามีของของฟูวะจังด้วย!”
“จริงด้วย อ่า! นี้มัน ชิโระ ซาบูโร วีทูปเบอร์แมวขาว! “
“โอ๋! ตุ๊กตาหละ! มันดูนุมนิ่มและน่ากอดจังเลย….”
“อ่า! มีอูรุจัง วีทูปเบอร์สาวน้อยหมาป่าด้วย!”
“รุ่นพี่!”
“ยูกิคุง!”
“คิดถูกจริงๆที่มา!!!”
หลังจากนั้นพวกเราก็จริงจังอยู่กับการซื้อของ
ผมอดใจไม่ไหวซื้อตุ๊กตาของชิโระ ซาบูโร มามันนุ่มนิ่มมาก
ผมเลือกให้พวกเขาส่งไปที่บ้าน เพราะงั้นมันไม่มีปัญหาเรื่องสัมภาระเลย!
แล้วก็….
“ขอโทษนะคะ พวกคุณซื้อของเป็นจำนวณมาก พวกเราขอเสนอบริการที่พวกคุณสามารถจับฉลากเพื่อที่จะได้มีโอกาสพูดคุยกับวีทูปเบอร์ สนใจจะใช้บริการไหมคะ?”
“อะไรนะ? มันมีอะไรแบบนั้นด้วยหรอ?!”
“สำหรับลูกค้าที่ซื้อสินค้ามูลค่ารวมกันมากกว่าหนึ่งหมื่นเยน โอกาสที่จะได้รางวัลนั้นค้อนข้างสูงค่ะ”
“พวกเราขอเข้าร่วมค่ะ/ฮะ!!!”
รุ่นพี่และผมต่างตื่นเต้นและคาดหวังที่จะถูกรางวัล
** มุมมองของ ??? **
“ทะทำไมยูกิถึงมาอยู่ที่นี้ได้หละ….แล้วผู้หญิงที่อยู่กับเขาคือใครกัน….ไม่ บางที่ฉันคงมองผิดไป…”
เขากำลังนั่งชมวิวอย่างสบายๆอยู่ที่คาเฟ่ในตึก UTX
แล้วอยู่ๆยูกิกับเพื่อนของเขาก็เข้ามาในสายตาของเขา
เขารีบดื่มกาแฟ จ่ายเงิน และเริ่มตามยูกิไป
“เป็นยูกิจริงๆด้วย…. ฉันยังไม่เคยบอกเรื่องงานของฉันกับเขา… ฉันควรพูดว่ายังไงดี”
คาดหวังว่าการปลอยไปเงียบๆจะแก้ปัญหาได้ เขาตัดสิ้นใจที่จะหยุดเวลาพักของเขาและกลับไปที่พื้นที่ของเขา แต่ตอนนั้นเอง…
“ในที่สุดก็เจอคุณฮิเมมารุซัง”
“อ่า!”
“ทำไมคุณมาอยู่ตรงนี้ทั้งๆมันใกล้จะถึงเวลาแล้วหละ?”
“ก็นะ เธอคงไม่คาดคิดว่าจะเจอลูกชายของเธอ ที่ควรจะอยู่ที่นาโกย่า ในที่แบบนี้หรอกใช่ไหม?!”
“หืม? ลูกชายของคุณ? ไหน?!”
“เอ่อ โน้นไง คนที่ตัวเตี้ยกว่าในสองคนที่กำลังซื้อของอยู่ตรงนั้น”
“ลูกชาย…? คุณหมายถึงลูกสาว?”
“หึ หึ หึ ฉันต้องยอมรับเลยนะว่าเขานะน่ารัก แต่เขาเป็นลูกชายของฉันจริงๆ”
“อ่าา ดูจากคุณแล้วนะฮิเมะมารุซัง ฉันพอจะเข้าใจว่าทำไม”
“ถึงจะรู้ตัวก็เถอะว่าฉันหน้าตาเป็นยังไง เธอรู้ไหมฉันยังโดนตรวจบัตร…และฉันก็จะ40แล้ว”
“ฮะฮะฮะ… เราควรจะไปได้แล้ว?”
“ฉันก็ว่างั้น…”
แล้วเขาก็กลับไปประจำที่ของตัวเอง ใส่หูฟัง แล้วหายใจเข้าลึกๆ
สายตาของเขาและน้ำเสียงของเขาถูกปรับในระดับหนึ่งแล้วเขาก็เริ่มพูดคุยกับผู้เข้าร่วมกิจกรรมในครั้งนี้
ผู้คนเรียกเข้าด้วยชื่อๆหนึ่ง
กลินซ์ ออฟ ชวาร์ตษ์
****************
เปลี่ยนชื่อของ ชวาร์ตษ์ เป็น กลินซ์ ออฟ ชวาร์ตษ์ นะครับ
ตอนนี้ทุกคนก็รู้แล้วสินะครับว่า ชวาร์ตษ์ จริงๆแล้วเป็นคุณพ่อนั้นเองงงงงง เชี้ยอะไรวะเนี้ย!!
-A Cup of Owls
